Is Amerika nog erger dan Europa wat betreft de islam?

(Door: Bruce Bawer)

Het lijkt lang geleden. Toen ik in 2006 mijn boek ‘Terwijl Europa sliep’ (While Europe Slept) schreef, was ik ervan overtuigd dat Amerika zo goed als immuun was voor de krachten die Europa ten val brachten. In het boek sprak ik van ‘een filosofische afgrond´ tussen Europa en de VS die ‘soms zo diep als de Atlantische oceaan zelf leek’. Het was Europa dat concessies had gedaan aan Hitler en (uiteindelijk) voor hem op de knieën ging in naam van de vrede; het waren de Amerikanen die de oceaan overstaken om hem te vernietigen in naam van de vrijheid. Op een bepaalde manier dachten de Europeanen nog steeds als lijfeigenen, zij zagen de staat als hun beschermer; in Amerika was ieder mens een koning en de overheid werkte voor ons. De Europeanen zouden voor niets in de wereld hun lange vakanties opgeven; de Amerikanen vonden het niet erg om lange dagen te werken om vooruit te komen. De Europeanen, verleid door het multiculturalisme, zagen zichzelf en de anderen als leden van een groep; de Amerikanen zagen iedereen als individu met een onvervreemdbaar recht op leven, op vrijheid en op het nastreven van geluk. De Europeanen koesterden hun verzorgingsstaat; de Amerikanen koesterden hun vrijheid.

Wat de islam betreft; Europa gaf zijn islamitische nieuwkomers alles, vroeg niets terug en moedigde niet alleen de separatistische enclaves aan maar verwelkomde die zelfs, waarin zijn zogenaamde ‘nieuwe landgenoten’ voor altijd buitenstaanders konden blijven, in ruil waarvoor de Europeanen een levenslange aanvoer van liefdevolle dankbaarheid verwachtten; de VS, van hun kant, geloofden vast in integratie, waarvoor zij altijd al een bijzondere gave hadden, ze eisten dat de nieuwkomers gingen werken, de wet zouden gehoorzamen, de taal zouden leren en de fundamentele waarden van het land zouden respecteren en in ruil daarvoor zouden ze daadwerkelijk worden gezien als echte Amerikanen – wat de nieuwkomers zelf ook zo zagen.

Zoals ik al zei, lijkt het lang geleden. Ik heb al heel lang begrepen dat de meeste van die eigenaardige verschillen gewoon niet meer te handhaven zijn. De door de Saoedi´s gefinancierde Amerikaanse ‘experts’ van het Midden-Oosten en hun bondgenoten in de Amerikaanse media hebben door de hele Amerikaanse samenleving fraai ogende leugens over de islam verspreid. Enkele van de meest invloedrijke juridische denkers van Amerika pleiten er onvermoeibaar voor om de sharia in de Amerikaanse rechtspraak te accepteren, om het Eerste Amendement af te zwakken voor wat de meningsuiting over de islam betreft. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken wordt gerund door mensen die zichzelf al jaren voorliegen over de islam, over de Moslim Broederschap en ga zo maar door en die staan te popelen om tot een soort compromis met de islamitische wereld te komen over de vraag wat de Amerikanen wel en niet zouden mogen zeggen over de religie van de vrede. Topfiguren in het Amerikaanse leger gaven er de voorkeur aan de Fort Hood jihadist als een psychiatrisch geval te behandelen. Het zogenaamde ‘Department of Homeland Security’ is in handen van mensen die dit maar al te graag zouden willen doen als dit al mogelijk was, alsof de terreurdaden, die op Amerikaanse bodem gepleegd zijn, gewone misdaden zijn. Van Hollywood tot Broadway, van de kunstgaleries tot de nieuwsmedia, zelfcensuur betreffende de islam is aan de orde van de dag. Kortom, Amerika is minstens zo gevoelig voor de gestage toename van de islamitische macht als Europa dat is.

Zoals ik al zei, kwam ik een paar jaar geleden tot deze erkenning en het is in feite het thema van mijn boek ´Surrender´ uit 2009. Toch ervoer ik iets dat leek op een openbaring over deze zaken, toen ik een paar weken geleden een interview met de heldhaftige Ayaan Hirsi Ali had op het podium had bij David Horowitz’s Restoration Weekend. Zoals de meeste Front Page lezers  ongetwijfeld goed weten, werd Ayaan geboren in Somalië, daar en in Saoedi-Arabië, Ethiopië en Kenia opgevoed als een vurig moslima en kreeg ze politiek asiel in Nederland in 1992. Ze verloor haar geloof op 9/11, werd in 2003 in het Nederlandse parlement gekozen en in die positie werd ze een verbluffend welsprekende, moedige en zeer bewonderde criticus van de islam – ze verhuisde echter naar Amerika in 2006, nadat bepaalde collega’s in het parlement, die geïrriteerd waren door haar ‘polariserende’ inzichten , haar in feite dwongen te vertrekken. In de VS werd Ayaan, die nu een aantal belangrijke bestsellers op haar naam heeft staan, niet alleen een ‘fellow’ aan het ‘American Enterprise Institute’, maar ook echtgenote en moeder – en een onvermoeibare en inspirerende spreker wiens waardevolle inzichten over de islam worden verwelkomd door het publiek in het hele land en in de wereld. Ik was vereerd dat ik werd gevraagd om haar te interviewen voor een omvangrijke en enthousiaste menigte, die was gekomen om haar in Palm Beach te horen.

Ayaan Hirsi Ali en Bruce Bawer

Zoals altijd had Ayaan die middag veel waardevolle dingen te zeggen. Maar wat me vooral opviel waren haar antwoorden op mijn vragen over Amerika en Europa. Toen zij voor het eerst naar Amerika kwam, vertelde ze me, werd ze overweldigd door de gulle ontvangst die ze kreeg van de mainstream media, in vergelijking tot de neerbuigendheid waarmee Nederlandse journalisten haar zo vaak behandelden; ze werd 60 minuten geïnterviewd op CNN, ze kreeg een positieve recensie in de New York Times, ze verscheen bij Bill Maher. Haar eerste indruk was dat in Amerika ‘de zon iedere dag schijnt als het erom gaat licht te werpen op de islam’.

Ze ziet de dingen nu helaas heel anders. “Er wordt verondersteld dat je het woord  ‘jihad’ niet gebruikt ….. De Verenigde Staten van Amerika erkennen geen islamitisch terrorisme. Het wordt ‘gewelddadig extremisme’ genoemd. Dat is erger dan in Europa – om het even in welk land in Europa”. In Europa, merkte zij op, is er op zijn minst ‘een vorm van erkenning’ van de kant van de politici dat terroristische handelingen op de een of andere manier zijn verbonden met de islam; de Amerikaanse leiders geven echter de voorkeur aan de meest absurde vorm van eufemisme. “‘Gewelddadig extremisme’ is de grootste grap van de eenentwintigste eeuw” beschuldigt ze. “Het grootste voorbeeld van goochelen met woorden – de meest cynische grap van de eenentwintigste eeuw”. Voor Ayaan is dit alles meer dan betreurenswaardig, want toen ze nog in Nederland woonde was Amerika ‘het voorbeeld’ dat de vrijheid koesterde, voor haar en voor anderen. Om die reden, zei ze, is het zo verontrustend om in de afgelopen jaren ‘de ontwikkelingen hier te zien’. Als Amerika in de toekomst niet meer Amerika zal zijn, vroeg zij zich af, waar moeten vrijheidslievende mensen dan nog heengaan?

Om voor zichzelf nog zekerheid te hebben, klampte Ayaan zich vast aan de voort durende zekerheid van ‘het uitzonderlijk zijn van Amerika’. Het probleem is, klaagde zij, dat te veel Amerikanen, waaronder president Obama, niet de bijzonderheid van Amerika willen erkennen – van wat het is en wat het aan de wereld heeft gegeven. Zelfs nadat zij twee decennia in het Westen heeft gewoond, zegt Ayaan, is ze nog steeds onder de indruk van al de kleine – alledaagse dingen die deel uitmaken van een vrij leven. Het probleem is dat de meeste Amerikanen al die kleine dingen voor lief nemen. Zij kunnen eenvoudigweg niet inzien dat ‘het bezit van deze fundamentele vrijheden iets is dat van hen kan worden weggenomen’. Ze realiseren zich niet dat hun vrijheid, historisch gezien, een abnormaliteit is, ze begrijpen niet dat die kan ‘verdampen’- en snel.

Ayaan vergeleek de geleidelijke daling van de Amerikaanse ‘waardering voor de vrijheid met het verval dat een familiebedrijf kan ondergaan in, laten we zeggen, vier generaties (een idee dat natuurlijk direct uit de roman Buddenbrooks van Thomas Mann komt) zoals de hardwerkende stichters zijn opgevolgd door steeds meer decadente en meer onverschillige nakomelingen, die eraan gewend zijn dat er geld binnen stroomt. Degenen die het idee van het ‘uitzonderlijk zijn van Amerika’ verwerpen, verklaarde Ayaan, worden, door dit te doen, eenvoudig vereenzelvigd met de leden van die vierde generatie – als de decadente  erfgenamen van een kostbare erfenis die zij niet verdienen, die ze niet waarderen en waarvoor ze geen risico’s willen nemen, geen offers willen brengen, zich niet willen inspannen om die voor hun nageslacht te bewaren.

Ayaan haalde herinneringen op van mensen die ze had gekend in Somalië en in Ethiopië die, uit angst, alleen over netelige kwesties durfden te spreken ‘achter gesloten deuren’ met diegenen die zij volledig vertrouwden. Zij was verbijsterd dat ze in Nederland dezelfde Nederlanders die haar de ABC’s van de vrijheid hadden geleerd, net zo zag worden als haar kennissen in de hoorn van Afrika, bang om een woord over de islam te fluisteren, uit vrees dat hun carrière in gevaar zou komen. En toen verhuisde zij naar Washington DC, de hoofdstad van de vrije wereld. En de laatste en beste hoop van de wereld (om niet te zeggen de laatste halte van haar pelgrimstocht naar de vrijheid) –  om te ontdekken dat sommigen van haar collega’s zich op precies dezelfde ontmoedigende manier gedroegen: “Je wacht tot iemand van wie je vermoedt dat die verslag over je uitbrengt, de kamer uitgaat en dan heb je een open gesprek. Het zijn in feite geen open samenlevingen meer”.

De boodschap van Ayaan aan Amerika was duidelijk: “We gaan achteruit. We worden net als de rest van de wereld, in plaats van dat de rest van de wereld wordt zoals wij. Een ontnuchterende gedachte. Maar de woorden die ik sinds ons interview niet uit mijn gedachte heb kunnen krijgen, zijn die over de weigering van Amerika ‘het islamitisch terrorisme te erkennen’ – namelijk, de botte verklaring van Ayaan dat onze leiders de simpele waarheid niet onder ogen willen zien, maakt Amerika ‘slechter dan Europa – dan enig land in  Europa’. Toen ik, in het laatste jaar van de vorige eeuw, voor het eerst met moslimenclaves in Amsterdam geconfronteerd werd en de hele toekomstige nachtmerrie zich voor mijn geestesoog zag ontvouwen, had ik nooit gedacht dat ik zulke woorden over Amerika zou horen – en dat ik dan somber zou knikken omdat ik het ermee eens ben.

Bron:

http://tinyurl.com/d7228ja

Auteur: Bruce Bawer

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres

(voor www.ejbron.wordpress.com)