Turks spul

(Door: Ton Nijhof)

Het Turkse spul dat zich heeft verzameld rond het consulaat in Rotterdam is een treffend voorbeeld van het gelijk van Janmaat, Fortuyn en Wilders. Wie nu nog gelooft in de geslaagde integratie zou 112 moeten bellen en zich af laten voeren in dwangbuis.

Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk heeft de Nederlandse regering op het allerlaatste moment gekozen om de Turkse minister Çavuşoğlu te verhinderen in Nederland een verkiezingsbijeenkomst voor een Turks referendum toe te spreken. De minister zat mogelijk al in het vliegtuig, maar moest in dat geval dus onverrichter zake terugkeren naar Ankara. ‘Het allerlaatste moment’ is diplomatiek gezien geen fraai of elegant moment. Dat betekent dat aan de Turken alle kans is geboden zelf af te zien van dat bezoek en de eer aan zichzelf te houden, maar dat zij aan die dringende verzoeken om hen moverende redenen geen gevolg heeft willen geven. Wat zouden de redenen voor beide partijen zijn om dit te laten escaleren?

De Turken

Het regime van Erdoğan heeft zich geleidelijk aan ontwikkeld tot een machtsbeluste machinerie. De Turkse ‘putsch’ kan inmiddels met een gerust hart worden getypeerd als het equivalent van de ‘Reichstagsbrand’ in 1933. Destijds een door de nazi’s gefingeerde aanslag op het Duitse parlementsgebouw en de aanleiding om de democratie maar helemaal af te schaffen. Het regime Erdoğan heeft zonder twijfel de hand gehad in de laatste Turkse poging en gebruikt die nu om de schuchtere Turkse democratie compleet af te schaffen. Voor het laatste zetje in die richting, het referendum, wilde het reclame komen maken in Nederland (evenals in Duitsland) voor de daar woonachtige en stemgerechtigde Turken.

De ambities van het regime Erdoğan zijn, net als die van Hitler, niet beperkt tot het eigen land. Voor Hitler was het ideaal een door blonde en blauwogige Germanen gedomineerd Europa, zonder Joden,  met de resterende wereld smekend aan zijn voeten. Voor Erdoğan is het ideaal een door Turkije gedomineerd Voor-Azië, Midden-Oosten, Noord-Afrika en Europa onder de vlag van de islam en ook zonder Joden. Een herstel en uitbreiding dus van het Ottomaanse rijk. Zoals Hitler werd geobsedeerd door het verlies van WO-1, zo wordt ook Erdoğan erdoor geobsedeerd: het einde van die oorlog betekende toentertijd immers ook meteen het einde van het Ottomaanse wereldrijk.

Dat is wat steekt onder nationalistische Turken en Erdoğan in het bijzonder. De soms dramatische en als denigrerend gevoelde exodus uit hun eigen land, vanwege economische achterstand, naar beter oorden (lees: het Westen) uit het land met zo’n rijke en door dominantie getekende geschiedenis, blijkt moeilijk te verkroppen. Dat is precies wat Erdoğan toetst: “In hoeverre ben ik nu al in staat mijn onderdanen als vijfde colonne te mobiliseren”. Enerzijds voor binnenlandse consumptie, maar anderzijds wel degelijk met het oog op verdere ambities. De aangesproken troepen in het Westen lenen zich daarvoor, zulks in de hoop op een carrière in het beoogde, herstelde islamitische rijk.

De Nederlanders

Nederland is meer bezig met verkiezingen dan met internationale politiek, regeringspartijen VVD en PvdA in het bijzonder. Links Nederland, waaronder de PvdA, stevent af op een eclatante verkiezingsnederlaag. Ook de VVD moet fors inleveren (van ruim veertig naar iets meer dan twintig zetels) en dat zit de voormalig liberalen niet lekker. De positie van Mark Rutte is heikel geworden na de weinig vlottende peilingen en dat noopt tot maatregelen, waarbij de minister-president dankbaar gebruik maakt van zijn positie, in de hoop een stille aftocht als partijleider en premier aanstaande donderdag te voorkomen.

Het voorkomen van Turks verkiezingsgeweld op Nederlandse bodem is, naar zijn taxatie, daarbij een probaat middel, maar staat haaks op de aanvankelijk, ook door hem, getoonde Europese ambities met betrekking tot Turkije.  Het haalt wel wind uit de zeilen van de PVV van Wilders waarmee Rutte maandag in debat gaat en geeft bovendien het CDA van Buma het nakijken, die Rutte vooral een gebrek aan realisme verwijt. Er zat, kortom, voor VVD-leider Rutte weinig anders op dan, in zijn gelukkige functie als regeringsleider, op het werkelijk allerlaatste moment de Turken dwars te zitten in hun ambities om hun vermeende macht en dominantie vorm te geven. Daarmee krijgen Janmaat (postuum), Fortuyn (postuum) en Wilders (dankzij 12 jaar strenge beveiliging niet postuum) het gelijk alsnog aan hun kant; dergelijke omvangrijke  ‘buitenlandse troepen’ op onze bodem zijn uiteindelijk desastreus en slaan de basis weg onder onze identiteit als Europese natie en als Nederlanders in het bijzonder.

Op het moment dat ik dit schrijf, staan honderden Erdoğan-gezinde Turken ‘Allahu-Ahkbar’ te scanderen in Rotterdam. Zij zijn verbolgen dat Turkse regeringsleden niet openlijk campagne mogen voeren in ons land en zetten dat kracht bij door hun religieuze strijdkreet te bezigen, kennelijk bij gebrek aan argumenten die in een democratie passen.

Zij beslissen de verkiezingen in het voordeel van Wilders en wellicht ook helpen zij Klaas Dijkhoff als nieuwe leider van de VVD in het zadel….

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)