“Niemand is voornemens om de geschiedenis van Europa te herschrijven”

(Door: “Young German” – Vertaling: E.J. Bron)

Zouden de Afro-Amerikanen het goed vinden wanneer men Martin Luther King in een speelfilm door een blank persoon uit de zuidelijke staten zou laten spelen? Zo´n blonde kerel met een bril, een onberispelijke scheiding en een korte broek aan? Of wat zouden de Bantoe wel niet zeggen wanneer plotseling Nelson Mandela in een geschiedenisboek als blanke Boer afgebeeld zou worden? Waarschijnlijk zou geen van de genoemde groepen dat tolereren en de barricades opgaan. Ze zouden zeggen dat men niet met hun “geschiedenis” zou mogen spotten, dat de genoemde historische personen allemaal geen Europeanen waren, maar Afrikanen met een donkere huid en dat men dit ook nu nog zou moeten respecteren. Misschien zouden ze zeggen dat men door zo´n voorstelling van zaken de geschiedenis naderhand wil herschrijven of een bepaalde groep mensen van deze aarde wil opvoeden.

Op de BBC wordt in samenwerking met Netflix al jarenlang iets ondernomen dat in de Engelstalige internetdiscussie bekend geworden is als “blackwashing”. Want de BBC is geen inspanning teveel om de op dit moment reëel geworden multi-etnische en multiculturele samenleving van Groot-Brittannië ook in films en op de tv te representeren. Ongeacht het feit dat deze of gene historische figuren duidelijk en zeer specifiek tot bepaalde etniciteiten en nationaliteiten gerekend kunnen worden, desbetreffende bepaalde biologische en culturele kenmerken hebben, reconstrueert de BBC hun geschiedenis. Zo wordt in “Troy – Fall of a City”de in de Griekse bronnen blonde en blanke Achilles door een Afrikaanse acteur gespeeld. Zo verging het ook Zeus, de god van de Grieken, die een Grieks aangeklede Centraal-Afrikaan werd die Engels spreekt en een script opdreunt dat misschien door een driejarige werd geschreven.

Dat het daarbij niet om incidentele gevallen gaat, laat ook de school- en internetserie voor kinderen zien, die zich bezighoudt met de Britse geschiedenis en waarin zowel Romeinen en Kelten als multi-etnische en multiculturele volkeren worden neergezet. Hoewel er bij de Romeinen hier en daar sprake was van uit Afrika afkomstige legionairs, lijkt de moedwillige verkeerde voorstelling van de Europese Kelten als Afrikanen niet alleen merkwaardig, maar ideologisch gemotiveerd. Hier dient naderhand een realiteit van de huidige Britse samenleving op het verleden geprojecteerd te worden om het narratief van het multiculturele Engeland te ondersteunen, dat “altijd al een immigratieland was”. De laatste zin, die steeds opnieuw in de discussie wordt gegooid door mensen die belang hebben bij de multiculturalisering en etnische versplintering, werd veelvuldig weerlegd. Wellicht het laatst door de prominente Britse schrijver en journalist Douglas Murray, die het sprookje van het “immigratieland Engeland” in zijn boek en in commentaren voor de pers onderzocht en demonteerde. Ondanks invasies door de Noormannen en Hugenoten waren de Britse eilanden geen immigratieland zoals dat nu het geval is. In werkelijkheid is het zelfs zo dat immigratie van de afgelopen vier decennia een historische anomalie vormt, die voordien in Europa gewoon niet bestond.

En omdat de massale immigratie uit Afrika en Azië in Engeland en heel West-Europa een realiteit is, de multiculturele en etnisch gemengde samenleving aantoonbaar is en haar gevolgen steeds duidelijker zichtbaar worden, lijkt bij de producenten en hoge jongens van de BBC de wens naar compilatie van de geschiedenis achteraf te bestaan. Net zoals de DDR en de Sovjet-Unie de geschiedenis alleen maar konden zien door de lens van de klassenstrijd, romans en kunstproducten dit narratief van de “arbeiders- en boerenstrijd” moesten volgen, zo is in het Verenigd Koninkrijk te zien dat daar een bijna identieke gedachtegang aan deze ontwikkeling ten grondslag ligt. De geschiedenis wordt ideologisch met de ogen van globalisten en multiculturalisten bekeken, die een Engeland willen dat op dit moment in beginsel bestaat, maar in het verleden niet voorhanden was. En historici zullen weten hoe belangrijk de geschiedenis ook voor het heden en de toekomst is. Wie beslag kan leggen op de geschiedenis bepaalt grotendeels de tijdgeest van het eigen heden en van de toekomst. Zo probeerden alle regimes, liberaal-democratisch of niet, de geschiedenis in hun zin te duiden.

Nieuw is voor mij alleen dat nu achteraf Margarete van Anjou, een in de geschiedenis van Engeland belangrijke vrouw, een ouder wordende Afrikaanse was. Of dat van broeder Tuck uit Robin Hood een Commonwealth burger uit de koloniën wordt gemaakt, terwijl Guinevere uit de koning Arthur sage wordt omgevormd tot Oriëntaals-Afrikaanse juffrouw.

Met het oog van een globalist is dit natuurlijk geen probleem, omdat daar de gedachte achter zit dat er geen enkele etnische identiteit bestaat, dat volkeren in principe fantasieën zijn en culturele eigenheden niet verdergaan dan de anderssoortigheid van de lokale keuken. Dat het “volk” niet bestaat en alleen maar dient ter uitsluiting, zoals Robert Habeck van de Groenen zegt.

Zulke compilaties van de geschiedenis, die zo ver gaan de eigen etnische identiteit te ontkennen, bestaan noch in Afrika noch in Azië. Zodoende blijven alleen Europa en het Europese westen als ruimtes over die door dit soort zelfcensuur gegrepen worden, die zo ver gaat de eigen Europese afstamming uit de eigen geschiedschrijving te wissen. Als we dit narratief tot het einde toe door denken, dan betekent dit uiteindelijk dat er geen Europeanen en geen blanken bestaan, alleen nog maar mensen. Dan speelt het immers geen rol of broeder Tuck Afrikaans of Europees is, omdat we allemaal gelijk zijn, hoewel we dat duidelijk optisch en cultureel niet zijn.

Maar zou het dan niet het concept van het multiculturalisme overbodig maken als sowieso iedereen gelijk is? In werkelijkheid is deze thematiek een moeilijk thema en wij zouden in ieder geval nog zeggen dat wanneer een Française met ouders uit Afrika en Europa Jeanne d´Arc op een straatfeest wil uitbeelden, zoals onlangs in Frankrijk gebeurde, daarvan het Avondland niet ten onder gaat. Zolang zij zichzelf cultureel in Europa verankerd ziet, kan men dat als succes van de culturele integratie boeken. Maar om in films, op tv en in geschiedenismateriaal, dat aan miljoenen mensen in eigen land gepresenteerd wordt, het eigen volk naderhand te multiculturaliseren en de eigen geschiedenis te veranderen, is een aanval op de identiteit van de Europese volkeren als blanke volkeren, omdat de poging wordt ondernomen de eigen geschiedenis van de volkeren te scheiden en als kapotte mozaïeksteentjes door de ruimte van krankzinnige fantasten te laten vliegen.

We hoeven niet meteen de ondergang van het Avondland op te roepen wanneer een Française van Afrikaanse en Europese afstamming zich met haar vaderland verbonden voelt en graag Jeanne d´Arc tijdens een straatfeest wil spelen. Maar we zouden ons zorgen moeten maken wanneer weldra schilderijen van Mona Lisa overgeschilderd worden, haar huidskleur door kunstenaars achteraf donkerder wordt gemaakt of dat er een ARD-documentaire over Frederik de Grote wordt uitgezonden, waarin de hoofdrol door een visser uit Benin gespeeld wordt, die pas gisteren aan de kusten van Italië aan land werd gespoeld.

In die zin: er zijn genoeg oorspronkelijk uit Afrika en Azië afkomstige staatsburgers in Europa, die graag de geschiedenis van de Europeanen met hen verder willen schrijven en erbij willen horen. Men hen zou je de toekomst gezamenlijk vorm kunnen geven in plaats van de geschiedenis achteraf te verminken.

Bron:
https://younggerman.com
Door: “Young German”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)