Fjordman: Tien jaar later

(Door: Fjordman – Vertaling: “Vederso”)

Gisteren, 20 februari 2015, was het precies tien jaar geleden dat ik voor de eerste keer een essay onder het pseudoniem Fjordman heb gepubliceerd. De tijd vliegt. Ik was vóór die datum een aantal jaren actief op het internet, maar ik had nog niet mijn eigen website. Ik had me niet kunnen voorstellen dat ik zoveel jaren later nog zou schrijven. Maar hier ben ik. Het eerste essay dat ik als Fjordman publiceerde was over het zeer hoge aantal verkrachtingen in Zweden en hoe dit aan massa-immigratie kan worden gekoppeld. Ik schrijf niet meer zoveel over dit onderwerp als voorheen, maar het aantal verkrachtingen in Zweden is minstens nog even groot als tien jaar geleden.

Ik was een van de eersten om in het Engels de problemen te bespreken die werden veroorzaakt door de islamitische immigratie in Malmö, de op twee na grootste stad van Zweden. Ik werd vaak beschuldigd van het overdrijven of het verzinnen van dingen. Ondertussen is Malmö verder veranderd van messteken naar autobommen. Helaas zijn over de hele wereld veel van de problemen die ik behandel in mijn essays verslechterd.

Mijn eerste blogpost kreeg nogal wat opmerkingen en duizenden lezers. Dat was omdat het gekoppeld was aan Little Green Footballs (LGF). Het is nu moeilijk te geloven, maar toen ik in februai 2005 startte met mijn Fjordman-blog kreeg ik veel hulp van LGF. Destijds was Charles Johnson’s LGF nog steeds een grote en relevante website. Het hielp lezers hun weg te vinden naar mezelf, Gates of Vienna en vele andere schrijvers, zoals Robert Spencer en Pamela Geller.

Ik bezocht onlangs LGF, dat had ik een zeer lange tijd niet gedaan. Charles Johnson plaatst nog steeds berichten. Op Google wordt hij nu wel een “politieke blogger, een centrumlinkse provocateur” genoemd.

Degenen die sinds het begin mijn geschriften hebben gevolgd,zullen zich herinneren dat de periode van de LGF-oorlogen een van de naarste gebeurtenissen was die ik heb ervaren als Fjordman (totdat meneer Breivik kwam). Dat was toen Charles Johnson besloot plots van kant te switchen en al zijn voormalige bondgenoten op de mogelijk smerigste en meest oneerlijke manier aan te vallen. Achteraf gezien hebben we dit conflict duidelijk gewonnen. Vandaag de dag is meneer Johnson volkomen irrelevant, terwijl ik, Gates of Vienna – en wat dit betreft Robert Spencer op Jihad Watch – nog steeds publiceren en werkelijk worden gelezen.

De moraal? Heb geduld en ga door met te zeggen wat je gelooft dat waar is, gebaseerd op feitelijke bewijzen. Dit zal op de korte termijn niet altijd aangenaam zijn, maar het zal uiteindelijk z’n vruchten afwerpen.

Terugkijkend is naar mijn mening de meest positieve ontwikkeling die de afgelopen tien jaar heeft plaatsgevonden dat bij het grote publiek het bewustzijn over de islamitische dreiging nu veel groter is dan dit enkele jaren geleden het geval was.

Helaas heeft deze kennis nog niet geleid tot een belangrijke verandering in het beleid van de heersende westerse elites. Ze blijven de massa-immigratie en de open grenzen bevorderen, ongeacht hoeveel terreuraanslagen er plaatsvinden of aan hoeveel onzekerheid onze samenlevingen lijden. De Amerikaanse president Barack Hussein Obama is misschien vandaag wel een nog slechtere appeaser van islamitische agressie dan hij zeven jaar geleden meestal was. Misschien toont hij nu gewoon zijn ware aard, omdat hij zich niet druk hoeft te maken om herkozen te worden.

Bovendien heeft zich de duisternis, vertegenwoordigd door de islamitische sharia en jihadistische barbarij, meer verspreidt en verdiept. Dat is een triest feit. Men hoeft alleen maar naar de video’s van onthoofdingen te kijken die massaal door de zelfverklaarde Islamitische Staat (ISIS) in het Midden-Oosten geproduceerd worden om zich dit te realiseren. Deze video’s worden nu met veel enthousiasme in steden over de hele wereld door militante moslims bekeken.

Ik kende de cineast Theo van Gogh niet toen hij in 2004 door een militante moslim in de straten van Amsterdam werd vermoord. Meer recent zijn echter mensen die ik ken en die ik ook in Scandinavië meerdere keren heb ontmoet het doelwit van moslimterroristen geworden. Sinds 2005 hoor ik bij het snel groeiende aantal mensen dat in West-Europa niet meer kan beschikken over een algemeen bekend adres of telefoonnummer. De dreiging lijkt elk jaar steeds dichterbij te komen. Zij is niet meer abstract.

Ik heb in het afgelopen decennium veel ups en downs meegemaakt. Onnodig te zeggen hoe ik in 2011 werd meegesleurd in de gebeurtenissen veroorzaakt door de gestoorde massamoordenaar Anders Behring Breivik. Het vormt gemakkelijk het dieptepunt in mijn volwassen leven tot nu toe. Ik werd gedwongen om mijn huis te verlaten en vanuit Noorwegen in gedwongen ballingschap te gaan als gevolg van de extreem negatieve en grotendeels ongegronde media-aandacht die ik kreeg vanwege deze zaak en Breivik’s zogenaamde manifest. De weken na de dodelijke aanvallen op 22 juli is de enige keer dat ik ooit serieus heb overwogen het schrijven op te geven. Na een tijdje besloot ik om door te gaan. Ja, ik verloor de bescherming van een pseudoniem. Veel mensen schrijven echter onder hun echte naam, zelfs als ze worden geconfronteerd met intimidatie. Ik zie geen reden om minder dan zij te doen.

Het meest positieve dat mij in de afgelopen tien jaar is overkomen, zijn alle prachtige mensen die ik ontmoet heb. Dit klinkt misschien als een vreselijk cliché, maar ik ben echt gezegend deze vele moedige, grappige, slimme en prachtige individuen te hebben ontmoet, terwijl ik dit werk aan het doen was. Zij zijn één van mijn belangrijkste bronnen van inspiratie om door te blijven gaan. Ik ben eeuwig dankbaar voor hun aanwezigheid.

(Gelijktijdig op Snaphanen en Gates of Vienna gepubliceerd)

Bron:
http://snaphanen.dk
Auteur: Fjordman

Vertaald uit het Engels door:
“Vederso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)