Het teveel aan tolerantie

“Oneerbiedigheid tegenover de profeet van de islam zal nooit getolereerd worden.”

(Door: Daniel Greenfield – Duitse vertaling: Anja Freese)

Als je aan Amerikaanse, Israëlische en Europeaanse “liberalen” en linksen vraagt wat het belangrijkste probleem met de islam zou zijn, dan zullen ze antwoorden dat er tegenover deze een gebrek aan tolerantie zou bestaan – uiteraard geen gebrek aan tolerantie van de kant van de islamitische halsafsnijders, autobrandstichters, groepsverkrachters en haatpredikers.

Integendeel. Ze zullen verzekeren dat er sprake zou zijn van een groot gebrek aan tolerantie van de kant van westerse naties tegenover de islam.

Met een rationeel gevoel van politieke berekening nemen we het als feit aan dat de mensen die synagogen opblazen, hun zusters doodsteken, omdat ze jeans dragen, andere mensen ontvoeren en onthoofden, ook dezelfde mensen zijn die eronder lijden dat wij te weinig tolerantie tegenover hen tonen.

Maar voor iemand die links is, is het brute geweld van een minderheid er altijd een symptoom voor dat deze onderdrukt wordt – veelmeer is het echter zo dat zij het zelf zijn die de onderdrukking uitoefenen.

Omdat linksen ertoe neigen de minderheidsstatus zo te definiëren dat deze automatisch als bewijs voor onderdrukking geldt, geldt tegelijkertijd dat geweld gewoon een andere manier voor de minderheid is om op de onderdrukking te reageren.

Als dus een goed verdienend islamitisch stel uit de middenklasse een autobom naar een Schots vliegveld rijdt, dan hebben ze heel duidelijk op een scheeps- of vliegtuiglading onderdrukking gereageerd.

Misschien waren ze heel boos vanwege een terrorist, die door een drone te grazen werd genomen of omdat ze de naam Allah op een ijswafeltje gezien hebben, of misschien waren het al die versluierde vrouwen. Dit zijn slechts details in een groter verband.

En dit grotere verband is dat iedere natie in de eerste wereld onderdrukkend en racistisch is.

Islamitisch geweld is de verdiende rekening of de tegenaanval. De enige oplossing luidt meer en meer tolerantie tegenover de moslims.

Door de westerse civilisaties constant als foutief te beoordelen en de moslims constant als juist, zien linksen een gebrek aan bestrijding van intolerantie, terwijl verstandige mensen een gebrek aan bestrijding van terrorisme zien.

Als er conservatieve regeringen aan de macht zijn, proberen zij grip te krijgen op gewelddadige radicale islamieten. Linkse regeringen proberen grip te krijgen op iedereen die de islam bekritiseert. Natuurlijk wordt het veel moeilijker om erop te wijzen dat geweld door moslims een serieus probleem is, wanneer men wetten heeft aangenomen die het aan iedereen verbieden om moslims en geweld ook maar in één zin te noemen.

Dat heeft tot doel om het blootleggen van de stommiteit van linkse politiek als onrechtmatig te verklaren. Dat is iets dat andere volksdemocratische regimes normaal gesproken doen, in ieder geval net zo lang tot iedereen begint honger te lijden.

Tienduizenden doden in Amerika, Europa, Israël en Australië hebben niet veel uitgehaald om de hardnekkigheid van veel regeringen om erin te volharden dat de islam een religie van de vrede is, te verminderen.

En zelfs conservatieven hebben het linkse mantra geadopteerd dat islamitisch geweld iets is dat van splintergroeperingen uitgaat, als reactie op het feit niet genoeg getolereerd te worden. De oplossing is dan nog inschikkelijker en nog toleranter te zijn. Maar tot nu toe heeft de strategie van het “omarmen tot ze van ons houden” niets opgeleverd, behalve meer bommen, gaten van inslagen en lijken in mortuaria.

Het volharden van de linksen in hun zwart-witte wereldbeeld en de plaatsbepaling van het kwaad binnen hun eigen samenleving heeft het voor de overgrote meerderheid van hen onmogelijk gemaakt om ook maar de mogelijkheid in aanmerking te nemen dat de gewelddadige, achtergebleven, patriarchale, vrouwen hatende ideologie, die zij zouden moeten bestrijden, de islam is – niet het christendom of het Jodendom.

Maar het probleem met de hoop dat mensen buiten hun geloofsprincipes denken, is dat het voor hen gewoon gemakkelijker is om dit niet te doen.

Voor linksen zijn de mensen het probleem die niet tolerant genoeg tegenover d eislam staan en niet de islam. Dit zorgt voor de druk om de “intoleranten” aan de islamitische vredeskrokodil te voeren, in de hoop als laatste opgevreten te worden.

Daarom bestempelen de Israëlische linksen de kolonisten als oorzaak van het probleem. Europa offert Israël op. Europese linksen offeren de Europese conservatieven op. Amerika offert Europa, Israël en iedereen op, die ze met haar lange buitenlandse politieke tentakels te pakken krijgt. De vredeskrokodil, grijnst, kauwt en eist steeds meer.

De schokkende waarheid is echter dat het probleem nooit een gebrek aan tolerantie was, maar een teveel aan tolerantie.

Tolerantie is goed en mooi, maar er zijn dingen die niet getolereerd kunnen worden. Moord, verkrachting, autobommen, vliegtuigkapingen en imams die prediken onder de groene vlag van de islam voeren de lijst aan. Hoe meer het teveel aan tolerantie toeneemt, des te erger wordt het geweld.

De politiek verantwoordelijken in de steden zijn hier op pijnlijke wijze achtergekomen, toen zij probeerden criminaliteit te bestrijden door de samenleving te beschuldigen en niet de criminelen. Gevangenissen werden draaideuren. Politieagenten werden maatschappelijk werkers.

De criminaliteit raakte buiten controle. Er was een nieuwe generatie conservatieve politici voor nodig om voorgeschreven minimumstraffen, slachtofferwetgeving en de herinvoering van de doodstraf door te drukken en het geknuffel van criminelen te stoppen. En zo werd het teveel aan tolerantie afgeschaft.

Zolang het teveel aan tolerantie voor de islam niet is afgeschaft, zal het geweld, dat de islam op onze oevers spoelt, doorgaan.

Bron:
http://europenews.dk/de
Vertaling: Anja Freese

Bron oorspronkelijk artikel:
http://sultanknish.blogspot.nl
Auteur: Daniel Greenfield

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)