De grote Italiaanse krachtmeting komt naderbij

De Italiaanse minister-president Luigi Di Maio (links, Vijfsterrenbeweging) en minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini (LEGA).

(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)

Wat is sterker: democratie of “markten” & EU?

In Italië is al in de nabije toekomst een beslissing ophanden, die van het allergrootste belang zal zijn voor alle EU-staten, maar ook voor het lot van de democratie in Europa. Nee, het gaat in dit geval niet in de eerste plaats om het probleem van de uit Azië en Afrika binnenstromende sociale migranten. Daarmee heeft de zeer breed democratisch gelegitimeerde regering in Rome, bestaande uit de Vijfsterrenbeweging en de LEGA, al heel impopulair gemaakt bij de heersenden in Berlijn, Parijs en Brussel. Maar de laatste hebben wat dit betreft geen goede kaarten om Salvini & Co. tot rede te brengen.

Veel meer succes belovend is het echter om de Italiaanse regering met economische middelen op de knieën te dwingen. Want in Rome wil men niet langer buigen voor het dictaat van de EU, de ECB en de “markten”. De Italiaanse coalitie wil veelmeer ondanks de grote schuldenlast de verbreide armoede in het land bestrijden, vooral de hoge jeugdwerkloosheid, die verbonden is met een verlammende hopeloosheid. De aan de EU gehoorzame voorgaande regeringen, de “markten” bedienende regeringen, of ze nu wat meer links of wat meer rechts waren, hebben de problemen van Italië – dat valt niet te betwisten – in ieder geval niet kunnen oplossen.

In Berlijn en Brussel maakte zich niemand zich daar echt zorgen over, zolang de Duitse exporten d.m.v. de astronomische schuldenlast van Italië via het Target-systeem hun afnemers tussen Milaan en Sicilië vonden. En ook niet zolang de ECB onder haar Italiaanse president Draghi op een net zo daadkrachtige als onverantwoordelijke wijze hielp om Italië met allerlei mogelijke manipulaties in de euro te houden. Het was altijd duidelijk, dat dit alles niet tot in de eeuwigheid zo door kon gaan. Maar zolang er volgzame krachten in Rome regeerden, werden de problemen van Italië op de lange baan geschoven en tot later uitgesteld.

Dat moest zich wreken en wreekt zich nu. De regering van de Vijfsterrenbeweging en de LEGA heeft waarschijnlijk teveel, maar absoluut niets schadelijks voor miljoenen mensen in Italië beloofd. De poging om deze beloftes na te komen echter alleen al is springstof voor de EU en een muntunie, die niet alleen voor Italië altijd al ongeschikt was en is. Salvini en Di Maio kunnen zich onmogelijk houden aan de, zoals bekend, al zo vaak door Frankrijk en Duitsland genegeerde regels van de EU-begrotingsregels, willen ze geen algemeen verraad plegen tegenover hun kiezers. Precies dat echter eisen in feite de democratisch nooit gelegitimeerde Brusselse marionetten der economisch machtigen. En nergens in de EU-staten is de kritiek op Italië zo agressief als in Merkel-Duitsland, waar men ook graag vergelding zou nemen voor de nieuwe harde koers van Rome tegen sociale migranten.

Omdat noch Brussel, Berlijn of Parijs de impopulaire Italiaanse regering gewoon kan afzetten, wordt nu het scherpste en gevaarlijkste wapen in stelling gebracht, namelijk de “markten” inclusief ratingagentschappen. Per slot van rekening heeft Italië een hopeloze berg schulden en is er daarom op aangewezen zijn lopende schulden met nieuwe schulden te betalen. Daartoe heeft men crediteurs op de financiële markten nodig die bereid zijn te betalen. Die bezitten daarom een bijna onbeperkt chantagepotentieel, dat ze bij behoefte zeer zeker inzetten.

Dit wapen is bijzonder gevaarlijk, omdat zijn werking een interne splijting van Italië ten doel zal hebben: de rijken en welgestelden moeten (en zullen) hun heil in kapitaalvlucht zoeken, onder de middenklasse moet paniek veroorzaakt worden, de onderste sociale lagen moeten weer eens een lesje geleerd worden wie werkelijk de macht in het land en de wereld heeft. Het is echter geenszins zeker of dit allemaal ook lukt. Want in een land, waarin het armoederisico weldra bij 30% van de bevolking ligt, kan zich wel degelijk een opstandige, ja, zelfs revolutionaire dynamiek ontwikkelen, die niemand meer onder controle heeft, ook de huidige regering niet.

Bovendien is Italië, in tegenstelling tot het kleine Griekenland, van heel andere betekenis in de politiek en de economie van de EU. Haar hegemonie Duitsland wil en kan echter na het vertrek van de Britten nog een verlies accepteren, omdat dan het project van de “vrije” handel, van de “vrije” arbeidskrachtenmarkt en van de open grenzen nauwelijks nog te redden zal zijn. Dat weten de regerenden in Rome heel goed, daarom calculeren ze gewaagd, maar rationeel: of Duitsland (wie anders!) betaalt voor het Italiaanse experiment of Italië heeft geen andere keuze dan de EU te verlaten.

In Berlijn zal de regering-Merkel alles doen om in Duitsland stemming te maken tegen de “avonturiers en klaplopers” in de laars onder het motto: die willen ons geld om beter en comfortabeler te leven. Met de gebruikelijke bereidwillige massa-mediale ondersteuning zal deze stemming ook te produceren zijn. En de nuttige idioten van “Pulse of Europe” zullen weer hoogconjunctuur krijgen.

Patriotten zouden zich echter niets moeten aantrekken van deze stemmingmakerij en een heel andere koers moeten volgen: nee tegen multi-miljarden Duits reddingsgeld om Italië in de EU te houden. Ja echter tegenover het verzet van de democratisch gekozen regering in Rome tegen alle politieke en economische repressies. Want het grote conflict, dat zich nu in Italië aftekent, kan weldra ook al het grote conflict in Duitsland zijn – dat tussen de “markten” en de democratie.

Bron:
www.pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)