Laat ze wél lopen!

(Door: Theresa Geissler)

Tweede Pegida-Rotterdam, zaterdag 19 december 2015

Het was omstreeks elf uur ’s ochtends, die 19e december 2015, en ik was nu héus de eerste aanwezige. Ik stond op Station Rotterdam Lombardijen. Sinds een dag of zes was ik ervan op de hoogte – met dank aan Pegida Nederlandop Faceboo k- dat dít deze keer de verzamelplek zou zijn: Zo was het met de gemeente Rotterdam overeengekomen en de organisatie had het eveneens een aanvaardbare oplossing gevonden: verzamelen vanaf 12.00 uur; vanaf ca. 12.30 uur zou er ‘gelegenheid’ zijn om met de gratis beschikbaar gestelde bussen naar de Wilhelminapier gereden te worden, de uiteindelijke plaats waar de manifestatie gehouden zou worden. Dus tóch weer die bussen…..En daarnaast bleef het voorlopig ook nog wat onduidelijk hoe het nu zat met de belofte dat we deze keer écht even een ‘mars’ zouden mogen houden, al was het dan kennelijk geen al te lange.

Maar goed, men moet elke kans grijpen die geboden wordt en zéker in het geval van Pegida-Nederland. Bovendien was de aankondiging dat één van de sprekers waarachtig “the one and only” Filip Dewinter van het Vlaams Belang zou zijn veelbelovend genoeg om het de moeite waard te vinden, het althans te proberen, en daartoe om te beginnen de gegeven aanwijzingen minutieus op te volgen.

Nu zal het in elk mensenleven minstens één, maar waarschijnlijk meer keren voorkomen dat men met een treinstation te maken krijgt waarvan men eerder nooit gehoord heeft en wat mij betrof was dat thans station Rotterdam Lombardijen. Met enige moeite verdrong ik de gedachte aan een zeker, tot enige decennia geleden, overbekend liedje (van Jules de Corte?), plande de trip met behulp van “NS-reisplanner” en “OV 9292.” ……en kwam tot dezelfde conclusie als altijd: Die-en-die vertrektijd aanhouden zou een aankomsttijd van om en nabij half twaalf betekenen. In principe goed op tijd, maar, bedacht ik dan weer, zoals altijd, één vertraginkje van nog geen tien minuten en ik zat met een verlies van een half uur……En haasten is iets wat ik toch al nooit gekund heb…… Beter het zekere voor het onzekere nemen. Dús was het einde van het liedje dat ik daar tenslotte rond elf uur arriveerde. Op een stationsplein, waar op dat uur nog dóódse stilte heerste.

Nu moest gezegd worden dat het weer meewerkte: droog, zacht en vrijwel windstil. Je zou gewoon vergeten dat het toch écht de 19e december was. Ik installeerde me voorlopig met een meegenomen pocket op een bank. Vanuit mijn ooghoek nam ik na enige minuten waar hoe het eerste politiebusje op een afstandje parkeerde. Een kwartier of zo later was dat aangegroeid tot het tien à twintigvoudige. Dus dit was zonder twijfel de goede plek. Een agent slenterde mijn kant uit, “blakend van welwillendeheid,” zoals Simon Carmiggelt het ooit in één van zijn ‘kronkels’ uitdrukte. “Goeiemorgen.” “Goeiemorgen,” gaf ik, naar ik hoopte, even welwillend terug. “Wacht U hier op iemand?” “Op de demonstratie: Ik wil er geen minuut van missen.” “Oh juist.” Na enig heen-en-weer gepraat, waarbij, als bijzonderheid, ook nog de site ter sprake kwam en mijn naam “Theresa Geissler”, informeerde hij, als argeloos: “Duits?” “Het is de naam van mijn man zaliger,” legde ik uit. Waarop hij weer: “En uw meisjesnaam dan?” Nu besloot ik het spelletje of wat het ook was, af te kappen en informeerde vriendelijk: “Wilt U soms mijn ID-bewijs zien? “Eh….graag, mevrouw.” ‘Man, had dat direct gevraagd,’ dacht ik, enigszins verwonderd. Aarzelde hij soms welke houding hij het beste in acht kon nemen tegenover Pegida-aanhangers? Enfin, het was nu in orde: Hij tevreden, ik tevreden.

Intussen was het ná half twaalf en langzaamaan arriveerden er meer mensen, van wie ik nu al verschillende in ieder geval van gezicht kende, en steeds meer van naam: Helena en Ton, José, Asje Bello (“Hallo, schat!”), André van Delft en, uiteraard, onze woordvoerder Edwin Utrecht. Vooralsnog overtrof het aantal “Hermandad-dienaren” echter nog steeds ruim het aantal demonstranten, terwijl het aantal politiebusjes zo op het oog wel het hele Rotterdamse politiekorps leek te vertegenwoordigen. Vanuit minstens één van de busjes klonk van tijd tot tijd het zenuwachtige geblaf en gejank van politiehonden.

Edwin legde uit dat we de korte mars straks op de Wilhelminapier tussendoor zouden mogen houden. Intussen was het van belang dat we nú het aangeboden busvervoer zouden accepteren, teneinde bij alle volgende gelegenheden steeds méér te kunnen bedingen. Dat werd begrepen, uiteraard. Voor dít ogenblik werd toegestaan dat de spandoeken en vlaggen werden uitgevouwen en gefotografeerd, waarna we ons zonder één wanklank in de bussen lieten loodsen om naar de Wilhelminapier te worden gebracht.

Aldaar wachtte Raffie Chohan ons op, samen met nog enige medewerkers en op eigen gelegenheid gekomen demonstranten. Het aantal bedroeg nu naar schatting zo ’n kleine 100 man. Stabiel, dat wel, maar kennelijk waren de gunstige weersomstandigheden toch niet het middel om de toeloop te stimuleren; je vroeg je af wat dan wél het middel mocht zijn. Op mijn vraag of ze blij was dat Filip Dewinter hier zou gaan spreken, bekende Raffie dat ze maar hoopte, dat hij op tijd aanwezig zou zijn: ze had hem intussen een paar keer aan de telefoon gehad, maar erg duidelijk was het allemaal niet. Enfin, er zat weinig anders op dan dat af te wachten, al viel het niet te hopen dat zich ook hier een kink in de kabel zou voordoen.

Hoe dan ook opende Edwin de middag met een pluim aan het adres van de politie en de gemeente Rotterdam, waarmee deze keer zulke goede afspraken gemaakt konden worden (voor de goede orde: Aboutaleb werd daarbij niet specifiek genoemd.) “Het gaat er om dat er wederzijds goede signalen worden afgegeven,” betoogde hij, “we laten ze zien dat Pegida over maníeren beschikt!”  Dat kreeg uiteraard veel instemming.

Ene Richard Gras, die hierop het woord kreeg, stelde onder meer dat van alle “vluchtelingen” vrouwen en kinderen uiteraard in de meeste gevallen welkom zijn, maar dat het ‘m dat nu juist wás: de meeste binnenkomers zijn nog steeds jonge, schijnbaar ongebonden mannen, die over hun herkomst liegen, erop uit zijn om zich te verrijken en nu al de oorzaak zijn van talloze vecht- en steekpartijen in de AZC’s. Ze wachten hun kans af, aldus de spreker, die vervolgens nog eens de eisen opsomde waaraan  iedere vluchteling zou moeten voldoen op straffe van uitzetting. Hij hekelde ook de armoede waarin ondertussen steeds meer autochtonen dreigden te vervallen en waarvan kinderen en ouderen het eerst de dupe werden. Terwijl zou moeten gelden: eigen volk eerst. Deze toestanden, begonnen met “Barcelona 1995” zouden een einde moeten nemen. Tenslotte besloot hij met de bezwering vooral níet op te houden met demonstreren: “Laat U niet langer de mond snoeren!” Groot applaus en instemming, uiteraard.

Een zekere Hugo, die na hem aan het woord kwam, begon met te refereren aan het feit, dat de huidige immigranten die Europa binnenkwamen op geen enkele manier de vergelijking konden doorstaan met de Nederlanders die in de jaren-50 naar Canada en Australië waren getrokken, zónder noemenswaardige tegemoetkoming van de landen in kwestie. Dát waren pioniers geweest; waar we nú mee te maken hadden, waren gelukzoekers, die voor de voorzieningen kwamen! En de belastingbataler was goed voor de kosten, hoewel hem geen enkele inspraak gegund werd over wie er binnenkwamen! Hij refereerde verder aan de inmiddels in totaal 2.741 incidenten in de AZC’s, waaronder aanrandingen en aanslag(pogingen) door zelfmoordterroristen. Verder beweerde hij dat het inmiddels van zo’n 4000 gelukzoekers zeker was dat ze Nederland hadden verlaten, maar ja, de rest….. In ieder geval was dit alles ons door onze eigen overheid en politiek opgedrongen!” Bijval, vanzelfsprekend.

Tussendoor werd ik ook nog even meegetroond door André (van Delft) met de bedoeling me voor te stellen aan de hierboven reeds genoemde Richard Gras, die al op Asje Bello’s demo in Den Haag gesproken had. Een aardige geste, al gaven zowel de heer Gras als ik aan elkaar daar dus reeds te hebben ontmoet. “Zijn uw stukken nu alleen bestemd voor Bron of worden ze ook elders geplaatst”, informeerde de heer Gras. Ik antwoordde dat ze in beginsel voor E.J. Bron bestemd waren, hoewel het andere sites vrijstond ze desgewenst over te nemen ingeval ze geïnteresseerd waren. Af en toe gebeurde dat. Kort hierop moest ik mij echter bij de heren verontschuldigen, omdat de belangrijkste spreker van die middag, Filip Dewinter, intussen (gelukkig) was gearriveerd en thans het spreekgestoelte beklom:

Nu, Dewinter was gróóts, zoals altijd! Hij sprak zoals hij de laatste 20 jaar onafgebroken gedaan had: Gedegen, meeslepend en nadrukkelijk. Rotterdam en Antwerpen, zo opende hij zijn speech, waren als handelssteden met elkaar verbonden. Maar geen van beide waren het steden bestemd voor de islam! De islam, die al sinds tijden bezig was hier binnen te dringen met de intentie het Avondland te koloniseren. De westerse cultuur was er weliswaar één van liefde, maar in de loop der tijd zwak geworden, onder meer door het toelaten van multiculturele invloeden. Er heerste oorlog met de islam en de oorzaak was gelegen in de koran, die men zou moeten lezen, zeker om er achter te komen waarom men dit geschrift het volgende ogenblik zou moeten verbieden! Te houden diende men zich aan de scheiding van Kerk en Staat, de gelijkheid van man en vrouw, want met name dat laatste, aldus Dewinter, werd door de islam niet gedeeld: de islam hield niet van vrouwen en maakte zich zo automatisch schuldig aan discriminatie, dus: Weg met de islam! Overal in Europa diende Het Volk zich te organiseren: als de politiek weigerde te luisteren, móest het immers wel in opstand komen! Hiertoe was samenwerking vereist met alle Europese Volksbewegingen!

Islamofobie, gaf Dewinter toe, wás een angst. Máár: een rédelijke angst. Sterker: Islamofobie was een plicht, voor een ieder die stónd voor de Europese Zaak! Wij moesten ook niet geloven in zoiets als een “Europese islam,” want die bestond niet: islam=islam! Nederland en Vlaanderen, besloot de voorman van het Vlaams Belang zijn rede, hadden een gemeenschappelijke geschiedenis en dienden samen te werken aan een gemeenschappelijke toekomst, met als belangrijkste uitgangspunt: EIGEN VOLK EERST! Ovatie, uiteraard.

De daaropvolgende spreker was Raffie, die begon met de tendens te hekelen om het Suikerfeest binnen onze gelederen te introduceren ten koste van onze eigen feestdagen, alsmede de teloorgang van de zorg voor ouderen en daklozen ten behoeve van asielzoekers, die de staat tenslotte 100 Euro per persoon per dag kosten! Vervolgens begon ze een zorgvuldig uiteengezette tirade tegen de sharia met een gedicht, waarvan ik me vaag dacht te herinneren dat het van de hand van onze eigen Jack Terrible was, hoewel hij niet bij name genoemd werd. Hierop benadrukte ze nog eens alle grieven die in westerse ogen tegen de sharia bestonden. Allah, besloot ze haar betoog, was géén God van liefde en wij moesten ons blijven verzetten tegen ideologieën die de vrijheid van meningsuiting op het spel zetten. “Allah is NIET groot!”

Het spreken ging onze dappere dame, Raffie Chohan, deze middag gemakkelijker en vlotter af dan de vorige keren, met name doordat ze nu de elementen niet tegen had: geen wind, geen regen en wat betrof de AFA-ordeverstoorders…..Tja, hoe zat het daar eigenlijk mee….? Idyllische rust wat dat betrof. Maar laten we nog niet meteen op de zaken vooruitlopen:

Want na Raffie’s voordracht was het zover: We mochten de ‘korte mars’ gaan houden! Langs niet veel meer dan enkele kades en veel meer dan 20 minuten zal hij niet in beslag genomen hebben, maar toch: dit was een márs, met alle benodigde borden en spandoeken en het betekende dat we ons konden laten zien én horen! Ook van dat laatste werd dus grif gebruik gemaakt: behalve ‘nieuwkomers’ als “Nee tegen AZC” en “hop hop hop Immigratiestop” werden er tevens ‘klassiekers’- sinds Pro Patria 2014- gescandeerd als:”Geen Jihad in onze stad/straat” en ISIS, ISIS, krijg de tyfus!”

Zónder verstoringen zult U vragen? Já, zónder verstoringen. We liepen de route onder zwaar bewaakte politiebegeleiding, compleet met bereden politie, en de hele tijd kraaide er geen (AFA) haan naar, net zomin als tijdens de toespraken. Tijdens welke, zoals ik later thuis uit de digitale berichtgeving las, een AFA-delegatie wel degelijk had geprobeerd op de Pier te komen om de boel te verstoren, maar daarbij onmiddellijk op de politie was gestuit, die ze had tegengehouden en zes- tot negenendertig arrestaties had verricht. Wanneer dat was geweest, tijdens welke toespraak, geen idee: er was geen sprake geweest van verstoring en wij hadden er absoluut niets van gemerkt! Chapeau voor de Rotterdamse politie!

Natuurlijk heeft alles zijn prijs: Toen ik Raffie na terugkeer op de Wilhelminapier vroeg of ze niet blij was dat Dewinter nog bijtijds was gearriveerd, barstte ze toch nog verontwaardigd los over een groep van 50 Vlamingen, VB-aanhangers, die te laat was aangekomen en niet meer het terrein op gemogen had. “Filip gelukkig wel, maar die groep niet meer!” Ik knikte, maakte een aantekening en beloofde dat ik het in het verslag voor E.J. Bron zou vermelden, al kon ik me stilzwijgend wél iets voorstellen bij deze maatregel ten behoeve van de algemene veiligheid: dat zijn van die maatregelen waarmee denkelijk vooral de Hollanders het beste uit de voeten kunnen; het valt voor te stellen dat onze Zuiderburen iets relaxter plegen om te gaan met zoiets als ‘tijd.’

Raffie had ook nog losgelaten dat ze een probleem had met het vinden van voldoende sprekers. Dat bleek hieruit dat Edwin, die vóór de aanvang van mars (hoopvol?) had verkondigd dat ons na terugkeer méér redevoeringen zouden wachten, zich kennelijk genoodzaakt zag, het woord te geven aan Yvette Evers, kunstenares en gezicht van de “Vrijbuiterspartij”, die een kort, politiek sprookje uit eigen keuken citeerde. Of ze op het programma stond, weet ik niet zeker: Ik heb haar intussen leren kennen als iemand die aanwezig is waar demonstraties zijn, om vervolgens haar eigen ‘activiteiten’ en denkbeelden te slijten onder de aanwezigen. Het kon dus zijn dat ze zichzelf nu tussen neus en lippen door had ‘aangeboden’ – met de onbevangenheid, excentriekelingen eigen – en geaccepteerd was bij gebrek aan beter. Na haar bijdrage, die Edwin typeerde als ‘kort maar krachtig,’ hield hijzelf zijn slotrede, waarin hij onder andere pleitte voor het recht op een BINDEND referendum, een stop op de bouw van alle moskeeën en islamitische scholen respectievelijk sluiting daarvan en verbod op alle islamitische gebruiken die haaks staan op onze waarden, zoals het halal slachten. Ook liet hij op een gegeven moment iets vallen over de aanpak van “personen met twee paspoorten, die kennelijk niet echt Nederlander wilden zijn” en die hij de keuze gaf: “politicus in Nederland óf huisvader in Marokko.” Wij allen wisten dat hij hiermee zéker ook zinspeelde op een zekere “burgervader:” Onder de bijval was hier en daar duidelijk een “Weg met Aboutaleb” te vernemen.

Voorts wees Edwin nog op de op 9 jauari geplande demonstratie in Antwerpen “waarbij  Nederlandse Pegida-gangers uiteraard óók welkom zouden zijn” en liet weten voor de 16de wederom iets in Nederland te willen plannen. Waar en hóe, daarvan zouden we nog nader vernemen. Zijn slotuitspraak: “We gáán veranderen!” Algehele instemming natuurlijk: Veranderen is nog steeds, wat we allemaal willen. Ten goede, wel te verstaan.

Slotconclusie: Heeft deze middag tot tevredenheid gestemd? Jawél. Er zijn kleine overwinningen geboekt: dankzij het correcte, alerte optreden van het politiekorps Rotterdam heeft Pegida haar wettelijk gerechtvaardigde demonstratie zónder verstoringen kunnen houden. Wederom zijn er aan onze kant géén arrestaties verricht en, in weerwil van de eis van de AFA – “laat ze niet lopen”- hebben we dat wel mogen én kunnen doen. Met wie weet hoeveel verruiming bij volgende gelegenheden!

Alleen: Dat alles heeft pas zin als oneindig veel méér van diegenen die het in principe met Pegida eens zijn in de toekomst met ons méé gaan lopen…. Dus, trouwe lezers, denk hier tóch eens over na en probeer uw mogelijke schroom te overwinnen: Je kunt het wenden of keren, maar op den duur zullen we de islam, de corrupte EU, de nep-politici en het legioen van Goedmenschen alléén het hoofd kunnen bieden als we duidelijk laten zien dat we er ZIJN. En dát kúnnen we…….met Pegida-Nederland, Vlaanderen en waar dan ook in Europa!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)