Een zéér eenvoudig invul-lesje…

(Door: Theresa Geissler)

Afgelopen weekend ontving ik een mailtje van een oude schoolvriendin van mij, alweer jaren woonachtig in de Randstad. Haar dochter woont met echtgenoot en kinderen in één van de provinciesteden in die omgeving, waar de oudste kleinkinderen tevens naar school gaan; officieel een basisschool op christelijke grondslag. Ik spreek deze vriendin niet echt regelmatig, maar zij is wel op de hoogte van mijn islam-kritische activiteiten. Daar kan met haar dan ook normaal openlijk over van gedachten worden gewisseld, omdat zij zich eveneens wel de nodige zorgen maakt over de actuele ontwikkelingen: Dat de school van haar kleinkinderen, hoewel dus officieel christelijk, een opvallend hoog percentage leerlingen uit migrantengezinnen herbergt, waarvan een aantal behoorlijk orthodox – getuige de uiterlijke verschijning van de ouders/verzorgers – beziet zij met tamelijk gemengde gevoelens, maar bij haar dochter en schoonzoon vindt ze in dat opzicht weinig gehoor, zodat ze inmiddels heeft geleerd er omwille van de lieve vrede maar het zwijgen toe te doen.

Omdat ze weet dat ze dat gehoor in ieder geval wel bij mij vindt, laat ze er bij gelegenheid wel eens iets over los: Bij een sporadisch bezoek over en weer, in een enkel telefoontje…En nu dus in deze mail: “Ik kreeg dit toevallig in handen”, legde ze me uit, “komt uit de klas van mijn kleindochter. En als ik er over zou beginnen tegen haar ouders geeft dat weer irritatie, dat weet ik nu al, maar mij bevalt het niets. Wil je er eens naar kijken? Als je dat nuttig mocht vinden, mag je het wat mij betreft best aankaarten op die site van jullie, zolang je maar geen namen noemt. Maar ik geloof wel dat dit eens onder de aandacht gebracht moet worden.”

Dus ik bekeek de fotokopie die met de mail was meegestuurd: Een Nederlands invul-lesje, naar de leeftijd van haar kleindochter te oordelen op het niveau van groep 5/6. En ik begreep prompt wat ze bedoelde. U, waarde lezers van E.J. Bron, eveneens, naar ik aanneem, zodra u kennis genomen heeft van de inhoud, die ik U hierbij letterlijk zal voorschotelen:

“Lees de zinnen.
Welk woord past in de zin?
Kies uit:
afkoelen -doorrijden – snee brood – de achtertuin – crossfietsen – het natuurgebied – onderzoekt – het vet – voorin – wegrijden.

1. Tante Jet laat de appeltaart eerst………anders brand ik mijn mond.
2. We moeten………..en niet meer stoppen, anders komen we te laat.
3. Mijn broertje houdt het meest van een………….met hagelslag.
4. Bij Mimoun hebben ze een zwembad in…………..
5. Serap en Paul racen op hun………….naar de uitgang van het park.
6. In………..leven veel zeldzame vogels.
7. De dokter………..de wond van het kleine meisje.
8. De jongen van de snackbar laat de patat in………zakken.
9. Fouad rijdt mee in de auto. Hij mag………..zitten.
10. Eva ziet haar beste vriendin……….op haar fiets.

Om tamelijk onduidelijke redenen wordt het geheel afgesloten met de getekende afbeelding van een dónker getint jongetje in een sporthemd, dat welgemoed een flesje van de één of andere frisdrank achterover slaat.

Goed, daar stá je dan. Wat er zoal opvalt aan dit invul-lesje, toch samengesteld voor het taalonderricht op een Néderlandse basisschool op chrístelijke grondslag:

-Ten eerste dat van de zes genoemde namen er dríe uitgesproken allochtoon zijn -twee Marokkaans en één Turks.
-Ten tweede dat er maar wordt gedaan alsof het vanzelf spreekt dat Serap (Turkse meisjesnaam), toch waarschijnlijk al gauw een jaar of 10, maar vrijelijk met haar klasgenoot/vriendje Paul kan ronddarren op de crossfiets, zonder dat er van de kant van háár familie de grootste heibel over gemaakt wordt. (kán, dames en heren pedagogen, is echter helaas níet vanzelfsprekend. Maar aan dát aspect wenst U duidelijk geen aandacht te besteden.)
-En dan dat afsluitende plaatje van dat donker getinte kind. (als het toch om een Néderlandse taalles gaat, waaóm dan persé een dónker getint kind?)

Het lijken allemaal kleinigheden. Maar klein of niet, het zijn, voor wie er althans óóg voor wenst te hebben, overduidelijk spèldenprikken. Speldenprikken, uitgedeeld door het Nederlandse onderwijs, dat de jeugd zo op subtiele wijze vertrouwd lijkt te willen maken met de gedachte dat Nederland “multicultureel” is, dat het “van ons allemaal” is, en niet (meer) in de eerste plaats van de autochtone Nederlanders. En uiteráárd wordt dat alleen maar voorgesteld als zijnde luchtig en leuk: Aan de heel wat minder leuke, maar daarom niet minder reële, keerzijde van de medaille wordt, onnodig om het te vermelden, geen enkele aandacht besteed.

Verder, beste medereaguurders, viel me het lage niveau van deze invul-les op: Ik kan me nog goed herinneren dat wij op wat zo’n halve eeuw geleden de ‘lagere school’ heette in klas 3 en 4 – de huidige groep 5 en 6 – eveneens invul-lesjes kregen, maar dat de woorden bovenaan de bladzijde heus niet netjes op volgorde stonden, zodat je het maar voor het overschrijven had: Die stonden juist opzettelijk door elkaar, zodat je ze goed moest lezen om vervolgens het goede woord in de goede zin te zetten. Was wel wat logisch nadenken voor vereist, maar eenieder die niet volslagen dyslectisch was, kwam daar zonder al te veel moeite echt wel uit! De opzet van dit lesje is, ik zal het even hard stellen, ronduit onnozel: Je hoeft er totaal niet voor na te denken! Dus is de onvermijdelijke vraag: Waarom is dat zo gedaan? Is dat soms, omdat een té groot aantal leerlingen van huis uit zó’n taalachterstand meekrijgt dat ze het anders niet bolwerken? Is dát wat het niveau zo drukt, wat de kinderen – ook de autochtone – zoveel minder uitdagingen aanreikt, dan ze naar hun leeftijd, normaal gesproken, bèst zouden aankunnen?

Dat is dan meer dan een ongelukkige ontwikkeling, dat is een uitgesproken négatieve ontwikkeling! En dat op een willekeurige basisschool, ergens in Nederland. Een school op ‘christelijke grondslag,’ waar je echter, zeker bij het brengen en ophalen van je kind, struikelt over de ‘hijabs’ en de ‘niqabs.’

En het onderwijzend personeel maar lyrisch doen over de situatie! What’s next? Een “kenningsmakingbezoek” aan de moskee? Wordt dat belangrijker dan op je eigenlijke niveau iets leren? Mijn vriendin is allesbehalve gelukkig met wat ze waarneemt: Ze is weliswaar ‘maar’ de gróótmoeder en heeft zich op gepaste wijze afzijdig te houden, maar ze houdt haar hart vast voor de toekomst. En ze heeft gelijk: Zelf heb ik een vijf maanden oude kleinzoon en drie stief-kleinkinderen; ook ík houd mijn hart vast…..voor de toekomst.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)