Mark Steyn: De spirit van Geert Wilders

Toen men mij vroeg of ik een voorwoord bij Geert Wilders´ nieuwe boek wilde schrijven, was mijn eerste reactie eerlijk gezegd om deze opdracht aan iemand anders te geven.

(Voorwoord van Mark Steyn bij het nieuwe boek van Geert Wilders, “Marked for Death”)

Wilders wordt rondom de klok bewaakt, omdat een groot aantal uiterst gemotiveerde mensen hem wil doden en voor mezelf leek het me beter om niet met iemand, die de afgelopen jaren door meer dan genoeg doodsbedreigingen de aandacht op zich had gevestigd, in een boek aan dezelfde kant te gaan staan, omdat dit naar alle waarschijnlijkheid mijn eigen curve van  doodsbedreigingen naar boven zou duwen.

Wie zit op zoiets te wachten? Waarom dus niet gewoon beweren dat men het te druk zou hebben en aan de schrijver voor te stellen het ergens anders te proberen? Ik kan me voorstellen dat Geert Wilders al meer dan genoeg van zulke antwoorden heeft gekregen.

Toen heb ik een boswandeling gemaakt en ik schaamde me een nogal over het gemak waarmee ik zijn vijanden een gemakkelijke overwinning in handen speelde. Nadat ik de islamitische executeurs uit min eigen land had gewenst, juichte hun aanvoerder tegenover “Canadian Arab News”, dat hoewel het “Canadese Islamitische Congres” bij de poging om mij te criminaliseren, omdat ik over de islam schrijf, in drie verschillende rechtszaken op zijn nummer werd gezet, de processen mijn tijdschrift twee miljoen dollar gekost zou hebben en daardoor “hebben wij ons strategische doel bereikt – de kosten voor de publicatie van anti-islamitisch materiaal in de hoogte te drijven”. In Nederland delen de vijanden van meneer Wilders, of dit nu moorddadige Jihadisten of het multiculturele establishment zijn, hetzelfde “strategische doel”, de kosten voor diegene te verhogen die met hem in verbinding staan, en wel dusdanig verhogen, dat de meeste mensen deze kosten niet willen dragen. Het is niet gemakkelijk om Geert Wilders te zijn. Hij leeft al bijna tien jaar in een merkwaardige, claustrofobische, vluchtige en schrale wereld, die zich slechts weinig onderscheidt van die van een gekidnapte gijzelaar, of, om met zijn eigen woorden te spreken, die van een politieke gevangene. Hij wordt wegens duidelijke bedreiging met moord door islamitische extremisten rondom de klok bewaakt.

Desondanks is hij degene die wegens ophitsing voor de rechtbank wordt gedaagd.

In het Amsterdam van de 21^e eeuw heeft men de vrijheid om marihuana te roken en om halfnaakte vrouwen als sekspartners uit de etalages van hun winkels uit te zoeken. Maar men kan voor de rechtbank worden gedaagd wanneer men de verkeerde mening over een kerel uit, die al sinds de 7^e eeuw dood is.

En hoewel Wilders uiteindelijk door een pseudorechtbank werd vrijgesproken, is de hardnekkigheid om hem als volledig onacceptabel neer te zetten, ongebroken: “”De rechts-extreme anti-immigratiepartij van Geert Wilders”(The Financial Times)… “De rechts-extreme Geert Wilders” (The Guardian)… “De rechts-extreme anti-islam politicus Geert Wilders” (Agence France-Presse) bevindt zich “aan de uiterste rand van de mainstream-politiek” (Time)… Wilders bevindt zich zo ver aan de buitenkant aan de rechts-extreme rand, dat zijn partij de op twee na grootste in het parlement is. Inderdaad, de vorige Nederlandse regering regeerde slechts op grond van de ondersteuning door de Wilders-Partij voor de Vrijheid. Hij is dus “extreem” en “rechtsbuiten” en bevindt zich zodoende aan de “rand”, maar de zeven partijen, die veel minder stemmen hebben gekregen dan hij, zijn dus “mainstream”? Dit soort recht toont aan hoeveel er fout gaat in de politieke en mediale discussie van Europa: Misschien ziet hij er alleen maar zo “extreem” en “rechtsbuiten” uit, omdat zij het zijn, die zich aan de buitenste randen bevinden.

En zo landt een Nederlandse parlementariër op het vliegveld Heathrow om een toespraak te houden en wordt zonder omwegen door de regering van een land uitgewezen, dat ooit de smeltkroes van de vrijheid was. Het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken verbood Wilders het land binnen te komen, omdat hij “een bedreiging voor de openbare orde” zou vormen. Niet bijvoorbeeld, omdat hij een of ander openbaar persoon bedreigd zou hebben, maar omdat vooraanstaande moslims hem bedreigden: De Labour Peer lord Ahmed kondigde aan een 10.000 man sterke meute op de been te brengen, die het Hogerhuis zou belegeren wanneer Wilders erop zou blijven staan zijn toespraak daar te houden.

Het volstaat dus niet om de man zelf uit de normaliteit te verwijderen, men moet ook nog een voorbeeld stellen aan diegenen, die uit willen zoeken wie hij in werkelijkheid is. Senator Cory Bernardi uit Zuid-Australië ontmoette Wilders tijdens een reis naar Nederland. Toen hij terugkwam, werd hij ontvangen met krantenkoppen als “Senator in het nauw wegens contacten met Wilders” (The Sydney Morning Herald) en “Geroep om Cory Bernardi´s scalp wegens Geert Wilders”(The Australian). Leden, niet alleen van de oppositie, maar ook van zijn eigen partij, eisten, dat Bernardi uit zijn functie als parlementair staatssecretaris van de majesteitsgetrouwe oppositieleider, ontslagen zou worden. En waarom hier stoppen? Een regeringswoordvoerder “weigerde te zeggen of hij vond dat meneer Abbot meneer Bernardi uit de Liberale Partij zou hebben moeten gooien”. Had Bernardi maar met respectabelere figuren zoals Hugo Chávez of een woordvoerder van Hamas een gezellig theekransje gehouden. Ik ben echter blij dat ik kan berichten dat Bernardi tijdens een gezamenlijke manifestatie met mij in Adelaide enkele maanden later verklaarde dat hij een vrije burger zou zijn, aan wie men niet zou kunnen voorschrijven met wie hij een ontmoeting heeft.

Op iedere onafhankelijk denkende ziel zoals senator Bernardi, Lord Pearson of Rannoch of barones Cox (die de vertoning van de Wilders-film in het Hogerhuis had georganiseerd) komen duizenden andere openbare personen, die de boodschap hebben gekregen: Blijf weg van de islam als je niet wilt dat je leven voorbij is – en blijf weg van Wilders als je met rust gelaten wilt worden.

Maar aan het einde van de dag is een rustig leven geen echte optie. Het is niet nodig om het met alles eens te zijn wat Wilders in zijn boek zegt – of in feite met ook maar iets, dat hij zegt – om te herkennen, dat wanneer de voorzitter van de op twee na grootste partij in een van de oudste democratische wetgevende vergaderingen ter wereld onder voortdurende bedreiging met moord moet leven en wordt gedwongen om al bijna tien jaar in verschillende “safe houses” te leven, er iets behoorlijk fout zit in “de meeste tolerante landen van Europa” – en dat wij de verantwoordelijkheid hebben om dit eerlijk aan te spreken, voordat het nog erger wordt.

Tien jaar geleden, in de aanloop naar de val van Saddam Hussein, vertegenwoordigden vele mediadeskundigen de standaardmening als het om Irak ging: Er is een kunstmatige eenheid bij elkaar geschraapt van partijen, die niet bij elkaar in één staat passen. En ik maakte er destijds grappen over dat iedereen, die denkt, dat de verschillende componenten van Irak onderling niet compatibel met elkaar zijn, eens naar Nederland zou moeten kijken. Wanneer men van soennieten en sjiieten, Koerden en Arabieren niet kan verwachten dat zij voldoende gemeenschappelijkheden hebben om een functionerende staat te vormen, hoe noemt men dan de opsplitsing van de jurisdictie tussen postchristelijke biseksueel-swingende hasjrokers en antihoererende, anti-Sodomitische, anti-tegen-van-alles-wat-men-kan-vinden moslims? Wanneer Koerdistan een moeilijk, slecht passend deel in Irak is, hoe goed past Pornostan dan in de Islamitische Republiek Nederland?

De jaren gaan voorbij en de grap wordt een beetje droeviger. “Het meest tolerante land in Europa” is een steeds onsamenhangender wordende politieke staat, waarin homoseksuelen getreiterd en  vrouwen, die zichzelf niet versluieren, op straat bespot worden en men kan het “Dagboek van Anne Frank” niet meer spelen tijdens schoolvoorstellingen zonder dat de Gestapo-leden door het publiek worden begroet met de kreet “Ze zit op de zolder!”.

Een onderzoek heeft aangetoond, dat 20% van de geschiedenisleraren bepaalde, eh, problematische aspecten van de Tweede Wereldoorlog weglaat, omdat in klassen met een, eh, bijzondere demografische samenstelling de leerlingen niet geloven dat de Holocaust werkelijk heeft plaatsgevonden en als dat zo zou zijn, dan zouden de Duitsers de klus ook hebben moeten afmaken en zouden we nu deze problemen niet gehad hebben. Creatievere leraren trachten hun Joden verachtende leerlingen te winnen door de Holocaust gelijk te zetten met “islamofobie” – we kunnen ons toch nog allemaal die Joodse terroristen herinneren, die Fokker-vliegtuigen in de Rijksdag hebben gevlogen, of niet? En hoe zit het met die bendes, bestaande uit jonge Joden, die oude mensen beroven, zoals dit wordt gedaan door de islamitische jeugd in Wilders´s oude buurt Kanaleneiland?

Wat de “islamofobie” betreft, deze is zó erg, dat het, ahum, de joden zijn, die op dit moment het land verlaten. “Zestig procent van de Amsterdamse orthodoxe gemeenschap wil uit Nederland emigreren”, zegt Benzion Evers, de zoon van de opperrabbijn van de stad, vijf van zijn kinderen hebben in 2010 het land al verlaten. De reisgids bestseller van Frommer over “de meest tolerante stad van Europa” erkent, dat “Joodse bezoekers, die zich zodanig kleden dat men hen gemakkelijk als Joden kan herkennen” aanvallen riskeren, maar hij schuift het discreet op het “Israël-Palestina conflict”. “Joden, die verstandig zijn, zouden Nederland, waar zij en hun kinderen geen toekomst meer hebben,. moeten verlaten”, adviseert Frits Bolkestein, voormalig voorzitter van de Nederlandse liberale partij VVD. “Antisemitisme zal blijven bestaan, want de Marokkaanse en Turkse jongeren bekommeren zich niet om verzoeningspogingen”.

Als u zich erover verbaast waarover deze “jongeren” zich bovendien niet bekommeren, vraagt u dat aan Chris Crain, hij is de uitgever van “The Washington Blade”, een tijdschrift voor homoseksuelen in de hoofdstad van Amerika. Toen hij op een gegeven moment even afstand wilde nemen van de christelijk-fundamentalistische “proletarische” theocraten van de Republikeinse Partij, vertrokken hij en zijn vriend voor een vakantie naar Amsterdam, de “onbetwist homovriendlelijkste plaats op de planeet”. Toen ze door de straten in het centrum van de stad slenterden, werden ze door een bende van zeven “jongeren” aangehouden, gestompt, geslagen en op de grond gegooid. Perplex van zulk toegenomen geweld gaven de Amsterdamse autoriteiten opdracht tot een onderzoek om vast te stellen, zoals “Der Spiegel” het uitdrukt, “waarom Marokkaanse mannen de homoseksuelen in de stad aanvallen”.

Hé, dat heeft het echt in zich. Begrijp ik niet. De genieën aan de Universiteit van Amsterdam kwamen tot de conclusie, dat de aanvallers zich “door de gemeenschap gestigmatiseerd” zouden voelen, en “waarschijnlijk zouden worstelen met hun eigen seksuele identiteit”.

Voltreffer! Als men dus tegen de Marokkaanse jongeren zegt dat ze stiekem homoseksueel zouden zijn, dan schijnt dit het vrijkaartje ervoor te zijn om spanningen in de stad af te bouwen! Veel van deze jongere turken schijnen nogal geestelijke lichtgewichten te zijn, denkt u ook niet?

Maar geen angst. In “het meest tolerante land van Europa” bestaat immers nog genoeg tolerantie. Waarom willen de Nederlanders niet tolereren? In het jaar 2006 stelde Minister van justitie Piet Hein Donner voor, dat de sharia op zich toch niet zo verkeerd zou zijn als een meerderheid van de Nederlandse kiezers daarvoor zou beslissen – zoals dit op dit moment heel enthousiast in Egypte en andere landen plaatsvindt, die werden verblijd met de “Arabische Lente”. Meneer Donners toenmalige antwoord op “islamitisch radicalisme” was (waar de schrijver op de volgende pagina´s aan herinnert) de invoering van een nieuwe blasfemiewet in Nederland.

In deze terug-naar het-front wereld zijn Piet Hein Donner, de wetenschappers van de Universiteit van Amsterdam en de aanklagers van het openbaar ministerie, die het showproces hebben opgevoerd, de “mainstream” – en Geert Wilders is de “ver verwijderde” “extreme” “rand”. Hoe breed is deze rand? Meneer Wilders citeert een peiling, volgens welke 57% van de ondervraagden aangaf, dat massa-immigratie de grootste fout in de Nederlandse historie geweest zou zijn. Als de import van een grote islamitische bevolking in het Westen inderdaad zo´n fout was, dan was het ook volledig een overbodige fout. Enkele landen (Nederland, Frankrijk, Groot-Brittannië) mogen dan een bepaalde postkoloniale schuld tegenover hun voormalige onderdanenvolkeren hebben, maar Zweden? Duitsland? Van Malmö tot Mannheim heeft de islam de samenlevingen veranderd, die tot dan toe letterlijk geen contact hadden met de islamitische wereld. Zelfs wanneer men het niet eens is met de 57% van de Nederlandse ondervraagden bij de peiling, de ervaring van de Amsterdamse opperrabbijn en de vanwege hun homoseksualiteit vervolgde uitgevers, evenals de senioren van Kanaleneiland doen toch vermoeden dat de islamisering van de steden van het continent zoiets als een uitdaging voor Eutopia´s beroemde “tolerantie” is.

En toch staat deze zelfde politieke klasse, die voor deze unieke “demografische uitwisseling” (met de woorden van de Franse demograaf Michèle Tribalat) verantwoordelijk is, er op dat het thema buiten iedere discussie wordt gehouden.

De Britse romanschrijver Martin Amis heeft eens aan Tony Blair gevraagd of tijdens zijn ontmoetingen met collega-staatshoofden het demografische beeld van het continent een thema bij de “Europese gesprekken” geweest zou zijn. Meneer Blair antwoordde met een ontwapenende eerlijkheid, “Het zijn ondergrondse gesprekken” – dat betekent, dat zijn collega´s die ons deze toestand hebben bezorgd, als ze hierover in het openbaar praten, geen betere manier weten dan met een grijnzend gezicht de banaliteiten van een steeds stoffiger wordend cultureel relativisme te verkondigen.

Dat vindt Geert Wilders echter niet voldoende. Anders dan de meeste van zijn critici heeft hij diep in de islamitische wereld rondgereisd. Anders dan zij heeft hij de koran gelezen – en opnieuw en opnieuw gelezen in deze eindeloze nachten, verstopt in een van deze “safe houses”, zonder de bemoedigende woorden van familie of vrienden. Een manier om over datgene na te denken wat er op dat moment gebeurt, is je voor te stellen hoe de zaak er andersom zou uitzien. Rotterdam heeft een islamitisch e burgemeester met een Marokkaans paspoort, de zoon van een Berberse imam. Hoe zouden de Saoedi´s zich voelen als Riyad een katholieke Italiaanse burgemeester zou hebben? hoe zouden de Jordaniërs over een Amerikaanse Jood als burgemeester van Zarqa denken? Zouden de burgers van Cairo en Kaboel het ermee eens zijn om minderheden in hun eigen geboortesteden te worden, gewoon, omdat het niet hoffelijk zou zijn om over het probleem te praten?

Alleen de vraag formuleren betekent al zijn absurditeit bloot te leggen. Van Nigeria tot Pakistan is de islamitische wereld zelfs intolerant tegenover de oorspronkelijke minderheden. In Irak is de helft van de christelijke bevolking gevlucht, in het jaar 2010 werd de laatste christelijke kerk in Afghanistan met de aardbodem gelijk gemaakt en in beide gevallen vond deze confessionele versie van een etnische zuivering plaats onder de ogen van Amerika. Multiculturalisme is het fenomeen van een cultuur.

Maar het politieke establishment in Europa staat er op, dat deze unieke reorganiserende immigratie alleen mag worden bediscussieerd onder inachtneming van de gebruikelijke piëteit: We vertellen de onzen, dat in een multiculturele samenleving het sympathieke homoseksuele stelletje op nummer 27 en de polygame moslims met vier kindbruiden op nummer 29 in de Olmenstraat zij aan zij kunnen leven, en dat zij allebei bijdragen aan dit rijke, levendige model van verscheidenheid. En iedereen die iets anders zegt, moet uitgestoten worden naar de diepste duisternis.

Geert Wilders vindt dat we daarover zouden moeten mogen spreken – en inderdaad, als burgers van de oudste, meest vrije samenlevingen op aarde hebben wij de plicht om dit te doen. Zonder hem en zijn dappere metgezellen zou de zienswijze van 57% van de Nederlandse kiezers in het parlement ondervertegenwoordigd zijn. Dat is een behoorlijk domme zaak in een democratische samenleving als je daarover nadenkt. De meeste problemen waar het Westen nu mee wordt geconfronteerd ontstaan uit een politiek, waarover de politieke klasse het volledig eens is: Als er in Europa gestemd wordt, dan heeft de doorsnee kiezer de keuze tussen een partij links van het midden en een meer mildere variant van een partij rechts van het midden en wat hij ook kiest, de partijen zijn het er zoals gebruikelijk over eens wat betreft de massa-immigratie tot aan niet duurzame sociale programma´s voor de klimaatverandering. En ze zijn gewetenloos door al diegenen het recht te ontzeggen, die een uitgebreider debat willen. Ik was verbaasd, toen men bijvoorbeeld Cory Bernardi Down Under de oren waste, hoeveel mensen zich bij de Australische verslaggeving over Geert Wilders beriepen op dezelfde smerige trefwoorden. Hier een fragment uit The Sydney Morning Herald:

“Geert Wilders, die in het Nederlandse parlement de doorslag geeft, vergeleek de koran met ´Mein Kampf´  en noemde de profeet Mohammed een pedofiel”.

The Australian:

“Hij provoceerde een kreet van verontwaardiging in de Nederlandse, islamitische gemeenschap, nadat hij de islam een gewelddadige religie en de koran met Hitlers ´Mein Kampf´ en de profeet Mohammed met een pedofiel vergeleken had”.

Tony Eastly in ABC Radio:

“Geert Wilders, die in het Nederlandse parlement de doorslag geeft, heeft onder Nederlandse moslims een storm van verontwaardiging veroorzaakt toen hij de koran vergeleek met Hitlers ´Mein Kampf´ en de profeet Mohammed een pedofiel noemde…”

Potverdorie, je zou bijna kunnen denken, dat al deze hardwerkende onderzoeksverslaggevers gewoon dezelfde smerige samenvatting hebben overgeschreven en niet de moeite hebben genomen om te controleren wat de man werkelijk zegt. De man, die zichzelf op de pagina´s hierna presenteert, is niet de chagrijnige schurk zoals de media hem demoniseren, maar een uitermate belezen, elegante en scherpzinnige analist die veel gereid heeft, die zulke “extreme” “rand”figuren als Churchill en Jefferson citeert. Hij richt zich ook tot de steeds herhalende media van Oceanië, die punten zoals ´ Mein Kampf´ is in veel Europese landen verboden, benadrukken; of ontkenning van de Holocaust is ook strafbaar; of toen een Franse wet over de ontkenning van de Armeense genocide het niet haalde, de Franse president Sarkozy verkondigde dat hij direct een nieuwe genocidenwet zou uitvaardigen om deze te vervangen.

In Canada heeft de rechtbank van Queen´s Bench de uitspraak van een lagere rechtbank gehandhaafd, waar een man wegens “hatespeech” was veroordeeld, alleen omdat hij het hoofdstuk en verzen van verschillende Bijbelse geboden over homoseksualiteit had geciteerd. Desondanks werkt in het Westen, dat zich er altijd beter bij voelt om boeken, toespraken en ideeën te reguleren, te controleren en te criminaliseren, de consideratie van de staat tegenover de islam steeds geniepiger. “De profeet Mohammed” (zoals de anders perfect seculiere westerse mensen nu vanuit een reflex op Mohammed beroepen) is een des te grotere vruchtgebruiker van onze bereidwilligheid logica, wet en vrijheden op steeds ongezondere manieren te misbruiken om de islam een thuisgevoel te geven. Laten we denken aan de zaak van Elisabeth Sabaditsch-Wolff, een huisvrouw uit Wenen, die in verschillende islamitische landen heeft geleefd. Ze werd voor een Oostenrijkse rechtbank gesleept, omdat zij Mohammed een pedofiel genoemd had en wel op basis van het feit, dat hij seks met Aisha had toen zijn bruid negen jaar oud was. Mevrouw Sabaditsch-Wollf werd schuldig verklaard en tot een boete van € 480,- veroordeeld. De motivering van de rechter was fascinerend:

“Pedofilie is zakelijk gezien onjuist, want pedofilie is een seksuele neiging, die alleen of hoofdzakelijk op kinderen is gericht. Desalniettemin is dit niet van toepassing op Mohammed. Hij was nog steeds met Aisha getrouwd toen ze 18 jaar was.”

Men is dus geen pedofiel als men een kind uit groep 5 verkracht en haar bij zich houdt tot ze het diploma van het hoger onderwijs heeft behaald? Dat zou een nuttige tip zijn wanneer men van plan is vakantie te houden in de Oostenrijkse Alpen. Of is dat opnieuw een uitzondering van de dingen, die niet universeel toepasbaar zijn?

Iemand die zulke onzin frontaal uitspreekt, heeft geen gebrek aan vijanden. Het is nog steeds opmerkelijk dat het establishment er nauwelijks in is geïnteresseerd om zijn wens dat Wilders hetzelfde snelle en definitieve einde krijgt zoals Pim Fortuyn en Theo van Gogh, te verhullen. De rechter in zijn showproces besliste de aangeklaagde de passende veiligheidsstatus in de rechtszaal te weigeren, die Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Van Gogh, ten deel viel. Henk Hofland, de “journalist van de eeuw” in Nederland (zoals de schrijver ironisch opmerkt) verzocht aan de autoriteiten om de politiebescherming voor Wilders stop te zetten, opdat deze aan den lijve zou ondervinden hoe het is wanneer men permanent zou moeten vrezen voor zijn leven. Terwijl de Wilders-film “Fitna” “hetze” werd genoemd, wordt de film “De moord op Geert Wilders” als niet te hetzerig en gepast beoordeeld en hij werd zelfs door een door de regering gefinancierde zender geproduceerd en uitgezonden. Men zou bijna de indruk kunnen krijgen dat, zoals de website Gates of Vienna vermoedde, de Nederlandse staat zich trouw aan het motto van Heinrich II. gedraagt: “Wie bevrijdt me eindelijk van deze stormachtige blonde?”

Er is geen gebrek aan vrijwilligers. In Nederland en Belgie heeft zich een schikkend model uitgekristalliseerd: diegenen, die de islam willen analyseren buiten de zeer smalle grenzen van de Eutopsiche politieke discussie eindigen ermee, dat men of verboden (Belgische partij Vlaams Blok), in ballingschap gedwongen (Ayaan Hirsi Ali) of vermoord wordt (Pim Fortuyn en Theo van Gogh). Hoe snel heeft  “het meest tolerante land van Europa” de spreuk “de boodschapper doodschieten” als universeel middel tegen “islamofobie” geaccepteerd.

Men kan het geen “ironie” noemen, dat het meest liberale land in West-Europa het meest vooruitstrevend is bij de teloorgang naar een uitermate onliberale hel. Het was volledig voorspelbaar en het enige wat Geert Wilders doet, is dat hij het overduidelijke vaststelt: Een samenleving, die islamitischer wordt, zal minder van de andere dingen hebben, inclusief de individuele vrijheden.

Ik heb niet de wens zo te eindigen als Geert Wilders of Kurt Westergaard en nog veel minder wil ik sterven zoals Fortuyn of Van Gogh. Maar ik zou ook met de waarheid willen leven en ik mag deze bedorven visie van een vrijheid, zoals deze bedoeld wordt door het Nederlandse openbaar ministerie, de Britse immigratieautoriteiten, de Oostenrijkse rechtbanken, de Canadese “mensenrechten”tribunalen en de andere nuttige idioten van het islamitische imperialisme, niet. Dus is het voor nog meer mensen belangrijk om te doen wat Ayaan Hirsi Ali adviseert: Deel het risico. Als dus een volgende keer een roman of een karikatuur zorgt voor een fatwa, zou deze in de hele wereld gepubliceerd moeten worden om aan de islamitische executeurs de boodschap over te brengen: Eentje van ons doden is niet voldoende. Jullie kunnen beter een grote lening bij de Jihadbank opnemen, want jullie moeten ons allemaal doden.

Om met de woorden van Geert Wilders over de algehele stagnatie van de islamitische wereld te spreken: “Het is de cultuur, dom”. En onze cultuur bevindt zich al op de terugtocht naar een preventieve capitulatie en naar een vernauwde, verborgen (nogmaals Blair) ondergrondse toekomst. Zoals John Milton in 1644 in zijn werk “Areopagitica” schreef: “Geef mij de vrijheid om te weten, te uiten en vrij te argumenteren volgens mijn eigen geweten”. Het is een drama, dat de gevechten van Milton 350 jaar later nogmaals uitgevochten moeten worden, maar het Westen verzuipt op dit moment in een psychologische onvrijheid, die het aan zichzelf heeft opgelegd. Geert Wilders is niet bereisd om zich over te geven zonder zijn recht om te weten, zich te uiten en vrij te argumenteren te hebben uitgeoefend – of in gedrukte vorm, of in bewegende beelden of in het stemhokje. We zouden deze spirit moeten eren zolang we kunnen.

Bron:

http://www.pi-news.net/2012/05/mark-steyn-der-geist-von-geert-wilders/#more-255878

Vertaling: Liz (EuropeNews)

Auteur: Mark Steyn

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)