Streng geheim: de EU krijgt een eigen geheime dienst

(Door: Udo Ulfkotte)

Het is bekend dat de EU een gezamenlijke buitenlandse politiek heeft. Nauwelijks bekend is echter de nieuwe geheime dienst van de EU. Deze dient Brussel in de toekomst tegen de burgers te beschermen.

Wie zich voor Europese politiek interesseert, heeft zeker meegekregen dat er intussen een Europese dienst voor extern optreden (EEAS) bestaat met 1800 medewerkers, welk aantal uiteindelijk zal worden uitgebreid naar 4000. Er bestaat een EU-buitenlandgevolmachtigde en er bestaat een gezamenlijke veiligheidspolitiek.

Bijna dagelijks ervaren wij burgers in de media hoe de gezamenlijke buitenlandse en veiligheidspolitiek van de EU gecoördineerd wordt. Dat is de ene kant. Aan de andere kant krijgen we vreemd genoeg nooit iets te horen over hoe de EU ons burgers bespioneert. Daarvoor heeft de EU zelfs een eigen geheime dienst opgericht. En die wordt door niemand gecontroleerd. Het is het vermoedelijk meest duidelijke signaal daarvoor dat de EU langzaam afscheid neemt van de democratie.

Strijd tegen terreur als voorwendsel

Tot februari 2004 heeft men in Brussel de opbouw van een EU-geheime dienst zogenaamd strikt afgewezen. Destijds vertegenwoordigde men de opvatting dat de Europese politieautoriteit Europol genoeg competenties zou hebben. Ook kon men zich niet voorstellen hoe men naast de nationale geheime diensten de hoge financiële uitgaven voor een centrale Europese geheime dienst tegenover de burgers moest rechtvaardigen.

Die rechtvaardiging vond men met de terreuraanslagen van Madrid (maart 2004) en Londen (juli 2005). Noch Europol noch de nationale geheime diensten hadden deze zien aankomen of kunnen voorkomen. Bliksemsnel werd het gezamenlijke situatie- en analysecentrum onder omzeiling van alle Europese bepalingen betreffende bescherming van persoonlijke gegevens en onder het voorwendsel van de “strijd tegen de terreur” als Joint Situation Centre (SitCen) de kiemcel van een nieuwe Europese geheime dienst.

In augustus 2008 spraken de Ministers van Binnenlandse Zaken van Duitsland, België, Frankrijk, Zweden, Slovenië, Spanje, de Tsjechische Republiek en Hongarije zich tenslotte uit voor de oprichting van een Europese geheime dienst.

Daarvoor werden na de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon in het jaar 2009 naast het al genoemde SitCen ook de zogenaamde Crisis Room (“Crisis Centrum”) van de Europese Commissie en de veiligheidsstructuren van de Raad van Europa als fundament van de nieuwe geheime dienst uitgekozen, die op 1 december 2010 officieel met zijn werk begon. Verrassend genoeg kwam hierover geen persmededeling noch enige andere informatie. Van de honderd EU-burgers weten minstens 99 niet dat de EU al maanden een eigen geheime dienst heeft. Hij heeft tot nu toe zelfs niet eens een naam. Zogenaamd dient de naamloze veiligheidsautoriteit de onafhankelijkheid van de EU van informatie van de geheime dienst uit de VS te garanderen. En hij moet het werk van de nationale Europese geheime diensten coördineren.

Geen transparantie, geen controle

Bij nadere beschouwing wordt duidelijk dat de geheime dienst van de EU een ondemocratische instelling is, zoals je ze vaak in dictaturen of Derde Wereldlanden aantreft. Want er is noch sprake van transparantie in de structuren noch van enige controle of democratische legitimering.

Erger nog: daar worden zaken betreffende de politie, het leger en civiele bewakingsmaatregelen van burgers zonder enig bezwaar door elkaar worden gemengd. Dat wordt het duidelijkst bij de veiligheidsafdeling van de Raad van Europa met de naam “Watch-Keeping Capability” (WKC). Dat was voor de opname in de nieuwe geheime dienst van de EU een afdeling van de militaire staf van de EU, die met politiemensen en militairen verdachte burgers bewaakte. Ook de al genoemde analysecentrale SitCen is geenszins alleen maar verantwoordelijk voor het voorspellen van mogelijke gewapende of politieke conflicten evenals de observatie en politieke beoordeling van crisissituaties buiten de EU.

Een van de zaken die op dit moment speciale aandacht krijgt, is de observatie van “politieke radicalisering van groepen”. In heldere taal: geobserveerd worden diegenen die gevaarlijk zouden kunnen worden voor de EU-leiding en bijvoorbeeld protestacties zouden kunnen aanwakkeren. SitCen krijgt informatie van Europol. Bovendien van de militaire inlichtingendiensten van de lidstaten en het heeft ook toegang tot spionagesatellieten. Naast eigen satellieten en spionnen zijn de belangrijkste bronnen echter de nationale geheime diensten van de EU.

Een nieuw stafcentrum

De taken en bevoegdheden van SitCen werden, in tegenstelling tot die van Europol, nooit juridische vastgelegd. Zelfs controlepogingen via de omweg van de financiën zijn niet mogelijk, omdat het budget nergens uitdrukkelijk wordt vermeld en op dit moment intern via de EEAS wordt afgewikkeld. Met de fusie van de afdelingen van de geheime dienst, het leger en de politie worden alle controlemechanismen waardeloos. Tot 2015 bouwt de Europese Commissie een nieuw stafcentrum voor haar geheime dienst.

Daar dienen regelmatig “gevaren- en risico-inschattingen” over alle bevolkingsgroepen te worden uitgevoerd. Het gaat daarbij geenszins alleen om terrorisme, georganiseerde misdaad of catastrofebescherming.

Bronnen:

http://info.kopp-verlag.de/hintergruende/deutschland/udo-ulfkotte/streng-geheim-die-eu-bekommteineneigenengeheimdienst.html;jsessionid=ED19233CF25102E848B91A84330FEF02

Auteur: Udo Ulfkotte

http://deutschelobby.com/2013/02/15/streng-geheim-die-eu-bekommt-einen-eigenen-geheimdienst/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)