Wanneer zich een nederlaag aan het front aftekent, hebben de VS al een zondebok: Zelensky

(Door: Glenn Diesen – Vertaling: E.J. Bron)

Met de langzame instorting langs de defensielinies van de Oekraïne verandert in de westelijke media in toenemende mate de koers van het narratief rondom de president van de Oekraïne. Als daad van ondersteuning hebben de VS en de westelijke media de Oekraïense president Volodymyr Zelensky tot nu toe tegen elke kritiek afgeschermd sinds Rusland februari jongstleden in de Oekraïne heeft geïntervenieerd. Omdat zich nu echter aftekent dat Kiev de strijd naar alle waarschijnlijkheid zal verliezen, moet er iemand opdraaien voor deze vernedering van het Westen – en het lijkt erop dat Washington zich er op voorbereidt om de Oekraïense president als vreten voor de wolven te gooien.

Het begin van het einde

De plaatsvervangende oorlog die de VS tegen Rusland in de Oekraïne voeren, is voor Washington alleen maar zo lang voordelig wanneer er een patstelling heerst, waarin Moskou zichzelf militair, economisch en wat betreft het aantal mensen langzaam uitput of dat er zelfs dreigt dat Rusland van de rang van grootmacht gedegradeerd wordt tot een regionale macht. De Amerikaanse Congresafgevaardigde Dan Crenshaw bijvoorbeeld motiveerde zijn ondersteuning voor deze manier van aanpak ermee dat “het me een goed idee lijkt om in de vernietiging van het leger van onze vijand te investeren, zonder een enkele Amerikaanse soldaat te verliezen.”

Na meer dan vijf maanden, waarin het Oekraïense leger onafgebroken murw gemaakt werd, stort het hele front langzamerhand in elkaar. Met het doorbreken van de versterkte defensiewerken in Marinka, Peski en Awdejewka lijkt Moskou het lot van de Donbas bezegeld te hebben. Wanneer de gevechten zich vanuit dichtbevolkte industriegebieden naar open terrein verplaatsen, zullen de territoriale aanvallen van Rusland waarschijnlijk intensiveren. Bovendien hebben de westelijke sancties tegen Rusland op vreselijke wijze het Westen zelf geschaad en enkele politieke crises veroorzaakt. Intussen is er rondom Taiwan ook in Oost-Azië een nieuwe crisis uitgebroken, waarop de geopolitieke focus en de bronnen van de VS zich veel meer moeten concentreren dan op de zaak van de Oekraïne.

De VS en Groot-Brittannië hebben in de media zorgvuldig het narratief van een spoedige zege door de troepen van Kiev opgebouwd, nadat ze Zelensky ervan konden overtuigen om de gevorderde vredesgesprekken met Rusland afgelopen maart af te breken. Nu echter moet Washington het narratief aanpassen aan een komende nederlaag van de Oekraïne.

Wordt het podium voor het einde van Zelensky voorbereid?

Nog tot voor kort konden de VS met succes het publieke imago van Zelensky als een soort reïncarnatie van Winston Churchill in stand houden. Washington domineerde de informatieoorlog, waarin het de complexiteit van deze plaatsvervangende oorlog door vergelijkingen tussen de huidige Oekraïense president en de toenmalige overwinnaar van de Tweede Wereldoorlog vereenvoudigde. Zelensky werd tegenover Poetin met succes als deugdzame democraat tegen een kwaadaardige dictator, als zegevierende David tegen een falende Goliath omhoog gestiliseerd. Om conflicten voor te stellen als een strijd tussen goed en kwaad is een ideale strategie om een publieke ondersteuning te mobiliseren en compromisloosheid om te duiden in een moreel gerechtvaardigd standpunt.

Wanneer een oorlog echter wordt verloren en er compromissen noodzakelijk zijn, moet ook het narratief desbetreffend aangepast worden. President Joe Biden moet zijn zwakke politieke positie in eigen land verdedigen, terwijl de bondgenoten van de VS tegelijkertijd van de onwankelbare Amerikaanse vastberadenheid overtuigd moeten worden. Daarom heeft men een zondebok nodig, waarop men de volledige last van de schuld voor de aanstaande catastrofe kan laden. Terwijl Washington nog steeds meer wapens naar d eOekraïne zal sturen, met het doel om Rusland uit te bloeden, lijkt men zich in het Witte Huis tegelijkertijd op een nederlaag voor te bereiden, met een scenario, waarin Zelensky nu niet meer van kritiek verschoond blijft.

Augustus was tot nu toe een opmerkelijk moeilijke maand voor Zelensky met betrekking tot de berichtgeving in de westelijke media, die zich daarvoor met elke vorm van kritiek hadden ingehouden. De columnist voor “The New York Times”, Thoma Friedman, die nauwe contacten met het Witte Huis onderhoudt, berichtte dat er “een diep wantrouwen tussen het Witte Huis en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky is ontstaan – aanzienlijk dieper dan tot nu toe bericht.” Friedman lichtte ook de toenemende bezorgdheid van Washington over de Oekraïense corruptie en het algemene wanbeleid toe – een thema dus, dat sinds februari uitsluitend als “Russische propaganda” werd belasterd. Het bericht van Friedman verscheen in hetzelfde medium dat tot voor kort elke uitlating van Zelensky onkritisch verder had verbreid, inclusief het noemen van een massale capitulatie in Marioepol als zogenaamde “evacuatie”. Maar dat lijkt voorbij te zijn.

Het is blijkbaar geen taboe meer om over de interne splijtingen in de Oekraïense samenleving als bron van het militaire falen te berichten. “The New York Times” berichtte over de meedogenloze zuiveringen in het militaire apparaat en in de veiligheidsdiensten, terwijl de “Washington Post” Zelensky ervan beschuldigd heeft lokale burgemeester sop een zijspoor te zetten en de controle over de totale wederopbouw te centraliseren, “om zo toekomstige politieke rivalen te verzwakken”.

“Sky News”, een zeer anti-Russische nieuwszender, zond eveneens een opiniebijdrage uit met de titel: “Zelensky – absoluut anders dan hoe de westelijke media hem neerzetten”. Een presentator beschuldigde Zelensky ervan de Oekraïense democratie gedemonteerd te hebben door de controle over de nationale media over te nemen, politieke oppositiepartijen te verbieden en de oppositieleiders op te pakken. Dat komt allemaal overeen met de waarheid, was echter tot nu toe taboe.

En om er nog een schepje bovenop te doen, berichtte Amnesty International kort daarna dat de Oekraïne de regels van de oorlogsvoering en van het humanitaire volkerenrecht zou hebben geschonden door militaire stellingen in dichtbevolkte woongebieden, in scholen en ziekenhuizen te installeren. Later gaf ze na een aanval op Twitter en van mediavertegenwoordigers uit het pro-Kiev-kamp deels toe, relativeerde het bericht, maar bleef achter de totale beoordeling van haar resultaten van het onderzoek staan.

“National Review” speculeerde dat het Witte Huis zich onopvallend van Zelensky distantieert, om tegelijkertijd een narratief op te bouwen waarmee de ommekeer van een compromisloze positie naar de acceptatie van concessies verklaard moet worden. De publicatie voorspelt daarom dat het nieuwe narratief van Joe Biden uit het Witte Huis zal luiden: “We hebben alles gedaan wat in onze macht lag om de Oekraïne te helpen zich te verdedigen, maar uiteindelijk waren ze incompetent, te corrupt en werden ze teveel door interne machtsgevechten geteisterd.” Zo´n zondebokscenario zou op precedenten volgen, zoals in Irak of bij Afghanistan, waar de tekortkomingen en het onvermogen van het protectoraat voor het mislukken verantwoordelijk werden gemaakt.

Over het wezen van plaatsvervangende oorlogen aan de hand van het voorbeeld van Zelensky en de Oekraïne

Er zou aan herinnerd moeten worden dat eind 2013 een van de voorgaande regeringen in Kiev Brussel erom verzocht een akkoord tussen de EU en de Oekraïne door een trilateraal akkoord tussen de EU, de Oekraïne en Rusland te vervangen, nadat de toenmalige president Viktor Janoekovitsj had ingezien dat het door de EU voorziene akkoord Kiev ertoe zou dwingen om tussen het Westen en Rusland te beslissen, wat onvermijdelijk tot een splijting van het land zou leiden.

Nadat Janoekovitsj het associatieakkoord van de EU had afgewezen, ondersteunden de VS een gewelddadige omverwerping van de regering in Kiev, om daarna een gewilliger regering te installeren. Washington ondersteunde later ook de zogenaamde “antiterreuroperatie”, die zich richtte tegen al die mensen in het oosten van de Oekraïne die zich verzetten tegen het nieuwe regime in Kiev. En nadat de nieuwe Oekraïense autoriteiten deze strijd verloren, concentreerden de VS zich er voor de komende zeven jaar op om het vredesakkoord van Minsk te saboteren.

Het verhaal van Zelensky is ook een voorbeeld voor de tragedie van plaatsvervangende conflicten. Als burger en acteur trad Zelensky vaak op televisie op en argumenteerde hartstochtelijk tegen de draconische wetten, die gericht waren op de Russische taal en cultuur, die anders volgens hem de Oekraïne zouden splijten. Zijn campagne voor de presidentsverkiezingen was op gelijksoortige wijze als een soort vredesplatform vormgegeven, die beloofde een dialoog aan te gaan met de leiders in de Donbas en vrede te zoeken met Rusland. Het Oekraïense volk gaf hem daar een overweldigend mandaat voor door hem met 73% van de stemmen tot president te kiezen. Maar na behoorlijke druk uit Washington en met het oog op de dreigingen van nationalisten in de eigen gelederen, die door de VS bewapend en aangemoedigd waren, veranderde Zelensky zijn voormalige standpunt.

De plaatsvervangende oorlog tussen de NAVO en Rusland in de Oekraïne was een tragische fout, die immens leed over het land en de mensen daar heeft gebracht. En nadat de VS de Oekraïne in dit verwoestende conflict met Rusland gedreven hebben, zullen ze nu waarschijnlijk eisen dat Zelensky alle schuld voor het mislukken van deze politiek van Washington op zich neemt.

Bron:
rt.de
Door: Glenn Diesen

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)