Ze hebben het niet begrepen

(Door: “Buntlandinsasse” – Vertaling: E.J. Bron)

De politieke aardbeving van de Duitse deelstaatverkiezingen was nog maar enkele uren oud of de belangrijkste vragen, die men voorafgaande aan de verkiezingen al kon stellen, waren beantwoord. Nee – ze hebben de afstraffing niet begrepen! Nee – ze zullen niet naar de kiezers luisteren! En ja – ze willen doorgaan met de waanzin! Wie van tevoren van mening was dat de SPD een uitslag van net iets meer dan 10% niet mooi kon praten en dat de CDU de op een aardverschuiving lijkende verliezen niet als succes zou kunnen verkopen, had het mis. Dat konden ze wel.

Bij Maybrit Illner was het de fractievoorzitter van de SPD in het Duitse parlement, Thomas Oppermann, die het begin maakte. Ondanks grote verliezen in Baden-Württemberg en Sachsen-Anhalt, die de voormalige volkspartij in beide deelstaten tot de vierde plaats degradeerden, sprak hij van een “gemengd” resultaat, waarbij de vreugde over het succes in Rheinland-Pfalz duidelijk zou overwegen. Dat dit meer met de persoon Malu Dreyer dan met de partij SPD te maken had, interesseerde hem net zo weinig als het feit dat het nu al historisch slechte resultaat in Baden-Württemberg van 2011 nogmaals bijna gehalveerd werd en dat de AfD nu ook in het westen de SPD kan verslaan. Ook Peter Tauber, die men terecht de meest incompetente secretaris-generaal in de geschiedenis van de CDU kan noemen, was niet onder de indruk van futiliteiten zoals verliezen van zijn partij in alle drie de deelstaten en de degradatie in het voormalige bolwerk van de CDU, Baden-Württemberg. Nee, de CDU heeft laten zien dat ze een volkspartij is. Punt uit.

De hoogste staat van paraatheid is geboden als zelfs de idiotie van een Kathrin Goering-Eckhardt (de Groenen) niet meer opvalt, maar gewoon in het rijtje past. De vrouw, die al vaker de indruk wekte vroeger niet zo vaak geschitterd te hebben door haar aanwezigheid op school en sindsdien niet veel bijgeleerd lijkt te hebben, oordeelde dat 80% van de kiezers voor de vluchtelingenkoers van de bondskanselier had gestemd. Afgezien van de opmerkelijke omstandigheid dat een Groene zich ertoe verplicht voelt een bondskanselier van de CDU te steunen, wilde je op een bepaalde manier al helemaal niet meer weten hoe ze bij deze these kwam. Ook voor het feit dat er in de stemmingsbarometer van de publiekrechtelijke omroep de hele avond te zien was dat een meerderheid van de Duitsers het helemaal gehad heeft met asielbedriegers, crimigranten en de islam in het algemeen, had de Groene studiestaker een oplossing: visumvrijheid voor 70 miljoen Turken om in Duitsland de democratie te kunnen bekijken. Nee – in dit gesprek had behalve de hoofdredacteur van “Die Zeit”, Giovanni di Lorenzo, niemand begrepen wat de kiezers hen voorzetten.

Om dit nog te overtreffen, leek moeilijk, maar lukte desondanks bijna gelijktijdig bij Maybrit Illner´s collega Anne Will. Ursula von der Leyen, die het al lukte om het Duitse leger in de hele wereld belachelijk te maken, lukte deze avond nog iets veel groters. Ze liet Goering-Eckhardt overkomen als een realist. Verliezen voor de CDU in alle deelstaten, bij gelijktijdige op aardverschuivingen gelijkende overwinningen van de AfD, beoordeelde zij als een instemming van 90% met de koers van de bondskanselier en overtrof deze idiotie nog met de waanzin door de verkiezingssuccessen van Malu Dreyer (SPD) in Rheinland-Pfalz en Winfried Kretschmann (Groenen) in Baden-Württemberg te verkopen als een succes van Angela Merkel´s politiek. Ongelooflijk!

Ook Ralf Stegner, die zijn gebruikelijke goede humeur inbracht in het gesprek, wilde de verkiezingsavond helemaal niet als nederlaag van de SPD begrepen zien. Zelfs na meerdere keren navragen door een ongewoon felle Anne Will (ongewoon tegen niet-AfD-politici), zag hij geen schuld bij de SPD voor de nederlagen, voor de degradatie tot een linkse splinterpartij. Nee, de “woedeburger” zou de schuldige zijn, voor wie men absoluut geen begrip zou mogen opbrengen. Of het niet wellicht juist deze houding zou zijn die tot dit verkiezingsresultaat leidde, hoefde je niet meer te vragen. Niet aan Ralf de alwetende, die niet wil begrijpen dat hij grotendeels qua politiek en qua karakter als nul wordt waargenomen. Men zou geen begrip moeten hebben voor de kiezers, vulde hij aan, maar voor mensen die voor bommen vluchten. Dat het overgrote deel van de illegale immigranten in zijn hele leven net zo weinig bommen gezien heeft als Stegner in Bordesholm, zal de man zolang hij leeft niet meer begrijpen.

Nee, het werd duidelijk, zowel bij Illner als bij Will, dat de CDU, de SPD en de Groenen zichzelf in toenemende mate als eenheid zien, die in de angst om voordeeltjes en mooie baantjes alle verschillen opzij schuift om toch absoluut maar geen stuk koek aan de “groezelige buurkinderen” te hoeven afstaan. Dat precies dit gekonkel en gesjacher een van de belangrijkste redenen voor de afstraffing door de kiezers is, wordt in deze parallelle dimensie niet meer waargenomen. De plaatsvervangende AFD-voorzitter, Beatrix von Storch, die niet slechts eenmaal haar lachen moest inhouden op grond van de haar omringende irrealisten, noemde dit de “arrogantie van de macht” die door de kiezers zou zijn afgestraft en vatte daarmee de hele avond in één zin samen. Nee, ook hier had niemand het begrepen. Ook hier liet iedereen zien wat hij van de verkiezingen vond: een onbelangrijk plebs, dat het maar niet in zijn hoofd zou moeten halen om vraagtekens te zetten bij de door hemzelf gereed gestelde vleespotten en op wiens mening door de machtigen in het gunstigste geval nog gespuugd wordt.

Omdat dit gedrag de kiezers op verkiezingsavond vermoedelijk niet is ontgaan, zullen de volgende deelstaatverkiezingen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de aardbeving herhalen, misschien zelfs nog krachtiger maken. Het aandeel AfD-stemmers die uit protest een kruisje zetten bij een partij waarmee ze het eventueel niet helemaal 100% eens zijn, die wakker wilden schudden, die eindelijk weer gehoord wilden worden, moesten herkennen dat dit alles niet gebeurde. Dat niemand in de oude partijen zich meer voor hen interesseert en dat ze ook nog beschimpt werden omdat ze gebruik maakten van hun stemrecht, omdat zij op de “verkeerde” partij stemden. De frustratie zal toenemen, evenals de woede en de machteloosheid. De AfD zal zich daardoor als datgene stabiliseren wat de SPD gisteren opgaf – als volkspartij.

Bron:
www.pi-news.net
Auteur: “Buntlandinsasse”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)