Europa wankelt

Regeringscrises in talrijke EU-landen vergroten instabiliteit van het systeem. Omdat de EU-landen inmiddels zo nauw met elkaar vervlochten zijn, dreigen er domino-effecten. Europa gaat onzekere tijden tegemoet: Italië wordt opnieuw door elkaar geschud door een zware regeringscrisis, in Oostenrijk behaalde de regeringscoalitie van sociaaldemocraten en christendemocraten nog net 50% van de stemmen. Ooit wonnen de beide partijen samen meer dan 90%. Het klassieke partijensysteem van Oostenrijk bevindt zich in ontbinding. Bijna een derde deel van de kiezers van de Alpenrepubliek stemde op een eurokritische partij, de rechts-liberale FPÖ behaalde bijna net zoveel stemmen als de christendemocraten.

In Portugal leed de in 2011 gekozen regeringspartij bij de gemeenteraadsverkiezingen een gevoelig verlies. De oppositie had ertoe opgeroepen de verkiezingen in de gemeenten te benutten als afrekening met de “bezuinigingspolitiek” – met succes.

In Griekenland werden afgevaardigden van de rechts-extreme partij “Gouden Dageraad” in handboeien naar de gevangenis gebracht. Of dat een signaal van de kracht van de staat is of de uitwas van de pure paniek van de regerenden, blijft een kwestie van interpretatie. In ieder geval is het optreden een zware schok voor het politieke systeem.

In Frankrijk staat de regering met de rug tegen de muur. Ondanks een verlammende conjunctuur zal ze vermoedelijk haar toevlucht nemen tot belastingverhogingen, omdat de stijgende werkloosheid de sociale kosten doet exploderen. Daarmee sluit zich de vicieuze cirkel van (nog)  hogere belastingen, daardoor een nog verder afnemende consumptie en zodoende een nog zwakkere economie, wat opnieuw zorgt voor werkloosheid en exploderende sociale kosten. De Franse export is, net als die van Italië, door de knieën gegaan, omdat de euro de mogelijkheid heeft verstikt om de eigen valuta naar buiten toe te devalueren en daarmee internationaal concurrentievermogen te herwinnen. Tegelijkertijd staan ook Portugal, Griekenland, Spanje of Slovenië aan de rand van de afgrond.

Duitsland wordt in de eurozone niet alleen de rol van betaalmeester toegedicht. Berlijn moet ook als anker van stabiliteit fungeren. Nu echter dreigen wellicht maandenlange onderhandelingen over een nieuwe regeringsmeerderheid. Daarmee drijft het “anker” tot nader order heen en weer, wat niet zonder effect zal blijven op de stabiliteit van de EU en de eurozone.

De situatie was zelden zo onoplosbaar. Regeringscrises zijn weliswaar niets nieuws. Nieuw is echter dat ettelijke landen via de EU en de euro zo nauw met elkaar vervlochten zijn, dat de crisis van de een ook onmiddellijk de ander aangaat, omdat de kosten uiteindelijk “samen gedeeld” worden via reddingsparaplu´s, de ECB en andere systemen. Het komende jaar met de EU-verkiezingen in mei zou wel eens uitermate turbulent kunnen gaan verlopen. Dat zullen ook de Duitsers gaan merken.

Bron:

http://www.preussische-allgemeine.de/nachrichten/artikel/europa-taumelt.html

Auteur: Hans Heckel

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)