Plagiaat

(Door: Ton Nijhof)

In 2011 sloeg het noodlot bij mijn moeder toe in de gedaante van een herseninfarct. Ze raakte halfzijdig verlamd en belandde in een rolstoel. Nog erger: ze verloor haar spraakvermogen volledig, wat heet: globale afasie. Een jaar lang is ze opgenomen geweest in een Apeldoorns revalidatiecentrum. In dat bewogen jaar heb ik de verpleegwereld van binnenuit meegemaakt en ik kan u zeggen dat ik (behalve geraakt door toegewijde zusters) vooral geschrokken ben van het schrijnende gebrek aan passende zorg voor christelijk gereformeerde plattelandspatiënten. De meest plattelandsouderen beheersen het Algemeen Beschaafd Nederlands marginaal; kunnen amper meer schrijven of lezen, want weinig naar school geweest. De vaders zwoegden hard in/op het land en de moeders zorgden voor de schone kleertjes en dampende pannen. Voor iets anders was toen geen tijd, en geen noodzaak, daar waren de kinderen voor. Bovendien: deze generatie wilde hard werken zolang het nog kon en in geval van ernstige aandoeningen ging je toch gewoon dood.

Maar de geschiedenis en de wind namen een andere wending: die generatie is niet snel genoeg doodgegaan en intussen roemloos ingehaald door ouderdom en alle bijpassende kwalen en gebreken. Binnen tien jaar zal ze massaal aankloppen bij de poorten van de zorg. Mijn moeder is een van de eersten die aanklopte, en het was alsof een buitenaards wezentje op Hollandse bodem neerdaalde. Behalve de aanwezigheid van eten met Franse namen wist men verder weinig raad met haar specifieke gebruiken, believen en mores. Om een voorbeeld te geven: moeder kreeg logopedie. Maar wat bleek? Alle toegepaste methodieken veronderstellen dat de cliënt geletterd is. Bij de screening snapte moeder geen jota van de opgaven, tekeningen en symbolen; allemaal zeer schools, wat niet werkt bij laaggeschoolden. Ze gokte maar wat en alles gokte ze fout. Zelfs als ze niet afatisch was had ze alles fout ingevuld. Dus dacht ik op zeker moment: is het niet beter als de methodiek zich aanpast aan de cliënt in plaats van andersom? Op alle brochures van het verpleeghuis las ik immers ‘zorg op maat’ en dat was vast niet voor niets.

Eigen prakkie meenemen mocht niet

Ik had me intussen behoorlijk ingelezen in de logopedie en ontdekte het bestaan van (in het buitenland) succesvolle klank-en-melodie therapieën. Omdat mijn moeder haar hele leven uit de Bijbel reciteerde, dacht ik het ei van Columbus gevonden te hebben. Dus deed ik bij de logopediste de gouden suggestie om recitaties van Bijbelverzen te gebruiken en daarmee te oefenen. Haar reactie: „Sorry meneer, maar ik ga mij niet verdiepen in de Bijbel”. Toen stelde ik maar zelf een oefenpakketje samen. Ik uploadde Bijbelverzen van YouTube op mijn smartphone en het weinige wat ik in één week met moeder bereikte, was al meer dan vier maanden gediplomeerde logopedie. Maar ik was te laat. Na de eerste drie maanden schijnt de kans op succes nihil te zijn.

Ander voorbeeld. Op zeker moment stopte moeder met eten. Ze schoof telkens het bord van zich af. Ik dacht: de Hollandse verpleegkost (tot snot gekookte bietjes en witlof met jus) komt natuurlijk haar neus uit. Ze mist haar eigen vertrouwde gerechten! Ik maakte een schema met mijn broers en zussen en om beurten brachten we zelfgemaakte spijzen mee: stamppot met hachée, draadjesvlees met rode kool en aardappelen, verse rode bieten met gepaneerde speklappen, koffie met ‘Dalfse Moppen’, bitterkoekjes in brandewijn. Wat een feest – ze schrokte als een uitgehongerde soepgans! Na anderhalve week werd er roet in ‘t eten gegooid. De restauranthouder kwam naar mij toe: „Mijnheer Nijhof, het is niet de bedoeling dat families hun eigen prakkie van huis meenemen en dat hier in mijn kantine opeten. Als iedereen dat doet, kan ik evengoed de tent sluiten.” Mijn verweer dat niemand dat doet, dat wij de enige plattelandse familie zijn, mocht niet baten. Regels zijn regels. Het mocht wel in de tuin, maar daar regende het altijd. Ik was radeloos. Uiteindelijk belandde ik per ongeluk in de kelder. Daar vond ik een rommelhok dozen met kaarsen en kerstversiersels. Ik dekte de tafel met kaarsen en moeder en ik hebben daar bijna de hele winter, in het diepste geheim, bradertjes met spekjes en ui gepeuzeld – wat een lol! Tot er op een dag een kettingslot op het hok zat…

_______________________________

Bovenstaande is gelul natuurlijk, want plattelanders eten desnoods alles (honger maakt rauwe bonen zoet immers) en lachen hartelijk om gemaakte fouten. Zo, en dan nu verder met het origineel van Mohammed Benzakour: Je thuis en begrepen voelen

En dan zijn daar nog een lange reeks van kluchtige en zure incidenten van cultureel onbegrip en wrijvingen, als het ging om sanitaire verrichtingen, kledingvoorschriften, gebedsplichten, bezoektijden, eetgewoonten, huiskameractiviteiten, wasgoedgebruiken, slaapkamerperikelen, enz. De opmerking van Denk-voorman Tunahan Kuzu dat artsen bij oudere moslimpatiënten de stekker er eerder uit trekken, is ongelukkig gecommuniceerd. Niettemin, alle kritiek op Kuzu gaat gemakkelijk voorbij aan het punt waar Denk als eerste politieke partij aandacht voor vraagt: de zorg- en verpleegwereld is slecht geëquipeerd voor de toenemende groep oude moslimpatiënten.

(MAAR GEEN  MENS DIE ZICH AFVRAAGT OF WAT GOED IS VOOR GEWONE NEDERLANDERS, INEENS NIET GOED MEER IS VOOR MOSLIMS)

De reactie van verpleegkundige Maria Bakker (Opinie, 1 maart) getuigt hiervan. Mevrouw Bakker is heel blij met de Marokkaans-Nederlandse dochter die haar zoveel werk uit handen nam. Dat is begrijpelijk. Ik nam indertijd ook vreselijk veel werk uit handen van zusters. Maar echt mooi is het pas als niet alle last en druk op de kinderen rust. Mooi is het als de instelling van mevrouw Bakker beschikt over eigen professionals en faciliteiten waardoor moslimpatiënten zich thuis en begrepen voelen. Heeft de instelling van mevrouw Bakker ooit gehoord van ‘diversiteitsmanagement’ en ‘cultuur-sensitieve zorg’? Het zou al veel schelen wanneer er serieus geacquireerd wordt naar islamitische verpleegkundigen. Een goede oudedagsvoorziening is immers het minste wat je deze mensen, die hier vroeger de vuilste en zwaarste klusjes opknapten, kunt aanbieden. Te lang is er gebakkeleid over multicultureel samenleven, het is nu tijd om werk te maken van multicultureel samen sterven.

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)