Het voeden van antisemitisme, ook op school, is het probleem

(Door: Ronald Kaatee & Ya´akov Siepman)

Op 24 februari zond de NTR het programma Onbevoegd gezag uit, waarin enkele Turkse jongeren hun antisemitisme de vrije loop lieten. De antisemitische uitspraken werden op internet veroordeeld en inmiddels, ruim twee weken later, is er ook in de reguliere media ophef ontstaan over de ‘ongenuanceerde uitspraken’, zoals het onverholen antisemitisme door Paul Witteman in Pauw & Witteman van 12-3-2013 werd betiteld. 

Waar de media al vele jaren uitblinken in wegkijken en in het vergoelijken van het antisemitisme onder met name islamitische allochtonen voelt deze ophef enigszins ongemakkelijk. Voor het vergoelijken volstaat doorgaans een verwijzing naar het Israëlisch-Palestijnse conflict waarvan de reguliere media het beeld hebben geschapen dat Israël, als de nieuwe apartheidsstaat, de hoofdschuldige is. Als de vraag op tafel komt waarom die jongeren zulke uitspraken doen, dan zou je mogen hopen dat de hand bij de media in eigen boezem wordt gestoken, maar dat gebeurt niet. Er wordt gewezen op de opvoeding, thuis en op school.

Op scholen met veel islamitische kinderen durven veel docenten de Holocaust niet ter sprake te brengen. Dat is al veelzeggend genoeg. Maar er is meer aan de hand. Likoed Nederland zag zich vorig jaar genoodzaakt om uitgeverijen van schoolboeken aan te schrijven over de talrijke feitelijke fouten over Israël in schoolboeken. Fouten die onveranderlijk de toch al negatieve beeldvorming rond Israël versterken. Maar het kan nog erger. In het Wassenaar van het Noorden, Haren, worden de leerlingen van de vijfde klas van het Atheneum van het Zernike College voor het vak Geschiedenis onder andere getoetst op hun kennis van het Midden-Oosten. Bij die toets zaten vorig jaar een paar vragen over een cartoon van Jos Collignon van een kleine tien jaar geleden met daarop het Palestijnse meisje A’hne Franq, haar ouders en de tekst: ‘Terwijl ze zich met haar familie schuil houdt voor de Israëli’s begint de kleine A’hne-Franq met een dagboek.’ De portee van de vragen en de gewenste antwoorden is dat ‘wat eerst de Joden in Europa overkwam (zich schuilhouden voor de vijand), overkomt nu de Palestijnen (waardoor een klein meisje aan een dagboek begint)’, want er is immers sprake van ‘grootscheeps geweld tegen de Palestijnse burgerbevolking.’ Het is in dit verband misschien nuttig de lezer erop te wijzen dat Anne Frank symbool staat voor het op industriële wijze vermoorden van 6 miljoen Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-1945). En dat de cartoonist van mening is dat cartoons ‘heel associatief zijn en diep ingrijpen’ (de Volkskrant, 28-9-2012).

Waar er geen leger ter wereld is, dat zich al decennialang zoveel moeite getroost om het aantal burgerslachtoffers te beperken als het Israëlische, waar de Palestijnse bevolking in Gaza groeit als kool en voor medische verzorging in Israëlische ziekenhuizen terecht kan, daar kun je je bij dit soort ‘lesmateriaal’ alleen maar afvragen of de desbetreffende docent een onverbeterlijke antisemiet, verregaand incompetent of beide is. Kritiek op de staat Israël hoeft niet per se gelijk te staan met antisemitisme. Redeloze en ongefundeerde kritiek op Israël is helaas wel een eigentijdse verschijningsvorm van deze geestelijke pest.

Het zou beter zijn als er eens wat meer aandacht in het onderwijs en de media was voor de bronnen van het tomeloze islamitische geweld, voor de Jodenhaat waarmee de Palestijnse kinderen worden opgevoed, voor de verregaande corruptie van de Palestijnse elite, voor de vraag of het terecht is te spreken van ‘bezette gebieden’, voor de vraag waarom de vluchtelingenstatus van de Palestijnen als enige ter wereld overerfbaar is, voor de vraag waarom in veel islamitische landen na de Koran Mein Kampf en de Protocollen van de wijzen van Sion de best verkopende boeken zijn, en voor uitspraken als deze van ‘parlementslid’ voor Hamas Fathi Hammad (29-2-2008, Al-Aqsa TV): “De vijanden van Allah weten niet dat het Palestijnse volk zijn eigen methoden heeft ontwikkeld van dood en dood-zoeken. Voor het Palestijnse volk is de dood uitgegroeid tot een industrie waarin vrouwen uitblinken, en eigenlijk alle mensen die op dit land leven. De ouderen blinken erin uit en ook de moedjahedien en de kinderen. Dit is waarom ze menselijke schilden hebben gevormd van de vrouwen, de kinderen, de ouderen en de moedjahedien. Om de zionistische bombardementen-machine uit te dagen. Het is alsof ze zeggen tegen de zionistische vijand: ‘Wij verlangen naar de dood zoals jullie het leven begeren’.”

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er ruim 100.000 Joden uit Nederland afgevoerd naar de nazi-vernietigingskampen om nooit meer terug te keren. Dat het nu zover gekomen is dat het voor Joden gevaarlijk is om als jood herkenbaar over straat te gaan, dat joodse instellingen verhoogde bewaking en bescherming behoeven, dat er sprake is van schuilsynagogen en dat Joden geadviseerd wordt het land te verlaten: het is allemaal een bloody shame. Politici, ouders, onderwijs en media mogen het zich aantrekken.

Door:

Ronald Kaatee (voorzitter Populistische Omroep Nederland)

Ya’akov Siepman (initiatiefnemer werkgroep Tolereer geen Intolerantie)

(voor www.ejbron.wordpress.com)