Minneapolis en de linkse mythes

(Door: Michael Paulwitz – Vertaling: E.J. Bron)

Een afstotelijk geval van overdreven politiegeweld kost een zwarte in de Amerikaanse staat Minnesota het leven. En dagenlang staan in de VS opnieuw Minneapolis en andere steden in brand, steekt een ontketende meute huizen en auto´s in brand, plundert winkels en verwoest woonwijken.

De toonaangevende mainstream media nemen ongecontroleerd de gangbare ideologische interpretatie over: de dood van George Floyd, die onder de knie van een brute politieagent jammerlijk op straat was gestikt: nog een bewijs voor alomtegenwoordig racisme in het algemeen en racistisch politiegeweld in het bijzonder. De relschoppers en vandalen: “demonstranten” met gerechtvaardigde woede in de buik. Duitse hoofdartikelen schrijven het over van Amerikaanse hoofdartikelen, de zaak lijkt duidelijk.

Maar zo simpel is het niet. Het verhaal van alledaags racisme en racistisch politiegeweld komen helemaal niet overeen met de statistieken. Voor gekleurde Amerikaanse burgers is het grootste risico om door gekleurde criminelen te worden doodgeschoten. Voor Amerikaanse politieagenten overigens eveneens. Zwarte politieagenten grijpen daarom niet minder vaak naar hun wapen, ook niet tegen gekleurde verdachten, maar in zijn tendens zelfs nog vaker.

“Black Lives Matter” gaat het niet om gerechtigheid

En zwarte jonge mannen komen niet bijzonder vaak in het vizier van de politie terecht, omdat deze een soort Ku-Klux-Klan met een honkbalpet zou zijn, maar omdat deze bevolkingsgroep nu eenmaal bijzonder door criminaliteit belast is. Dat kan er ook niet door weg gediscussieerd worden door al het negatieve op “de samenleving” te schuiven om criminelen tot slachtoffers om te draaien.

Dit vaststellen relativeert het concrete geval van politiegeweld in Minneapolis geenszins. Maar het richt de blik erop dat deze zaak door de desbetreffende ophitsers en lobbyisten gewetenloos geïnstrumentaliseerd en misbruikt wordt. Bijvoorbeeld door de dubieuze linkse organisatie “Black Lives Matter”, die het niet gaat om opheldering en gerechtigheid, maar om politieke agitatie.

Door de links-extreme zogenaamde “Antifa”, die zich duidelijk heel ijverig mengt in de onlusten. Of door de gebruikelijke woordvoerders van de sport- en showbusiness prominenten, die elke aanleiding aangrijpen om hun haat op de huidige Amerikaanse president uit te leven.

Die heeft concreet gereageerd, de concrete overval veroordeeld en een omvangrijk onderzoek bevolen. Dat zou het antwoord van de rechtstaat zijn. Te weinig voor diegenen, die in periodiek terugkerende campagnes de politie en justitie onder algemene verdenking plaatsen om de maatschappelijke gewichten in de richting van de ideologische overtuigingsstaat te verschuiven. Voor deze ideologische agenda is het tot rellen en geweld opgehitste voetvolk slechts een middel om het doel te bereiken.

Fatale blindheid aan één oog

De gemiddelde “Spiegel”- of “Tagesschau”-redacteur, die zichzelf als wereldwijs beschouwt als hij een keer naar CNN kijkt of een hoofdartikel van de “New York Times” beschrijft, dat uit dezelfde ideologische stal komt als hijzelf, interesseert deze dimensie uiteraard niet.

De blindheid aan één oog is fataal. Linksextremen, die het als “antiracisme” en “antifascisme” beschouwen om politieagenten in een kwaad daglicht te stellen en aan te vallen, zijn er hier in het land namelijk ook. Net zoals doelbewuste intimidaties uit het milieu van criminele parallelsamenlevingen van migranten. Wie als in een reflex en eenzijdig politieagenten tot geesteloze pispaaltjes maakt, moet zich niet verbazen wanneer de “thin blue line”, die orde van chaos scheidt, op een bepaald moment dan toch breekt.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Door: Michael Paulwitz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)