Lost in Translation

Dit stuk “Lost in Translation” van Stefan Frank stelt het steeds grover wordende liegen van de Duitse media over Hamas aan de kaak. Bij de laatste grote  Neurenbergachtige ‘rally’ van Hamas, die van 8 december 2012 bij de viering van het 25-jarige bestaan, werd door toonaangevende Duitse mainstream-journalisten openlijk liegend de rede van Hamas-leider Meshaal, waarin hij opriep tot geweld en om Israël te vernietigen, voorgesteld als een rede waarin ‘pragmaticus’  Meshaal de weg van de onderhandeling bepleitte. Stefan Frank vraagt: “Waarom liegen journalisten op zo´n domme, gemakkelijk te ontdekken manier?” Hij zegt: “De opzettelijk valse verslaggeving over de toespraak van Meshaal toont aan: het verzwijgen van feiten en de manipulatieve woordkeuze zijn bij lange na niet meer voldoende om het gewenste anti-Israëlische beeld door te geven; er moet openlijk gelogen worden.”

Martien Pennings heeft aangetoond dat het NOS-journaal iets minder grof, maar toch ook leugenachtig heeft bericht over diezelfde Hamas-rally: “( . . .) wie naar het NOS-journaal kijkt en vooral luistert naar de toon waarop het gebracht wordt, kan de indruk krijgen dat we te maken hebben met een soort verzet dat we in 40-45 ook in Nederland hadden, maar dan exotischer.” Pennings werkt overigens aan een stuk dat op deze site zal worden gepubliceerd en waarin de leugens ontrafeld worden in de uitzendingen van het NOS-journaal van 13 december 2012, uitzendingen die handelden over de huizenbouw ten oosten van Jeruzalem.  De titel zal luiden: “Antisemitisch NOS-journaal wekt bewust Jodenhaat (II)”. Met als ondertitel: “Het satanische immoralisme en de kosmische incompetentie van Sacha de Boer en Rik van de Westelaken”.

Maar nu de analyse van Stefan Frank over het leugenachtig verharmlosen door de Duitse media van een nazi-achtige terreurorganisatie: Hamas.

(E.J. Bron)

Lost in Translation

 (Door: Stefan Frank)

Hoe maakt men bij ons in het land van een terrorist een vredebrenger en van een ophitser een pragmaticus? Heel eenvoudig: met een behoorlijke portie Doublethink en een snufje Newspeak. Daarbij geldt: hoe schoner Hamas en Fatah worden gewassen, des te smeriger kan men Israël doen lijken.

“Simultaan twee tegenstrijdige ideeën in het bewustzijn te hebben en beide te accepteren […]. Bewust leugens te vertellen en werkelijk in ze te geloven, ieder feit vergeten dat ongemakkelijk is geworden, dit echter, als het weer nodig is, uit de vergetelheid naar boven te halen zolang het nodig is om het bestaan van de objectieve realiteit te ontkennen; desalniettemin echter de hele tijd die realiteit mee in te calculeren die men ontkent”- dat is de Doublethink in Oceania, de totalitaire staat in de roman “1984” van George Orwell. Om “gedachtemisdaden” te voorkomen, bestaat er in Oceania ook nog Newspeak – een tot de voor de propaganda noodzakelijke woordenschat gereduceerde taal. Een of andere lezer van de roman heeft de beide woorden ooit gesynthetiseerd tot Doublespeak. Het woord burgerde in en sinds 1974 verleent de Amerikaanse National Council of Teachers of English ieder jaar de “Doublespeak Award” aan “openbare sprekers, die zich een taalgebruik hebben aangeleerd dat misleidend, ontwijkend, eufemistisch, verwarrend en egocentrisch” is.

Direct de tweede winnaar van de prijs was in 1975 de PLO-leider Yasser Arafat. Hij kreeg de onderscheiding voor de uitspraak: “Wij willen geen volk vernietigen. Gewoon omdat we voorstander zijn van co-existentie hebben we zoveel bloed vergoten.” Toen hij in 1991 na het einde van de Sovjet-Unie westerse landen moest aanboren om aan geld en wapens te komen, gaf Arafat de Doublespeak een nieuwe betekenis. Vanaf dit moment had hij twee heel verschillende meningen, die hij net zo netjes scheidde als een Duitser zijn huisvuil. In Engelstalige interviews sprak hij van “co-existentie”, maar zijn ware overtuiging – namelijk het streven om Israël te vernietigen, “heel Palestina” te veroveren en de Joden te verdrijven – deelde hij alleen maar in het Arabisch mee. Het risico dat ooit een grote westerse radiozender zijn haatredes zou vertalen, beschouwde hij realistisch als gering. De westelijke journalisten waren immers voor het grootste deel zijn handlangers en vrienden; ze bewonderden de terrorist, die passagiersvliegtuigen liet kapen of ontploffen, cafés, bussen en pizzeria´s liet bombarderen en atleten liet vermoorden, de grote leider, die van de onbeperkte oorlog tegen burgers zijn politiek had gemaakt. Als het mogelijk was om zelfs Arafat, die als geen tweede voor het alomtegenwoordige politieke terrorisme in de wereld verantwoordelijk is geweest, in een vredesbrenger te veranderen, waarom zou dat dan niet altijd lukken?

Je hebt alleen maar een behoorlijke portie Doublethink en een snufje Newspeak nodig. Een goed voorbeeld van het functioneren van deze tactiek is Arafats opvolger als chef van Fatah en de PLO en een van zijn medeoprichters, Mahmoud Abbas, strijdnaam: Abu Mazen (foto boven, rechts). Als chef van Fatah draagt hij de verantwoordelijkheid voor de daden van de Al-Aqsa-martelaarbrigades, de gewapende arm van Fatah dus, die steeds opnieuw terreuraanslagen pleegt, het laatst op 21 november 2012 in Tel Aviv. Of Abu Mazen de aanslag zelf heeft gepleegd, het bevel gaf of de poging tot massamoord alleen maar goedkeurde, is onbelangrijk. In ieder geval a) kleeft er bloed aan zijn handen en b) is het duidelijk dat hij nog steeds terroristisch bezig is. Dankzij Doublethink gelden hij en Fatah voor westerse journalisten en politici als “gematigd” of zelfs als “geweldsvrij”.

Omdat niet al zijn metgezellen de kunst van Doublethink en Newspeak verstaan, komt het vaak tot misverstanden, bijvoorbeeld toen Abu Mazen onlangs tegen een Israëlische tv-zender zei dat hij niet zou staan op een “recht op terugkeer” voor alle 5 miljoen nakomelingen van de oorlogsvluchtelingen van 1948. Deze uitspraak veroorzaakte enorme opwinding onder zijn kameraden, zodat zijn woordvoerder Abu Rudaineh moest verklaren dat deze uitspraak ervoor bedoeld zou zijn geweest om de stemming in de Israëlische bevolking te beïnvloeden – de normale Doublespeak van de PLO dus, zoals we die kennen. Hamas echter richt zich vooral tot het eigen volk. Altijd als eentje van hen de mond opendoet, komt eruit dat hij springstof wil mengen en Palestina “Judenrein” wil maken, echter nooit zal onderhandelen. Daarom treden westerse journalisten nu op als kleine Arafats. In plaats van vroeger de terreurkoning te vragen hen een vredessprookje te vertellen, moeten journalisten ze nu zelf vertellen. Dat klonk dan bijvoorbeeld in de “Heute”-uitzending van 8 december, op de 25^e verjaardag van de oprichting van Hamas, als volgt:

“Voor haar verjaardag heeft Hamas een sprookjesslot voor zichzelf gebouwd, een stuk van de Oude Stad van Jeruzalem met een raketinstallatie ervoor, het decor voor een feest met een verrassing. De politieke ster, die uit de raket komt, is Khaled Meshaal. Hij is na 37 jaar ballingschap voor het eerst in de Gazastrook, zijn retoriek een hoogtepunt, strijdlustig en pragmatische tegelijk. Palestina bevrijden, Israël bestrijden, daarbij bereid zijn tot onderhandelingen. ´Het gewapende verzet is de juiste weg om Palestina te bevrijden, net zoals de poging om dit politiek, diplomatiek en langs juridische weg te bereiken.´ Ze bejubelen Meshaal als een held, hij heeft de wapenstilstand met Israël uitonderhandeld, dat zien ze hier als een politieke en diplomatieke overwinning, ongeacht alle doden. De aankomst van Meshaal in Gaza is vanaf het begin een triomftocht. Zijn eerste kus geldt Palestijnse bodem, daarna broederkussen, ook zijn er vertegenwoordigers van de vijandige Fatah om hem te ontvangen. Kassam-brigades, de gewapende arm van Hamas, vormen een erehaag bij zijn aankomst in de stad […]. Meshaal als sterke man van Hamas, die een einde maakt aan de broederstrijd met [sic!] Fatah van president Abbas en misschien politiek van hem kan erven. Eentje, die van ophitser een pragmaticus werd, geweld niet meer als de oplossing beschouwt. Dit bezoek aan Gaza zou zijn derde wedergeboorte zijn, zegt Meshaal en zinspeelt op een moordpoging van de Israëlische Mossad in 1997, die hij ternauwernood overleefde. Nu hopen ze hier dat ook anderen kunnen terugkeren. […] Meshaal, een toeverlaat. Er hangt nu veel van af of de chef van de radicale Hamas zich kan laten gelden tegen de nog radicalere elementen.” (De camera laat tenslotte de met een vlag zwaaiende Meshaal zien).

Het ZDF, het reclamebureau van Hamas. Disney in Gaza, de terroristen als verjaardag knutselclubje, de chef-terrorist, van Saul tot Paulus verandert, een “politieke ster”, een soort bebaarde Marilyn Monroe uit de rakettaart. En overal gejubel, hoop en “bereidheid tot onderhandelingen”. Daarbij heeft Meshaal (foto boven, midden) in werkelijkheid slechts één maal over onderhandelingen gesproken – toen hij zei dat deze zouden moeten worden afgewezen. Meshaal zei letterlijk: “Een echte staat is de vrucht van de bevrijding, niet van onderhandelingen.” Zonder terrorisme zou ook de propagandistische en diplomatieke oorlog tegen Israël, zoals deze bijvoorbeeld door de VN wordt gevoerd, nutteloos zijn:

“De jihad en het gewapende verzet zijn de gepaste en de ware weg tot de bevrijding en het herstel van onze rechten, samen met de andere vormen van de strijd – door politiek, diplomatie, de massa´s en juridische kanalen. Al deze vormen van strijd zijn echter waardeloos zonder verzet. […] Politiek wordt in de schoot van het verzet geboren. De ware staatsman is uit de schoot van het geweer en de raket geboren. Onze reis moet zijn doel bereiken. Allah is met jullie. Moge Allah jullie zegenen! O Palestijnse staatsmannen, o Arabische en islamitische staatsmannen, leer jullie les van Gaza! Een ieder, die het pad van de diplomatie wil nemen, moet een raket meedragen. […] Hoe prachtig was jullie beschieting van Tel Aviv. Mogen jullie handen gezegend zijn! Wij zijn er trots op wat jullie gedaan hebben. Jihad en verzet zijn de weg. Dat is niet alleen maar retoriek. De gebeurtenissen hebben laten zien dat jihad en verzet de meest superieure en meest betrouwbare opties zijn.”

“Een ieder, die het pad van de diplomatie wil nemen, moet een raket meedragen” – is dat de zin die de ZDF-correspondent “bereidheid tot onderhandelingen” heeft genoemd? Meshaal zegt helder en duidelijk: hij wil heel “Palestina”, inclusief Tel Aviv, en de weg daar naartoe is de jihad. De Joden hebben geen bestaansrecht, hij wil het land onder geen enkele omstandigheid met hen delen. Waar het ZDF vaag blijft, is Hamas open en eerlijk:

Meshaal: “De eenheid van het Palestijnse land heeft betrekking op Gaza, de Westelijke Jordaanoever en het land binnen de grenzen van 1948. Dat is het land Palestina, dat is allemaal Palestina, ieder deel daarvan is Palestina. Geen enkel deel daarvan zal van de andere delen worden gescheiden. Iedereen die denkt dat Gaza van de Westelijke Jordaanoever zou kunnen worden gescheiden, vergist zich. Gaza, de Westelijke Jordaanoever en het land binnen de grenzen van 1948 zijn allemaal geliefde delen van het grote Palestijnse thuisland. Is dat niet zo, Abu Al-Abd (Haniyeh)?” Voorbidder in de luidspreker: “Zeg ´Allahu Akbar´!” De menigte: “Allahu Akbar!” Meshaal: “De Westelijke Jordaanoever is onafscheidelijk van Gaza, Gaza is onafscheidelijk van de Westelijke Jordaanoever, en ze zijn allebei onafscheidelijk van Haifa, Jaffa, Beër Sjeva… en Safed.” […] Voorbidder door de luidspreker: “O Meshaal, onze geliefde!” Menigte: “O Meshaal, onze geliefde!” Voorbidder: “Je leger heeft Tel Aviv gebombardeerd!” Menigte: “Je leger heeft Tel Aviv gebombardeerd!” Voorbidder: “Je leger heeft Tel Aviv aangevallen!” Menigte: “Je leger heeft Tel Aviv aangevallen!” Voorbidder: “O Kassam, doe het opnieuw!” Menigte: “O Kassam, doe het opnieuw!” Voorbidder: “Maar val deze keer Haifa aan!” Menigte: “Maar val deze keer Haifa aan!” Voorbidder: “Maar val deze keer Jaffa aan!” Menigte: “Maar val deze keer Jaffa aan!” Meshaal: “Als Allah het wil.” Voorbidder: “Zeg ´Allahu Akbar´!” Menigte: “Allahu Akbar!” Meshaal: “Luister goed naar me, mijn broeders in de verschillende fracties! De bevrijding komt voor de staatsoprichting. Een echte staat is de vrucht van de bevrijding, niet van onderhandelingen. Er bestaat geen alternatief voor een vrije Palestijnse staat met echte soevereiniteit op het hele land Palestina.”

Een kans op de Doublespeak-onderscheiding zou ook de schrijver van de FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) maken, die het volgende in deze toespraak beluisterde: “Meshaal is in ieder geval bereid om genoegen te nemen met een Palestijnse staat binnen de grenzen van 1967, als Jeruzalem de hoofdstad is en de Palestijnse vluchtelingen kunnen terugkeren.” Ja, natuurlijk. En Al Qaida wil niet het kalifaat, maar alleen Maoam-snoepjes.

Waarom liegen journalisten op zo´n domme, gemakkelijk te ontdekken manier? Worden ze door Hamas betaald? Nee, in ieder geval niet allemaal. De bedoeling wordt pas indirect duidelijk. Anders dan tien jaar geleden nog valt sinds de parlementsverkiezingen in 2005 niet meer te ontkennen dat Hamas een groot deel van de Palestijnen vertegenwoordigt, dat er dus minstens 440.000 Palestijnen zijn – want zoveel hebben op Hamas gestemd –, die zich alleen van de aanhangers van Adolf Hitler onderscheiden wat betreft taal en kleding, niet echter wat betreft overtuiging. Dat is slecht voor een wereldbeeld, waarin Israël de rol van het kwade toekomt. Alleen als Hamas niet meer zo als kwaad overkomt – of misschien zelfs als helemaal oké – kan de staat, waaraan Hamas de heilige oorlog en de vernietiging heeft verklaard, effectief gedemoniseerd worden. “Zwart-wit schildering”, noemt men dat in de omgangstaal: hoe schoner Hamas gewassen wordt, des te smeriger kan men Israël doen lijken.

Enerzijds de “gematigden”, “tot onderhandelingen bereiden”, “het pragmatische deel van Hamas” (Claudia Roth), anderzijds alleen maar “hardliners”, “ultranationalisten”, ultrarechtsen” – woorden, die ervoor gemaakt lijken te zijn om toegepast te worden op democratische Israëlische politici. Of heeft men ooit van “Duitse (respectievelijk Franse, Deense etc.) ultranationalisten” of van “ultrarechtse Palestijnen” gehoord? “Ultra´s” vind je kennelijk alleen maar in het voetbalstadion en in Israël. Hardliners en extremisten komen in de verslaggeving over Hamas alleen maar voor als anonieme groep – een minderheid, zoals aangenomen dient te worden –, die ertoe dienen om de Hamas-leiders Meshaal en Haniyeh (foto boven, links) in een beter licht te plaatsen: “Het bezoek van Meshaal aan de Gazastrook bevalt niet iedereen. Voor enkele plaatselijke extremistische Hamas-leiders geldt de chef in ballingschap inmiddels als te pragmatisch”, aldus de correspondent van de Bayerische Rundfunk (BR), Markus Rosch, in de “Tagesschau” van 8 december 2012. Of het zijn hardliners tussen aanhalingstekens, zoals in de “taz”: “Uitgerekend de ´hardliner´ van Hamas kondigde de afgelopen jaren een koerswijziging en de bereidheid aan om het militante verzet in ieder geval tijdelijk te staken.” De opzettelijk valse verslaggeving over de toespraak van Meshaal toont aan: het verzwijgen van feiten en de manipulatieve woordkeuze zijn bij lange na niet meer voldoende om het gewenste anti-Israëlische beeld door te geven; er moet openlijk gelogen worden.

Journalisten verbreiden deze leugens, maar ze bedenken ze niet altijd zelf. Ze hebben aangevers van trefwoorden, de jihadofiele academici. Bijvoorbeeld Helga Baumgarten, die sinds 2004 aan de Bir-Zeit-universiteit in de buurt van Ramallah politieke wetenschappen doceert en de door de Duitse staat gefinancierde “Duitse Academische voor Uitwisselingsbeurzen” in Jeruzalem leidt. Bir-Zeit staat bekend als rekruteringsbureau voor terroristen en als het bolwerk van Hamas op de Westelijke Jordaanoever. Op dit moment is er een “kusttentoonstelling” met nagemaakte raketten, martelaarfoto´s en ander Hamas-propaganda te zien. Precies de juiste plek voor Helga Baumgarten, wiens werk erin bestaat om propaganda voor Hamas te maken. Een typische passage uit een van haar boeken luidt:

“In de westerse media wordt vaak gesuggereerd dat Hamas voor geweld en mensenverachting zou staan, niet bereid zou zijn tot vrede en Israël door een islamitische staat zou willen vervangen. Hamas is echter meer: zij vertegenwoordigt ook een programma van sociale, politieke en economische hervorming en van democratische veranderingen. Ze is niet alleen maar de vredesvijand, maar bereid tot onderhandelingen. Haar doel is de beëindiging van de Israëlische bezetting, niet de vernietiging van de staat Israël. Ze is een serieus te nemen politieke speler, die niet alleen, zoals al is gebeurd, in de Palestijnse politiek, maar ook in de internationale politiek geïntegreerd kan en zou moeten worden.” (Helga Baumgarten: “De politieke islam in Palestina”, pagina 188).

Het zou het doel van Hamas zijn om een gemeenschap te creëren, “die op democratie en vrijheid is gebaseerd”, zei ze ooit in een interview met “Stern”. Als Hamas-deskundige wordt ze regelmatig door publiekrechtelijke zenders zoals “Deutschlandradio”, “Deutsche Welle” en de WDR geïnterviewd. Als journalisten of politici aan je willen vertellen dat er “gematigde krachten” binnen Hamas zouden bestaan, dan weet je waar ze dat vandaan hebben: rechtstreeks uit de rakettenuniversiteit. “Pragmatici” bestaan binnen Hamas overigens echt: dat zijn diegenen, die de raketten afvuren volgens het pragmatische motto: Een dode Jood is beter dan een bijgeschaafd antisemitisch essay.

Bron:

http://lizaswelt.net/2012/12/20/lost-in-translation/

Auteur: Stefan Frank

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)