Hoe lang nog voordat de Arabieren en de moslims over Groot-Brittannië heersen? Diegenen in Engeland die de islamisering betreuren, zijn bang om hun gedachten hardop onder woorden te brengen.

(Door: Phyllis Chesler – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

Engeland: Shakespeare’s heldhaftige sprookjesrijk; de wereld van Blake, Milton, Keats, Byron, Wordsworth, Coleridge, Austen, de Brontes, George Eliot, Charles Dickens en Virginia Woolf.

Engeland: Het land van William Wilberforce, die succesvol  heeft gestreden om een einde te maken aan de slavenhandel; het land van de dapperste beweging voor het vrouwenstemrecht waar ook ter wereld; Churchill’s eigen land – dat voorspoedig en roemrijk Koninkrijk – is er nog steeds, maar het begint ook af te brokkelen, te verdwijnen.

Ik ben net terug van een bezoek aan dit legendarisch eiland. Ik zag de meest sublieme productie van “The Tempest” in The Sam Wanamaker/Globe Theater; een wonderlijke productie van “As You Like It” in het National Theater; en een meeslepende uitvoering van Bellini’s opera over de Druïde priesteres ‘Norma’, in het Coliseum. Elke stoel was bezet door Britten van alle leeftijden. Daar bestaat nog steeds een hoogstaande cultuur [High Culture]  – en toch is Londen niet meer het Londen zoals ik het voor het eerst aantrof in 1961 en opnieuw in 1969, of zelfs in 1989.

Nu durft heel Londen alleen maar te fluisteren over de Arabische en islamitische overname van hun stad. Bijna elk luxueus hotel is eigendom van de Sultan van Brunei, van Koeweit en Saoedi-Arabië, evenals het historische warenhuis Harrods. (De vader van Dodi Al-Fayed, een Egyptenaar, kocht het lang geleden, toen hij voor ogen had dat zijn zoon zou trouwen met prinses Diana, de moeder van de toekomstige koning van Engeland).

De mooiste herenhuizen in Park Lane, in Hyde Park, Belgravia, Mayfair en Knightsbridge zijn nu in bezit van de Arabische ambassades, van door olie rijk geworden sjeiks, en van af ​​en toe een Russische oligarch.

Londenaren die nog steeds “thee drinken” in de lobby’s van de voorname hotels vertellen me met een zachte, berustende stem dat “dit is zoals het is en er kan niets aan worden gedaan. Spreek vrijuit en je zult onmiddellijk in ongenade vallen”.

Ik ken een aantal buitengewoon moedige denkers en schrijvers in Londen die de waarheid vertellen en die nu op de zwarte lijst staan, die gecensureerd zijn en in hun invloed zijn beknot. Ze durfden de waarheid te vertellen over hoe bevooroordeeld de Britse media tegen Amerika en Israël en het lectoraat zijn – en hoe irrationeel zij zowel de islam als het mohammedanisme bevoordelen.

Zoals een geboren en getogen Londenaar mij er echter op attendeerde: “Harrods, dat ook eigendom is van de Arabieren, (al-Fayed verkocht het aan Qatar), lijdt negen maanden van het jaar verlies en overleeft het alleen omdat Arabieren er in de zomer plezierreisjes komen houden om te winkelen, om te ontsnappen aan de hitte van de woestijn”.  Fortum van Londen en Mason’s, de meest luxueuze zaak van de wereld, heeft nu zijn eerste zelfstandige satelliet winkel in Dubai.

Een chauffeur van een limousine vertelt me dat hij regelmatig uiterst korte bontjassen, die $ 65.000,- kosten, voor Arabische vrouwen meeneemt in zijn auto en dat “een Saoedische prins eens 3 miljoen pond in de kofferbak van mijn auto achterliet. Hij was die helemaal vergeten”.

Een professor uit Oxford komt over om mij te bezoeken. Ze vertelt me over de “Aziatische (Pakistaanse) bendes in Oxford, die kinderen seksueel (laten) misbruiken” en over de manier waarop 378 zeer jonge blanke ongelovige meisjes door deze bendes alleen al in Oxford seksueel werden misbruikt.

“Eindelijk, na vele jaren, werden de pooiers gearresteerd en veroordeeld en het onvermogen van de politie om hen een halt toe te roepen werd in een openbare zitting gehekeld. De English Defense League organiseerde een dappere demonstratie voor burgerrechten recht tegenover het politiebureau. De politie vormde een cordon om hen heen, omgaf hen met blaffende honden en een rij politieagenten die niemand dicht genoeg in de buurt lieten om te horen wat zij te zeggen hadden. En toen lieten ze de Antifascistische League tegen hen los, die de straat kwam binnenstormen, al schreeuwend “nazituig, fascistisch gespuis”.

Zoals Orwell het al begreep, is niet elk spreken gelijkwaardig.

De straten vullen zich met vrouwen in een zware hidjab, in een niqab (gezichtsmaskers), en in zwarte, boerka-achtige zakvormige gewaden. Ik heb het al veel vaker geschreven: Ik heb geen probleem met hoofdbedekkingen, maar ik stel voor dat het Westen de grens trekt bij gezichtsmaskers en zintuig belemmerende isolatiekamers, die boerka’s in werkelijk zijn. Deze “bedekte” vrouwen voeren de vlag van de Jihad – een barbaarse versie van het patriarchaat – die zich nu in toenemende mate nestelt binnen de poorten van Groot-Brittannië.

De afhankelijkheid van het Westen van de Almachtige Olie, samen met haar eigen blinde toegenegenheid aan culturele gevoeligheid, een zogenaamde antiracistische tolerantie voor de barbaarse “andere”, en angst voor de gevolgen van het zich vrij uitspreken – hebben dit met elkaar teweeggebracht.

Sommigen zeggen dat, net als Engeland ooit het Midden-Oosten heeft gekoloniseerd, door het Indische subcontinent, Centraal-Azië en het Verre Oosten die gunst nu met een wederdienst wordt beantwoord; de islamitische wereld geeft het koloniserende Moederland een voorproefje van haar eigen welverdiend koekje van eigen deeg..

Tragisch genoeg betekent dit dat ongelovige vrouwen een seksuele prooi zijn; dat hun verkrachting, hun seksuele intimidatie en seksuele slavernij tamelijk  openlijk plaats vindt – net zoals het in de moslimwereld gebeurt..

Het betekent dat de luxueuze hotels allemaal een “halal” mogelijkheid aanbieden; dat bepaalde Britse overheidsinstellingen worden beheerd als sharia ondernemingen.

De geboren Britten en de moslims zijn het slechts over één ding eens: dat de Joden de grootste onderdrukkers en samenzweerders in de wereld zijn; dat “Palestina” het meest onderdrukte (niet-) land in de hele wereld is; en dat dit luid moet worden uitgeschreeuwd in de moskeeën, op straat, in de media en op de universiteiten. Lees Carol Gould en Melanie Phillips voor beginners,  als u dat nog niet hebt gedaan.

Onlangs schreef ik over een Britse documentaire, die mogelijk was gemaakt door het harde werk van een non die in Turkije is geboren: zuster Hatune Dogan. Ze opende elke deur voor de Britse filmmakers, kalmeerde de seksslavinnen die zij en haar netwerken van ISIS hadden gered en vertaalde hun woorden voor de filmmaker.

Ondanks alle beloften van het tegendeel werden zuster Hatune en haar stichting volledig uit de film weggehaald. Toen ik eindelijk de producent aan de telefoon kreeg, gaf zij tegenover mij toe dat “de film zich niet kon veroorloven om in verband te worden gebracht met een dergelijke racistische islamofoob, dat het hun kansen zou verpesten om te worden erkend en om  prijzen te winnen” – en toen ik haar verder ondervroeg, begon ze al snel te schreeuwen, dan te krijsen, waarna ze op een adembenemende manier de verbinding met mij verbrak.

Ja, er wordt enigszins “terug gevochten”. Groot-Brittannië heeft de macht om moslimmeisjes, wier families hen voor een gedwongen huwelijk naar Pakistan hebben ontvoerd, terug te brengen – dat wil zeggen, als ze hen kunnen vinden. Net toen ik wegging, las ik dat een stel werd gearresteerd op de luchthaven van Heathrow, omdat ze hun acht jaar oude dochtertje terug naar Somalië hebben gebracht om haar genitaliën te verminken; zoiets doen is tegen de wet.

Zullen Groot-Brittannië en heel Europa vechten om westerse landen te blijven? Of zullen ze in hun kuil van politieke correctheid, die ze voor anderen hebben gegraven, vallen, gewoon vazalstaten van de islam worden?

To be or not to be . . . that is the question.

(Over de schrijfster: https://en.wikipedia.org)

Bron:
www.frontpagemag.com
Auteur: Phyllis Chesler

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)

h/t “Vederso”