Een kernwapenvrije wereld? Nee, dank u

(Door: “eg regs”)

Alle kernwapens de wereld uit. Zo luidt het officiële standpunt van de Nederlandse regering en als we de opiniepeilingen ter zake mogen geloven, is dit ook hoe 85% van de bevolking erover denkt. Weinig verrassend dus dat de negatieve reacties niet van de lucht waren toen president Trump verleden week zijn ge-herijkte nucleaire ambities bekend maakte. “Van meer kernwapens wordt de wereld niet veiliger, eerder onveiliger”, aldus onze minister Bert Koenders. Maar is het nu werkelijk zo verstandig, laat staan logisch, om blindelings te vertrouwen op het beoordelingsvermogen van dezelfde politici aan wie wij onder meer ook transgender-toiletten, verplichte homovriendelijke heropvoeding voor minderjarigen en een vreemd-rassige volksinvasie te danken hebben?

Vijf jaar nadat de atoombom viel op Nagasaki werd in die stad al begonnen aan de bouw van het eerste herdenkingsmonument. Hoewel dit naar hedendaagse begrippen een buitengewoon ‘vuile’ bom was geweest, viel het met de blijvende straling dus kennelijk nogal mee. En in weerwil van gangbare percepties behoort het hele idee van een ‘nucleaire winter’ allerminst meer tot de onwrikbaar gehuldigde wetenschappelijke consensus. Anders gezegd:een kernoorlog zou – theoretisch en onder bepaalde omstandigheden – wel degelijk te overleven en (belangrijker nog) te wínnen zijn. Er bestaat een groep mensen die dit waarschijnlijk beter beseft dan de meesten, en dit zijn de huidige bewoners van het Kremlin. Waarom zouden zij anders zoveel geld en moeite steken in allerhande maatregelen van redundantie en bescherming indien ieder nucleair conflict toch alleen maar zou eindigen in het totale einde van alles?

Zelfs indien we zouden uitgaan van de goede bedoelingen van de Russen en van de  veronderstelling dat een dergelijke verraderlijke wandaad hun eer te na zou zijn (leestip tussen haakjes: The Perstoijka Deception), is er één vraag die we onszelf evengoed nog kunnen stellen: zouden Noord-Korea en Iran, indien beschikkend over vergelijkbare, kansvolle kaarten, óók aarzelen? Waar het in de bespiegelingen over nucleaire conflictmodellen om zou behoren te gaan, is dus de ontmoediging, want des te groter de kans op een ‘winbare’ kernoorlog, hoe groter de kans dat zo’n oorlog ook daadwerkelijk zal uitbreken. En dit is het punt waarop ‘aantallen’ belangrijk worden.

Het is niet helemaal duidelijk, maar vermoedelijk geldt in Amerika momenteel het beleid dat luistert naar de naam “launch after impact”. Oftewel: er zal pas met gelijke munt teruggeslagen worden níet nadat spionagesatellieten een vijandige lancering hebben opgemerkt, maar pas na de onomstotelijke bevestiging van een nucleaire inslag op het eigen grondgebied. Op zich is dit wellicht verstandig, aangezien waarschuwingssystemen valse alarmen kunnen afgeven en sowieso niet bij machte zijn om het onderscheid te maken tussen conventioneel en nucleair wapentuig zolang de projectielen nog onderweg zijn. Dit betekent echter wel dat een vijand (in theorie) alle vergeldingsmiddelen in zijn bunkers (en zeer wel mogelijk ook in de onderzeeboten) met een ‘first strike’ onschadelijk zou kunnen maken. Dan blijven dus nog slechts de bommenwerpers over.

‘Uitwisselingsmodellen’ geven onder de huidige omstandigheden echter ook deze allerlaatste strohalm van wrekende slagkracht weinig kans, omdat de militaire vliegvelden vanzelfsprekend ook zelf een voornaam doelwit zouden zijn van deze eerste aanvalsgolf. Verder zou een eventuele tegenstander een radius aan nucleaire ‘tapijtbombardementen’ kunnen leggen rondom deze bases, daarmee de vliegtuigen die wél op tijd hadden kunnen opstijgen alsnog vernietigend. Koenders mag dan wel het tegendeel beweren, maar de realiteit is dat ‘aantallen’ wel degelijk van belang en zelfs van doorslaggevende betekenis zijn. Hoe meer kernwapens, des te groter de ‘overleefbaarheid’ van het vergeldingsarsenaal, en daarmee dus ook de ontmoedigingsgraad naar iedere potentiële vijand toe.

Op het eerste gezicht lijkt een ‘kernwapenvrije wereld’ misschien de beste oplossing voor dit alles. Niemand kan zich dan ‘misrekenen’ en ‘fouten’ zijn uitgesloten. Maar hoe zou dit er in de praktijk uitzien?

Stel dat geen enkel land nog over een kernwapen beschikt. Wel, in dat geval zou Nederland – om maar even een dwarsstraat te noemen – in het geniep een kernwapen kunnen ontwikkelen en daarmee vervolgens ieder en elk ander land de duimschroeven kunnen aandraaien. Tegen Indonesië zouden we bijvoorbeeld kunnen zeggen: “Geef ons West-Irian terug”, van de Zuid-Afrikaanse Bantoes zouden we kunnen eisen: “Laat onze mensen vrij”, en de Arabieren zouden zich kunnen opmaken voor onze eigen, blanke ‘quid pro quo’: “Bij nader inzien willen we niet langer betalen voor jullie olie – we willen haar voortaan gratis”.

Natuurlijk zijn wij veel te moreel rechtschapen om ons ooit tot zulke chantagemethoden te verlagen, maar wederom: zouden de Iraniërs, de Arabieren en de Idi Amin’s van deze wereld  zich ook in gelijke zin weerhouden weten? En voordat iemand wellicht oppert dat louter ‘inspectieregimes’ dit moeilijkheidje wel zullen oplossen, wil ik herinneren aan de casus van Noord-Korea. Het land dat volgens internationale agentschappen en Amerikaanse inlichtingendiensten zogenaamd haar ambities had prijsgegeven, maar zich in 2006 plotseling bedacht bleek te hebben.

Een ‘kernwapenvrije’ wereld zal kortom slechts mogelijk zijn in een totalitaristische één-wereldstaat die elke potentiële ‘non-conforme fractie’ al bij voorbaat geneutraliseerd heeft. Wees er ook gerust op dat zo’n Orwelliaans schrikbewind – voor de zekerheid natuurlijk – ‘waarnemingsapparatuur’ en ‘voorzorgsprotocollen’ zal installeren op elke straathoek, in elk huis en elke woonkamer. Als dit de prijs is voor een wereld zonder kernwapens, dan zeg ik: Nee,dank u.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)