De zelfmoord van Europa (+ video)

(Door: Douglas Murray – Vertaling: Peter Rissing)

De beschaving die geboren is uit joods-christelijke waarden, de oude Griekse filosofie en de ontdekkingen van de Verlichting, staat aan de rand van de afgrond, en die is daar door eigen hand gebracht. Duidelijker gezegd: Europa pleegt zelfmoord.

Hoe is dit gebeurd?

Het is een ingewikkeld verhaal, maar er zijn twee belangrijke oorzaken. Ten eerste zijn er de massale volksverhuizingen naar Europa. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is dit gestaag gebeurd, maar versnelde enorm tijdens de migratiecrisis van 2015, toen meer dan een miljoen migranten uit het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Oost-Azië naar Europa stroomden. Ten tweede, en dat is net zo belangrijk, Europa heeft het vertrouwen in zijn eigen overtuigingen, tradities en zelfs zijn eigen legitimiteit verloren.

Beide oorzaken

Decennialang heeft Europa mensen – vooral uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika – aangemoedigd om als werkkracht te komen werken. Niemand verwachtte dat ze zouden blijven. Toch hebben ze dat gedaan. En niemand vroeg hen te vertrekken, zelfs niet degenen die illegaal kwamen. Zoals een Britse minister van Immigratie het in 1999 verwoordde: “Verwijderen duurt te lang, en het is emotioneel”.

En, natuurlijk, waarom zouden ze weggaan? De economische mogelijkheden waren in Europa veel groter dan waar ze vandaan kwamen. En als het werk opdroogde, waren er royale sociale uitkeringen te krijgen. Enige tijd mochten immigranten – aangemoedigd door de Europese inzet voor “multiculturalisme” – hun eigen cultuur nastreven. Maar dat bleek geen succes. De leiders van Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland hebben dat ook toegegeven in 2011, toen David Cameron, Nicholas Sarkozy en Angela Merkel op dramatische wijze aankondigden dat het multiculturalisme was mislukt.

De immigranten werden dus gevraagd om de westerse waarden te assimileren en te omarmen. Als dat zou gebeuren, beredeneerden Europese regeringen, zouden alle financiële kosten, zelfs de incidentele daden van terrorisme, over het hoofd kunnen worden gezien. Maar het is nooit gebeurd. En de immigratie is toegenomen. In 2015 voegden Duitsland en Zweden in één jaar tijd 2% aan hun bevolking toe. In 2017 was Mohammed de populairste jongensnaam in het Verenigd Koninkrijk.

Schuldgevoel

Waarom hebben de Europese leiders dan besloten dat Europa iedereen ter wereld kon opnemen, of het nu ging om het ontvluchten van oorlog of om het zoeken naar een beter leven, ongeacht de mate waarin de waarden van de ‘vluchtelingen’ verschilde van de Europese waarden of er zelfs tegen gekant waren? Het antwoord op deze vraag is in één woord: schuldgevoel. Zijn deze vluchtelingen niet, zo menen de leiders, op de vlucht voor de gevolgen van het Europees imperialisme? Hebben wij deze ongelukkige mensen niet genadeloos uitgebuit in hun thuislanden? Zijn wij niet de oorzaak van hun ellende?

Door hen in Europa toe te laten heeft als doel deze schuld in te lossen. Dit geldt vooral voor Duitsland. Door in 2015 anderhalf miljoen mensen in haar land toe te laten, verkondigde Angela Merkel in feite aan de wereld dat Duitsland, de grote agressor van de twintigste eeuw en de architect van de Holocaust, de humanitaire supermacht van de eenentwintigste zou worden. Misschien een nobel sentiment, maar wie betaalt de prijs? De gewone burgers van Europa, die de criminaliteit en het terrorisme exponentieel zien toenemen. Hun angsten en frustraties worden grotendeels genegeerd, of nog erger.

In oktober 2015 gaf de Duitse regering opdracht dat 800 nieuw aangekomen migranten in de Duitse stad Kassel zouden worden gehuisvest. Bezorgde bewoners hadden een bijeenkomst om vragen te stellen aan hun volksvertegenwoordigers. Zoals een video-opname laat zien, waren de burgers kalm en beleefd. Op een gegeven moment laat hun districtscommissaris hen weten dat de vluchtelingen ondanks hun bezwaren komen en dat iedereen die het niet eens is met het beleid, “vrij is om Duitsland te verlaten”.

De burger vormt het probleem

Deze officiële houding (als er een probleem is, ligt het probleem niet bij de vluchtelingen, maar bij de burgers) weerspiegelt het gevoel wat ik “vermoeidheid” noem, een gevoel bij de elite dat het Europese verhaal is uitgerangeerd. Dat zij religieuze en alle denkbare politieke vormen hebben geprobeerd, waarbij elk poging tot rampen heeft geleid. We besmetten elk idee dat we aanraken, dus wie durft te zeggen dat de wereld er zonder ons niet beter aan toe zou zijn?

Natuurlijk kunnen alleen mensen die geen idee hebben hoe gelukkig ze zijn dit standpunt innemen. Ironisch genoeg weet niemand dit beter dan die vluchtelingen, die wel zijn geïntegreerd en die de westerse waarden verdedigen. Buitengewone mensen, zoals de in Somalië geboren Ayaan Hirsi Ali, die Nederland verliet omdat ze meer geloofde in de principes van de Verlichting dan vele Nederlanders zelf. Of Hamed Abdel-Samad in Duitsland, wiens leven wordt bedreigd door mede-immigranten, omdat hij de Europese waarden verdedigt.

Dit mengsel leidt tot zelfmoord, de zelfvernietiging van een cultuur. Het is mogelijk dat gewone Europeanen zich bij hun leiders zullen voegen in dit pact. Recente opiniepeilingen wijzen er echter op dat zij niet van plan zijn dit te doen. Hoe zij daar invulling aan geven, zal het grote verhaal van de komende jaren zijn.

Staan we op het punt om het einde of de wedergeboorte van Europa te zien?

(Klik rechts onderin de balk voor Engelse ondertiteling)

Door:
Douglas Murray (Auteur van De vreemde dood van Europa)

Vertaald door:
Peter Rissing
(voor www.ejbron.wordpress.com)