Europa´s rechtsstaatbeginsel en de Joden

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Een sleutelkarakteristiek voor democratie is het rechtsstaatbeginsel. Je kunt niet zo maar even de problemen van zo´n complex thema analyseren in een gebied dat zo groot is als de Europese Unie (EU). Als nuttige inkorting kan men zich concentreren op een kleine gemeenschap, die veel interactie met de meerderheidsbevolking en de staat heeft. Joden, die ongeveer 0,3% van de EU-bevolking uitmaken en in een klein land ook maar 1% van alle burgers, zijn een nuttig instrument voor zo´n analyse.

Een paar extreme rechtbankzaken of hun fouten zal een groot aantal problemen van het rechtsstaatbeginsel in EU-landen blootleggen, eentje daarvan een zaak tegen Israëli´s. Enerzijds hebben we in België de aanklacht uit het jaar 2001 tegen de Israëlische minister-president Ariel Sharon en twee generaals. De zaak werd aanhangig gemaakt door familieleden van door een christelijk-Libanese militie in de kampen Sabra en Shatilah vermoorde Palestijnen. Het werd een politiek proces in het buitenland tegen vooraanstaande Israëli´s, tegen wie in hun eigen land al een onderzoek was ingesteld.

De Belgische procureur-generaal wilde het proces niet uitvoeren, maar in een uiterst ongebruikelijke beslissing accepteerde het hof van beroep zijn houding niet. Het proces tegen Sharon en de generaals leidde uiteindelijk tot niets, omdat de Belgen het overdreven en ook de Amerikaanse president George Bush Sr. En twee vooraanstaande Amerikanen voor de rechtbank wilden slepen. De Amerikaanse regering dreigde er daarop mee het NAVO-hoofdkwartier uit Brussel te verplaatsen. Als gevolg daarvan stemde het Belgische parlement ermee in om zijn wetten van wereldwijde gelding te wijzigen.

Een schandalig vonnis in Duitsland betrof drie Palestijnen, die in 2014 probeerden een synagoge in Wuppertal in brand te steken. Een Duitse rechtbank besliste dat ze dit deden uit protest tegen Israël en dat het niet als een antisemitische daad beschouwd zou kunnen worden. De daders kregen voorwaardelijke straffen.

In december 2017 gooiden drie daders een Molotovcocktail naar een synagoge in de op één na grootste stad van Zweden, Göteborg. Ongeveer 20 jongeren in het gebouw zochten tijdens de aanval beschutting in de kelder. Een Zweeds hof van beroep verwierp het vonnis van een strafkamer, die beslist had dat een van de daders, een in Gaza geboren Palestijn, na zijn tweejarige gevangenisstraf gedeporteerd zou moeten worden. Het hof van beroep zei dat hij niet uitgezet zou moeten worden, omdat het antisemitisch karakter van zijn daad  hem gevaar zou kunnen opleveren door Israël. In plaats daarvan gaf het hof de voorkeur aan de belangen van de dader boven die van zijn slachtoffers. Het hof leek het minder belangrijk te vinden dat hij, als hij in Zweden blijft, wellicht nog meer misdaden zou kunnen plegen.

Een indirect resultaat van de tekortkomingen van het rechtsstaatbeginsel in het ultra-liberale Zweden bestond erin dat de joodse gemeenschap in Umea als gevolg van dreigingen door neonazi´s werd ontbonden. Iets dergelijks heeft in deze eeuw nog nergens anders in Europa plaatsgevonden.

De op twee na grootste stad van Zweden, Malmö, wordt door veel deskundigen beschouwd als de hoofdstad van het Europees antisemitisme. De daders van de vele lichamelijke en verbale antisemitische daden zijn meestal of misschien zelfs altijd moslims. Een recordaantal aangiftes wegens haatmisdaden in de stad in de jaren 2010 en 2011 leidde tot geen enkele veroordeling.

In Nederland is het falen van de rechtsstaat minder extreem. In 2017 bezochten Israëlische scholieren het Nederlandse parlement. Een islamitisch gemeenteraadslid van Den Haag, Abdoe Khoulani, noemde de scholieren “zionistische terroristen in opleiding” en “kindermoordenaars en bezetters van de toekomst”. Een Nederlandse rechter wees een aanklacht tegen Khoulani af; hij zei dat diens uitlatingen geen aanzetten tot haat zouden vormen.

Een zaak in Groot-Brittannië werd zeer uitvoerig door David hirsh in zijn boek “Contemporary Left Antisemitism” beschreven. Het boek vertelt het verhaal van de Brits-joodse academische activist Ronnie Fraser, die zijn vakbond, de University and college Union (UCU) voor de rechter sleepte. Hij argumenteerde dat er in de vakbond een cultuur van geïnstitutionaliseerd antisemitisme gecreëerd zou zijn, die antisemitische pesterijen tegen hem tot gevolg had. In 2013 besliste de rechtbank: ”Er was geen sprake van antisemitisme”. De rechtbank besliste op alle punten tegen Fraser: “vormzaken, juridische argumentatie en ieder significant geval van substantie en feiten.” Hirsh schetst gedetailleerd hoe een serie getuigen, die getuigden ten gunste van Fraser, genegeerd en in het vonnis van de rechtbank niet genoemd werd.

In 2010 beïnvloedde de Britse rechter George Bathurst-Norman een jury om een groep activisten vrij te spreken die een fabriek aangevallen en beschadigd had, waarin onderdelen voor Israëlische gevechtsvliegtuigen werden geproduceerd. In het prces rondom criminele beschadiging vergeleek de rechter Israël met het naziregime. Het Office of Criminal Complaints zei later dat de rechter berispt zou zijn vanwege zijn woorden.

De problemen in Frankrijk op hun beurt zijn van geheel andere aard. Het duurde heel lang voordat Frankrijk inzag dat de moord op Sarah Halimi door haar islamitische buurman een haatmisdaad was.

Dat was des te zorgwekkender, omdat er in 2001 al een enorme uitbraak van antisemitische aanslagen in Frankrijk plaatsvond, die hoofdzakelijk door islamitische immigranten werden gepleegd. Zowel de pers als de autoriteiten berichtten heel lang niet over deze zaken.

Alleen al de aangevoerde feiten demonstreren belangrijk juridisch falen tegenover Joden in meerdere Europese landen. Ze zijn niet alleen een aanwijzing voor gebrek in het rechtsstaatbeginsel, maar ook voor een democratietekort in deze landen.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)