München: Comapatiënten en zwaar gehandicapten moeten wijken voor asielzoekers!

(Door: Udo Ulfkotte – Vertaling: E.J. Bron)

De welkomstcultuur voor de vele asielzoekers wordt op dit moment (nog) niet door alle burgers gedeeld. Meerder tientallen zwaar gehandicapten en comapatiënten moeten in München in alle stilte uit hun speciale onderkomen op straat gezet worden. Terwijl de media jubelende asielzoekers laten zien, huilen machteloze familieleden van Duitse patiënten, die volgens familieleden gewetenloos weggeschopt worden.

Op 20 mei 2015 heeft de stad München tegen de achtergrond van de aanhoudende stroom asielzoekers een succesvol besluit genomen. Het “standplaatsbesluit” met betrekking tot de “onderbrenging van vluchtelingen en daklozen/vluchtelingen in gemeentelijke verantwoordelijkheid” is in typisch bureaucraten-Duits geschreven. Volgens dit besluit moet München tot eind 2015 tot 12.342 nieuwe asielzoekers onderbrengen en ook woningen voor hen beschikbaar stellen. In een tien pagina´s lang document werden destijds die onroerende goederen geregistreerd die hiervoor zouden moeten dienen. Waarschijnlijk dat op dat moment nauwelijks iemand meegekregen.

De familie N. uit het Beierse Megesheim wist zeer zeker niet wat er op die dag door Christine Strobl, de derde burgemeester van München, en haar SPD partijkameraden was besproken. Familie N. heeft op dit moment een 29-jarige zoon, die sinds december 2011 in een diabetische coma ligt. Dat is een levensgevaarlijke stofwisselingsstoornis, die ontstaat door tekort aan insuline. In het eindstadium komt het tot bewusteloosheid, de coma.

De behandeling van de diabetische coma vindt gedurende langere tijd plaats op de afdeling intensive care, daarna in speciale verzorgingstehuizen. Zo eentje bevindt zich in München op het grondgebied van Feldmoching.

Het huis werd speciaal gebouwd voor gehandicapten en zwaar gehandicapten. Op de begane grond wonen gehandicapte mensen, die zich in ieder geval nog gedeeltelijk met hun rollator kunnen voortbewegen. Op de eerste verdieping zijn meer dan een dozijn zware gevallen, zoals de in coma liggende zoon van de familie N., ondergebracht. Ze geloofde haar ogen niet toen ze meegedeeld kregen dat het hele gebouw nu vrijgemaakt zou moeten worden voor asielzoekers.

De stad München heeft blijkbaar al in mei 2015 besloten wat er met het gebouw moest gebeuren. In het “standplaatsbesluit” ter “onderbrenging van vluchtelingen en daklozen/vluchtelingen in gemeentelijke verantwoordelijkheid” staat in ieder geval over het gebouw: “Het object staat in de planning als onderkomen voor mobiliteitsbeperkte dakloze vrouwen op de begane grond en door gezinnen op de eerst een tweede verdieping.”

De familie N. weet nu niet waar ze met haar zwaar gehandicapte en in coma liggende zoon naartoe moet. Om  de comapatiënten en de mensen aan de beademingsapparatuur uit het huis te krijgen, moest ook de verzorgingssleutel veranderd worden.

De SPD had daarmee volgens de familieleden blijkbaar überhaupt geen probleem. Want deze werd volgens informatie van de familieleden van Martin N. voor het gebouw veranderd van “bijzonder hulpbehoevende personen” in nu “hulpbehoevenden”. En dat betekent: geen comapatiënten meer en eindelijk plaats voor asielzoekers. De familie N. is geen op zichzelf staand geval, want alleen al in dit gebouw zijn meerdere tientallen gehandicapten ondergebracht. Ze is echter wel de enige familie die haar mond opendoet. Alle andere zwijgen op dit moment liever.

Misschien vraagt men nu eens een keer aan de vele politici die op dit moment de welkomstcultuur bevorderen, waar Martin, de zoon van de familie N., met onmiddellijke ingang welkom is. Want niemand weet op dit moment wat er zal gebeuren als de gehandicapten eruit moeten en de asielzoekers het gebouw betrekken. Aan hen kan men blijkbaar meer geld verdienen dan aan comapatiënten. Zo ziet in ieder geval de familie N. het. Tot nu toe wilde zich bij de stad München niemand ingaan op telefonische vragen.

Martin N. ligt overigens in coma, omdat een Oost-Europese specialist hem in december 2011 in het ziekenhuis in München op de afdeling spoedeisende hulp op grond van gebrekkige vakkennis kwalificeerde als “drugsgebruiker” en bij Martin, wiens lichaamstemperatuur nog maar 24 graden bedroeg, niet herkende dat hij diabeticus is. Dankzij het niet handelen van de geïmmigreerde specialist is zijn hersenschors nu tot 60% verwoest.

De kliniek verlangde van de ouders als eerste toestemming om Martin´s long te schenken aan een 14-jarige medeburger, wat de ouders weigerden. En het ziekenfonds oefende druk op hen uit om Martin, indien mogelijk, in een bejaardentehuis te stoppen, omdat dit voor alle partijen gewoon goedkoper zou zijn en hij daar sneller zou sterven. En nu moet Martin op straat gezet worden. Ondertussen jubelen de inwoners van München en huldigen in trance allemaal de nieuwe vervangende religie – de welkomstcultus.

De vader van Martin heeft me zinnen geschreven, die mij diep geraakt hebben:

Zeer geëerde heer Ulfkotte,

Ik heb een zoon die comapatiënt is en in een woongemeenschap voor gelijksoortige patiënten is ondergebracht. Ik zal u op Facebook accepteren in de groep van mijn zoon.

Nu moeten wij allemaal dit huis verlaten, omdat het stadsbestuur van München dit wil. Alleen, waar naartoe? Er moeten comapatiënten op straat gezet worden.

Dit zal ik weigeren. Velen zijn blijkbaar bang of werden geïntimideerd.

Ik zal niet opgeven.

De vluchtelingen-tsunami verwoest blijkbaar onze waarden. En het gaat alleen nog maar om geld en winst.

Aanvulling:

Afgelopen woensdag liet Daniela Schlegel, perswoordvoerster van de stad München, op schriftelijke en mondelinge vragen van de schrijver meedelen dat zij niet verantwoordelijk zou zijn voor dit thema. Andere perswoordvoerders van de stad die ik heb verzocht om een standpuntbepaling, onder hen Florian Schmellmer en Kirstin Nettelnbrecher, antwoordden tot de publicatie niet, evenmin als Frank Boos van de afdeling Sociale Zaken van de stad München. Door de auteur van dit artikel werden al meer dan tien vooraanstaande medewerkers van de stad München aangesproken – ze gingen echter blijkbaar eerst allemaal in dekking.

De schrijver kreeg in plaats van een standpuntbepaling van de stad München echter nog een mail van een blijkbaar oorspronkelijk uit Turkije afkomstige medeburger (“Mehmet”) toegespeeld, die de schrijver tegen de achtergrond van de publicatie van dit artikel een “nazi” noemde en de aangekondigde publicatie als ondersteuning van “racistische belangen” verdedigde. Wat zou de comapatiënt Martin N. hier wel niet over zeggen als hij zou kunnen spreken? En waarom dekken onze vooraanstaande media dit alles en laten zij alleen maar de jubelende politici en asielzoekers zien, niet echter slachtoffers van de welkomstcultus zoals Martin N.?

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)