Het virus-gedonder in de EU is al begonnen

(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)

Open grenzen, vrij verkeer van goederen en kapitaal, open arbeidsmarkten – daarvoor was, daarvoor is de EU opgericht. Dat weet een ieder die zich niet door ideologisch mistige composities zoals “vredesproject” of zelfs “wereldmacht van de humaniteit” laat verblinden.

In de huidige crisis toont de EU een heel ander gezicht: de in haar verbonden nationale staten reageren volgens het motto “redde wie zich redden kan” en sluiten – de een wat eerder dan de ander – hun grenzen. Zelfs het rijk van de goede Merkel-fee had geen keus wanneer het geen binnenlandse politieke schok wilde riskeren, die echter sowieso nog zal komen.

Nu zitten de economisch zwakke EU-landen in sneltreinvaart weer in de situatie die voor Mario Draghi, de voormalige president van de ECB, aanleiding was voor zijn beroemde/beruchte uitspraak “Whatever it takes!” in juli 2012: geen enkel EU-land zou een financieel bankroet hoeven aanmelden – onder geen enkele omstandigheid en tegen iedere prijs. Wat sindsdien met avontuurlijke financiële manipulaties van de ECB onder het applaus van de politici in Brussel, Berlijn, Rome, Madrid en elders tot de stabilisering van de wankelkandidaat EU leek te leiden, is plotseling krakkemikkiger dan ooit.

Want de videoconferentie van de chefs van de EU-lidstaten afgelopen donderdag heeft aangetoond dat het snel voorbij is met de eenheid als het om de vervolgkosten gaat, die door de corona-virus crisis op een op dit moment nog absoluut onvoorspelbare wijze worden veroorzaakt. Daarbij gaar het om twee multi-miljarden instrumenten, die volgens opvatting van negen lidtaten redding moeten betekenen: om het euro-crisisfonds ESM en om de zogenaamde eurobonds, die nu met ingecalculeerde sentimentaliteit als “Corona-bonds” voor de (nog) kapitaalkrachtige EU-leden zoals Duitsland, Oostenrijk of Nederland aanlokkelijk gemaakt moeten worden.

Als je de staten bekijkt die aandringen op de enorme financiële injecties, dan zitten daar geen verrassingen bij: Frankrijk, Italië, Spanje, Portugal, België, Ierland, Slovenië, Griekenland – en ook het blijkbaar totaal verarmde Luxemburg. Zij allemaal zullen in de komende weken steeds sterker aandringen op de collectivisering van de schulden, dus op eurobonds. Want het ESM kan alleen maar kredieten verstrekken en is aan controles gebonden, dus weinig aantrekkelijk.

Nog wijst de Duitse regering eurobonds af. Want deze zouden de financiering van de eigen snel stijgende schuldenlast extra duur maken. De daaruit voortkomende lasten zouden vanzelfsprekend door de Duitse belastingbetalers en werknemers gedragen moeten worden. Wat de chef van de Duitse Groenen, Robert Habeck, volgens verwachting niet stoort: hij dringt op een door de knieën gaan van de Duitse regering aan wat betreft eurobonds.

Voor het zwaar aangeslagen, al voor de crisis op een enorme schuldenberg zittende Italië daarentegen is er nauwelijks een andere mogelijkheid dan deze eurobonds variant van de collectivisering van de schulden. Daarom kwam van de kant van Italië ook het felste verzet tegen de nagestreefde overeenstemming op de videoconferentie. Die eindigde derhalve zonder resultaat. Frankrijk speelt onder Macron zoals altijd een dubbelspel: iet openlijk ruzie maken met het economisch sterkere Duitsland, maar Italië, Spanje en anderen in eigen voordeel tegen de zogenaamd gierige Duitsers opstoken.

Merkel en haar minister van Financiën Scholz staan in ieder geval nu al voor een dilemma. Als ze bij hun verzet blijven tegen de eurobonds/coronabonds, dan riskeren ze de uittreding van de wanhopige Italianen, wellicht ook van de Spanjaarden uit de EU. Als ze echter toegeven, dan is de schade voor de Duitse belangen niet te overzien en komt ook de AfD weer in het spel. De komende weken zouden in elk opzicht wat betreft dramatiek wel eens moeilijk te overtreffen kunnen zijn.

Bron:
www.pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)