Maidenspeech

(Door: Sylvain Ephimenco)

Vandaag is het precies één jaar geleden dat George Floyd door een Amerikaanse politieagent werd gedood. Om dit drama te herdenken, publiceerde zaterdag de Volkskrant een bijlage over racisme. Wat opviel was dat de krant opende met een nogal kritisch interview met de (zwarte) Amerikaanse hoogleraar Glenn Loury (72). Deze man die zich als een ‘wokebuster’ presenteert, vindt het hameren op racisme door de beweging Black Lives Matter (BLM) verkeerd: “De manier waarop we nu over ras praten, de voortwoekerende identiteitspolitiek, vergroot de vervreemding en afstand tot elkaar”. Loury is juist van mening dat BLM-activisten van zwarte mensen ‘willoze slachtoffers van hun omstandigheden’ maken.

Ook in Nederland is wokisme, identiteitspolitiek en intersectionaliteit (verschillende factoren die samenkomen om onderdrukking en discriminatie te verklaren) nauw verbonden met het cultiveren van je (vermeende) slachtofferschap. GroenLinks Kamerlid Kauthar Bouchallikht gaf daar een voorbeeld van in het begin van haar maidenspeech, afgelopen donderdag in de Kamer. Helaas heeft deze eerste toespraak van het nieuwe Kamerlid de kranten niet gehaald, wat toch leerzaam was geweest voor het lezerspubliek.

Als geen ander zich het adagium ‘het persoonlijke is politiek’ eigen makend, presenteert Bouchallikht zich als slachtoffer van het Nederlands ‘institutioneel en structureel’ racisme: “Het voelt ook vreemd om hier te staan. Ongemakkelijk. Want met dit hart van onze democratie klopt iets niet. Hoewel dit parlement het hele Nederlandse volk vertegenwoordigt is het niet vanzelfsprekend dat ook ik hier sta.”

Waarom, vraag je je verschrikt af. Het vers gekozen Kamerlid geeft het droevige antwoord: “Mij wordt gezegd, keer op keer: jij hoort hier niet. Dat overkomt niet alleen mij. Structureel en institutioneel is ‘De Ander’ het probleem. In deze zaal, Kamer, en samenleving. Dit uitsluiten gebeurt al generaties lang. Ik ben ermee opgegroeid, mijn broertje weet ook niet beter.” Haar broertje dat maar 11 is, wacht dus ook de gang naar de Nederlandse hel.

Nu wil ik niemand zijn sessie slachtofferschap verpesten, maar als ik de kruisgang van de jonge (27) politica overzie, krijg ik niet de indruk van een parcours van bloed, zweet en tranen. Toegelaten tot het bestuur van belangenbehartiger Laks als scholier, studeerde ze publiek management aan de Universiteit Utrecht en haalde daar haar mastergraad, vervolgens publiceerde ze onder andere in Het Parool en De Correspondent, OneWorld en Nieuw Wij, werd spreker en trainer, en werd ook genomineerd voor de Duurzame Jonge 100. Ondanks haar controversiële aandeel bij oerconservatieve moslimorganisaties werd ze toch op de kieslijst van GroenLinks gezet en met voorkeurstemmen in de Kamer gekozen. Kan toch slechter voor een gepersecuteerde? Maar Bouchallikht heeft toch meer redenen tot klagen over Nederland: “Dat we ons maar moeten invechten, aanpassen, dankbaar zijn, niet zo zeuren, harder werken, netjes praten”. Bouchallikht praat inderdaad netjes maar kan ook zeuren als geen ander.

Bron:
“Trouw”
(Abonnee-artikel)

h/t W.C.