Een “anekdote” van een Française, woonachtig in Duitsland…

(Door: Françoise Duravel – Vertaling: “delamontagne”)

Ik ben meer dan zestig jaar oud en sta “perplex” wat betreft de personen “sans-gêne”, d.w.z. ZIJ DIE SINDS KORT IN DUITSLAND WONEN, de “nieuwe Duitsers”, om de woorden van mevr. Merkel te gebruiken. Ik weet dat ik beledigd zal gaan worden (of zelfs ERGER, afhankelijk van het tijdstip van de dag ) als ik een opmerking maak tegen dit soort “jongeren” dat zich zo gedraagt om te kunnen ”overwinnen”… Maar ik geef niet op, ook al weet ik dat het gevecht verloren is.

Het was tijdens het spitsuur in de tram die me naar huis bracht na mijn werkdag (een schijnbaar onbekend begrip voor de ‘nieuwe Duitsers’). Een tiener van ongeveer 14 jaar oud gedroeg zich bijzonder naar. Hij was van zijn stoel gegleden tot het punt dat alleen de punt van zijn billen op zijn bank rustte. Op die manier haalde hij de bank tegenover hem met zijn voeten. Hij versperde de doorgang, waardoor reizigers er niet langs konden om verderop een plaats te vinden. Niemand zei er iets van…….

Iedereen hield zich gedeisd en deed alsof ze blind waren. Toen hij zag dat zijn provocerende gedrag geen enkele reactie veroorzaakte, begon hij na een moment luid te fluiten. Opnieuw verroerde niemand zich. Iedereen deed alsof ze doof waren.

Toen ging hij languit op de bank liggen en nam meer ruimte in dan nodig was.… Niemand zei iets… Hierna ging hij op zijn knieën om op het raam te bonzen …

Het leek werkelijk alsof hij erop uit was een reactie uit te lokken, zodat hij de ONGELOVIGE hond uit kon schelden of in ieder geval zijn durf te bewijzen bij de talrijke zijns gelijken in de tram, gezien de kapsels die ze allemaal droegen, geen haren achter en aan de zijkanten, alles vol boven op.

Maar dit kleine stuk stront scheen samen te zijn met een andere “jeugdige”. Een geheel gesluierde. Het bleek zijn MOEDER te zijn, die hem had gebaard toen zij zelve waarschijnlijk nog een tiener was! De vrouw reageerde absoluut niet op het gedrag van dit kleine kreng. Ze bleef onverstoorbaar en vond waarschijnlijk dat deze dwaas het recht had om zijn mannelijke superioriteit daar ten toon te spreiden gewoon omdat dit hem leuk leek.

Ik kookte van woede omdat ik me machteloos voelde, maar ik wilde dit niet zonder meer laten passeren zonder iets te doen of iets te zeggen. Maar wat te doen? Wat te zeggen? Ik had een idee!

Ik hield stil vlak bij de vrouw en met een gezicht vol medelijden raakte ik de jongen lichtjes aan en zei:”Ik vind het héél erg voor je. Het is zwaar hè om zo ernstig verstandelijk gehandicapt te zijn?”

De idioot sprong op, maar zag aan m’n gezicht dat ik hem bespotte en kon verder geen woord uitbrengen. Ik liep de twee of drie meter die me van de uitgang scheidden verder en genoot
intens van de situatie. Ik zag de twee “kansen voor Duitsland” dankzij hun reflectie in het glas. “Mademoiselle Grande Soeur” of “Madame Maman” zei een paar woordjes in het oor van de kleine tiran.

Ik zag hem daarna rechtop gaan zitten, normaal, zijn super-smartphone, I-pod of equivalent ( je weet wel, een van die dingen die ik me zelf nooit zal kunnen veroorloven maar die ZIJ allemaal wel schijnen te hebben) en doen zoals elke tiener van zijn leeftijd die zich verveelt in de tram!

Ik ging kalm naar huis.

Door:
Françoise Duravel

Vertaald uit het Frans door:
“delamontagne”
(voor www.ejbron.wordpress.com)