Het Westen zwijgt

Een jaar geleden werd de familie Fogel in Itamar vermoord, een dorp, waarin ongeveer 100 gezinnen leven. Vader, moeder en drie kinderen werden in een gruwelijke nacht wreed vermoord. In deze nacht was een 12-jarig meisje tot middernacht op bezoek bij vrienden in de buurt. Ze keerde naar huis terug. Niemand deed open. Uiteindelijk ging ze onder begeleiding van een buurman het huis binnen. Toen zag ze haar moeder, haar vader en haar twee broertjes en zusje (11 jaar, 3 jaar, 3 maanden) met doorgesneden kelen.

Maar een jaar na de gebeurtenissen kan men vaststellen, dat diegenen, die zogenaamd klagen over het geweld aan beide kanten van de Israëlisch-Palestijnse vergelijking, volledig stom zijn gebleven over het bloedbad van Itamar. Van al die mensenrechtengroeperingen en NGO´s hoorde men geen enkel woord van veroordeling wegens de moord op onschuldigen.

De bijna dagelijkse demonisering van de kolonisten heeft in Itamar haar doel bereikt. Daarom werd dit ook niet meer als het doden van medemensen beschouwd, maar als het doden van “demonen” of als het doden van de kinderen van “monsters” of “duivels”. In werkelijkheid werden de burgers van Judea en Samaria “bloedegels”, “slangen” en “parasieten” genoemd.

Midden in de Tweede Intifada, toen zijn eigen studenten in bussen en restaurants werden afgeslacht, verkondigde de professor Ze´ev Sternhell van de Hebreeuwse Universiteit Jeruzalem, dat “de Palestijnen er goed aan zouden doen om hun strijd op de nederzettingen te concentreren”. Itamar is een van deze nederzettingen. In het jaar 2001, toen Arabieren in Tekoa twee jongens – twee “kolonistenkinderen”- de schedels ingeslagen en daarna sadistisch vermoord hebben, verkondigde de Israëlische psychiater Ruchama Marton, dat “de kolonisten kleine monsters zouden grootbrengen”. En Moshe Zimmermann van de Hebreeuwse Universiteit zei, dat hij kolonisten als Hitlerjugend zou beschouwen.

Itamar bewijst, dat rationele argumenten niets kunnen bewerkstelligen tegen een ideologie, die als waanzinnig streeft naar de vernietiging van de Joden. De duistere, van haat vervulde blik in de ogen van de terroristen, die tegen Itamar ten strijde waren getrokken, spreekt boekdelen over hun bezetenheid om de Middellandse Zee rood te kleuren met het bloed van Joden. Daarom is het geen verrassing, dat een tante van een van de moordenaars van de familie Fogel hem onlangs voor de Palestijnse televisie een “held” en een “legende” genoemd heeft. De tante las ook een gedicht voor. Een gedicht ter ere van de moordenaar. En de moeder van de moordenaar Hakim Awad stuurde haar zoon via de Palestijnse televisie haar gelukwensen en was er trots op dat hij de leider was van het Itamar-bloedbad. In dit geval dient men er ook rekening mee te houden, dat de televisie van de Palestijnse Autoriteit wordt meegefinancierd door de Europese Unie. Haar blauwe vlag wordt tijdens de uitzendingen openlijk getoond.

Maar er bestaat in dit verband nog iets gruwelijkers dan de sadistische haat van mensen zoals de Awads: dat is de zelfingenomenheid van het Westen. De afgelopen jaren werden er genoeg sentimentele films gemaakt over joodse kinderen, die in de vernietigingskampen werden vermoord in hun pyjama´s. Maar diezelfde publieke opinie reageert met absolute onverschilligheid op de beelden van de Fogel-baby´s, die door terroristen werden verminkt.

Maatschappelijk erkende Jodenhaat

Het Westen beschouwt de Fogel´s, tot en met de onthoofde baby, als minder menselijk dan de Arabische slachtoffers en daarom de westerse verontwaardiging en woede minder waard. Voor deze westerse zienswijze zijn de huidige “kolonistenkinderen” net zo weinig zichtbaar als dit destijds in de jaren-70 de Noord-Israëlische steden waren. Destijds, toen de terroristen van Yasser Arafat Israëlische baby´s in Ma´alt, Kiryat Shmona, Misgav Am en Avivim hebben vermoord.

Wie kent de namen van Shalhevet Pass, van de Hatuel´s en de Shabo´s? Of die van Danielle Shefi uit Adora, die door terroristen werd doodgeschoten toen ze in de slaapkamer van haar ouders speelde? Wie herinnert zich de naam Shaked Avraham? Zij was een meisje van zeven maanden oud uit Nogohot, dat door een terrorist werd vermoord, die de gemeenschap was binnengeslopen terwijl de bewoners bezig waren met het vieren van Rosh Hashana, het joodse Nieuwjaar. Op het moment dat ze vermoord werd, had de zeven maanden oude Shaked net leren lopen.

Het bloedbad van Itamar werd verontschuldigd, omdat de “woede” van de daders in de ogen van de internationale gemeenschap volledig gerechtvaardigd is. De president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, heeft vele keren gezegd: “Ik zal nooit toestaan, dat er ook maar één enkele Israëli onder ons woont op Palestijns grondgebied”. Daarmee zou een Palestijnenstaat de eerste staat sinds nazi-Duitsland zijn, die het Joden officieel zou verbieden in hem te wonen. Sinds nazi-Duitsland zou Palestina het eerste “Jodenreine” land zijn.

Dat een Arabische organisatie de aanwezigheid van Joden een belemmering voor vrede noemt, is tot daar aan toe. Het is echter heel iets anders wanneer een Verlichte en zogenaamde liberale wereld dit doet. Maar precies dat is de reden waarom het bloedbad van Itamar niet voor wereldwijde opschudding heeft gezorgd. Want in een wereld, die niet zo onwerkelijk surrealistisch zou zijn als de wereld waarin wij leven, zou het inbreken in een joods huis en het doorsnijden van de kelen van baby´s tot openbare morele en religieuze protesten leiden.

Bovendien heeft deze daad al duizenden keren plaatsgevonden en men zou verwachten, dat dit tot een internationale opstand zou hebben geleid. Maar in de wereld, waarin wij leven, is Itamar slechts een voetnoot. Het Vaticaan heeft geen opmerking over het bloedbad van Itamar gemaakt; ook UNICEF heeft haar stem niet verheven tegen het afslachten van onschuldige joodse kinderen.

De media hebben voor zichzelf echter een rechtvaardiging bedacht. Omdat de baby´s van Itamar “kolonisten” waren, hebben ze deze misdaad aan zichzelf te wijten. En inderdaad, na iedere slachting op “kolonisten” lezen we allemaal dezelfde commentaren in de mainstream media: Als de Joden er niet geweest zouden zijn, dan zouden ze niet vermoord zijn. Maar, als Israël deze zienswijze serieus wilde nemen, dan zou de hele Israëlische staat moeten worden geliquideerd.

De Nederlandse schrijver Leon de Winter heeft het goed geformuleerd: “Antisemitisme is salonfähig” – hierbij gebruikte hij het Duitse woord “salonfähig”, dat maatschappelijke acceptatie betekent. En inderdaad kan er geen andere conclusie meer getrokken worden. Want, als het sterven van joodse onschuldigen zo weinig aandacht krijgt, dan is dat, omdat joodse levens niet tellen. Dat is de belangrijkste les van Itamar: de “geciviliseerde wereld” staat opnieuw op het punt om te wennen aan een nieuwe Shoah.

http://friendsofitamar.org/index.html

Bron:

http://aro1.com/der-westen-schweigt/#more-21339

Vertaling: Renate

Bron oorspronkelijk artikel:

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4193530,00.html

Auteur: Giulio Meotti

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)