Waar wetenschap eindigt en politieke waanzin begint

(Door: Tom McCaffrey – Vertaling: “Malpaso”)

“Als het gaat om brandstofprijzen, gaan we door een ongelooflijke transitie die plaatsvindt en, als God het wil, zullen we sterker zijn en de wereld sterker en minder afhankelijk van fossiele brandstoffen als dit voorbij is”, zo zei president Biden het tenminste afgelopen 23 mei.

We moeten daarmee geloven dat de astronomische brandstofprijzen van nu aan de pomp maar tijdelijk zijn en dat de prijzen zullen terugkeren naar lagere niveaus nadat de overgang naar wind- en zonne-energie is voltooid. Maar dat is pure fantasie. Wind- en zonne-energie zijn veel duurdere energiebronnen dan fossiele brandstoffen. Dáárom wérden kolen, olie en gas onze belangrijkste energiebronnen. De énige reden waarom er sprake is van wind- en zonne-energie is dat de overheid die subsidieert met heel veel van ons belastinggeld.

Maar waarom zouden milieuactivisten wíllen dat mensen méér gaan uitgeven aan energie? Omdat zij geloven dat rijkdom de grote vijand is van het milieu. Mensen in echt arme landen ontsieren het natuurlijke landschap niet met snelwegen en fabrieken en winkelcentra en wolkenkrabbers en huizen. In feite zou het geven van goedkope, overvloedige energie aan de wereld het equivalent zijn van het geven van een machinegeweer aan een idioot kind, schreef Stanford-professor Paul Ehrlich al in 1975.

De wensen van milieuactivisten om íedere verandering van het landschap te stoppen, is duidelijk zichtbaar in hun beperkingen van de watervoorziening van heel de staat Californië. Sinds 1970 is de bevolking van Californië met 100% toegenomen, maar het volume water in reservoirs maar met 26%. De laatste grote dam in Californië werd 42 jaar geleden gebouwd. Milieuactivisten vechten er tegen de bouw van elk nieuw waterproject voor de mensen, inclusief zélfs ontziltingsinstallaties van zeewater, die een bron van vrijwel onbeperkt water voor de Californiërs zou zijn. Maar meer goedkoop water zou daar meer welvaart betekenen.

Klimaat-doemdenkers zeggen ook nooit wat een ‘ideaal’ temperatuurniveau is voor de mens. Toch is dit een interessante vraag, gezien het feit dat de gemiddelde temperaturen op de wereld altijd al dramatisch zijn veranderd, zelfs tijdens de korte tijd van de mens op Aarde. Maar het uitgangspunt achter de inspanningen om fossiele brandstoffen te elimineren – en economische groei in het algemeen – is dat ‘de natuur het het beste weet’. Dat uitgangspunt dat de natuur het zou ‘weten’, brengt diepgaande implicaties met zich mee voor elk land dat dit als leidraad voor beleid aanneemt. Het impliceert dat de overheid de vrijheid van alle individuen flink móet beperken om land, water en atmosfeer te veranderen, als dat al zóu kunnen. En inderdaad, de noodzaak om die vrijheid drastisch in te perken ís een bepalend uitgangspunt van het hele tegenwoordige milieu-activisme.

In Californië bijvoorbeeld moet, om ook maar iets op privéterrein te kunnen bouwen, een eigenaar voldoen aan pagina’s lange gedetailleerde milieubeperkingen, voordat hij ook maar een schep grond mag verplaatsen. In El Dorado County, waar ik woon, heeft een landeigenaar toestemming van de County nodig om elke boom met een doorsnee van meer dan zes cm. te verwijderen. Voor elk project met 80% bladerdak aan “boshabitat” moet een landeigenaar 60% van het bladerdak behouden. Elke grond- of tuineigenaar, die toestemming van de overheid moet vragen om wijzigingen in zijn eigendom aan te brengen, is er alleen in naam eigenaar. Zouden we ons nog steeds een vrij land vinden als schrijvers goedkeuring van de overheid moesten vragen voordat ze hun teksten mochten publiceren? Zo’n censuur op landgebruik is net zo schadelijk als elke andere vorm van censuur. Probeert u zich die vrijheid eens voor te stellen als de overheid al het land controleert, óf heeft u weleens geprobeerd een kerststal op een openbaar plein te bouwen? Het eerste deel van Marx’ Communistisch Manifest pleitte voor afschaffing van élk en íeder individueel grondbezit. De afwezigheid van individuele rechten in marxistische landen als de Sovjet-Unie, China en het Cuba van Castro was niet zomaar een vreemde eigenaardigheid van die regimes, maar een logisch gevolg van het staatseigendom van álle land en íedere vorm van geld of kapitaal.

We zien nu al een voorproefje van de groene toekomst. De torenhoge kosten van benzine, gas en elektriciteit; de daaruit voortvloeiende hoge prijzen van ál het andere dat u moet kopen; de voedseltekorten en economische recessies zullen allemaal permanente kenmerken zijn van een ‘groene’ toekomst. Heeft u de laatste tijd nog geprobeerd te vliegen? Bedenk dan dat de uitfasering van vliegreizen voor de gewone man al bezig is. Leveringsproblemen waardoor lege schappen in de winkel ontstaan? Niet getreurd; wanneer “koop lokaal” nog maar uw enige keuze is, hoeft u zich geen zorgen meer te maken over toeleveringsketens, behalve als u in de grote stad woont, tja. En u houdt niet van willekeurige overheidsmacht? En wat de Covid-lockdowns met uw burgerrechten deden? En om vóór uw ogen te zien hoe de rechtsstaat langzaam maar zeker verlaten wordt? Beschouw dit alles nog maar als een introductie tot uw volledig communistische bestuur.

Afgezien van dat alles is een land zonder fossiele brandstoffen nog maar in staat om véél minder mensen te ondersteunen dan die er nu gedijen. De alarmisten beweren dat het gebruik van fossiele brandstoffen talloze mensenlevens zal kosten. Maar hoe zit het met al diegenen die zullen omkomen als voedsel, onderdak en kleding steeds schaarser en dus duurder worden onder het groene communisme? Hoe zit het met alle levens die verloren gaan als onze moderne gezondheidszorg drastisch gaat ineenschrompelen? En hoe zit het met de veiligheid tegen buitenlandse acties en aanvallen? De wereld is een onrustige en gevaarlijke plek en welvaart is ook het fundament waarop onze bescherming rust.

Toch zegt de wetenschap dat we geen andere keuze hebben dan het gebruik van fossiele brandstoffen te verbieden – tenminste volgens de milieuactivisten. De wetenschap zou zeggen dat we geen andere keuze hebben dan onze vrijheid en onze welvaart op te geven. Maar de keuze voor het uitbannen van fossiele brandstoffen is geen wetenschappelijke, net zomin als de keuze dat ‘alle mensen gelijk of hetzelfde’ zijn een wetenschappelijke is. Het is louter een politieke keuze, géén wetenschappelijke. Het is de keuze of we leven in een wereld die altíjd risico’s heeft gehad en zal hebben, of onszelf afschermen van echte of ingebeelde risico’s en langzaam afsterven. Dit is puur een morele kwestie en geen wetenschappelijke.

Milieuactivisten zeggen dat de keuze voor fossiele brandstoffen óf alleen nog maar de hernieuwbare energiebronnen, een keuze op leven en dood is. Ze hebben helemaal gelijk.

Bron:
americanthinker.com
Door: Tom McCaffrey

Vertaald uit het Engels door:
“Malpaso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)