Weer eentje minder

(Door: “Taljaard”)

 Afgelopen week heeft opnieuw een icoon van de decadentie uit het culturele marxisme, David Bowie, het tijdige met het eeuwige moeten verwisselen. Met zijn ultieme narcistische zelfexpressie van een gedemasculiniseerde en androgyne seksuele ambivalentie wist Bowie miljoenen jongeren overal ter wereld, die waren stukgelopen op of in verwarring waren gebracht door de popcultuur van de jaren `70 van de vorige eeuw, te fascineren. Deze fascinatie berustte grotendeels op het feit dat het allerwegen in deze popcultuur gepropageerde ideaalbeeld van de vrije seksuele moraal voor de meeste jongeren onbereikbaar was. En voor de weinigen die dit wel in de praktijk konden brengen slechts op een deceptie van platheid, banaliteit, lust en relationele ellende kon uitdraaien.

Omdat deze door het culturele marxisme gepropageerde vrije seksualiteit en de daarmee verbonden decadentie natuurlijk niets had en heeft uit te staan met de realiteit van menselijke geslacht-vertrouwelijke betrekkingen, met uitzondering van de prostitutie. Dit laatste gold vooral voor meisjes, die in deze popcultuur niets anders konden en kunnen zijn dan een lustobject, een gebruiksvoorwerp en een wegwerpartikel. En zowel het een als het andere had tot gevolg dat veel van deze door de bovengenoemde seksuele decadentie van het culturele marxisme misleide jongeren daarvan een dusdanig laag zelfbeeld overhielden dat zij zich met de seksuele ambivalentie van David Bowie identificeerden. En daarmee ook zijn als artistieke zelfexpressie vermomde psychologische zelfdestructie, als onderdeel van zijn naadloos bij het culturele marxisme aansluitende decadentie, als een ideaalbeeld overnamen.

Hiermee stond Bowie bepaald niet alleen, want veel van zijn eveneens Britse en Amerikaanse mede-”rockstars” participeerden daarin. Bij de meer labiele en zwakke geesten onder de jongeren, die zich met deze zelfverwoestende decadentie van de popcultuur identificeerden, had dit soms daadwerkelijke zelfverwoesting tot gevolg; in de vorm van drugsgebruik, directe zelfmoord of depressies en wanen. Maar bij velen leidde dit slechts tot verregaand cynisme, waardoor hun leven gaandeweg verwerd tot een egoïstische speurtocht, of rooftocht, naar de vervulling van de eigen lusten en belangen. Dit nog versterkt door het feit dat de meesten van deze jongeren ook al ten prooi waren gevallen aan de eveneens cultureel marxistische zogenaamde “antiautoritaire opvoeding”, waardoor zij niet beschikten over zelfdiscipline, omdat zij zelf in hun jeugd ook nooit gedisciplineerd waren. Hieraan ligt ook de verwording van de huwelijksmoraal en de daarmee verbonden rampzalige verwoesting van het gezinsleven in de zogenaamde “moderniteit” ten grondslag.

De christelijke en altruïstische moraal van de zelfopoffering is, middels de seksuele decadentie en het existentiële narcisme van het culturele marxisme, binnen deze “moderniteit” vervangen door het valse ideaalbeeld van de zelfverwerkelijking. En deze zelfverwerkelijking sluit op haar beurt weer vrijwel naadloos aan op het zelfdestructieve existentieel narcisme van popiconen als David Bowie, Michael Jackson, Kurt Corbain, Elvis Presley en anderen, zoals de nog in leven zijnde Mick Jagger. Het hoeft dan ook geen betoog dat deze decadente iconen van het existentieel narcisme na hun verscheiden door velen tot daadwerkelijke iconen en postmodernistische, maar valse, martelaren en heiligen worden gebombardeerd. Dat, omdat zij de ultieme weerspiegeling van het al eveneens valse ideaalbeeld van de individuele zelfverwerkelijking vertegenwoordigen.

Dat mensen die geestelijk in hun jeugd aan dit existentieel narcisme ten prooi zijn gevallen voornamelijk een linkse politieke voorkeur hebben, berust ook geenszins op toeval. Want hun, door de decadentie van het culturele marxisme veroorzaakte, gemis aan christelijke spiritualiteit genereert een psychische en existentiële behoefte aan een surrogaat daarvoor. En dit surrogaat vindt men dan in de valse idealen van het socialisme en het marxisme. En binnen deze valse idealen is het dan de mens, de in wezen goede mens, die in staat moet worden geacht, dan wel daartoe onderwezen, dan wel daartoe binnen het collectief gedwongen, om een ideale wereld te verwezenlijken. De in wezen goede mens. Want hoe zou een ander mensbeeld dan dat ooit kunnen aansluiten bij deze surrogaat-spiritualiteit van het door de decadentie van het culturele marxisme aangekweekte existentieel narcisme?

Bowie heeft actief aan het collectieve en maatschappelijke verwordingsproces van dit existentieel narcisme, waaraan tallozen in de vooral Westerse wereld ten prooi zijn gevallen, meegewerkt. Het enige verschil met andere “rockstars” is dat hij waarschijnlijk ook de intelligentie bezat om zich bewust binnen de popcultuur als decadent te manifesteren, met het doel zichzelf daarmee rijk en beroemd te kunnen maken. Hetgeen op zijn beurt ook weer aansluit bij het valse cultureel marxistische ideaal van de individuele zelfverwerkelijking, die tegenovergesteld is aan de christelijke zelfopoffering.

Bowie´s expressie was destijds in zoverre uniek dat zij stond in het teken van een demasculerende en ambivalente seksualiteit. En ook deze expressie sloot weer vrijwel naadloos aan op het streven van het culturele marxisme om de man in feite psychisch te castreren door hem zijn rol in de samenleving en binnen huwelijk en gezin te ontnemen. Hij is dood, maar helaas leeft zijn erfenis voort.

Daarbij moeten wij Bowie, en ook andere pop-iconen, echter niet zien als een oorzaak, maar wel als een gevolg van het culturele marxisme. Omdat de Westerse cultuur van de jaren `60-`80 van de 20e eeuw deze “sterren” van de popcultuur ook in de gelegenheid stelde om zich op een dergelijke decadente en zelfvernietigende wijze te manifesteren en miljoenen daarmee in hun geestelijke afgrond konden mee sleuren. Met het gevolg dat mensen als Bowie een prominente rol hebben gespeeld in de ontmanteling van de door het culturele marxisme verfoeide christelijke seksuele moraal, de christelijke spiritualiteit en de rol van de man binnen de samenleving, het huwelijk en het gezin.

Vandaar dat ik bij het doodsbericht van Bowie ook verzuchtte: “Weer eentje minder.” Want ik kan er geen traan om laten. Mogen er nog snel velen volgen. En moge vooral hun geestelijke erfenis snel afsterven.

Door:
“Taljaard”
(voor www.ejbron.wordpress.com)