De miljarden van de Grieken komen helemaal niet van onze belastingbetalers

(Door: “weethetwel”)

Na alle leugens die door het politieke establishment en de kritiekloze media rondgestrooid worden, is het zinvol  de economische werkelijkheid op een rijtje te zetten. De regerende politici die nu zo’n krachtige taal tegen Griekenland uitslaan, hebben allemaal boter op hun hoofd, want de andere eurolanden zijn geen haar beter en hebben ook onbetaalbare schulden opgebouwd. Niemand is echt van plan zijn eigen schulden terug te betalen. Het zijn allemaal politieke en financiële leugenaars die door de “krachtige” aanpak van de Grieken het eigen stoepje schoon vegen en de aandacht afleiden. Lees hier hoe de bankiers vanaf het begin van de Euro de grote profiteurs zijn ten koste van de belastingbetaler.

Een korte geschiedenis van het geld

Geld scheppen is al bijna zo oud als de mensheid. Het is een lucratieve bezigheid, dus werd het  al gauw opgeëist door de koningen en graven. Het is een systeem waarin iedereen vertrouwen moet hebben anders loopt het meteen mis.  Een koning die het juiste aantal munten sloeg om de economie draaiende te houden en zijn hebzucht kon bedwingen om er nog meer te slaan, kon zowaar welvaart scheppen in zijn land want dan floreerde de handel. Sloeg hij er veel te veel, dan verdween het vertrouwen in de munt (inflatie) en stokte de handel. De meeste konden hun hebzucht helaas niet bedwingen en dan zakte het systeem in elkaar.

Het westerse financiële systeem is gebouwd op het hiervoor beschreven principe; een overheid die geld in omloop brengt, als het even kan niet te veel, anders krijg je Zimbabwaanse toestanden.

Daarnaast kwam er een systeem van banken die geld leenden tegen een bepaalde rente en weer uitleenden tegen een iets hogere rente. Ook niets mee aan de hand. De bankiers ontdekten echter dat wanneer ze het geld niet meegaven aan degene die het  leende maar in de boeken schreven dat de lener dat geld tegoed had (giraal geld), ze het wel twee of drie keer konden uitlenen. Juist dan bleef van belang dat iedereen er vertrouwen in bleef houden want als alle drie de leners aan het bankloket hun geld op willen halen is er helaas maar geld voor één, laat staan als degene die dat bedrag áán de bank geleend heeft ook nog voor het loket  staat, want dan kan de bankier beter vluchten.

Nederlands financieel systeem in de tijd van de gulden

Als ieder land, zoals in de tijd vóór de euro,  zijn eigen geldsysteem heeft, staat het de overheid van dat land vrij nieuw geld te drukken. Als dat binnen de perken blijft, kan het de economie zelfs stimuleren. Druk je te veel, dan krijg je inflatie. Socialistische regeringen  hebben doorgaans zoveel beloftes gedaan aan de kiezers dat ze, zodra ze kunnen, de drukpers aanzetten  en meer uitgeven dan verantwoord is. Maar er heerst al jaren bij links en rechts een consensus dat de overheid  een inflatie van 2% mag creëren met geld drukken en dan ben je goed bezig.

Behalve de drukpers aanzetten, kun je als overheid ook geld lenen als je meer uit wilt geven dan er binnen komt.  Dat heeft als nadeel dat er rente betaald moet worden  en dat is voor rekening van de belastingbetaler.  Het geld dat de overheid leent, wordt in de praktijk door de banken geschapen; in plaats van 3 x lenen ze het oorspronkelijke bedrag  5x of 6x uit, want de overheid heeft alleen girale rekeningen en zal ook niet aan het loket komen voor geld. De redenering was altijd dat als de overheid de schuld terug moest betalen zij de belastingen wel zou verhogen of  nog makkelijker: de oude lening afbetalen met een nieuwe lening. Voor de banken was dit een lucratieve aangelegenheid, want ze creëerden geld uit het niets en kregen er dan rente voor tot in lengte van jaren.

Voor de belastingbetaler is het dus veruit het voordeligst wanneer de overheid binnen de perken zijn eigen geld drukt en het niet leent van de banken.

In het Europa van vóór de Euro zag je grote verschillen in het geldschepgedrag van de diverse landen. De Noord-Europese landen deden wat zuiniger aan en kenden dan minder inflatie, de Zuid-Europese landen (waaronder Griekenland) waren wat minder serieus (mooi weer, mooie stranden) en deden wat ruiger  met de gelddrukpers. Dat leidde er regelmatig toe dat de ruilverhouding tussen de munten werd aangepast in het nadeel van de zuidelijke landen, maar wie maalde daar om? Waar veel van is, wordt vanzelf minder waard, wet van vraag en aanbod.  De staatsschuld daarentegen steeg nergens veel, want er werd wel geld gedrukt maar niet  zo veel geleend door die regeringen. De Zuid-Europese landen hadden hierdoor gewoon een hogere inflatie, wat overigens ook tot uitdrukking kwam in een hogere rentevoet. Als een geldschieter geld uitleende in Drachmen en Lires wist hij dat na een aantal jaren het bedrag dat hij terugkreeg minder was dan in Gulden of D-Mark en dus  vroeg hij een hogere rente.

En toen kwam de Euro

Het grote verschil van het tijdperk vóór en na de Euro is dat de diverse landen hun eigen drukpersje op moesten geven. Dat werd centraal geregeld in Frankfurt bij de ECB  (en in principe afgeschaft).  Want stel  je voor dat ieder Europees land een eigen eurodrukpersje mocht houden, dan wist je zeker dat binnen de kortste keren de wereld werd overspoeld met Euro’s, waarbij ieder land naar de anderen zou wijzen. Nee, het nieuwe systeem hield in dat als je als land extra geld uit wilde geven je dat maar moest lenen bij de banken. Die banken stonden natuurlijk trappelend in de rij die dankbare taak op zich te nemen. Stel je voor, geld scheppen uit het niets, daar rente over krijgen en helemaal geen risico want Europa stond garant.  Als voorwaarde gold wel dat ieder land het niet te bont mocht maken met zijn tekort en maar 3% méér uit mocht geven dan de inkomsten, maar in de praktijk was dat een wassen neus.

En zo werd iedere belastingbetaler uit alle eurolanden gepakt: voortaan geen geld meer uit de gratis overheidsdrukpers, maar alleen nog lenen bij banken en forse rentes betalen.

Er was nóg een groot verschil: het geld dat door de nationale drukpers werd gedrukt, was meteen “verdwenen” na uitgifte, want niemand die zich daar voor interesseerde, maar de leningen van de banken staan allemaal geregistreerd (al is het alleen maar om de rente te vangen) en worden opgeteld bij de “staatsschuld”. Vanaf dat moment begonnen de staatsschulden in Europa dus flink te groeien, want wonder boven wonder kwam er nergens protest. Er was door de banken wel een gelikte propagandamachine opgezet, want de belangen waren immers enorm en er waren genoeg politici die verbonden waren aan banken. In Nederland was het Onno Ruding die de campagne leidde om voortaan alleen nog geld te lenen van de banken en de overheidsdrukpers af te schaffen en daar wonderwel in slaagde. Hij kreeg kort daarna een onduidelijke superbaan bij een bank in Amerika en werd naar verluidt in een gouden kuipje daarheen vervoerd.

Waarom steeg de schuld in Zuid-Europa zo snel?

In Noord-Europa veranderde er niet zo veel met de komst van de Euro. Maar in Zuid-Europa werd de kat op het spek gebonden. Tot dan toe moest de overheid vaak 10% rente of meer betalen als ze wilde lenen en dat werden nu bedragen van een paar procent vanwege de gelijkschakeling van de rente door de Euro. Begrijpelijk dat de politici daar allerlei mogelijkheden zagen om mooi weer te spelen, want voor dezelfde rente konden ze nu vier keer zoveel lenen en uitgeven als vroeger. Het grote “op de pof leven” spel was begonnen. Zo werden er bijvoorbeeld miljarden kostende vliegvelden aangelegd waar nog nooit een vliegtuig geland is. Het geld werd letterlijk over de balk gesmeten. Gewoon omdat het kon.

Van  wie werd dat geld dan geleend?

Wel, dat mag inmiddels duidelijk zijn: dat waren voornamelijk onze eigen banken uit Noord-Europa die onder het motto “de overheid betaalt altijd terug, geen probleem, die kunnen niet failliet, ze hebben Europa en de belastingbetaler als melkkoe achter de hand”.  Zo verdienden de banken onmogelijk veel geld. Die ene euro die ingelegd was, werd nu niet 2x, niet 3x, niet 6x, niet 20x maar soms wel tot 50x uitgeleend. En als de overheid  geen geld had om de rente te betalen, geen probleem, dan werd de rente er gewoon bij geleend. Een variant op het piramidespel. Het leek een graaispel zonder nieten en de bankbonussen stegen tot ongekende hoogte. Onno Ruding werd heilig verklaard.

Wat ging er mis?

Wel, dit graaispel werd niet alleen in Europa gespeeld. In Amerika was er een variant die het “huizenpiramidespel” heette. Onder het motto “iedereen een huis” kon je een huis kopen, ook als je de lasten niet kon betalen, en de banken leenden zonder vragen het benodigde geld. De prijzen van huizen stegen tot ongekende hoogten en het werd steeds  door de banken gefinancierd. Totdat men zich begon af te vragen waar men mee bezig was en de huizenprijzen snel kelderden. Zo hadden de banken enorme bedragen uitgeleend waarvan het onderpand ineens verdwenen was en ze de aflossing dus wel op hun buik konden schrijven. In principe waren zo’n beetje alle banken failliet en de eerste (Lehman Brothers) liet men voor de show ook failliet gaan, maar daarna zei de FED: “Geen paniek, wij steunen de rest van de banken, we steunen ze met zoveel geld ze willen, ga maar lekker slapen”, en aldus geschiedde.

Door deze gebeurtenissen begon men in Europa ook na te denken over waar men mee bezig was en begon men in te zien dat het op de pof leven misschien toch niet eeuwig zou duren. Bovendien ontstond er afgunst in Noord-Europa dat Zuid-Europa met volle teugen genoot van het eeuwig beschikbare geleende geld terwijl Noord-Europa als een stelletje calvinisten de hele dag werkten, haar geld op de Ruding-banken zette terwijl die het linea-recta naar Zuid-Europa transporteerden voor profijtelijke leningen, omdat ze wisten dat  iedereen in Europa toch garant stond voor de dekking van de Euro. Wat kon het hen  schelen en wat kon ze gebeuren?

Wel, de kink in de kabel  kwam toen op een gegeven moment onderscheid werd gemaakt tussen Euro’s die aan de zuidelijke landen waren uitgeleend en de overige Euro’s. Als dat onderscheid er was, zou het ook kunnen gebeuren dat een zuidelijk land zijn schuld niet terug zou betalen terwijl de euro-garantie er dan ineens niet meer was voor die zuid-euro’s. De Ruding-banken wisten donders goed dat de schulden inmiddels zo hoog opgelopen waren dat ze nooit meer terugbetaald zouden worden. Maar hoe leggen ze uit aan het thuisfront dat ze uit pure hebzucht hun hele hebben en houden zonder verder onderpand in Zuid-Europa hebben gestald? Dat valt niet uit te leggen en gelukkig is de materie tamelijk ingewikkeld, zodat je met behulp van volgzame media de bevolking uit kunt leggen dat het juist hebzucht van Zuid-Europa was.

Maar de paniek was groot en als de gigantische bedragen die de Ruding-banken aan Zuid-Europa hadden geleend niet terugbetaald zouden worden, waren ze allemaal op slag failliet. Op dat moment was het vertrouwen in het financiële systeem helemaal zoek en dan gaan banken alleen al daaraan onherroepelijk failliet. In Europa was er geen FED, zoals in Amerika, met een geldpers die beloofde te allen tijde bij te springen. Nu moesten de diverse nationale overheden die allemaal geen geldpers meer hadden flink in de zak van de burgers graaien om de banken te redden. Het enige dat de Europese politici uit konden brengen was: “Geen paniek, wij steunen de banken, wij steunen ze op de zak van de burgers”.

De FED en de dollar

Als er één instantie was die jarenlang rollebollend van het lachen over de vloer heeft gekropen omdat Europa de geldpers uitzette, is het wel de FED, de Amerikaanse gelddrukker. De FED doet eigenlijk niets anders dan geld drukken, dollars, dollars, dollars, en door een combinatie van marketing , economische macht en dommigheid van andere landen wordt die dollar overal als betaalmiddel hogelijk gewaardeerd.

Voor geld drukken heeft de FED veel gewichtige benamingen die door de rest van de wereld klakkeloos  worden geaccepteerd, maar die allemaal op hetzelfde neerkomen. Het is een soort Griekenland in het kwadraat, want de Amerikaanse schuld als percentage van het nationaal product is nu al veel hoger dan toen de Grieken tot de Euro toetraden en in absolute bedragen is het natuurlijk gigantisch veel meer.

Voor alle doeleinden wordt er geld gedrukt. Amerikaanse banken failliet? Nee hoor, één gaat er voor de show failliet en de rest krijgt zoveel geld ze willen. Freddy Mac en Fanny Mae bijna failliet? Even met de geldmolen rammelen en ze zijn gered. Californiië failliet? Flap flap flap en ze zijn gered. Wat een gemak. Ze worden er bijna overmoedig van. Hun nieuwste modewoord heet Quantitative Easing, wat door de “kenners” eerbiedig “kwantitatieve verruiming” wordt genoemd, maar de insiders weten dat het met een dikke vinger naar de rest van de wereld gewoon betekent: “Een grote hoeveelheid gedrukt geld maakt het leven easy”.

Als dus  van de ene dag op de andere alle landen van Europa besluiten om geen geld meer te drukken maar alleen nog maar geld te lenen, wil de FED heus nog wel de drukpers een paar daagjes extra aanzetten om geld te drukken dat Europa dan kan lenen. Dus na de komst van de Euro heeft Amerika volop meegeprofiteerd, samen met de Europese banken, van de leenwoede in Europa. En dat allemaal vanwege de komst van de Euro en de bijna grenzeloze stupiditeit van de Europese politici.

De financiële crisis van 2008

Door de paniek die was ontstaan toen men zich realiseerde dat ook de Zuid-Europese landen failliet konden gaan en daardoor de enorme bedragen aan de banken wellicht niet terug zouden betalen, ontstond er dus een heuse bankencrisis in Europa. Nog niet eens doordat de Zuid-Europese landen daadwerkelijk hun schulden niet terugbetaalden, maar doordat de klanten van de banken de zaak niet meer vertrouwden. Ten koste van veel overheidsgeld werden de banken toen “gered” .

Voor de politici en de banken waren er toen twee grote problemen:

– hoe kunnen we verdonkeremanen dat uit pure hebzucht onverantwoorde leningen aan Zuid-Europa werden verstrekt

– hoe kunnen we onze banken uit die netelige positie redden?

Vrij vertaald was de hamvraag natuurlijk: hoe kunnen we die leningen aan Zuid-Europa iemand anders in de maag splitsen? Als het straks daadwerkelijk fout gaat, moeten  onze banken niet alsnog failliet gaan en dan staat onze ware aard te kijk.

De banken gered

Natuurlijk was er niemand die Zuid-Europese leningen wilde kopen van ABN Amro, ING, Deutsche Bank en noem al de profiteurs maar op, want iedereen weet dat die nooit terugbetaald gaan worden.

Er begon toen een enorm getouwtrek bij de politiek en bij de ECB om de “edele” principes om geen geld meer te drukken maar los te laten en gaandeweg werd de oude drukpers van zolder gehaald en begon de ECB geld te drukken en de obligaties op te kopen die de banken kwijt moesten. Eind 2014 gingen alle remmen los: de ECB besloot in het spoor van de FED zoveel geld te gaan drukken als het leven “easy” kon maken.

Inmiddels zijn hierdoor praktisch alle Ruding- banken  verlost van de Zuid-Europese leningen en zijn die leningen dus door de ECB opgekocht met gedrukt geld. De banken wassen nu hun handen in onschuld en hebben natuurlijk nooit iets misdaan. Wat rest is een enorme schuld van de Zuid-Europese landen aan de ECB, maar die schuldpapieren zijn gekocht met vers gedrukt geld van de ECB en helemaal  niet met geld van welke belastingbetaler ook. En er zal ook nooit een belastingbetaler zijn die die schuld aan de ECB moet betalen. Het is op dit moment allemaal papieren handel.

Wat ook nog overblijft, zijn de moraliteitsridders die vinden dat die schuld ooit afbetaald moet worden. Dat is grote onzin. Als de Grieken zich nu het laplazerus zouden werken en ook nog al hun nationale bezittingen voor een appel en een ei aan bijvoorbeeld Amerikaanse multinationals zouden verkopen (die deels ook nog  betalen met gedrukt geld van de FED) en dat moeizaam verdiende geld vervolgens aan de ECB overmaken, dan wordt het  boekhoudkundig afgeboekt van het gedrukte geld en verder verandert er niets. De Grieken hebben dus groot gelijk als ze daar voor passen, want zij zijn dan als enigen de klos en verder heeft er niemand baat bij.

Het enige dat men de Grieken ( maar dan ook de Italianen en de Spanjaarden en de Portugezen en de Belgen en de Fransen en eigenlijk de hele kleffe club van Europese politici die tot hun nek in de schulden zitten) kan verwijten, is dat men volop van de situatie heeft geprofiteerd en niet “nee” heeft gezegd tegen de banken die praktisch tot in het oneindige, zonder garanties, zonder een kans op terugbetaling, geld kwamen aanbieden. Diezelfde banken  waren er van overtuigd dat het leningen waren zonder “nieten” die tot steeds grotere winsten en bonussen zouden voeren. Want overheden kunnen de belastingbetaler te allen tijde het vel over de oren trekken en doen dat doorgaans ook met veel plezier. Toen het spel mislukte, hebben de Europese banken een tijdje in de penarie gezeten, maar inmiddels zijn ze gered, eerst in 2008 door de nationale overheden en daarna doordat de ECB hun slechte leningen heeft opgekocht. Prompt begint de bonusregen weer. Onverbeterlijk tuig.

Door:
“weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)