“Dat wil ik helemaal niet weten…”, oftewel de wanhoopskreet van de “goedmensch”

(Door: Wim van Schaik)

Afgelopen week was het weer zo ver. Een verjaardag. En op die verjaardag iemand die alsmaar doordramde over dat vluchtelingenjongetje dat zij als klassenassistente onder haar hoede had. Wahid hier en Wahid daar. O, o wat deed ze toch een goed werk! Totdat iemand de vraag opwierp waarom dat jongetje per se hier opgevangen moest worden en of dat niet beter in die rijke regio kon… Er viel een ongemakkelijke stilte. Ineens was het niet ‘gezellig’ meer…

De goedmensch dacht weg te komen met te zeggen dat ze niet wist of die regio wel zo rijk was. Nu was het makkelijk aan te tonen dat de rijke buren niets doen voor ‘vluchtelingen’. Hoewel het steenrijke Saoedi-Arabië in een paar uur vanuit Zuid-Syrië te bereiken is, heeft het land (27 miljoen inwoners) maar een paar honderd vluchtelingen opgenomen. Dat geldt ook voor Koeweit, Qatar en Bahrein. Allemaal landen in de buurt van Syrië die de grens potdicht houden. Om demografische reden (!) laten ze geen vluchtelingen toe. Komt nu goed van pas dat ze het VN-vluchtelingenverdrag uit 1951 nooit hebben ondertekend.

Een mens is nooit te oud om te leren. Maar dat geldt niet voor de goedmensch. Daar is deze nuttige informatie niet aan besteed. Liever de kop in het zand. Dat was dan ook precies wat de klassenassistente deed toen ze riep: “Dat wil ik helemaal niet weten.”

Net zomin wilde ze weten dat ‘vluchtelingen’ lang niet allemaal Syriërs zijn of uit een oorlogsgebied komen. Dat het merendeel bestaat uit sterke jonge mannen die vaak ook nog eens hun vrouw en kinderen gewoon achter lieten in dat vreselijke, onveilige gebied, was ook iets om te negeren. Dat het eigenlijk niet primair om veiligheid te doen is, deed er niet toe. Dat het niet allemaal tandartsen, ICT´ers en chirurgen zijn, nou en… Dat ze vanwege hun woestijnreligie een bedreiging vormen voor onze westerse way of life, ook daarvoor gingen de vingers in de oren.  Dat Wilders al jaren de juiste analyses maakt en de enige uitweg schetst, was het reageren niet waard. Telkens weer klonk het: “Dat wil ik helemaal niet weten!”

Nu alle mythes rond ‘vluchtelingen’ ontmaskerd zijn, is ‘Dat wil ik helemaal niet weten’ de laatste wanhoopskreet van de goedmensch vlak voordat zijn zogenaamd moreel superieure zelfbeeld, opgehangen aan het multicul geloof, aan diggelen gaat.

De ophef rond de dissertatie van Machteld Zee over shariarechtbanken is het ultieme voorbeeld van wat ontmaskering oproept. (Overigens vreemd dat de link naar de pagina van de Universiteit van Leiden over haar dissertatie ‘Multiculturalisme, Islamitisch fundamentalisme en de Britse Shariaraden’ niet meer werkt.) In essentie komt al die ophef op hetzelfde neer als de reactie die een eenvoudige vraag op een verjaardagspartijtje oproept of die Geert Wilders in de Kamer oproept: ‘We willen het helemaal niet weten’. Op Novini.nl werd dit treffend verwoord:

‘De woede en verwarring t.a.v. Zee zijn, rationeel bekeken, enigszins verbazingwekkend. In de Volkskrant ging Peter Middendorp helemaal door het lint, zonder één argument tegen Zee in te brengen. Hij was waarschijnlijk zo van zijn stuk dat het voor hem wellicht zelf-evident was, hóé fout Zee wel niet bezig was. Schelden op een tegenstander is meestal een impliciete erkenning dat je geen tegenargumenten hebt. Middendorp is daarmee typerend voor het achterhoedegevecht dat ingegraven progressieven strijden tegen islamkritiek.’

Maar het kan nog duidelijker, zoals we bij ene André van Es zien, die besluit om het boek van Machteld Zee maar helemaal niet te lezen. Weer zo iemand die roept: ‘Dat wil ik helemaal niet weten’.

Dat is – hoe zielig! – het enige wat nog rest: vertwijfeld uitroepen: ‘Dat wil ik helemaal niet weten’. Maar… wie niet horen wil, moet voelen. En zoals de milieufanaat ineens bedenkingen heeft als er een windmolen in zijn achtertuin komt, en zoals de beter gesitueerde goedmensch ineens waardevermindering van zijn bezit belangrijker vindt dan een AZC om de hoek, zo zal onze gehersenspoelde goedmensch pas bij zinnen komen wanneer hij niet meer ontspannen baantjes kan trekken in het zwembad.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)