Van harte gefeliciteerd met de 70e verjaardag van Israël – een waardering (deel 2)

(Door: Adrian F. Lauber – Vertaling: E.J. Bron)

(Onderstaande tekst is het vervolg op het eerste deel in een serie van drie t.g.v. het 70-jarige bestaan van Israël)

Bovendien, wat is er zo bijzonder en erg aan dat Duitsland wapens levert aan Israël? Ten eerst eis Israël niet het enige land dat deze krijgt. Ten tweede: zou het beter zijn wanneer de Joden weerloos blootgesteld zouden staan aan de aanvallen van de terroristen in hun buurt? Oké, Steven Spielberg zou dan weer wat te doen hebben. Hij zou een ontroerende film kunnen maken, die gebaseerd is op het lot van de Joden, waarover de daarna in Duitsland liters krokodillentranen vergoten kunnen worden.

Door de joodse staat in de schoenen te schuiven andere landen te controleren als zijn marionetten, wordt eigenlijk alleen maar het oude geloof in de overmacht van het wereld beheersende, manipulatieve, sinistere wereld-jodendom weer opgewarmd. Wie zoiets steeds maar weer doet en überhaupt niet onder de indruk is van feiten, is met grote waarschijnlijkheid een antisemiet. Hij durft zich alleen niet heel openlijk te beroepen op de “Protocollen van de Wijzen van Sion” of op Adolf Hitler hoogstpersoonlijk. Dus opent hij liever de aanval op Israël.

Schuldafweer en geïsraëliseerd antisemitisme treden dan in combinatie op wanneer Israël op hetzelfde niveau wordt geplaatst als het Derde Rijk en hem – volledig onhoudbare, erge onzin – ervan te beschuldigen dat datgene wat er tegenwoordig met de Palestijnen gebeurt in principe hetzelfde is als wat de nazi´s met de Joden deden.

Voor de Duitse nationale neuroticus, die de nazitijd niet kan verwerken en zichzelf of in ieder geval deze natie hartgrondig veracht, is het bijna balsem voor zijn ziel als het hem lukt de omkering van dader-slachtoffer te maken. Door zichzelf wijs te maken dat de huidige joden nazi´s zouden zijn geworden, is in zijn beleving de schuld vereffend. We staan quitte! Onze voormalige slachtoffers zijn net zulke zwijnen als wij of veel van onze voorouders het waren. De last van de Holocaust valt van het geweten. Eindelijk! En nu laten we deze joodse dwarsliggers eens zien hoe je goed van de geschiedenis leert! In tegenstelling tot Israël hebben wij dat namelijk gedaan! Wij halen nu het verzet tegen de nazi´s in, dat onze grootouders grotendeels niet geboden hebben.

Echter is het motief voor de verbreiding van zulke baarlijke onzin niet altijd Duitse zelfhaat, niet altijd zijn het Duitse schuldgevoelens. Ondertussen is het ook Duits hyper-nationalisme. Extremisten van rechts, die Israël als volkerenmoordenaar en Derde Rijk 2.0 neerzetten, zeggen zoiets waarschijnlijk, omdat het een probaat middel schijnt te zijn om Duitsland van de last van het verleden te bevrijden. Ze argumenteren consequent dat Israël of de joden ons met de nazitijd en het slechte geweten zouden chanteren, terwijl zij toch inmiddels zelf nazi´s zouden zijn. Dus genoeg met het herdenken van datgene wat vroeger was! Dat schudden we van ons af en verheffen ons nu eindelijk tegen diegenen die ons onder de knoet houden! Want de Führer had toch gelijk…

Wie denkt dat secundair antisemitisme alleen maar een instelling van kleine minderheden zou zijn, vergist zich.

In deze veranderde vormen is antisemitisme in onze maatschappij al lang gedistingeerd en sociaal aanvaard. Wie dat niet van me wil aannemen, lees a.u.b. “De taal van de Jodenvijandigheid in de 21^e eeuw” van Monika Schwarz-Friesel of “Israël is de schuld van alles” van Esther Schapiras en Gerorg Hafner.

Maar ik wil hier ook enkele feiten noemen om mijn bewering te onderbouwen:

“De “Welt” berichtte op 4 november 2003 over een peiling van Eurobarometer, volgens welke 59% van de geënquêteerden van mening was dat Israël de grootste bedreiging voor de internationale vrede zou zijn. volgens deze peiling zag 65% van de geënquêteerde Duitsers Israël als bedreiging.

Zo´n standpunt is ook onder anders intelligente en hoogopgeleide mensen aan te treffen. Peter Scholl-Latour zei in april 2012 heel serieus dat de Israëlische minister-president Benjamin Netanyahu gevaarlijker zou zijn dan de toenmalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, wiens land terroristen sponsort en die keer op keer de vernietiging van de Joden-staat aankondigde.

Israël is een staat, die zich sinds zijn oprichting steeds opnieuw tegen vijandelijke invasies en terreur moest verdedigen. En desondanks wordt deze staat, die zich verdedigd heeft en zich nog steeds moet verdedigen, tot bedreiging verklaard! Hoe past dat bij elkaar? Dat is compleet irrationeel. Het wordt pas verklaarbaar wanneer men er rekening mee houdt dat veel mensen geheel vanzelfsprekend nog steeds van de kwaadaardigheid en de vernietigende macht van het joodse uitgaan en zich daar door nog zulke keiharde feiten niet vanaf laten brengen. De Jood is zelfs dan de slechte wanneer hij zich verdedigt. Hij moet zich gewoon laten doodschieten. Achteraf kunnen we om hem huilen en seminars tegen antisemitisme houden.

In het jaar 2004 kwam een door prof. Wilhelm Heitmeyer geleid onderzoek van het Instituut voor interdisciplinair conflict- en geweldonderzoek van de Universiteit van Bielefeld tot de volgende resultaten: 68,3% van de geënquêteerde Duitsers is het eens met de bevinding dat Israël een “vernietigingsoorlog” tegen de Palestijnen zou voeren. (dat was ten tijde van de Tweede Intifada, waartegen Israël zich met militaire middelen te weer stelde). 51,2% vond dat Israël de Palestijnen nu in principe hetzelfde zou aandoen als de nazi´s de joden.

Haatdemonstratie tegen Israël´s operatie “Protective Edge” (juli-augustus 2014) tegen de terreurorganisatie Hamas – een operatie, waarbij het Israëlische leger zich er meer dan andere legers in de wereld voor inspande om burgerslachtoffers te vermijden, die er echter desondanks waren. Daardoor lieten de demonstranten zich niet van de wijs brengen. Voor hen was het duidelijk: Israël pleegt de volgende Holocaust. Wat de vraag oproept: als Israël een volkerenmoord op de Palestijnen begaat, hoe is het dan mogelijk dat de Palestijnen behoren tot de snelst groeiende populaties ter wereld?

In het jaar 2007 publiceerde de “BBC World Service” de resultaten van in 27 landen uitgevoerde peilingen. Uit het onderzoek bleek dat 77% van de geënquêteerde Duitsers een negatief beeld van Israël had.

Een onderzoek van de Bertelsmann-stichting leidde in het jaar 2007 tot het resultaat dat 30% van de geënquêteerde Duitsers aangaf  dat Israël nu in principe de Palestijnen hetzelfde zou aandoen als de als de nazi´s de Joden. In 2012 werd de peiling eveneens gehouden en deze keer was 41% van de geënquêteerden het eens met deze opvatting.

Volgens een in januari 2015 gepubliceerde opiniepeiling van de Bertelsmann-stichting is 68% van de Duitsers er voorstander van om geen wapens meer aan Israël te leveren. Weerbare joden zorgen hier in het land bij veel mensen kennelijk voor onbehagen.

Op 24 april 2017 werden de resultaten van een door de Duitse regering in opdracht gegeven onderzoek. 40% van de geënquêteerde Duitsers was het daarin eens met de opvatting: “Bij de politiek, die Israël bedrijft, kan ik begrijpen dat men iets tegen Joden heeft.” In het jaar 2014 was nog 28% het hiermee eens.

Geheel automatisch wordt van Israël overgeschakeld op “de” Joden. Maar hoezo eigenlijk? Zelfs wanneer Israël werkelijk zo vreselijk zou zijn, zoals zijn vijanden beweren, wat zouden in New York, Berlijn, Parijs, Amsterdam of Malmö levende Joden daar aan kunnen doen?

In Duitsland schijnt deze als vanzelfsprekend beschouwde associatie langzaam ingang te vinden. We zijn in ieder geval al zover dat zelfs door de rechtbank bevestigd wordt dat een brandaanslag op een synagoge in Duitsland alleen maar wat te ver doorgevoerde Israël-kritiek is. Mocht het in dit land dus opnieuw tot een “Kristallnacht” komen, wat gezien de huidige ontwikkelingen niet uitgesloten kan worden, dan weten de deelnemers hoe ze zichzelf kunnen rechtvaardigen. We zijn het gewoon niet eens met Israël´s politiek! We hebben toch niets tegen Joden!

Daarom is het niet verbazingwekkend dat het veel medeburgers koud liet toen er in Duitse straten vlaggen verbrand en dreigingen tegen Joden uitgesproken werden, nadat de Amerikaanse president Donald Trump Jeruzalem als hoofdstad van Israël had erkend.

De Joden zijn toch zelf de schuld! Dat hebben wij altijd al geweten. Wanneer deze notoir dwarsliggende meute in het Midden-Oosten niet zo onmogelijk zou gedragen, dan zouden de moslims toch de grootste filosemieten ter wereld zijn!

Brandende synagoge in Siegen tijdens de “Rijkskristallnacht”.

Om te denken vanuit de handeling van één Jood of enkele joden “de” Joden te kunnen beschuldigen en daarmee de haat tegen hen te mogen rechtvaardigen, spreekt al voor een antisemitisch gekleurd wereldbeeld.

Duitsers en hun Europese buren hebben door de eeuwen heen antisemitische ressentimenten zó diep verinnerlijkt, dat de afgevaardigden van het Europees Parlement zich er in juni 2016 ook helemaal niet voor te schamen de Palestijnse president Mahmoud Abbas staande ovaties te geven toen hij klaar was met zijn toespraak, waarin hij de oeroude legende van de joodse bronnen-vergiftigers had aangeroerd door – wat een bewijsbare leugen was! – te beweren dat Israëlische rabbi´s ertoe zouden hebben opgeroepen het water van de Palestijnen te vergiftigen om hen te vermoorden.

Wat is dat? Alleen maar domheid? Of toch iets meer? Kan het zijn dat veel mensen ook in het huidige Europa de Joden heel vanzelfsprekend het ergste in de schoenen schuiven en dat als de zuivere waarheid beschouwen? Dus ook zonder aarzelen bereid zijn om zulke verhalen van Mahmoud Abbas voor waar aan te nemen zonder de feiten te controleren?

Ja, Israël maakt fouten. Ja, Israël gedraagt zich vaak onbillijk. (En: Ja, Israël mag bekritiseerd worden. Tegen de gangbare opinie in rust daar geenszins een taboe op.) Dat is echter eveneens van toepassing op ieder ander land. Dat zijn echter geen begrijpelijke redenen om de enige democratie van het Midden-Oosten dusdanig te verachten.

Iedereen kan het immers zelf met zijn kennissen eens uitproberen of op internetforums contact met vreemden te zoeken. Vaak zal men, wanneer de naam “Israël” valt, een opvallende bereidheid tot opwinding vaststellen. Nauwelijks komt dit thema ter sprake of iedereen heeft wat te zeggen – dat hij of zij van het Israël-Palestina-conflict niet her geringste idee heeft, is daarbij geen belemmering. Heel snel komen de agressies van anders heel gematigde en verstandige mensen tevoorschijn. Er wordt gescholden, tekeergegaan en getierd.

Deze haat valt niet met feiten te motiveren. Want de beweringen dat Israël een Apartheidsstaat zou zijn of zelfs volkerenmoord zou begaan, zijn leugens, niets anders. Ik heb ze in mijn teksten uitvoerig weerlegd – en anderen hebben dat lang voor mij al gedaan.

Wat hier tot werking komt, zijn de antisemitische reflexen, die deze maatschappij zó diep verinnerlijkt heeft, dat zelfs Auschwitz niet zou hebben volstaan om ze eindelijk kwijt te raken.

De politicoloog Stephan Grigat heeft het als volgt samengevat: “Om het even wat het doet, Israël is in de ogen van de wereldopinie altijd de agressor. Dat is de geopolitieke reproductie van het antisemitisme.”

Uit een in het jaar 2015 gepubliceerd onderzoek van het Instituut voor interdisciplinair conflict- en geweldonderzoek van de Universiteit van Bielefeld bleek dat altijd nog 15% van de geënquêteerde Duitsers aangaf dat “de Joden” teveel invloed zouden hebben in Duitsland. 49% van de geënquêteerden was het beu om steeds maar weer over de misdaden tegen de Joden te moeten horen.

Nou ja. Ik kan dat in zoverre begrijpen aangezien de herdenking van de nazitijd er door het politiek-correcte establishment ook steeds opnieuw voor wordt gebruikt om zichzelf en de hele Duitse natie te geselen, zich klein te maken, zichzelf te verachten, de zelf-opgave van de Duitsers te rechtvaardigen enzovoort, enzovoort, ook als de nu levenden natuurlijk niets kunnen doen aan hetgeen destijds gebeurd is.

De herdenking op zich beschouw ik als juist en belangrijk, maar het komt er op aan wat men met de kennis over de geschiedenis doet.

En als ik zie dat de nu weer oplevende Jodenhaat door onze politiek-correcte volkspedagogen gerelativeerd,gebagatelliseerd of zelfs genegeerd wordt, terwijl tegelijkertijd dit land is overgegaan tot openlijke zelfvernietiging, dan kan ik alleen maar vaststellen: de Duitsers gaan op een zieke manier met het moorddadige verleden om.

En op een walgelijk leugenachtige manier: velen schijnt het er überhaupt niet om te gaan om van de geschiedenis te leren en daarvan hun huidige handelen af te leiden. De nazitijd en de Holocaust dienen vooral als herverzekering van de eigen (ingebeelde) morele superioriteit van huidige Duitsers. Niemand anders heeft deze geesteshouding zo goed samengevat als de historicus Eberhard Jäckel, die naar aanleiding van de vijfde herdenkingsdag van het Berlijnse Holocaustmonument toch daadwerkelijk zei: Er zijn volkeren, die ons om dit monument benijden. (Ja, hoe dan? Moet ik dat zo begrijpen dat andere volkeren ook graag een keer een Holocaust gepleegd zouden hebben of nog willen begaan, opdat ze daarna bij zo´n monument kunnen gaan staan?).

Men gebruikt het verleden om zichzelf als historisch bewust en moreel superieur neer te zetten. Men bestrijdt heel, heel moedig een niet meer bestaande dictatuur en sleept op een volledig risicovrije manier enkele morele punten binnen. Johannes Gross zei hierover: “hoe te langer het Derde Rijk geleden is, des te krachtiger wordt het verzet tegen Hitler en de zijnen.”

Daadwerkelijk leren van de geschiedenis en het toepassen van het geleerde zijn daarmee overbodig. Men wil er goed uitzien, men wil zich in scene zetten, maar o wee als de aandacht gevestigd wordt op hetgeen zich nu afspeelt!

Eike Geisel had helaas gelijk. De herinnering is in Duitsland “de hoogste vorm van het vergeten.”

Einde van deel 2

Bron:
https://conservo.wordpress.com
Auteur: Adrian F. Lauber

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)