Islam is angst – deel 2: De moordenaars

Deel 1 van dit drieluik verscheen op 20 november op dit weblog.

Islamitische angst in cijfers

Laten we nu eens kijken naar de realiteit van de Europese, islamitische angst, zoals deze door Fleming Rose wordt omschreven, en zien of dit ons kan helpen om de angst in een bijna 100% islamitische samenleving te begrijpen.

Houd in uw achterhoofd, dat moslims in Europa minder dan 10% van de bevolking uitmaken. Maar ook als moslims maar zo´n klein deel van de totale bevolking uitmaken, dan had de mogelijke aanwezigheid van islamitische moordenaars, volgens Fleming Rose, het effect om de “zelfgekozen grenzen van de vrijheid van meningsuiting” te creëren, die “steeds strakker werden aangetrokken”.

Laten we deze realiteit in de gaten houden. West-Europeanen, die ermee opgroeiden in de vrijheid van meningsuiting te geloven, die in hun eigen vrije en open samenlevingen leven, zijn bang om zich kritisch uit te laten over de islam, terwijl de moslims een aandeel van onder de 10% van de West-Europese bevolking uitmaken.

Laten we ons eens voorstellen hoe het moet zijn in een islamitische samenleving, waarin praktisch 100% van de bevolking islamitisch is. De angstfactor moet minstens tienmaal groter zijn.

Stelt u zich eens een islamitische samenleving voor van bijna 100%, een islamitische samenleving, waarin religieuze moordenaars, zoals Mohammed Bouyeri, letterlijk overal rondtrekken. De vrijheid van meningsuiting en het kritische debat van de islam zijn in islamitische samenlevingen feitelijk beëindigd. Beëindigd door de duistere macht van de islamitische angst. Beëindigd door de angst voor de onzichtbare religieuze moordenaars.

Dit onvermogen binnen de islamitische samenleving om kritisch over de islam te spreken, is een van de belangrijkste redenen dat de islam in zijn eindeloze kringloop vastzit. Moslims kunnen het geweld, waardoor ze omgeven zijn, duidelijk zien. Maar ze weten maar al te goed, dat ieder kritisch debat daarover de aandacht van moordenaars zoals Mohammed Bouyeri op zich zouden kunnen vestigen. Uiteindelijk leven moslims in een systeem van de angst, dat hen stil houdt. In een systeem, waarover ze geen controle hebben.

Nu, nu we een begin van een vermoeden hebben wat de islamitische angst betekent, gaan we verder en kijken we wie deze islamitische moordenaars zijn.

Wie zijn de moordenaars?

Voordat we met onze beschouwingen over de islamitische moordenaars beginnen, moeten we kijken naar een kenmerk, dat alle religies gemeenschappelijk hebben. Gelovigen bestaan in alle stadia van het geloof. Velen zijn slechts marginaal gelovig, anderen tamelijk gelovig. Laten we, als hulpmiddel bij deze beschouwing, een horizontale lijn, genaamd “geloofsindex” schaal aanleggen. Daarop kunnen we de gelovigen indelen van het minst gelovig tot uiterst gelovig.

Dat ziet er zo uit:

—————————————-geloofsindex—————————————

Minst gelovig—————————————————————-Meest gelovig

1——–2——–3———4——–5——–6———7———8———-9——–10

Aan de linkerkant komen de minst vrome gelovigen. Enkelen daarvan zijn zo weinig gelovig, dat me ze als seculier kan beschouwen. Aan de rechterkant bevinden zich de vroomste gelovigen.

We geven de “geloofsindex” nummers van 1 t/m 10. De 1 betekent de minst gelovigen en de 10 betekent de vroomsten.

Islamitische moordenaars komen uit de rijen van de vroomste islamgelovigen. Op de schaal van de “geloofsindex” liggen deze gelovigen ergens in het gebied 9,75 tot 10. Deze gelovigen zouden onder de juiste combinatie van feiten en omstandigheden bereid zijn om in naam van het geloof geweld te plegen.

Deze aller vroomste gelovigen werden er religieus voor opgeleid om te geloven in de talrijke oproepen tot geweld, die de islamitische leer bevat. De koran, de Hadith en de soenna, de fundamentele basis van de islam, bevatten allemaal talrijke oproepen tot geweld. Bovendien ondersteunen islamitische geleerden, de infrastructuur van de moellahs, fatwa´s en sociale normen het geweld in naam van de islam. De vroomste gelovigen accepteren het als de waarheid, dat zij de door Allah geschonken autoriteit hebben om geweld te gebruiken ten voordele van de islam.

In reële cijfers vormen hoogstwaarschijnlijk 0,1% tot 10% van de totale bevolking, die bereid zijn om geweld uit te oefenen in naam van de islam. Dat varieert dus tussen 1 op de 1000 en 1 op de 10.

De islamitische bevolking bedraagt op dit moment 1,3 miljard mensen. Dat betekent, dat het aantal islamitische moordenaars varieert tussen 1,3 miljoen en 130 miljoen – het gevaar is moeilijk in te schatten.

Deze grote afwijking in het aantal potentiële moordenaars binnen de totale bevolking wordt veroorzaakt door vele factoren. Ten eerste “onderschrijft” de meerderheid van de moordenaars nooit reëel om deel uit te maken van een islamitische strijdmacht, dus is het onmogelijk om erachter te komen hoeveel van hen er werkelijk bestaan. Bovendien handelen de meesten van hen vanuit een diepe religieuze overtuiging, die van dag tot dag kan veranderen. Ook kent de structuur van de islam geen centrale autoriteit, dus kan op iedere willekeurige dag iedere vrome moslim onafhankelijk besluiten zijn religieuze lot te vervullen. Bovendien kunnen voor de islam belangrijke vragen (zoals de verdediging van de islam bij bedreigingen – zoals in Irak) een groter percentage vrome gelovigen ertoe bewegen hun religieuze plichten na te komen.

Om de zaak nog erger te maken, bestaat er, ook al is het aantal aller vroomste moslims – dus zij, die bereid zijn om voor de islam geweld te gebruiken – beperkt, een tweede groep, die de werking van deze moordenaars versterkt en uitbreidt. Dat zijn de sympathisanten en ondersteuners van het religieuze geweld.

Deze sympathisanten en ondersteuners ( 8 tot 9,5 op de “geloofsindex” schaal) handelen in de realiteit als ogen en oren van de moordenaars. Ook al zouden de sympathisanten niet van plan zijn om geweld te gebruiken, dan zijn ze toch bereid dit te ondersteunen. Ze zijn ook bereid om te praten over datgene wat ze zien. Als de sympathisanten en de aller vroomste moslims in de moskee samenkomen, of in andere maatschappelijke situaties, doen ze aan small talk en conversaties, die de moordenaars nieuwe informatie leveren.

In cijfers maakt de combinatie van de sympathisanten en de aller vroomsten hoogstwaarschijnlijk ongeveer 20% van de islamitische totale bevolking uit. Dat betekent, dat ongeveer 1 op de 5 personen een moordenaar of een sympathisant is. Omdat hun identiteit doorzichtig of onbekend is, draagt de aanwezigheid van de sympathisanten bij aan de hierboven omschreven angstfactor.

(Stelt u zich eens voor binnen dit scenario een moslim te zijn. Iedere keer als u met vijf vrienden of meer bij elkaar komt, kunt u statistisch gezien met een van deze vrome moordenaars of sympathisanten samenzijn. Zou u bereid zijn om openlijk over religieuze zaken te praten, tenzij u echt “zeker” zou zijn van uw vrienden?)

Vanwege het islamitische principe van de Taqiyya (misleiding om de islam te bevorderen) ontkennen de meeste moslims het bestaan van deze “groep” moordenaars. Bovendien zouden de moordenaars iedereen vermoorden die de aandacht op hen vestigen of  bekritiseren zou. Niet moslims nemen deze moordenaars normaalgesproken vanuit een combinatie van onwetendheid en politieke correctheid niet waar. Bovendien verwart de sluier van legitimiteit, die de islam als religie bezit, het thema.

Deze moordenaars kunnen onafhankelijke, ongeorganiseerde individuen zijn zoals Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Theo van Gogh in Amsterdam. Deze onafhankelijke moordenaars handelen als zelfbenoemde “vrije agenten”. Onder de islamitische wetgeving zijn ze zelfstandig gemachtigd om de islamitische wet van de sharia te volstrekken. Vanwege hun status van “vrije vertegenwoordiger”, hun vermogen om tot de daad onopgemerkt te blijven, hun gelijkmatige verdeling in de islamitische samenleving en hun aantal, zijn deze “zelfstandige” islamitische moordenaars voor een enorm groot deel verantwoordelijk voor de angst binnen de islamitische samenleving. Als deze “zelfstandige” moordenaars hun werk in de niet-islamitische wereld uitvoeren, worden hun daden normaalgesproken als criminele handelingen beschouwd, zonder relatie tot de islamitische oproepen tot geweld.

De moordenaars van de islam kunnen ook in groepen van iedere willekeurige grootte en ieder type georganiseerd zijn – van cellen bestaande uit twee man tot grote organisaties zoals Al Qaida, de Islamitische Jihad, Hamas, Hezbollah of andere terreurorganisaties. De groepen werken onafhankelijk of in samenwerking met andere groepen of individuen. Hun acties hebben geen centrale autoriteit nodig, maar kunnen gecoördineerd zijn met andere groepen. De grootte en de reikwijdte worden alleen begrensd door het organisatorische vermogen van de groep en de deelnemende individuen. Iedereen en al deze groepen kunnen helpen of hulp krijgen van andere groepen. Islamitische regeringen geven routinematig verdekte ondersteuning aan veel van deze groepen, terwijl tegelijkertijd wordt beweerd, dat het “niet-regerings-spelers” zouden zijn.

Terwijl de meeste islamitische moordenaars helemaal aan de rechterkant van de “geloofsindex” schaal staan, vallen enkele van de minder vrome gelovigen ten prooi aan een fenomeen, dat “plotselinge Jihad syndroom” wordt genoemd. Dat betekent, dat onder een bepaalde samenloop van omstandigheden zij ertoe gebracht kunnen worden om geweld te gebruiken.

De moordenaars van de islam kunnen anoniem handelen. Net zoals de moordenaars, die bommen op openbare plaatsen achterlaten of de motorrijders, die granaten in een mensenmenigte gooien. Andere moordenaars komen trots naar voren en verrichten hun werk in het openbaar, zoals Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Theo van Gogh.

Enkele islamitische moordenaars zijn vaak heel eenvoudig te herkennen. Ze kunnen zo in het nieuws gevonden worden. De 19 mannen van 11 september waren islamitische moordenaars. De eindeloze stroom Irakese en Afghaanse zelfmoorddaders zijn islamitische moordenaars. De mannen, die in Londen het verkeerssysteem bombardeerden, waren islamitische moordenaars. De moordenaars in Belson maakten deel uit van deze groep.

In Thailand onthoofden islamitische moordenaars schoolmeisjes en schieten ze landarbeiders neer. Op de Filippijnen bombarderen ze markten en veerboten. In Spanje bombardeerden ze het transportsysteem. In Jordanië bombarderen ze bruiloftspartijen en schieten ze professoren neer. In Egypte schoten ze toeristen bij de piramides dood en bombardeerden ze hotels. Zij waren ook diegenen, die president Anwar al-Sadat vermoordden.

In India hebben de islamitische moordenaars meerdere keren toegeslagen en ze maken het leven in Kasjmier ondraaglijk. In Afrika waren het islamitische moordenaars, die er aan werkten de bommen aan de Amerikaanse ambassade tot ontploffing te brengen. In Soedan zijn ze verantwoordelijk voor de moordpartijen in Darfur. In Libanon en Gaza vuren ze raketten op Israël af. In Argentinië bombarderen ze de Israëlische ambassade.

In West-Europa werken de moordenaars in de islamitische getto´s en zorgen ervoor dat de moslims hun geloof niet verlaten. In Frankrijk bombarderen ze de metro en hielpen ze in 2006 mee om de onlusten aan te wakkeren.

Zelfs in de VS doen de islamitische moordenaars hun werk. Nidal Malik Hasan vermoordde 13 mensen en verwondde 30 anderen in Fort Hood en John Allen Muhamad schoot rondom Washington DC toen mensen dood. In Salt Lake City vermoordde Suleiman Talovic vijf mensen in een warenhuis. In Seattle vermoordde Naveed Afzal Haq een mens en verwondde er vier. Op de universiteit van North Carolina in Chapel Hill reed een zojuist afgestudeerde student, Mohammed Reza Taheria-Azar, met zjin SUV op een groep studenten in. In New Jersey maakten zes moordenaars plannen voor een aanval op Fort Dix (opmerkelijk is, dat de gepubliceerde opinie ons wil doen laten geloven, dat deze misdaden allemaal onsamenhangende, op zichzelf staande criminele daden zouden zijn. De waarheid is de volgende: deze misdaden maken allemaal onderdeel uit van datgene wat we van het cyclische systeem van het geweld van de islam kunnen verwachten).

Op iedere plaats ter wereld waar moslims zijn te vinden, vinden we ook islamitische moordenaars. Omdat deze moordenaars relatief gelijkmatig binnen de islamitische samenleving zijn verdeeld, betekent dit des te meer moslims des te meer moordenaars.

Het soort werk van deze moordenaars hangt af van het percentage moslims in de samenleving waarin ze werken.

Binnen de islamitische samenleving is het hun belangrijkste taak om de islam in leven te houden. Dit doen ze door iedereen te doden die:

 1. Allah beledigt

2. Mohammed beledigt

3. de islam betwijfelt of probeert deze te veranderen, of

4. probeert de islam te verlaten

(Daarom komen moslims zo vroom over, verlaten ze hun geloof niet en spreken gematigde moslims niet openlijk). Bovendien is het in islamitische samenlevingen hun taak om de naleving van de sharia te verbeteren en de islamitische wet van de sharia uit te voeren. In Afghanistan blazen de moordenaars meisjesscholen op om het ideaal van de ware islamitische staat af te dwingen. In Egypte vermoordden ze Anwar al-Sadat, want hij had met de poging om vrede met Israël te sluiten de islamitische wet overtreden.

Op plaatsen, waar de islamitische samenleving in contact komt met de niet-islamitische samenleving, zoals nu in West-Europa, is het hun allerbelangrijkste taak om te garanderen niet assimileren in de samenleving van hun gastland (dus opnieuw: het overleven van de islam garanderen). Hun andere taken bestaan uit het terroriseren van niet-moslims om ze te bekeren of ze de islamitische wet van de sharia te laten accepteren. Dit terroriseren kan een vorm van crimineel gedrag bevatten of een guerrillaconflict op laag niveau. Voorbeelden van de laatste zijn Kasjmier, de Balkan, Thailand, de Filippijnen, de Afrikaanse Sub-Sahara en nu zelfs West-Europa.

De moordenaars zijn overwegend jong en mannelijk. Ook vrouwen maken sinds kort een klein deel van de moordenaars uit. Ze zijn afkomstig uit alle sociale klassen. Armoede is niet de reden, maar vormt een voordeel voor vrome gelovigen bij de zoektocht naar nieuwe “rekruten”.

Dit systeem vindt zelfs een mogelijkheid om gebruik te maken van de destructieve macht van zijn jonge, mannelijke, sociale buitenstaanders. Zij kunnen hun destructieve gedrag tot uiting brengen in de vorm van verkrachtingen, roof en lichamelijk geweld en positieve feedback krijgen van de vroomsten. Dat is de reden waarom er in de gevangenissen in West-Europa zoveel islamitische gevangenen zitten.

De droevige waarheid over de islamitische moordenaars is; omdat de islam constant aanspraak maakt op religieuze legitimiteit, kan de islam als systeem vertrouwen op een reusachtige, onbetaalde, onzichtbare, ongeorganiseerde, individueel handelende, tot handelen gemachtigde en wijdverbreide groep van uiterst gemotiveerde vrome gelovigen, die bereid zijn te doden om de islam te houden zoals hij is.

Deze vrome gelovigen vertegenwoordigen in de realiteit een onconventioneel, onzichtbaar fantoomleger. Een leger, waarin niemand bevelen nodig heeft en iedere soldaat precies weet wat hem te doen staat. Een leger, waarin niemand echt de controle heeft. Een leger, dat net zo dodelijk is als ieder ander leger ter wereld.

Bron:

http://europenews.dk/de/node/49974

Auteur: Bob Smith

Bron oorspronkelijk artikel:

http://gatesofvienna.blogspot.com/2011/11/islam-is-fear-part-ii.html

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)

(Voorts ben ik van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl (Populistische Omroep Nederland). Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 gratis.)