(Door: Ryan Jones – Vertaling: E.J. Bron)
De Palestijnen zetten uiteen waarom ze nooit oprecht over vrede met Israël hebben gesproken.
De normalisatieakkoorden van Israël met de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein stellen nog steeds de Palestijnse Autoriteit als de ware hindernis voor de vrede in de regio voor.
Vanuit hun oogpunt bekeken, is het begrijpelijk waarom de Palestijnen deze akkoorden afwijzen, die de invloed, die de Palestijnse Autoriteit tot nu toe heeft uitgeoefend, sterk beperken. Tot nu toe konden zij de mogelijkheid van een normalisatie met de rest van de Arabische wereld als suikerbrood voor Israëlische concessies gebruiken en als middel om de internationale gemeenschap aan te moedigen om in het belang van de regionale stabiliteit meer druk op Israël uit te oefenen.
Maar de absolutistische religieuze retoriek van de Palestijnen laat zien dat zij nooit werkelijk vrede wilden. Zoals zij het uitdrukken, verbiedt Allah zo´n toenadering tot de Joden en hun staat.
Verleden week gaf het ministerie voor Religieuze Aangelegenheden van de Palestijnse Autoriteit een memo uit, waarin toegestane vrijdagspreken voor moskeeën in de door haar gecontroleerde gebieden werden geschetst.
Ernaar verwijzend dat er in het islamitische Midden-Oosten geen scheiding tussen religie en staat bestaat, concentreerden deze toegestane preken zich bijna uitsluitend op de politieke kwestie van vredesakkoorden met Joden en Zionisten. Wanneer een islamitische regering bij haar volk een bedoeling naar voren wil brengen, dan doet zij dit via de moskeeën.
Het bewuste memo werd door “Palestinian Media Watch” vertaald en informeerde de plaatselijke imams als volgt:
- Er bestaat niets wat Palestina en zijn heilige plaatsen meer schade berokkent dan het aangaan van een bondgenootschap met de Joden, met hen verbonden te zijn en hen te vertrouwen.
- Een normalisatie met de zionistische entiteit is hoogverraad aan Palestina, Jeruzalem, het bloed van de martelaars en het lijden van de gevangenen.
- Gehoorzaamheid tegenover de Joden en achter hen aangesleept te worden, zal de natie tot zwakte, wetteloosheid, vernedering en schande leiden.
- Bundeling van alle energieën om de normalisatie en de betrekkingen met de zionistische gemeenschap af te wijzen.
- Het ministerie voor Religieuze Aangelegenheden van de Palestijnse Autoriteit voegde meerdere versies uit de koran en de Hadith toe om deze punten te onderbouwen, waaronder ook dit juweeltje:
“En de Joden en de christenen zullen je nooit welgezind zijn, tenzij je hun godsdienst belijdt. Zeg: “Voorzeker, Allah’s leiding is de Merkelijke leiding”. En, indien je hun wensen volgt, nadat de kennis tot je is gekomen, zul je aan Allah Vriend noch Helper hebben.” Soera 2, vers 120
Hieruit kunnen we dus afleiden dat de Palestijnse Autoriteit van mening is dat elk mens die een “verbinding” tot de Joden (niet alleen tot de staat Israël, maar ook tot de Joden) heeft, een weg in de ondergang is. En in deze wereld zullen diegenen die zo´n weg gaan als verraders behandeld worden. In de toekomstige wereld zullen zij tegenover de toorn van Allah komen te staan.
Het memo werd door de viceminister voor Religieuze Aangelegenheden van de Palestijnse Autoriteit, Husam Abu Al-Rub, ondertekend, wat betekent dat het helemaal van boven kwam.
Dit zijn waarschijnlijk nauwelijks de verkondigingen van een echte vredespartner. En erger nog, ze dwingen de plaatselijke moskeeën om de Palestijnse bevolking aan nog een hersenspoeling te onderwerpen om elke soort van verzoening met het joodse Israël als schending van hun islamitisch geloof te beschouwen. Dat is de manier van vredesbelemmering die noch door internationale bemiddeling noch door Israëlische concessies ooit overwonnen kan worden.
Bron:
www.israelheute.com
Door: Ryan Jones
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Mijn bek valt open van verbazing. Weten we nu wat nieuws? Helemaal niet. Dit weten we al 1400 jaar. Iedereen die serieus gekeken heeft naar de islamitische geschriften en hun opdracht de staat te vervlechten met de Koran, de Hadieth en de Soenah weet dat vrede met moslims niet mogelijk is. Tijdelijk wel maar niet eeuwig. Tenzij de islam bij het grofvuil gezet wordt alleen dan is vrede voor de lange termijn haalbaar.
LikeGeliked door 2 people
De machthebbers van Gaza en de Westbank zijn tegen omdat dat hun verdienmodel is. Zij krijgen immers zeer veel geld van de EU, waarmee ze het prima hebben.
EUers, het zijn stomme idioten.
LikeGeliked door 2 people
palestijnen wonen in geestelijk gestorde huizen.
LikeLike
Voorlopig hebben wij Christenen en Joden onze zaakjes toch echt VEEL beter voor
elkaar dan jullie moSSels , daarom komen jullie ook zo graag hierheen he , vuile
hypocriete strontvlekken met je taqqija en je korannetje !
Als je achterlijk wilt blijven vind ik dat prima , maar doe dat dan wel in
je EIGEN ZANDBAK , strontvlekken .
LikeLike
Wiens brood men eet(van de VN en EU en de een groot
deel van de Christelijke gemeenschappen) diens woord
men spreekt. Amen.
LikeLike
De voorvaderen van de joden leerden helaas (op een aantal uitzonderingen na dan) dat het NOOIT verstandig is om vreemde ideologieën, zoals de islam, en godsdiensten tot hun eigen te maken daar degenen die hier achter zitten vaak maling hebben aan collaboratie van een volk dat zij om talloze redenen haten!
een Bijbels verhaal daarover zal ik hier plaatsen met een filosofische uitleg daarbij:
Deborah, Barak en Jaël (Richteren 4)
Het verhaal van Deborah, Barak en Jaël is een van de bekendere verhalen uit het bijbelboek Rechters / Richteren. Dat het een bekender verhaal is, wil nog niet zeggen dat dit verhaal gemakkelijk te begrijpen is. Ik wil wat uitleg geven bij het verhaal.
Spiegel
De verhalen uit Rchters / Richteren willen niet als historisch verhaal gelezen worden. Daarmee doe ik geen uitspraak over de historische betrouwbaarheid van deze verhalen. Het boek staat in de Bijbel, omdat het ons als lezers iets te zeggen heeft. De verhalen houden ons een spiegel voor: wat zou jij doen in deze situatie.
Kanaänitische levensstijl
Richteren 4 begint met de dood van Ehud. Toen Ehud gestorven was, deden de Israëlieten opnieuw wat slecht was in de ogen van de HEERE (vers 1). Ehud was een Richter geweest die de koning van de Moabieten, Eglon, had vermoord en toen zijn leger versloeg.
Een Richter (of rechter) is in dit bijbelboek niet alleen iemand die rechtspreekt, maar ook recht brengt. Het recht dat geschonden is wordt hersteld. De gerechtigheid die ontbreekt wordt weer teruggebracht.
Na de dood van Ehud blijkt dat het dienen van de Heere niet diep geworteld is in het hart en het leven van de Israëlieten. Ze verlaten Gods weg opnieuw . Daarmee gaan ze niet alleen wederom de afgoden opnieuw dienen, maar de Kaaänitsche levensstijl (zie de blog over Richteren 1) wordt weer hun manier van leven.
Dat betekent dat er geen omzien naar elkaar meer is. Het recht van de sterkste geldt. Mensen zijn geen persoon meer met een levensverhaal maar worden een nummer. Een mensenleven telt niet en vooral niet als er gruwelijke mensenoffers aan Baälworden gebracht. De Kanaänitische levensstijl is een harde, egocentrische levensstijl. Zo had de Heere Israël dit alleen helemaal niet bedoeld.
De klok terugdraaien
Met de keuze voor de Kanaänitische levensstijl is het ‘project’ verovering van Kanaän mislukt. Het volk Israël had de taak om te leven in Godsvertrouwen en had de taak om te leven volgens Gods sjaloom: tot eer van God en in dienst van de naaste. Met de keuze voor de verkeerde levensstijl draait het volk de klok terug, naar het oude, harde bestaan. Uit dat bestaan waren ooit verlost, toen ze uit Egypte weg mochten trekken.
Als het volk de klok terugdraait naar voor de intocht in Kanaän,. krijgt het een koekje van eigen deeg. De Heere, de God van Israël draait ook de klok terug. De Kanaänieten – volgens Jozua – bijna geheel verslagen, worden door de Heere opnieuw gestuurd om te laten zien wat er gebeurt als je de klok terugzet naar de oude, harde periode waarvan je juist was bevrijd.
Als het volk kiest voor de Kanaänitische levensstijl wordt het zelf slachtoffer van die stijl: ze worden opnieuw knecht van de Kanaänieten die zij eigenlijk helemaal te vuur en te zwaard moesten uitroeien en dus NOOIT met hen moesten gaan vermengen!
Weer in Egypte
Ze worden weer tot slaaf gemaakt. Ze zijn alweer terug in Egypte. In vers 2-3 wordt de situatie beschreven met kenmerken, die het volk meemaakte toen het in Egypte was: de stijdwagens, de onderdrukking, het roepen tot God. De koning van de Kanaänieten heeft de naam Jabin. Die naam betekent: ‘hij zal het opmerken’. Het is een signaal naar de Israëlieten toe: Merk de hand van je God hierin op. Het is geen Vreemde die het je aandoet. In de uitleg van het Oude Testament is er altijd de discussie: straft God Zijn volk of laat Hij het volk de gevolgen van hun verkeerde keuze ondervinden.
Ik denk dat het allebei is: het is straf om te laten ervaren wat er gebeurt als je als volk recht en gerechtigheid prijsgeeft. Het is de gevolgen van je verkeerde daden en intenties te laten ervaren. Als waarschuwing en oproep tot omkeer. Het verhaal wordt verteld om aan ons te laten zien: dit gebeurt er als je Gods richtlijnen voor de samenleving prijsgeeft en dat het volk van Israël gelukkig niet voor de gehate islam kiest is nog een verademing!
Deborah
De Heere, de God van Israël is niet alleen een oordelende God. Hij brengt ook redding. Welke keuze het volk ook maakt, het blijft altijd Zijn volk. Met dit volk heeft Hij een verbond gesloten. Deze keer wordt een Richter niet rechtstreeks geroepen, maar gebeurt het via Deborah. Deborah is een rechter en profetes. Israël in Kanaän is niet de ideale samenleving. Er is een rechter nodig. Een rechter moet oordelen in conflictsituaties. Een rechter mag zich daarbij niet laten leiden door de status van een van de partijen. In het oordeel mag de rijkere, sterkere niet een gunstiger vonnis krijgen dan de zwakkere, armere partij.
Deborah is niet alleen rechter, maar ook profetes. Zij ontvangt de boodschappen van de Heere, die aanwijzingen geeft. Ze wordt de vrouw van Lappidoth genoemd. Het is de vraag of het hier gaat om een echtgenoot of een plaatsnaam. Lappidoth betekent ‘vuurvlam’, ‘fakkel’ en kan ook duiden op de openbaringen die ze krijgt of op de overwinning van de Heere die aanstaande is.
Barak
Een andere hoofdpersoon is Barak (‘Bliksemflits’). Barak moet namelijk het leger van Jabin verslaan maar hij wil niet gaan als Deborah niet met hem meegaat. Deborah heeft hier dezelfde functie als de ark in de slag met de Filistijnen (1 Samuël 4): Deborah staat voor de zichtbare aanwezigheid van de Heere in het strijdtoneel.
Vanwege die wens van Barak gaat de eer van de overwinning niet helemaal naar hem toe. Hij heeft een belangrijk aandeel in de strijd, maar de grootste eer gaat uiteindelijk naar een vrouw toe daar Barak blijkbaar meer in een vrouw geloofde dan in God zelf.
Barak krijgt de opdracht om 10.000 man te verzamelen op de berg Tabor. Zo vormt hij een lokaas voor Sisera, de wrede generaal van Jabin. Met zijn strijdwagens (geduchte wapens, vergelijkbaar met een tank die een bataljon infanteriesoldaten aanvalt) trekt hij op naar de Tabor. Barak lijkt daar een makkelijke prooi voor hem: hij hoeft de berg alleen maar te omsingelen en het is uit met de opstand.
Als hij de berg Tabor nadert, daalt Barak met zijn 10.000 man af en komt er verwarring en angst in het leger van Sisera. Ook dit is Gods hand en die verwarring die God brengt, ontstaat vóórdat Barak het leger van de onderdrukker aanvalt. Hij wint hierdoor de slag wel. Heel de vijandelijke legermacht, met zijn indrukwekkende wapenarsenaal, wordt verpletterd. Slechts één man kan echter ontkomen.
Jaël
De ene man die kan ontkomen is de wrede generaal: Sisera. Hij gaat op de vlucht voor Barak. Tijdens zijn vlucht komt hij aan in het tentenkamp van een loyale stam, die niet tot de Israëlieten behoort. Het is een groepje dat zich afgesplitst heeft van de Kenieten, die zich aan Israël hadden gelegerd en bevriend waren met Jabin.
In plaats van een veilig onderkomen te vinden, wordt hij door zijn “gastvrouw” Jaël in een tent vermoord. Men heeft dit Jaël later erg kwalijk genomen in de uitleg. Ze zou namelijk zondigen tegen het heilige gebod van de gastvrijheid en zo overkomen als een laffe sluipmoordenares.
Sisera
Degene die alleen werkelijk zondigt tegen de gastvrijheid is echter niet Jaël, maar Sisera. Hij vlucht niet naar het stamhoofd Heber toe, maar naar zijn vrouw. Sisera toont zich als een man die altijd gewend is om zijn zin te krijgen. Wat Sisera doet is erg oneervol voor Jaël en ook kwetsend en bedreigend. Door naar haar toe te gaan, ontrooft hij haar eer. Hij verlaagt haar en behandelt Jaël, feitelijk als een prostituee.
Hij zoekt zijn toevlucht waarschijnlijk bij Jaël, omdat ze een man niet in een tent van een vrouw zullen zoeken terwijl een vreemde man NOOIT zomaar in de tent van een vreemde vrouw mag ingaan en vooral niet opdringerig! Sisera toont grensoverschrijdend gedrag naar een vrouw toe. Een vrouw in oorlogsgebied is namelijk erg kwetsbaar. Ze loopt het gevaar om aangerand of verkracht te worden.
Als hij in de tent is, vertoont Sisera zich als een heer en meester en gedraagt hij zich niet bepaald als een gast. Opnieuw zondigt hij tegen de gastvrijheid in. Hij vraagt om drinken, terwijl een gast altijd gastvrij onthaald wordt met eten en drinken. Een gast hoort zoiets nooit te vragen, laat staan dit aan haar op te dringen. Hij vraagt ook de achtervolgers voor te liegen opdat Barak hierdoor Sisera nooit zal vinden.
Op tal van manieren schendt Sisera dus de eer van deze vrouw, ter wille van zijn eigen veiligheid. De tentpin in de slaap (of door de keel) is een vorm van zelfbescherming. Voor Sisera haar eer nog meer kan aantasten, door haar aan te randen of te verkrachten, moet hij voorgoed onschadelijk gemaakt worden maar natuurlijk ook om te voorkomen dat Sisera opnieuw de kans krijgt om wederom onschuldige vrouwen en kinderen te doden.
Spot op de macht
In plaats van water, waar Sisera om vraagt, krijgt hij gestremde melk en wordt hij toegedekt. Net of Jaël als moeder een klein kindje toedekt. De harde, wrede en gevreesde generaal is hierdoor verworden tot een klein hulpeloos kindje.
Ook u bent nu zo zwak geworden als wij, u bent aan ons gelijk geworden (Jesaja 14:10, het spotlied op de machtige koning van Babel, die zijn onoverwinnelijkheid kwijt is en ook kwetsbaar lijkt te zijn.) Dit is een Bijbelse trek: de spot op de machthebbers, die denken dat ze heel wat zijn, maar wiens macht slechts lucht en leegte, ijdelheid der ijdelheden is.
De machthebbers worden op een voor hun vernederende manier van hun tronen gestoten (zie Maria’s Lofzang: Lukas 1:52). Die in de hemel woont zal lachen, de HEERE zal hen bespotten (Psalm 2:4). Zo vernederde God op die dag Jabin, de koning van Kanaän, vóór de Israëlieten (vers 23). De koning van Kanaän leidt gezichtsverlies, een van de ergste dingen die je kan overkomen in het (Oude) Nabije Oosten.
Om over te preken
De verhalen van Richteren zijn bedoeld om door te vertellen als verhaal met een boodschap: Wat doe jij? Hoe ga jij om als je de baas bent, als je de macht hebt? Als je directeur bent van een bedrijf, een school, een zorginstelling. Als je in de politiek zit. Als je in de kerkenraad zit. Kies je voor de Kanaänitische levensstijl (die ook heel vroom gecamoufleerd kan worden met een zogenaamd geestelijke levensstijl), of kies je echt om te leven volgens de richtlijnen van de Heere?
Tijdens de Bijbelkring gaven gemeenteleden aan, dat zij de verhalen uit Richteren tijdens het Bijbel-lezen overslaan.
Dat is jammer, want daarmee mis je de boodschap, de kritische spiegel: hoe ga je om met je verantwoordelijkheden? Dat heeft volgens de Bijbel altijd te maken met je hart. Daarom: Wie stuurt je hart aan? Wie leeft er in je?
Het is zelfs veel erger om op te noemen dat veel Europese joden, voor en tijdens WO II, nog dachten dat als zij hun grootste aartsvijand, Adolf Hitler, en de nazi’s vriendschappelijk zouden bejegenden om met hen samen te willen werken in ruil voor overleving, de nazi’s niet eens weerstonden!
Toen de joden naar de massagraven en de gaskamers werden gedirigeerd vroegen velen zich onder hen af waarom God hen niet wou redden uit de handen van de nazi’s! En zelfs op de hulp van andere volkeren hoefden zij vaak evenmin te rekenen omdat het antisemitisme veel te diep was geworteld in hun geesten!
Veel moslims hebben op hun beurt niet door dat als zij de naam van Allah misbruiken omdat kwaad en ellende mee aan te richten zij evenmin gespaard blijven van oorlogen, hongersnoden en besmettelijk ziektes!
LikeLike