De nieuwe mode der intellectuelen: Israël als apartheidsstaat

Wegblokkade in het Arabische deel van Hebron

(Door: Paul Verhaegh)

Het bekritiseren van Israël is erg in tegenwoordig. Denk bijvoorbeeld aan de BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) movement. Of de vergelijking van Israël met het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Misschien doet het Westen er verstandig aan om op de eigen zaken te letten. Voor Europeanen geldt dat heel zeker.

Een Israëlische kennis vertelde mij dat ze tijdens een cursus Hebreeuws een Arabische Israëliër ontmoette. De Arabier vertelde haar hoe hij als Arabier het leven in Israël ervoer. Voor de Israëlische was dat een eyeopener, en dat zei ze ook tegen de Arabier. Maar ze voegde eraan toe: ‘Wij Joden hebben maar één land waar we heen kunnen, dat is hier. Jullie Arabieren kunnen wel uit een dozijn landen kiezen. Waarom zouden we wijken voor jullie?’ Een keihard standpunt, maar niet helemaal zonder grond, denk je dan. Er is een groot aantal landen waar de islam of het christendom dominant zijn, maar inderdaad maar één land waar het Jodendom geen minderheidsreligie is: Israël.

Het is echter niet zozeer de positie van Arabische Israëliërs die internationaal de aandacht trekt, maar de controle van Israël over de in 1967 veroverde gebieden. Het publieke debat over de situatie in het Midden-Oosten spitst zich dan toe op de nederzettingenpolitiek en de beschermingsmuur. Niet iedere deelnemer aan de discussie beschikt over zelfverworven kennis van de lokale situatie. Je moet er toch eens zelf zijn geweest, en bij voorkeur langer dan de obligate 12- of 14-daagse rondreis, om een idee te krijgen hoe de zaken liggen in het Midden-Oosten. Dat geldt voor Israëlcritici net zo goed als voor Israëlsupporters.

Een vraag die in het Midden-Oostendebat steevast naar voren komt is of je antizionisme op één lijn kunt stellen met anti-antisemitisme. Zelf ben ik er niet voor om dat op voorhand te doen. Het slaat namelijk iedere discussie dood. Antisemitisme is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog immers hét grote taboe in de Westerse wereld. Dat wil niet zeggen dat achter antizionisme geen Jodenhaat schuil kan gaan, maar het lijkt me beter om pas te constateren als je het ook aan kunt tonen. Die ‘onschuldpresumptie’ zou moeten gelden voor antizionisten uit zowel het linkse als het rechtse kamp. Dat laatste is niet altijd het geval. Als (extreem) rechts ageert tegen wat men in die kringen de ‘zionist occupation government’ (ZOG) noemt, dan roept iedereen meteen ‘zie je wel, de Jodenhaat is weer terug’. Roept (extreem) links ‘Palestina vrij’ dan is dat opeens een politiek standpunt dat boven iedere verdenking van Jodenhaat dient te staan. Als er op dit punt een verschil is tussen (extreem) links en extreem rechts – d.w.z. klassiek extreem rechts, Hitlerfans dus – dan is het dat bij de Hitlerfans het anti-antisemitisme erg dicht – en zichtbaar – onder de oppervlakte ligt, terwijl extreem links niet in de eerste plaats anti-joods is, maar eerder pro-Arabisch. Feit is echter dat er in de Arabische wereld een enorme haat tegen de joodse staat heerst. Israël is een belegerd land, dat sinds haar oprichting in 1948 geen echte vrede heeft gekend, althans niet zoals wij hier in Europa het begrip vrede opvatten. Wie zich tegen het zionisme keert, speelt daarmee de Arabische haat in de kaart, ongeacht of dat bewust of onbewust gebeurt.

Nu is niet iedere Israëlcriticus een antizionist. Was het maar zo eenvoudig. De ijveraars voor de Palestijnse zaak claimen dat zij een einde willen maken aan de bezetting van de Palestijnse gebieden (de Westbank) dan wel aan de blokkade van Palestijnse gebieden door Israël (Gaza). Zij vergelijken de behandeling van de inwoners van deze gebieden (‘Palestijnen’) met de apartheid die de blanke regering van Zuid-Afrika instelde om de zwarte meerderheid onder controle te houden.

Laten we die vergelijking eens nader beschouwen.

Om te beginnen moeten we de gehanteerde begrippen onderzoeken. Wat zijn ‘Palestijnen’ en wat verstaan we onder ‘Palestina’? ‘Palestijnen’ zijn de bewoners van een gebied dat voor de stichting van de staat Israël het mandaatgebied Palestina heette. Daarvoor was het eeuwenlang onderdeel van het Ottomaanse Rijk. Het Ottomaanse Rijk heeft dit gebied veroverd op het Romeinse Rijk. Het gebied dat we nu Israël noemen is dus vaker wel bezet geweest door vreemde heersers dan niet. In die zin is het bestaan van de huidige, soevereine staat Israël een historische uitzondering.

De Mandaatgebieden Palestina en Transjordanië 1920-1948

Als met ‘Palestijnen’ inwoners van het gebied Palestina worden bedoeld, dan zijn Israëlische Joden ook Palestijnen. De joodse migratie naar – toen nog – Palestina kwam immers eind 19e eeuw al op gang. De staat Israël is een gevolg van de deling van het toenmalige mandaatgebied Palestina. Het deel dat niet onder joods bestuur kwam werd in 1950 geannexeerd door Jordanië. Het mandaatgebied Palestina is met die deling opgeheven. Het volk dat zich tegenwoordig Palestijnen noemt, zijn Arabieren die na de annexatie van 1950 onder het gezag van de regering van Jordanië kwamen. Dat deze mensen daarover niets gevraagd is, doet aan dit feit niet af. Door de uitkomst van de Zesdaagse Oorlog van 1967 kwam dit stuk van het door Jordanië geannexeerde deel van het mandaatgebied Palestina onder gezag van Israël. Ook daarover werd de bewoners van de Westbank niets gevraagd. Uitgaande van het principe van de volkssoevereiniteit kun je stellen dat de bewoners van de Westbank zelf moeten bepalen of ze bij een van deze twee staten willen horen, dan wel een eigen bestuur c.q. staat willen. Het is in die context dat de aanduiding ‘Palestijnen’ praktische betekenis krijgt. Zonder ‘volk’ kan er immers geen sprake zijn van volkssoevereiniteit. Het gebruik van de term ‘Palestijnen’ is duidelijk bedoeld om die soevereiniteit mogelijk te maken, en niet slechts een aanduiding van Arabieren die op de Westbank of in Gaza leven. Zonder het begrip ‘het Palestijnse volk’ is het bestuur over de Westbank niet meer dan een nog te regelen kwestie tussen Israël en Jordanië.

Wie spreekt van ‘het Palestijnse volk’ onderschrijft daarmee impliciet het streven naar een tweestatenoplossing. Voor Israël is het risico levensgroot dat zo’n staat een bruggenhoofd in de strijd tegen Israël wordt. Er is genoeg reden om dat te verwachten. Wie herinnert zich niet de ontruiming van de settlements in Gaza tijdens het premierschap van Ariël Sharon? Heeft dit gebaar voor vrede tussen de Arabieren van Gaza en Israël gezorgd? Niet echt. Israël ziet zich genoodzaakt om de toegang tot Gaza streng te controleren, niet om de inwoners van Gaza dwars te zitten, maar om de veiligheid van de eigen mensen te waarborgen. De les uit de vrijwillige terugtrekking uit Gaza is duidelijk: zolang er twijfel is aan de vredesintentie van de ‘Palestijnen’ op de Westbank is het begrijpelijk dat Israël geen concessies in de richting van een tweestatenoplossing doet. In die zin maakt het niet zozeer uit of de Arabieren uit Gaza en de Westbank nu wel of niet een apart volk, het Palestijnse volk, vormen of niet. De kernvraag is of de veiligheid van Joden én Arabieren is gewaarborgd. Als dat probleem is opgelost, kan volledig zelfbestuur voor Gaza en de Westbank geen probleem meer zijn voor Israël.

Grensovergang van Israël naar de Westbank

Zonder acceptatie van de joodse staat door de Arabieren zal de Westbank onder Israëlische controle blijven. De beperkingen die Israël oplegt aan de Arabieren zijn niet zonder grond. Toen het veiligheidshek er nog niet stond, vielen er bijna wekelijks doden door zelfmoordaanslagen in Israël. Met de bouw van het hek is Israël relatief veilig geworden, althans voor terreur door Arabieren uit de veroverde gebieden. Wie dit gegeven niet in aanmerking neemt, stelt het veiligheidsbelang van Joden achter bij de vrijheid het zelfbeschikkingsrecht van de Arabieren op de Westbank. En ging apartheid niet over het stelselmatig achterstellen van de belangen van de ene bevolkingsgroep bij de andere? Israël mag dan de bovenliggende partij zijn in het conflict met de Arabieren in de veroverde gebieden, maar de rollen alleen maar omkeren is geen oplossing.

Jodenhaat is anti-Westerse haat. De Westerse wereld zoals wij die kennen is niet denkbaar zonder de invloed van het Jodendom. Wie anti-joods is, richt zich – direct of indirect – ook tegen de Westerse wereld. Het is niet voor niets dat de meeste sympathisanten met de Palestijnse zaak uit de hoek van links en extreem links komen. In die kringen is de ‘culturele revolutie’ tegen de liberaal-burgerlijke cultuur die Europa heeft geërfd van de 19e eeuw al decennialang het Leitmotiv. Solidair zijn met anti-Westerse krachten ligt dan voor de hand.

De toekomst van Israël (en die van  Europa)

Zoals het Israël vergaat, zo zal het ook Europa vergaan, dat durf ik wel te poneren na vier weken in Israël.

Israëlcritici in Westerse landen – met name in Europa – kunnen hun aandacht beter op de problemen in eigen huis richten, in plaats van Israël de les te lezen. Israël kijkt dan wel iedere dag de haat van de Arabieren in de ogen, maar er zit altijd nog een grens – met daarop een veiligheidshek – tussen. In Europa is zo’n veiligheidshek er niet. De anti-Westerse haat is al lang onder ons. Dat maakt Europa kwetsbaarder voor – anti-joods en/of anti-Westers – geweld dan Israël. En daar waar radicale moslims er geen geheim van maken dat zij hun maatschappijmodel, met sharia en al, in de Westerse landen willen implementeren, is het risico op apartheid pas echt groot. Maar het zal niet de eerste keer zijn dat de ‘progressieven’ zich vergissen. En het lijkt wel erfelijk te zijn ook. In de jaren dertig liepen opa en oma met het gebroken geweertje, tijdens de Koude Oorlog waren pa en ma fellow travellers en nu zien we hoe de derde generatie ‘progressieven’ blind is voor de anti-Westerse haat in de wereld die Islam heet. In Israël zijn ze wijzer. En alleen dat al maakt het tot een uitzonderlijk land.

Bron:

http://www.hetvrijewoord.org/?p=1194

Auteur:

Paul Verhaegh