Duterte: Dichtbij het volk staan in plaats van elite-denken voedt de haat van de media

(Door: Marco Maier – Vertaling: E.J. Bron)

De president van de Filipijnen staat bekend als politicus die dichtbij het volk staat en die ook de taal van het volk gebruikt. Het volk houdt van zijn “Digong”, maar het establishment en de media bestrijden Rodrigo Duterte (foto).

In het Westen, waar politici elitair handelen en de mainstream media een gelijksoortig taalniveau in stand houden, geldt het gewone volk als “gepeupel” of gewoon als “tuig”. Om je uit te drukken als het “gewone volk” of zelfs als de onderlaag? God beware! Maar juist dit dichtbij het volk staan, de toch nogal ruwe wijze van uitdrukken, die vooral ook in het Bisaya Mindanaos – de moedertaal van Duterte – verbreid is, leidde tot de pijlsnelle opkomst van de voormalige burgemeester van Davao, de hoofdstad van de oostelijke eilandenregio.

Duterte staat bekend als “doener”, niet als “bellenblazer”. Ook is hij degene die de grote problemen van het land – drugscriminaliteit & corruptie – bij de naam noemt en er hard tegen optreedt. Omdat hij daarbij de elites van het land niet spaart, maakt hij invloedrijke vijanden. De heersende kleptomanen uit de Marcos-periode, die de politiek en de economie grotendeels in hun greep hebben, staan met hun ruggen tegen de muur. Daarom proberen ze Duerte zoveel mogelijk in diskrediet te brengen en hem zwart te maken.

“Hij heeft ´hoerenzoon´ gezegd!”, reageerde het mediale establishment in het Westen verontwaardigd, zonder echter op de taalkundige eigenheid van het Filipino (een op Tagalog gebaseerde taal) in te gaan. Zeker, “putang ina” betekent letterlijk vertaald “zoon van een hoer”, maar het alleen maar een gebruikelijke vloek, te vergelijken met het Duitse “Scheiße!” of het Engelse “Fuck!”. Maar dat interesseert de journalisten uit de ivoren toren in het Westen niet. Het belangrijkste is dat men Digong, de bijnaam van Duterte, kan aanvallen. Per slot van rekening staat hij niet bekend als de pro-Amerikaanse marionet , zoals anders in de Filipijnse politiek gebruikelijk is. Duterte spreekt gewoon de taal van “de kleine man”, die daarom van hem houden en overal proberen selfies met hem te maken. En: hij opende het presidentiële paleis, dat tot nu toe alleen toegankelijk was voor de elites van het land, ook voor het gewone volk.

En ja, de huidige golf van geweld tegen drugsdealers, drugsverslaafden en andere (kleine) criminelen eiste al duizenden mensenlevens. Maar dit komt goed aan bij de mensen op de Filipijnen. Hebben daarvoor immers niet al die politici steeds alleen maar grote beloftes gedaan en daarna feitelijk niets uitgevoerd? Duterte begint met hervormingen en gaat daarbij absoluut niet kinderachtig om met diegenen die deze noodzakelijke veranderingen in het land in de weg staan. Wie ooit de slums in de grote steden, de “squatter areas” en de vele kleine dorpjes op het platteland gezien heeft, waarin de mensen in hun kleine hutten leven met misschien een inkomen van maximaal € 100,- in de maand voor een heel gezin, en daarbij dagelijks met moord, overvallen en dergelijke geconfronteerd worden, zal in ieder geval in beginsel begrijpen waarom er vermoedelijk minstens 90% van de mensen in het land achter hem staat – zelfs diegenen die bij de verkiezingen nog op andere kandidaten stemden.

De mensen in Duitsland, de VS enz., die het land niet kennen, kunnen zich niet voorstellen dat kriskras door het hele land zwaarbewapende veiligheidstroepen de ingangen van winkelcentra, benzinestations, hotels e.d. bewaken. En wie genoeg geld heeft, sluit zichzelf achter hoge muren en prikkeldraad inclusief beveiligingspersoneel in “Gated Communities” van de arme massa af. Dat vooraanstaande politici wen veiligheidsmensen lange tijd ongehinderd met zware criminelen samenwerkten en daarmee heel veel geld verdienden, interesseert niemand in het Westen. Maar dat de president van de Filipijnen het schijnbaar “durft” om de paus, de Amerikaanse president en de Amerikaanse ambassadeur “hoerenzonen” te noemen en het enorme drugsprobleem (shabu, een vorm van Crystal Meth, is wijdverbreid in het land) keihard laat bestrijden, zorgt voor opwinding. “Mensenrechtenbewegingen” inclusief mediale aanhang maken zich meer zorgen om de rechten van criminelen dan om die van de ontelbare slachtoffers zelf.

Wellicht ontstaat er bij de politiek en de media in Duitsland begrip voor zulke harde maatregelen wanneer het eigen land door de regerenden de afgrond in werd bestuurd, criminele bendes de straat regeren, er in de steden slums ontstaan en miljoenen Duitsers de ellende alleen nog maar in een roes door het gebruik van drugs verdragen, die ze zich alleen maar kunnen veroorloven met kleine criminaliteit, omdat de welvaartsstaat in elkaar stortte.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)