Europa: Beter af zonder de EU

(Door: Marcello Dallapiccola – Vertaling: E.J. Bron)

Europa is uitgeteld. Doodsnood heeft van complete landstreken bezit genomen. Wie kan, vlucht voor de ellende, wie niet, God zij genadig. Niet alleen in Griekenland hebben wanhopige pensioengerechtigden al veel te vaak de laatste uitweg in zelfmoord gezocht, en niet alleen in armenhuizen in voormalige Oostblok- en Balkanlanden leven teveel mensen letterlijk van afval. De schuldige van deze grootschalige verwoesting is de EU – en ze zet haar vernietigingsveldtocht onverstoorbaar voort.

Ongeduldig wachten de sceptici van het “grote vredes- en eenheidsproject” de Brexit-beslissing van 23 juni af, waarvan het nodige afhangt. Mochten de Britten daadwerkelijk uit de EU stappen, dan zal de eerste propaganda vermoedelijk luiden dat men nu, nu deze irritante schreeuwlelijkerds eindelijk weg zijn, eindelijk echt een doorstart kan maken met het verenigd Europa. Het gezwets over een nieuw begin is altijd een populair middel om het stemvee nog lang genoeg in toom te houden om er op de achtergrond nog enkele grote zwijnerijen door te drukken.

En per slot van rekening is ze opgebouwd op zwijnerijen, die fijne EU. Niet voor niets buitelen daar de restbestanden van het politieke schroot uit allerlei landen over elkaar heen. Deze op nationaal niveau om verschillende redenen niet te handhaven mislukkelingen hebben zich op de baantjes in het Brusselse bandietenhoofdkwartier gestort als vliegen op een rottend kadaver en laven zich nu met grote hebzucht aan het verse aas. Daarbij wordt noch rekening gehouden met de kiezer noch met wetten en regels – de mammon regeert, en wel alleen maar.

De perversie van het systeem EU is op allerlei manieren te zien, maar het meest indrukwekkend is nog altijd het voorbeeld van de bezetting van de posten. Het enige half democratisch gelegitimeerde apparaat is het Europees Parlement, waar de burgers in ieder geval mogen beslissen welke regionale of nationale politieke mislukkelingen ze daarin willen kiezen. Het probleem daarbij: de voorverkiezing wordt gedaan door de nationale parlementen, hoogtijdagen dus voor vriendjespolitiek en baantjesjagers.

Als deze zwetsers en mislukkelingen dan eenmaal in functie zijn, beslissen zij bijvoorbeeld over de samenstelling van de Europese Commissie, die immers de eigenlijke heerser is. Logisch dat daarbij altijd diegenen aan bod komen die de beste lobby´s achter zich hebben. Beslissingen in het belang van de burger? – ho maar, had je gedacht! Want de burgers hebben geen lobby. Eigenlijk zouden juist deze gekozen volksvertegenwoordigers hun lobby moeten zijn, per slot van rekening worden ze daar vorstelijk voor beloond – maar waarom niet meerdere heren dienen wanneer je daarmee je eigen welstand uitstekend kunt vergroten? . . .

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Marcello Dallapiccola

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)