Vrije meningsuiting staat op het spel

(Door: Leon de Winter)

Een van de meest gevaarlijke ontwikkelingen die in 2017 zichtbaar zijn geworden, is het verschijnsel van censuur. Niet de klassieke censuur zoals totalitaire staten toepassen, maar de indirecte door Facebook, Twitter, YouTube. Wanneer berichten of video’s worden gepubliceerd die bedrijven onwelgevallig zijn, worden ze verwijderd, wordt een account geblokkeerd, of wordt een video ’gedemonetiseerd’, ofwel geïsoleerd en voorzien van een waarschuwing dat de video ongeschikt is voor reclame van sommige bedrijven, en dus afgesloten van mogelijke inkomsten.

Een voorbeeld: de Amerikaan Dave Rubin maakt een politiek-incorrecte online talkshow genaamd The Rubin Report. Hij beschouwt zichzelf als een klassieke liberaal, hij is homo, van Joodse afkomst, en sommige van zijn brave talkshows zijn voor korte of langere tijd door YouTube ’gedemonetiseerd’ omdat de meningen die zijn gasten uitdragen door YouTube onwenselijk worden geacht. Het gaat daarbij niet om oproepen tot geweld, maar om opinies die afwijken van linkse axioma’s.

Er zijn politieke krachten aan het werk om deze censuur te institutionaliseren. Dat gebeurt via de term ’fakenieuws’. In Duitsland willen de politieke elites online-bedrijven zoals Facebook verplichten, op straffe van hoge boetes, onwelgevallige meningen en berichten die zij als fake-nieuws bestempelen, te voorzien van waarschuwingen of te verwijderen.

Ook in Brussel en in Den Haag horen we die stemmen, met name van D66-minister Ollongren, die precies weet wat gevaarlijk fake-nieuws is, maar nooit met een overtuigend voorbeeld komt.

Moderne sociale media vormen het rijk der vrijheid die berichten en meningen van de The New York Times qua vorm gelijk behandelen als die van een willekeurige loopjongen in India. De gebruiker moet zelf uitmaken wat hij vindt, hoe hij die berichten en meningen beoordeelt. Daarmee is de media en politieke elites een belangrijk wapen uit handen geslagen: het exclusieve recht op publieke informatie en opinievorming. Iedereen kan dat doen, met of zonder moraal, met of zonder nadrukkelijke ideologie.

Buiten de traditionele structuren om, die sinds het begin van de massamedia in de negentiende eeuw zo’n voorname rol gespeeld hebben in westerse samenlevingen, maakt de technologie van het internet dit mogelijk. Het internet heeft de individuele burger machten gegeven die zijn autonomie dramatisch versterken. En bij elkaar vormen die burgers, in de ogen van de heersende culturele en politieke elites, een niet te beheersen macht. Gezocht wordt naar mechanismen om die macht te begrenzen. Via bijvoorbeeld de term ’fake-nieuws’.

De traditionele media kennen ook incidenten van fake-nieuws, maar vaker zie je de effecten van selectieve journalistiek doordat de context niet wordt benoemd. Dit is continu aan de orde in de bestaande nieuws- en opiniemedia.

Een voorbeeld: onlangs kwam de Algemene Vergadering van de VN bijeen om te oordelen over Trump´s besluit Jeruzalem als Israël´s hoofdstad te erkennen. Daarover werd selectief bericht: Trump benadrukte dat de definitieve grenzen van Jeruzalem via onderhandelingen moeten worden vastgesteld, maar dat kwam niet of nauwelijks aan de orde in de media. En evenmin werd het karakter van die vergadering vastgesteld: sinds 1997 is de VN continu in vergadering over Israël. Dat heet de Tenth Emergency Special Session.

Die is er uitsluitend voor Israël, en de vergadering wordt nooit beëindigd, maar alleen geschorst om daarna weer bijeen te komen. Het doel is Israël voortdurend onder druk te houden en te veroordelen. Geen woord hierover in de media; deze karakterisering zou een ander licht werpen op de Algemene Vergadering, en dat past niet in de agenda’s van de media, die overwegend links zijn.

Wat weet het publiek van het dagelijkse proces van de nieuwsvorming, de rol van de persbureaus, het selectieproces op redacties? De meeste nieuwsconsumenten hebben geen idee hoe een verhaal over bijvoorbeeld de “Westbank” tot stand komt, welke rol gidsen daarbij hebben, welke afspraken er zijn met de mensen die interviews regelen, dat er rellen worden georganiseerd met het oog op fotografen en de verslaggevers, die vooraf zijn ingelicht over tijd en locatie van de rellen.

De media en de politiek vormen een gigantisch sociaal-cultureel complex met heilige thema’s (oké zijn migratie, vluchtelingen, klimaat, de multiculti-samenleving, islam; niet oké zijn Rusland, Trump, Israël) en eigen vormen van directe of indirecte censuur – het internet heeft dat complex voor een deel opgeblazen, tot verbazing en ergernis van de elites. De sociale mediabedrijven hebben iets losgemaakt wat zij nauwelijks meer kunnen beheersen: de autonome burger die zelf naar feiten en waarheden zoekt in de jungle van het internet.

Facebook en Google lijken bereid het vuile werk voor de elites op te knappen – dat is niet verbazingwekkend want de executives van die bedrijven zijn zelf deel van de supranationale elites. Het is zaak ons in 2018 te verzetten tegen elke vorm van regulering en, zolang er niet tot geweld wordt opgeroepen, tegen directe en indirecte censuur van het internet. De inzet is de toekomst van de vrijheid van meningsuiting, die momenteel door regeringen, grote corporaties en politiek-correcte actievoerders onder vuur wordt genomen.

Mag ik u een gezond 2018 toewensen?

Door:
Leon de Winter

Bron:
www.telegraaf.nl

h/t Ron V.