Henryk Broder: “We beleven de laatste dagen van Europa”

(Door: Henryk M. Broder)

Voor de schrijver Henryk M. Broder is de EU de grootste poging tot een ont-democratisering van de samenleving sinds het einde van de Sovjet-Unie. Hij geeft haar daarom geen overlevingskans – ook al willen de gasten op de Titanic niets horen over de ijsberg waar het oude continent op aanstuurt.

Beste Europeanen,

Een oud Russisch spreekwoord zegt: “Er bestaan geen lelijke bruiden, er bestaat alleen niet genoeg wodka.” Dat geldt niet voor de economie. Je kunt geen slechte economische stemming mooipraten, zelfs niet als je het bedrijfsfeest in een Hongaarse hoerenkast houdt. Slecht blijft slecht. Je kunt ook niet in alle rust en gemoedelijkheid “Oh, prachtige kersttijd” zingen als je weet dat bij de buurman de hut in brand staat. Want je bent bang dat het vuur of naar je eigen huis zal overslaan of dat je de dakloos geworden buren bij je zult moeten opnemen en verzorgen. Moeilijk te zeggen welk vooruitzicht op iemand als erger over komt.

We beleven de laatste dagen van Europa. Niet in fysieke, maar eerder in filosofisch-metaforische zin. Zoals Karl Kraus in zijn in 1922 verschenen monumentale werk “De laatste dagen van de mensheid” voorspelde, zo liggen “De laatste dagen van Europa” onmiddellijk voor ons. Nee, ze liggen er niet gewoon, ze springen als het ware op ons af.

Ik heb vorige week maandag de live-uitzending van de uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede aan de Europese Unie gezien, live op tv, dankzij de ARD. Ik had juist een nachtvlucht van Washington naar Frankfurt achter de rug en was een beetje versuft. Maar deze soort versuftheid scherpt de zintuigen, men ziet weliswaar alles een beetje onduidelijk, maar hoort de fijne tussentonen veel beter. Ik neem aan dat ik de enige in deze ruimte ben die deze plechtigheid heeft gezien. Want zij vond plaats op een tijdstip waarop normale mensen werken en slechts alleen opvoedende moeders, Koninklijke hoogheden en de leden van de Brusselse bureaucratie het zich kunnen permitteren om voor de tv te zitten zonder erover te hoeven nadenken hoe ze het kijk- en luistergeld moeten betalen.

Dus volgde ik de uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede aan de EU en wist niet of ik moest huilen of lachen. Om de EU te onderscheiden, omdat zij de vrede in Europa bewaard zou hebben, is net zo idioot als wanneer men het Leger des Heils ervoor zou onderscheiden dat deze niet is begonnen aan handel in alcohol, drugs, hoeren en wapens. Of wanneer men het Internationale Rode Kruis ervoor zou onderscheiden dat het geen concentratiekamp exploiteert. Overigens is het vreedzame Europa niet de garantie van de vrede, maar het resultaat van een militaire interventie, zonder welke wij nu niet zo gezellig bij elkaar zouden zitten en mocht dat tocht het geval zijn, dan vermoedelijk alleen maar om de laatste succesvolle inzet van het Legioen Condor te vieren.

De verlening van de Nobelprijs voor de Vrede aan de EU herinnert me aan iets dat diep in mijn herinnering zat verborgen. En omdat ik moe was, duurde het een tijdje tot het de herinnering gelukt was aan de oppervlakte te komen. Ja, dat was het! Net zo vierde het Centrale Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie zichzelf! Men verleende elkaar wederzijds ordes en bevestigde elkaar om de beurt een extreem belangrijke bijdrage te hebben geleverd aan de vrede en veiligheid in Europa en de wereld.

Als iemand, die de eerste jaren van zijn leven in Polen heeft doorgebracht, heb ik een lichte allergie voor het begrip “vrede”. Niet omdat ik voor de oorlog ben, maar omdat “vrede” het algemene alibi is waarmee iedere barbarij gerechtvaardigd kan worden. Ook de Berlijnse Muur werd aan ons gepresenteerd als een vredestichtende respectievelijk vrede bewarende, in ieder geval onvermijdelijke – tegenwoordig zou men zeggen: alternatiefloze – maatregel. En als ik nu kijk naar de acties van de vredesbeweging, die onaangedaan kijkt naar het bloedbad in Syrië, maar niet moe wordt om tegen de inzet van Duitse soldaten in Afghanistan en tegen de stationering van Patriot-raketten in Turkije te demonstreren, dan weet ik dat pacifisme en kretologie naaste verwanten zijn.

Een dag na de prijsuitreiking in Oslo, de hoofdstad van een land waarvan de bevolking tot tweemaal toe de toetreding tot de EU heeft afgewezen, las ik in “Die Welt” een artikel over de Brusselse “Jaarmarkt van de ijdelheden”, waarop tot het laatste moment werd geredetwist over wie bij de prijsuitreiking spreken en de prijs in ontvangst nemen mag. De president van de Europese Commissie, Barroso, de voorzitter van de Europese Raad, Van Rompuy, en de president van het Europese Parlement, Schultz, zouden ondanks volle agenda´s “als ketellappers” hebben gestreden en geprobeerd hebben elkaar de loef af te steken. Totdat uiteindelijk, zoals gebruikelijk in Brussel, een compromis werd gevonden. Barroso en Van Rompuy namen gezamenlijk de oorkonde in ontvangst, waarbij Van Rompuy deze als eerste mocht beroeren. Vermoedelijk mocht hij hem ook mee naar huis nemen om hem daar te liefkozen en tenslotte onder zijn hoofdkussen te leggen. Martin Schultz moest er genoegen mee nemen zijn hoofd te mogen buigen voor een medaille aan een halsband. Maar toch. Aan het einde was er een groepsfoto, die eenheid en eensgezindheid suggereerde – ook dit een andere parallel tot de zeden in het Centrale Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie.

Als u een verklaring zoekt voor deze Vanity Fair van de Brusselse alfamannetjes, dan beveel ik u een bezoek aan hun desbetreffende websites aan.

José Manuel Barroso heeft tenminste nog economische en sociale wetenschappen gestudeerd en gedoceerd aan enkele universiteiten. Zijn sociaaldemocraten zijn een conservatieve partij, die in het Europese Parlement behoort tot de fractie van de Europese Volkspartij. Hij was Minister van Buitenlandse Zaken en minister-president van Portugal, voordat hij in 2004 werd benoemd tot president van de Europese Commissie.

Herman Van Rompuy, de eerste vaste voorzitter van de Europese Raad, is zijn politieke carrière als vicevoorzitter van de jeugdorganisatie van de Vlaamse christendemocraten begonnen en heeft door zijn onschijnbare en terughoudende optreden de bijnaam “de sfinx” verworven. Ook gedurende zijn tijd als minister-president van België van december 2008 tot november 2009 bleef hij voor de meeste Belgen een onbekende. Net zo raadselachtig is het welke functie hij als vaste voorzitter van de Europese Raad uitoefent.

Zijn agenda, die men kan inzien op de homepage van de Europese Raad, liet vorige week donderdag het volgende zien:

17.00 uur: ontmoeting voor een gedachtewisseling met de president van het Europese Parlement, Martin Schultz;

17.30 uur: groepsfoto;

17.45 uur: eerste werkoverleg

20.00 uur: werkdiner, gevolgd door een persconferentie.

Wat een opwindend, vervuld bestaan in dienst van de Europese idee!

De president van het Europese Parlement, Martin Schultz, is een opgewekte Rijnlander, met wie men iedere week vrouwencarnaval zou willen vieren. In zijn vorige leven was hij burgemeester van de gemeente Würselen bij Aken en in deze eigenschap, zo lezen we bij Wikipedia, “vooral verantwoordelijk voor het plezierbad Aquana”; gezien de begrotingssituatie van de stad zou deze beslissing intussen “kritisch bekeken” worden. Wat betekent: het plezierbad kost de gemeente veel geld. Maar daarmee had Schultz zich voor een belangrijke taak in de EU gekwalificeerd. In zijn kabinet werken een bureauchef, een plaatsvervangende bureauchef, een aantal assistenten en adviseurs; bovendien nog assistenten van de assistenten en adviseurs van de adviseurs, vier perswoordvoerders, een spokesman, een tekstschrijver, een agendahouder, een kantoorboodschapper, een kamerdienaar en een chauffeur. Al met al 38 medewerkers, die met hem tussen Brussel en Straatsburg heen en weer reizen. De onvervalste hofstaat van een eurocraat.

Zoals het toeval wil, hebben Hamed Abdel-Samad en ik onlangs een bezoek gebracht aan Martin Schultz om hem te interviewen voor een aflevering van onze tv-serie Europa-Safari. Daarbij zei hij o.a. de volgende zin tegen ons: “Als de EU een staat zou zijn en een verzoek zou doen tot toetreding tot de Europese Unie, dan zou het verzoek worden afgewezen. Wegens gebrek aan democratische substantie.”

Zo zou bijvoorbeeld het Europese Parlement niet het recht hebben wetten te initiëren, het zou alleen de besluiten van de Europese Commissie afzegenen. Een van de afgevaardigden die we ontmoetten, sprak van een “protocolparlement” en voelde zich herinnerd aan de toestanden in de Volkskammer van de voormalige DDR. Een commissaris legde ons uit waarom het niet tegenstrijdig zou zijn dat de EU de teelt van tabak subsidieert en tegelijkertijd campagnes over de gevaren van het roken financiert.

Dat zou toch een win-win-situatie zijn, waarvan iedereen zou profiteren, zowel de tabaksindustrie als de roker. En trouwens, de ene commissaris zou verantwoordelijk zijn voor de tabaksubsidies en een andere voor de antirookcampagne.

Sinds ons bezoek aan Brussel en Straatsburg geef ik me niet meer over aan illusies. De EU lost geen problemen op, zij is een probleem. Sinds het einde van het reëel bestaande socialisme, waarvoor volgens zijn vertegenwoordigers ook geen alternatief bestond, is de EU de grootste poging om de burgers onmondig te maken en de samenleving te ont-democratiseren. Men verklaart ons steeds opnieuw dat er geen alternatief voor de EU zou bestaan, want een uiteenvallen van de EU zou niet alleen het einde van de welvaart betekenen, maar ook het opbloeien van al lang overwonnen conflicten, tot aan klassenstrijd in de verschillende landen en gewapende schermutselingen tussen hen toe.

In de praktijk omgezet betekent dat: we worden ertoe opgeroepen onvoorwaardelijk diegenen te vertrouwen die de kar tegen de muur hebben gereden en nu verzekeren dat ze in staat zouden zijn de reparatie op zich te nemen, zowel van de kapotte kar als van het kapotte huis.

Echter: zouden we een arts een tweede kans geven, die bij ons in plaats van de amandelen de blindedarm heeft verwijderd? Zouden we ons aan een vermogensbeheerder toevertrouwen, die ons vermogen erdoor heeft gejaagd? Zouden we nog een keer een hotel boeken, waarin we beroofd werden, omdat de alarminstallatie niet werkte? Nee, dat zouden we niet. Maar als het om Europa gaat, doen we het, omdat we gewoon geen keuze hebben. De zaak is alternatiefloos.

Dus gaan we door, niet, omdat we ervan overtuigd zijn dat het juist is, maar omdat we het Point of no Return hebben overschreden.

Dames en heren, ik was echt niet van plan uw kerststemming te bederven. Maar ik wilde de gelegenheid niet missen om uw aandacht te vragen voor een ramp, waarop we gezamenlijk aansturen.

Staat u mij tot slot nog een vraag toe: wie van u denkt dat de EU over drie jaar nog in haar huidige vorm zal bestaan? Mag ik u verzoeken uw hand op te steken.

Blijkbaar een kleine meerderheid.

Zo zou een stemming onder de passagiers van de Titanic eruit hebben gezien, korte tijd voor het vertrek uit de haven van Southampton. Ik wens ons allen een behouden vaart.

Bron:

http://www.deutsche-mittelstands-nachrichten.de/2012/12/48877/

Auteur: Henryk M. Broder

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)