Opgelet, camera: Het absurde corona-theater van Cornwall

(Door: Ramin Peymani – Vertaling: E.J. Bron)

Het is genoeg! Ik heb eerlijk gezegd geen zin meer om me voor de gek te laten houden. Wat de vermeende politieke elite daar naar aanleiding van de “G7”-top in Engeland heeft laten zien, tart elke omschrijving. Ze beschouwen ons daadwerkelijk als zwakzinnig, wat je ze eigenlijk niet eens kwalijk kunt nemen, omdat de meesten van ons blijkbaar echt niet helemaal goed snik zijn. Hoe is het anders te verklaren dat we ons door een politieke kaste laten treiteren, die ons allerlei mogelijke ontberingen aandoet, maar niet vindt dat zij zichzelf aan de voorgeschreven beperkingen en plichten hoeft te onderwerpen?

Ze lachen ons in het gezicht uit en voeren hun absurde theater steeds schaamtelozer op. Wie dat merkt, wordt in de rechterhoek gedrongen. Dan ligt hij er uit. Het huichelachtige spelletje is echter niet nieuw. In Duitsland horen we al decennia lang dat we de broekriem strakker moeten aanhalen of ons gedrag moeten veranderen. Het gaat immers om de toekomst. Anderzijds moeten we onze manier van leven niet laten afpakken, wanneer de nieuwkomers ons deze nadrukkelijk willen afleren. Wij moeten hen met open armen blijven ontvangen, goede gastheren zijn, bont en naar de wereld toe gericht. Diegenen die ons dat voorschrijven, hebben daar geen enkele last van. Zij wonen afgeschermd in deftige regeringswijken, sturen hun kinderen naar de “betere scholen” en zijn blij met hun salarissen. Sinds corona moeten we nog veel meer, terwijl de politieke kaste daar waar ze denkt onopgemerkt te zijn, eens temeer volgens haar eigen regels leeft. Wandlitz (een voormalig luxe woon-ressort voor de partijtop van de DDR) is overal sinds de DDR opgehouden heeft te bestaan. Anders dan destijds is Wandlitz echter geen geheime plek meer, die alleen bij ingewijden bekend zou zijn.

Het was een eigenzinnig komisch stuk dat gastheer Johnson in Cornwall liet opvoeren, met een tot in de puntjes doordachte choreografie

In Cornwall ontmoetten drie dagen lang zeven van de tien vooraanstaande industrienaties elkaar. De oploop leek niet alleen optisch op het perfecte familie-uitstapje. Bij mooi weer – zeker geen vanzelfsprekendheid voor de Zuid-Engelse kust – brachten de met hun betere helft gekomen staats- en regeringschefs een vrolijk weekend door. Men keuvelde over van alles en nog wat, af en toe zelfs controversieel. Wij burgers zouden dergelijke “topontmoetingen” verder niet serieus moeten nemen, ware daar niet het bittere besef dat deze er steeds opnieuw de basis voor creëren om ons te betuttelen, te onteigenen en onvrijer te maken. Omdat dit zo is, mag de Europese Unie in de ronde niet ontbreken, die weliswaar geen eigen staat is, maar mee aan tafel zit om zichzelf in te schakelen wanneer de EU-landen het niet met elkaar eens zijn. Het gevaar is echter duidelijk geringer geworden sinds de Britten er uit zijn. Overgebleven uit de EU zijn bij de “G7”-top Duitsland, Italië en Frankrijk. En zo is het draaiboek van de Europeanen ook niet bijzonder origineel meer: Frankrijk dicteert, Italië knikt, Duitsland betaalt. En de Britten lachen. Deze keer had de zogenaamde topontmoeting echter toch haar opmerkelijke taferelen. Het was een eigenzinnig stuk dat gastheer Boris Johnson liet opvoeren. Met een tot in de puntjes doordachte choreografie ging het er vooral om de “juiste” beelden de wereld in te sturen. En die waren perfect geënsceneerd (tenminste de officiële), van de opstelling van de staats- en regeringschefs op een podium, dat herinnerde aan het transportvoertuig in “Ruimteschip Enterprise”, tot aan het optreden van de Koninklijke familie toe, aangevoerd door de charmante Kate en een zichtbaar hersteld overkomende koningin. Allemaal braaf met een mondkapje, afstand en ellebooggroet.

Beelden van de uitgelatenheid, van wederzijds liefkozen en omarmen, van het vertrouwde gezellige praatje en van gezellig samenzijn

Maar het waren niet de hoogglansfoto´s uit Cornwall die bij menig opmerkzaam waarnemer in zijn gedachten zijn gegrift, maar die beschamende kiekjes die helemaal niet voor het publiek bedoeld waren. Beelden van de uitgelatenheid, van wederzijds liefkozen en omarmen, van het vertrouwde gezellige praatje en van gezellig samenzijn. Wat al deze beelden gemeen hadden? De protagonisten trokken zich geen reet aan van afstandregels en mondkapjes. Ze schudden elkaars hand en legden vriendschappelijk de arm om elkaars schouder. Alles was bijna net als vroeger, volledig ongedwongen en onbevangen – echter met één schoonheidsfout: dat staan ze ons niet toe. Zogenaamd kost het ons het leven, in ieder geval echter onze arme 117-jarige oma, wanneer we ook maar een moment vergeten wat men er bij ons op militaire wijze heeft ingegoten, paniekgolf na paniekgolf. Diegenen, die ons dat sinds anderhalf jaar verordenen, weten hoe belachelijk en zinsberovend het geheel is. In ieder geval nu en in ieder geval in de openlucht. En daarom interesseert het ze zelf ook niet. Zie Cornwall. Dom alleen dat er nauwelijks nog iets te verbergen valt, omdat er altijd ergens iemand is die het hoort, ziet of zelfs fotografeert. En dan is er immers ook nog dat domme internet, dat weliswaar voor de bondskanselier tot voor kort nog braakliggend terrein was, maar dat gewoon razendsnel alles overal heen transporteert. Daar zijn ze dan, de beelden van het stel lawaaimakers aan de veel te kleine houten tafel, zonder mondkapje, zonder minimale afstand, bijna te dicht op elkaar om gemakkelijk te kunnen zitten. Ze kunnen bijna niet stoppen met lachen, de aan of met corona regerenden. En ze lachen om ons. Omdat wij zo stom zijn om ons voor schut te laten zetten.

Bron:
peymani.de
Door: Ramin Peymani

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)