Deskundigenoordeel: Veel islamitische schoolboeken zijn pure haatpropaganda

(Door: Klaus Lelek – Vertaling: E.J. Bron)

Berlijn – “Antisemitisme bij islamitische jongeren, ontbrekende voorstellingen van gelijkberechtiging, een ander begrip van democratie en godsdienstvrijheid – veel moslims hebben niets op met de liberale waarden van het Westen. Maar waar komt dat vandaan? Een mogelijk antwoord: omdat jonge moslims het zo leren”, aldus de flaptekst van het in mei verschenen boek van Constantin Schreiber over schoolboeken in islamitische landen.

In het middelpunt van het boek met de titel “Kinderen van de Koran” staan schoolboeken uit Iran, Turkije, Afghanistan, Saoedi-Arabië, Egypte en “Palestina”. “Wat wordt daar in het godsdienst- en geschiedenisonderwijs gedoceerd? Wat leren leerlingen over filosofie?” luiden de vragen, die de vloeiend Arabisch sprekende schrijver, presentator en journalist aan leraren, ouders en leerlingen stelt. Zijn schokkende vaststelling, die echter voor hem ook al werd gedaan door islamcritici met eveneens een goede kennis van de Oriënt: “In enkele landen zijn scholen geen plaats van onderwijs, maar plaatsen van ideologisering. Jonge mensen leren daar om de wereld met andere ogen te bekijken dan wij in het Westen doen. En dat heeft ook effecten op Duitsland en Europa.”

Deze teneur leest ook Rainer Herman van de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” uit het boek. Waarschijnlijk in een ietwat verlaat besef, want in zijn artikelen tussen 2009 en 2011 stond de “Midden-Oosten-deskundige” nog in vuur en vlam voor de “Arabische Lente” en geloofde in deze fundamentalistische geweldsexplosie een “democratische stroming” te herkennen. Citaat: “In de Arabische wereld zal niets meer zijn zoals het vroeger was; jonge democratiebewegingen streven naar vrijheid en kansengelijkheid. Europa reageert aarzelend op de omwentelingen, radeloos en met scepsis. Waar is de helpende hand van het Westen bij de verandering?”

Deze helpende hand is er al lang: in de vorm van geld voor ontwikkelingshulp, dat ook nu nog naar landen en naar schoolprojecten stroomt die echter alles andere dan pedagogische democratieprojecten zijn. Bijvoorbeeld in het Midden-Oosten bij de Palestijnse Autoriteit, waar door de EU gefinancierde schoolboeken systematisch de Israël-haat aanwakkeren, een conservatief beeld van vrouw en familie bevorderen en bovendien nog een niet gereflecteerd nationalisme verbreiden. Wanneer de jonge mensen dan met de migratiegolven mee naar Duitsland komen, “dan nemen ze datgene in hun hoofd mee wat hen in hun thuislanden werd bijgebracht”, aldus de nu “verlichte” schrijver van de “Frankfurter Allgemeine Zeitung”, Rainer Herman. Wanneer mensen eenmaal van zulke zienswijzen overtuigd zijn, dan zou het moeilijk zijn hen daar vanaf te brengen, erkent hij nu.

Niet veel beter is de situatie in Afghanistan. Hier heeft Constantin Schreiber een Afghaans schoolboek voor het vak religie onder de loep genomen, waarin behalve de islam geen andere religies worden voorgesteld. De enige ethiek bestaat in de sharia, waarin exact omschreven wordt hoe een moslim zich heeft te gedragen, verbonden met de opdracht om de islam te verbreiden. In een Egyptisch geschiedenisboek overwegen feitelijke onwaarheden, samenzweringstheorieën en een antisemitisch vertelpatroon. Verder worden vijandbeelden en een plomp nationalisme gecultiveerd. Turkije pronkt eveneens met propaganda en belasteringen evenals geschiedvervalsingen wanneer bijvoorbeeld behalve het Turkse kernvolk andere volkeren en minderheden niet genoemd en gewaardeerd worden. Ook wordt – wat een verrassing – volgens de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” Turkije aan de leerlingen voorgesteld als voorbeeldige democratie, zonder in te gaan op de realiteit van de vele mensenrechtenschendingen.

Om zich als journalist ook vakkundig in te dekken, heeft Constantin Schreiber bij zijn boekproject ook pedagogen betrokken. Hun oordeel is volgens de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” beangstigend: “Dat zijn geen schoolboeken”, oordeelt een van hen. Ze dienen volgens hen niet voor onderwijs, maar voor de sterking van het narratief van de regeringen en regimes.

Niks nieuws dus in de islamitische pedagogische provincie. Verbazingwekkend is eerder de late verschijning van het boek. Want iets dergelijks heeft waarschijnlijk tien of vijftien jaar geleden ook al in de schoolboeken gestaan. Steeds opnieuw verbaast men zich er echter over dat zulke zakelijke boeken, die immers allemaal dezelfde teneur hebben als de boeken van Sarrazin, Raddatz, Ulfkotte en anderen, zo weinig in de praktijk bewerkstelligen. Nog meer over het feit dat een liberale gemeenschap nog altijd gelooft een fundamentalistische islam, die praktisch in bijna elk islamitisch land en ook in Duitsland gepraktiseerd wordt, mooi te kunnen praten.

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Klaus Lelek

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)