Echt Rechts

(Door: “eg regs”)

Normaal gesproken vind ik de VVD een afschuwelijke partij. Een zoethoudertje, een fopspeen van het zuiverste water. De goedgelovigen af en toe wat stoer strooivoer toewerpen, maar als het erop aankomt niet thuis geven – dat is nou de VVD. Neem Mark Rutte bijvoorbeeld. Eerst zinspelen op Turken die zouden moeten ‘op pleuren’, maar amper een dag later alles alweer inslikken. Het was namelijk – in de woorden van de premier zelf – “niet letterlijk” bedoeld. Tja, aan dit soort ‘klare taal’ heb je dus helemaal niks. Maar met de controversiële uitspraken van Stef Blok ligt het misschien toch ietwat anders. Een mens mag toch hopen?

Ten eerste zijn de gewraakte meningen (naar onze totaal verziekte maatstaven dan) zonder omwegen als ‘extreem’ te typeren. Thierry Baudet en Geert Wilders hadden zich er niet aan willen branden, maar ondertussen vertoonden ze een treffende gelijkenis met wat indertijd door apartheidsideologen in Zuid-Afrika werd betoogd. Het is allemaal nét eventjes wat anders dan de geijkte gemeenplaatsen die we van de VVD gewend zijn. Bepaald niet zoiets als ‘In Rotterdam spreken we Nederlands‘ – het is iets van een totaal verschillende orde.

Geen open deuren aan platgelopen platitudes dus, maar evenmin een stellingname die zich gemakkelijk zal laten modificeren, clausuleren of nuanceren. Daarvoor waren de gebruikte bewoordingen namelijk te stellig, te absoluut en te concreet. Zich distantiëren van wat gezegd is, zal waarschijnlijk ook niet lukken en niet alleen omdat dit natuurlijk totaal ongeloofwaardig zou zijn. Hij had – om maar even een dwarsstraat te noemen – net zo goed kunnen zeggen “homofilie is vies”. Dergelijke grove vormen van afvalligheid en ketterij laten zich binnen de progressieve orthodoxie namelijk niet verzoenen door een simpel ‘sorry, zo bedoelde ik het niet’.

De woorden van Stef Blok werden afwisselend door de mangel gehaald als ‘onprofessioneel’, ‘heel dom’, ‘lomp’, ‘achterlijk’ en – vanzelfsprekend – ‘racistisch’. Maar wat niemand kon aantonen, was waar de minister het dan precies bij het verkeerde eind had gehad. Dit weerhield een enkeling, zoals de ‘expert’ koloniale en postkoloniale geschiedenis die bij de Volkskrant zijn zegje mocht doen, er overigens niet van het evengoed nog te proberen. Maar om de één of andere reden klonk het duidelijkste voorbeeld van ‘vreedzaam multiculturalisme’ dat hoogleraar Gert Oostindie bleek te kunnen bedenken – namelijk Latijns-Amerika – niet erg overtuigend. Het deed eerder een uitzichtloze wanhopigheid vermoeden.

Toen Stef Blok het had over ‘de oorspronkelijke inwoners’, refereerde hij indirect aan de oudste en eerste rechten die deze ‘inheemsen’ hadden moeten toekomen. Rechten dus, waar wij als Nederlanders aanspraak op moeten maken voordat het ook voor óns te laat is. Verder had hij het over genen, over biologie en over geschiedenis. Voor de verandering werd multiculturalisme nu eens een keertje niet afgewezen op basis van opportunistische gelegenheidsargumenten  (bijvoorbeeld de kosten van de asielzoekers, de terrorismedreiging of Zwarte Piet), maar op basis van iets veel fundamentelers. Namelijk recht en rede.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)