EU: zoals in de goede oude Sovjet-tijd

(Door: Bruce Bawer – Vertaling: E.J. Bron)

Op 13 november 1968 hield Leonid Brezjnev, secretaris-generaal van het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, een beroemd geworden toespraak, waarin hij de Brezjnev-doctrine uitlegde, die de kort daarvoor plaatsgehad hebbende invasie van Tsjecho-Slowakije moest rechtvaardigen en de Sovjet-satellietstaten moest waarschuwen niet te proberen de Moskouse omloopbaan te verlaten. De Tsjechen en de Slowaken wilden zich onttrekken aan de Sovjet-controle en in een vrij land leven, net als in West-Europa. In Brezjnev´s toespraak werd deze wens door de magische Kremlin Nieuwspraak getransformeerd tot een poging van “imperialisten” om in de “verschillende socialistische landen onenigheid te zaaien” door hen te willen afbrengen van de “principes van het marxisme-leninisme”. Terwijl hij “soevereiniteit… zou respecteren”, waarschuwde Brezjnev ervoor dat iedere “afkeer van het socialisme”onacceptabel zou zijn en “militaire hulp” noodzakelijk zou maken door de USSR en haar “geallieerden” tegenover het “broederland”, dat voor “een bedreiging van het socialistische systeem” zou staan.

Een korte verklaring van de woorden: imperialistisch was uiteraard een eufemisme voor vrij en democratisch. Socialistisch betekent totalitair communisme. Geallieerden en broederlanden waren satelliet- of marionet-staten. Militaire hulp betekende een invasie door troepen van het Rode Leger, die het democratische verzet moest breken en zijn leiders moest executeren.

Brezjnev´s boodschap, gefilterd door al deze eufemismen, was voor de kameraden achter het IJzeren Gordijn helder: gehoorzamen of bezetting.

Iets meer dan tien jaar later, dankzij de opkomst van de beweging “Solidarność” in Polen, stonden de Sovjets voor een crisis, waarbij men over het algemeen vreesde dat de Brezjnev-doctrine weer toegepast zou kunnen worden. Uit de “New York Times” van 6 april 1986:

“De Sovjet-Russische staatschef Leonid Brezjnev is vandaag naar Praag gevlogen op grond van intensieve speculaties hier en in Oost-Europa dat er de komende dagen een beslissing zou worden genomen of Moskou zou interveniëren in Polen . . . Ook toen Brezjnev Moskou verliet, eiste de officiële regeringskrant “Prawda” voor de zoveelste keer binnen vier dagen dat de Poolse communisten de onafhankelijke vakbond ´Solidarność´ zouden moeten opblazen. Ze motiveerde dit ermee in een commentaar op de voorpagina dat ´iedere afwijking, ook de kleinste´ van de marxistisch-leninistische orthodoxie ´zwaarwegende gevolgen voor het socialisme met zich zou meebrengen´.”

Dat was de tirannieke machtsstructuur die het Pact van Warschau kenmerkte door een zeer uitgebreide woordenschat van eufemistische retoriek, die het Kremlin en zijn haviken als in een reflex toepasten.

Een sprong in de tijd naar het jaar 2017. In juni klaagde de Europese Commissie de regeringen van Hongarije, Polen en de Tsjechische Republiek aan, omdat zij weigerden de zogenaamde migranten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika op te nemen, die op dit moment in Griekenland en Italië bruiner proberen te worden in de zon. De regeringen gaven geen krimp. Op 26 juli stelde Moskou – pardon, Brussel – hen een ultimatum: ze hebben nog een maand de tijd om weer terug in het gelid te komen. Diezelfde dag besloot een rechter van het Europees Gerechtshof dat de order ter verdeling van migranten legaal zou zijn. Welnu, natuurlijk is hij dat: de EU zelf maakt de wetten waarmee ze regeert. Net zoals het regeringssysteem in het goede oude Oostblok, dat voor de onderdrukte massa´s niet voorzag in een vreedzame mogelijkheid om vragen te stellen over de macht uit Moskou of er tegen te ageren, hebben de eminenties in Brussel hun eigen onderdanen onschadelijk en monddood gemaakt door een parlement dat geen enkele autoriteit bezit om wetten uit te vaardigen en dat uiteindelijk onderworpen is aan het ongekozen autocratische Politbureau – pardon, de Europese Commissie.

Je hoeft niet te benadrukken dat er redenen bestaan waarom Hongarije, Polen en de Tsjechische Republiek er de voorkeur aan geven om de directieven van de Europese Commissie over de migranten niet op te volgen. Laten we alleen maar eens naar een kaart kijken, waarop de aanslagen door Europese Jihadisten in de afgelopen jaren staan genoteerd. Er bestaat een simpele reden waarom de ene stad na de andere in West-Europa in het vizier werd genomen, terwijl Oost-Europa tamelijk gespaard bleef. Dat wordt grenscontrole genoemd. Anders dan de meeste technocraten die West-Europa regeren, hebben de politici van Oost-Europa er belang bij om hun eigen volkeren tegen die ongecontroleerde – en niet te controleren – buitenlanders te beschermen, die beweren vluchtelingen te zijn.

Kent u Dimitris Avramopoulos? Niet erg, bijna niemand kent hem. Buiten zijn geboorteland Griekenland, waar hij een keer burgemeester van Athene was, heeft nog nooit iemand hem ergens voor gekozen. Maar hij is een machtige man, in augustus kreeg hij de titel van Europees commissaris voor Migratie, Binnenlandse Zaken en Burgerschap. Op 26 juli becommentarieerde hij de ongehoorzaamheid van de legaal gekozen Poolse, Tsjechische en Hongaarse regeringen. Deze hellenistische technocraat klonk daarbij als een communistische dictator – zoals Brezjnev, die probeerde Warschau te dreigen en te dwingen weer terug in het gelid te komen. “Er is nog altijd tijd genoeg”, zei Avramopoulos duister, “om alles te veranderen en tot de normaliteit terug te keren.” Normaliteit – een fijn Kremlin-eufemisme voor gehoorzaamheid, respect, verdraagzaamheid. Want in de stijl van een apparatsjik met opgeheven wijsvinger dreigt Avramopoulos: met betrekking tot de migrantenkwestie hebben de meeste EU-staten – in het bijzonder Zweden – “echte solidariteit” getoond en “ondernemen zij enorme inspanningen in de echte Europese geest.” Hij uitte “zijn spijt dat andere lidstaten nog steeds geen solidariteit tonen en onze herhaaldelijke verzoeken om deel te nemen aan deze gezamenlijke inspanning negeren.”

Solidariteit, Europese geest, gezamenlijke inspanning – nog meer milde eufemismen voor gehoorzaamheid. Wat betekent Orwelliaans in het Grieks?

Avramopoulos verklaarde dat de EU-actie tegen de drie weerspannige landen een nieuwe fase ingegaan zouden zijn, die men ook wel “proces van schending van verdragen” noemt – een begrip waarop iedere Sovjet-commissaris trots zou zijn geweest als het toen bestaan had. De eerste stap van dit optreden zijn “brieven met formele aanwijzingen”, die verstuurd werden aan de weerspannige regeringen. Stap twee is een tweede brief, die officieel “gemotiveerde stellingname” heet. Nog een aardige verdraaiing van een begrip: hoewel de EU beweert geen superstaat te zijn, heeft ze zich de rol aangematigd om te beslissen wat en wat niet “gemotiveerd” is. Stap drie: als het deze drie ongehoorzame kinderen lukt om niet in te storten onder de druk van Brussel, dan bestaat de mogelijkheid hen voor de rechtbank te slepen. Hoge geldboetes zouden het gevolg kunnen zijn.

Enkele weken gaan voorbij. Polen, Hongarije en Tsjechië weigeren te buigen. Op 7 augustus zei de Italiaanse socialist Matteo Renzi, voormalig minister-president en op dit moment kandidaat voor een terugkeer in deze functie, dat hij de “ijzeren vuist” zou gebruiken om deze drie landen te dwingen “de regels te respecteren” – een praktische herinnering aan het feit dat Mussolini, in ieder geval in zijn vroege jaren, eveneens socialist was.

Net zoals Brezjnev staat de EU erop dat men haar nationale soevereiniteit respecteert. Blijkbaar is dit net zo´n leugen als ze er destijds eentje was. Net zoals het Pact van Warschau is ook de EU geen vrijwillige verbinding van “broederlanden”. Ze is een ontkiemende dictatuur, een boosaardige kolos, een voortdurend voorbeeld van een opeengehoopte en ondemocratische macht en van het verlies van vrijheid. Ze is ook een slingerende boot, die zoveel niet betalende passagiers heeft opgenomen dat ze onherroepelijk zal zinken. De voorstanders van de “Brexit” hadden gelijk door van de zinkende boot te springen – laten we hopen dat het ook daadwerkelijk gebeurt. En laten we hopen dat de Polen, de Tsjechen en de Hongaren hard blijven. Hoe sneller de EU-oprichters en de volkeren van Europa hun soevereiniteit terugkrijgen, des te beter voor hen en des te beter voor de zaak van de vrijheid in de wereld.

Bron:
https://de.europenews.dk

Bron oorspronkelijk artikel:
www.frontpagemag.com
Auteur: Bruce Bawer

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)