Churchill: zijn strijd tegen de islam bereidde hem voor op de strijd tegen het nazisme…

(Vertaling: “delamontagne”)

Binnenkort verschijnt er een uitgebreide biografie van Churchill. De Franse krant “Le Figaro” heeft er enkele stukken uit gepubliceerd:

Churchill was zeer kritisch over de Talibs, de stam waaraan de tegenwoordige Taliban zijn naam ontleent: “Zij maken deel uit van een ras dat zo gedegradeerd is dat men het alleen aan de randen van de mensheid vindt; woest als tijgers, maar minder schoon – ook zeer gevaarlijk, maar niet gracieus.”

Hij vond dat de naleving van een rigoureuze vorm van islam de Afghanen “in de ketenen van een ellendig bijgeloof” vasthield. Hij meende ook dat hun “religie”, die meer dan menig ander geloof door het zwaard werd opgericht en verder gepropageerd, hun ongebreidelde en meedogenloze  geloofsfanatisme aanmoedigt.

Hij stelde n.l.: De islam vergroot in plaats van vermindert de woestheid van intolerantie. In eerste instantie werd het verkondigd door  het zwaard en sindsdien zijn de volgelingen, veel meer dan mensen van andere religies, onderworpen aan deze vorm van waanzin.

De vrucht van geduldige arbeid, het vooruitzicht op materiële welvaart, zelfs de angst voor de dood worden in een oogwenk weggegooid.

De Pathanen, die meer dan andere moslims onderhevig zijn aan emoties, kunnen dit niet weerstaan en alle overwegingen worden vergeten. Ze grijpen naar hun wapens en worden Ghazi’s [fanatici die de “ongelovigen” bestrijden] – even gevaarlijk en net  zo gek als gekke honden en ze moeten alleen als zodanig worden behandeld.

De  BESCHAVING  wordt geconfronteerd met militant mohammedanisme. De krachten van vooruitgang komen in conflict met die van reactie.

(Churchill heeft in het noordwesten van Afghanistan en daarna in de Soedan het islamitisch fundamentalisme van nabij meegemaakt). “Het was een zodanige vorm van fanatisme dat op veel belangrijke punten (de volkomen meedogenloosheid, de minachting voor het christendom, zijn verzet tegen de liberale waarden van het Westen, zijn cultus van geweld, zijn eis tot absolute trouw, enzovoort), niet veel anders was dan bij het NAZISME, dat hij veertig jaar later zou tegenkomen.

Geen van de drie latere Britse premiers van de jaren dertig – Ramsay MacDonald, Stanley Baldwin en Neville Chamberlain – had ooit persoonlijk met dergelijk extremisme te maken gehad en ze waren dan ook rampzalig traag in het doorgronden van de aard van de nazi-ideologie.

Omdat Churchill dus in zijn jongere jaren het MOSLIM- fanatisme had bestreden [in Afghanistan & Soedan], was hij in staat onmiddellijk de identieke beruchte kwaadaardigheid ervan te  herkennen.

[…]

Individueel genomen konden de moslims zichzelf bewijzen ook goede kwalificaties te hebben….maar de invloed van de islamreligie verlamt de ontwikkeling van allen die haar opvolgen. Nergens ter wereld bestaat er een meer achterlijke achteruit werkende kracht dan hier…

Het mohammedanisme is verre van stervende, het is een militant geloof  gericht op overheersing. Het heeft zich al over heel Centraal-Afrika verspreid en is er elke keer weer de oorzaak van dat er “geloofsoorlogen” ontstaan en er is niets dat dit kan tegenhouden; ware het niet dat het christendom wordt beschermd door de gewapende vleugel van de wetenschap – DE  wetenschap waartegen de islam  tevergeefs vocht -, dan zouden we getuige kunnen zijn van de val van de moderne Europese beschaving, zoals dat gebeurde met de beschaving van het oude Rome.

Hoe hebben wij in één generatie het totalitaire karakter van de islam kunnen vergeten, zeg maar genegeerd. Het is zo duidelijk en was dit al voor Churchill 50 jaar geleden. Schande voor LINKS, dat ons zou moeten beschermen tegen een ideologie die even obscurantistisch als schadelijk is en die haar tot ijverige medeplichtige maakt….

Bron:
https://resistancerepublicaine.com

Vertaald uit het Frans door:
“delamontagne”
(voor www.ejbron.wordpress.com)