De woede van de Nederlanders op de primitieve rebellen

(Door: Leon de Winter – Vertaling: E.J. Bron)

Bij de vliegtuigramp boven het oosten van de Oekraïne kwamen bijna 200 Nederlanders om het leven. Hoe de rebellen op de stoffelijke resten van de slachtoffers rond stampten, heeft de natie geschokt. Het was een heilzame schok.

In Tel Aviv hoorde ik dat er een vliegtuig was neergestort. Het was in Amsterdam gestart en op weg naar Kuala Lumpur. Donderdagavond, na een diner in de oude haven van Tel Aviv, toen ik een schuilplaats zocht tegen enkele raketten die Hamas in onze richting had afgevuurd, checkte ik mijn iPhone en de eerste berichten werden bevestigd. Er kwam veel mensen om het leven, heel veel mensen. Fatsoenlijke, geciviliseerde mensen uit Nederland. Hele gezinnen verdwenen. Hele gezinnen uitgeroeid.

Stel je eens de orde van grootte voor: bijna 200 doden in een land met 16 miljoen inwoners – dat zou overeenkomen met 1000 doden in Duitsland. Iedereen van ons kent mensen die de doden kende. Een goede vriend van me had kort daarvoor nog E-mail contact met een vriend, die met zijn vrouw en dochter aan boord zat, een sympathieke, hartelijke professor in de rechten. Alledrie dood. Neergeschoten uit de hemel boven de oostelijke Oekraïne door een raket die in Rusland werd geproduceerd.

Ja, wij, mensen in Nederland, wij dachten dat de conflicten in de wereld in principe een gevolg van slechte communicatie waren. Mensen, die gewelddadig zijn, agressief en van haat vervuld, zouden alleen slachtoffers van bepaalde misverstanden zijn, maakten we onszelf jarenlang wijs. Wij, in onze comfortabele en goed onderhouden huizen, zouden alleen maar onze hand naar hen moeten uitstrekken en goed naar ze moeten luisteren.

Ze graaiden in gewijde spullen

We waren vergeten dat er grove, simpele, idiote mannen bestaan, wier levensdoel het verwoesten is. Die nog altijd naar de oude stem luisteren die hen koortsachtig beveelt om te veroveren, te verkrachten, te verminken en te doden. Het kwaad in de wereld bestaat – maar ontwikkelde mensen in de moderne welvaartsstaat kunnen zich dat gewoon niet meer voorstellen.

Onze doden interesseerden de pro-Russische rebellen niets. Ze rommelden tussen de puinhopen en lichaamsdelen rond met hun van drank opgezette gezichten en graaiden in wat onze landgenoten achterlieten: een pop, een boek, kledingstukken. Gewijde spullen. Met zware laarzen aan liepen ze rond op het verse dodenveld, alsof onze doden geslachte dieren waren. Respect voor de lichamen van gestorvenen – daar begint civilisatie. Wie de doden eert, is zich bewust van de heiligheid van het leven.

Onze minister van Buitenlandse Zaken verklaarde in het VN-gebouw in New York dat de mensen een politiek spel met de stoffelijke resten van onze geliefden spelen. Hij was bijna in tranen. Ja, dat doen ze. De vijanden van Israël kennen dat spel maar al te goed, en nu waren het plotseling gewelddadige mannen in de Oekraïne die hetzelfde spelletje met de Nederlanders speelden.

Wat hebben wij met de Oost-Oekraïne te maken?

We wisten niet dat we vijanden hadden. We leefden gelukkig in de zeepbel van de welvaartsstaat. En plotseling vermoordden ze onze mensen. Amerikaanse militaire deskundigen zeggen dat het een ongeluk was. De rebellen hadden een ander vliegtuig uit de lucht willen schieten, een Oekraïens militair vliegtuig. Ze wilden dus andere mensen doden, niet de onze. Maakt dat enig verschil? Maakt het hen minder schuldig?

Onze machteloosheid is bijna onverdraaglijk. We hebben ons leger zo goed als afgeschaft. De Israëli´s zouden op zoiets gereageerd hebben, zeggen veel commentatoren in kranten en op websites. Ze zouden vliegtuigen en helikopters hebben gestuurd met bevelen en ze zouden de lichaamsdelen van onze geliefden verzameld hebben, terwijl ze tegen de rebellen gevochten zouden hebben. Omdat een trotse natie het niet kan toestaan dat haar doden geschonden worden. Dat is fundamenteel voor datgene wat wij zijn.

Wij echter moesten stilzwijgend mee aanzien hoe deze boeven op de stoffelijke resten van onschuldigen stonden rond te trappelen. Het is net alsof er een natie wakker wordt na een hele lange droom om te ontdekken dat de wereld nog net zo slecht is als hij altijd was. Wat hebben wij met een gewelddadig conflict te maken dat zich duizenden kilometers ver verwijderd van onze slaapkamers afspeelt? Alles. Omdat zij onze mensen gedood hebben, is dit verre, vreemde conflict plotseling volledig het onze.

De EU daagde de Russische beer uit

En laat niemand zeggen dat we hier niet aan bijgedragen hebben. We hebben de val van een democratisch gekozen Oekraïense president ondersteund, we beschouwden de Europese Unie als onoverwinnelijk en schoven onze grenzen op tot aan de rand van het Russische rijk. Onze politici hielden opwindende toespraken in Kiev en beloofden welvaart en vrijheid en ieder denkbaar mensenrecht.

Wij dachten het machtsspel te kunnen spelen zonder de prijs ervoor te betalen – nee, erger nog: Wij hadden geen idee dat het een gewelddadig spel was wat de Europese elites voor ons opvoerden. Onschuldige mensen op de vakantiereis van hun leven betaalden de prijs voor het meedogenloze gedrag van carrièrepolitici, die blind de Russische beer uitdaagden. Er laaide een wild vuur in de Oekraïne, en wij brachten de lucifers naar Kiev.

De stoffelijke resten van onze mensen lagen dagenlang in de Oekraïense zomerhitte, onbeschermd, zonder dat iemand het interesseerde. Ze voelen niets meer, zeggen velen – maar wij voelen alles. Ze maakten ons ooit aan het lachen en aan het huilen, ze vertelden ons leuke en rare dingen. Ze hadden hoop en verwachtingen, ze wilden de wereld beter maken. Wij hielden van deze lichamen.

Nederland in zijn ultieme geciviliseerdheid

Toen ze eindelijk naar huis kwamen, probeerden de Nederlanders hen de waardigheid te geven die de rebellen hen geweigerd hadden. Het ceremonieel was tactvol. De Nederlandse instellingen maakten van verdriet en verschrikking een adembenemende stilte, gepersonifieerd door de koning en zijn vrouw, en de hele afzichtelijkheid van de rebellen veranderde in een ritueel voor de doden, gesymboliseerd door een eindeloze rij zwarte lijkwagens en honderdduizenden die de straten omzoomden.

Het was een stil gebed. Het was Nederland in zijn ultieme geciviliseerdheid. De Nederlanders hadden de gruwel in een daad van schoonheid veranderd. Dat was de enig voorstelbare wraak. De dodelijke daad van de simpelste onmensen werd geneutraliseerd door de genade van een natie.

We weten nog niet of we met het plotselinge besef kunnen leven dat er eindeloos kwaad in de wereld bestaat. We voelden ons gelukkig en opgelucht met het oog op het idee dat wij hiervan bevrijd zouden zijn, dat het ons niet meer zou kunnen raken en dat wij voor altijd zorgeloos zouden kunnen leven.

Ja, misschien zouden de Israëli´s ten strijde zijn getrokken om deze lichamen te bergen. Wij, de welopgevoeden aan de westelijke rand van het moderne Europa, wij hebben dat niet gedaan. Wij moesten mee aanzien hoe de rebellen de doden schonden, en we wisten allemaal dat ze ons iets aandeden dat we niet kunnen vergeten. Pijnlijk en plotseling wordt het ons duidelijk wat we vergeten waren: dat er waarden bestaan die het waard zijn om voor te vechten.

Bron:
www.welt.de
Auteur: Leon de Winter

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)