Citaat van Thierry Baudet

“Ik wil niet terug naar de spruitjeslucht van het blanke Nederland van de jaren-50.”

(Door: “eg regs”)

Vaak is het maar net hoe je de dingen brengt; welke woorden je gebruikt. Heb je het bijvoorbeeld over ‘aanrechtsubsidie’, dan is dat een duidelijk geval van framing: de insinuatie en verdachtmaking door woorden. Je had immers net zo goed de vele voordelen van een toegewijd ouderschap kunnen benadrukken, maar in plaats dáárvan koos je er bewust voor om de zaken af te schilderen in termen van achterlijke en monotone slaafsheid: iedere vrouw die haar pasgeboren kroost niet onmiddellijk inlevert bij de dichtstbijzijnde babydump is een meelijwekkende provinciaal – dát is wat je wilde zeggen. ‘Spruitjeslucht’ is ook zo’n woord dat allerminst toevallig in de mond wordt genomen.

Bij ‘spruitjeslucht’ denken we aan benepenheid, kneuterigheid en beklemming. Voor onze ogen doemt zich onmiddellijk het schrikbeeld op van hoe wij denken dat het leven er in die dagen moet hebben uitgezien: aan het hoofd van de etenstafel de boerse en norse patriarch familias, naast hem zijn tot onderdanigheid geterroriseerde huisvrouw en daaromheen hun in lompen en vodden gehulde kinderen (vanzelfsprekend al even zwijgzaam afgericht). En elke dag weer die zelfde flauwe en fantasieloze kost: de infame spruitjes dus. Wat een leven! Alles was in die dagen grauw, duf, bedrukt en uitzichtloos.

In de Engelstalige wereld is het gebruikelijk dat allochtone buurten worden aangeprezen als vibrant communities: levendige gemeenschappen dus. Maar zelfs als je er vanuit zou gaan dat de vroegere periode gekenmerkt werd door een oneindige routine van dorre en doodse ellende, dan nog vraag ik me af of er inderdaad wel zoveel mensen zitten te wachten op de ‘levendigheid’ waarop hier wordt gedoeld. Zo was in de jaren-50 bijvoorbeeld het moordcijfer in geheel Nederland gelijk aan dat van een middelgrote stad nu. Tja, het is er op een paradoxale manier inderdaad ‘levendiger’ op geworden, maar dit is net zoiets als die advertentie die laatst op Funda stond: ‘Object is geheel naar eigen smaak in te richten’. Dat klinkt op zich heel aantrekkelijk, maar je moet natuurlijk wel een beetje tussen de regels lezen.

Ondertussen geloof ik allerminst dat het vroeger inderdaad allemaal zo voorspelbaar en saai was. Inderdaad hadden we geen videospelletjes, geen homoparades en geen reality-tv. Maar hoe beklagenswaardig zijn we wel niet als we ons gevoel van eigenwaarde en zelf-vervulling laten afhangen van de aanwezigheid van dit soort miezerige en miserabele vormen van mind-control? En ik kan u trouwens herinneren aan wat wij toen nog wél hadden: onze eigen auto’s, onze eigen schepen en onze eigen vliegtuigen. Ook werd onze wetgeving toen nog niet in Brussel gedicteerd. We hadden nog de vrijheid om ons uit te spreken tegen de gevestigde orde van die dag. Probeer dat nu maar eens met al onze spraakcodes, diversiteitsbeambtes, discriminatieverboden en LGTB/racisme-meldpunten.

Iedere blanke die anno 2019 nog steeds denkt dat we er de afgelopen decennia op vooruit zijn gegaan, is niet helemaal goed bij zijn hoofd. Of we het beseffen of niet, de meesten van ons bewaren dus wel degelijk een zeker gevoel van nostalgie naar het oude, blanke en christelijke Nederland van weleer. Over het ‘christelijke’ zijn we het helaas niet eens, dus laten we dan spreken van het BLANKE Nederland van weleer. Dat is namelijk nog een andere, heel belangrijke verandering die ons is overkomen.

Onze tegenstanders hebben het hatelijke, terminologische handigheidje van ‘spruitjeslucht’ verzonnen. Daar moeten we niet in meegaan. We willen ook niet zozeer terug naar het spruitjeslucht-Nederland; we willen terug naar het BLANKE Nederland. Misschien dat alle échte rechtsen het daar over eens kunnen zijn.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)