Binnenlandse veiligheid: Een politieman spreekt!

De PI-bijdrage van 19-11-2013, “Bonn – politie aan het einde van haar belastbaarheid”, was voor mij aanleiding om het onderstaande van me af te schrijven. Toegegeven, een iets langere tekst, maar ik ben dan ook al meer dan 30 jaar politieman in een grote stad in de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen. Dat was ik tot nu toe altijd uit overtuiging en hartstocht. Datgene, wat u in bovenstaand bericht vermeldt, kan ik volledig bevestigen. Helaas moet ik dat ter bescherming van mezelf anoniem doen.

Personele ramp

Omdat dit beroep voor mij geen baan, maar een roeping is, lijd ik eronder dat de politie sinds de jaren-80 systematisch verzwakt wordt. Steeds minder personeel moet steeds meer werk doen. Dat is weliswaar blijkbaar op de meeste arbeidsgebieden van onze samenleving in het geval, maar als de politie verzwakt wordt, heeft dat ook altijd gevaarlijke effecten op de interne samenhang van de hele samenleving.

Wat hebben we allemaal wel niet voor geweldige “hervormingen van de politie” moeten meemaken, altijd met het zogenaamde doel “meer politieagenten op straat” te krijgen en politiewerk efficiënter te maken. Het resultaat was iedere keer precies het tegenovergestelde! Uiteindelijk waren er steeds meer “opperhoofden” en minder “indianen”. De collega´s op de bureaus, die echt dicht bij de burgers zitten, die nog op straat werken, bijvoorbeeld in 24-uurs wisselende diensten, werden en worden tot nu toe ijskoud in de steek gelaten. Ze zijn qua personeelssterkte tot het aller laagste niveau gereduceerd en moeten dan ook nog personeel afstaan aan andere bureaus. Terwijl vroeger één keer in de paar maand de mobiele eenheid werd opgeroepen en de collega´s hun normale werkzaamheden moesten onderbreken, gebeurt dit nu bijna regelmatig. Meerdere weken achter elkaar doorwerken zonder vrij weekend is tegenwoordig geen zeldzaamheid!

In de bewakings- en wisseldiensten worden de jonge collega´a afgebeuld, die nog geen idee hebben waar ze zich mee hebben ingelaten. En als ze enkele maanden later merken hoe het spelletje gespeeld wordt, willen ze zo snel mogelijk weer weg. Ga maar eens naar een politiebureau en vraag maar eens aan jonge collega´s of ze hier tien of twintig jaar, of zelfs tot hun pensioen, dienst willen doen. Je zult niemand vinden! Terwijl dit toch het basiswerk van de politie is.

Hun dagelijks werk ziet er meestal zo uit, dat ze van de ene inzet naar de andere gejaagd worden. Deze inzetten stapelen zich regelmatig op tot een wachtlijst! En de volgende zin van de radioman van een bureau heeft men vroeger via de mobilofoon nooit gehoord: “Ik heb niks!” Dat hoor je nu dagelijks! Wanneer de centrale een inzet aan een “inzetmiddel” (zo worden twee mensen in een patrouillewagen van de politie inmiddels genoemd – een “middel”!) moet geven, maar er geen “inzetmiddel” beschikbaar is, dan “verkopen” ze de inzet graag aan de radioman van het verantwoordelijke bureau. Die heeft echter ook geen “inzetmiddelen” ter beschikking. Het zijn immers dezelfde “inzetmiddelen”, die op dat moment ook niet ter beschikking staan van de centrale. En dus antwoordt de collega van het bureau aan de centrale: “”Ik heb niks. Komt op de lijst.” En als ik dat hoor i.v.m. een roofoverval of een ongeluk, word ik misselijk! Uit deze zin blijkt de wanhoop! Uiteraard wordt volgens urgentie daarna de zaak omgegooid en alles geprobeerd om de rovers te pakken of snel naar een gewonde te rijden. Dan komt gewoon het kleine verkeersongeluk met blikschade onderaan te staan en kan gemakkelijk een uur op de politie staan wachten! Dat bestond in de jaren-80 en de jaren-90 allemaal nog niet! We hadden genoeg personeel om bijna iedere inzet binnen enkele minuten af te kunnen handelen.

Wat we destijds naast het gewone werk nog konden doen en wat het politiewerk pas interessant en ook succesvol maakte, waren: een keer een dag alleen of met z´n tweeën te voet te gaan of op de fiets te stappen en een dag patrouille te rijden, zonder aanleiding in het gebied patrouille te rijden, jezelf laten zien, tijd voor eigen onderzoeken te hebben of een keer een razzia in een nachtclub organiseren – tegenwoordig allemaal ondenkbaar! Hiervoor ontbreken gewoon de mensen!

De jonge collega´s, die tegenwoordig in bewakings- en wisseldiensten werken, zijn alleen nog maar gestreste arbeiders aan de lopende band. Ik heb echt medelijden met ze.

Ramp wat betreft karakter en ideologie

Behalve de personele catastrofe komt daar nog de degeneratie in het denken en het karakter bij. Rugdekking van chefs, de eigen instantie of zelfs van justitie? Dat kunnen de jonge collega´s tegenwoordig vergeten. Had ik nog chefs met een “breed kruis”, die de een of andere fout die je in de ijver van het gevecht wel eens beging, opvingen, tegenwoordig zijn er overal alleen nog maar meerderen met een “flexibele ruggengraat” te vinden, carrièremakers en stiekemerds. Deze angst voor de druk van bovenaf dat je iets verkeerds kan doen en trammelant kunt krijgen, en daardoor je volgende beoordeling slecht kan worden, slaat helemaal naar beneden door tot in de patrouillewagen, zodat de onzekerheid van de jonge collega´s bij de inzet voelbaar is. Maar die moeten immers ook in een maatschappelijk klimaat werken, dat in hen de stompzinnige koffiehalers van de politiemensen uit “Tatort” ziet en niet meer de met autoriteit toegeruste bewakingsman. De zelfverzekerde, zich van zijn autoriteit bewust zijnde en die autoriteit uitstralende “meneer agent” is al lang uitgestorven!

Competentiecatastrofe

Waar moet die autoriteit ook vandaan komen? Deze ontstaat alleen maar daar, waar een machtiging achter de agent staat. Dus de toestemming om binnen democratisch opgestelde grenzen macht uit te oefenen. De volksmond heeft echter al lang herkend: “Politieagenten mogen tegenwoordig toch niets meer”. Die zin hoor ik tijdens de dienst regelmatig van burgers op straat. Ze weten weliswaar niet wat zich achter de coulissen afspeelt, maar ze zien de gevolgen. Een zwak optredende, onzekere politie!

De competenties, die de voormalige agent nog had, werden steeds meer beperkt. De tijden, toen ik als jonge politieambtenaar op het bureau nog brieven ambtelijk mocht ondertekenen, zijn al lang voorbij. Dat was een mooie, vriendelijke dienst aan de burger – gratis. Het is echter veel erger dat men voor ons politieagenten ook rudimentair belangrijke machtigingen beperkte. Vroeger mochten we zelf opdracht geven tot bloedproeven bij dronken automobilisten. Tegenwoordig moeten de collega´s eerst omslachtig en tijdrovend rechterlijke toestemming voor een simpele bloedproef regelen! Hoezo? Een alcoholapparaat aflezen overstijgt echt niet de intellectuele vaardigheden van een politieambtenaar. Blijkbaar heeft justitie daar een andere mening over. Tegenwoordig moet men het resultaat telefonisch doorgeven aan een rechter: “Edelachtbare, ik wil graag een bloedproef doen.” “Ja, hoeveel promille heeft hij dan?” “1,4 edelachtbare!” “Ja, ga uw gang.” “Hartelijk dank, edelachtbare.” Wat een onzin!

Maar het wordt nog erger

Terwijl wij vroeger een dronken relschopper even een tijdje in de politiecel konden stoppen om weer nuchter te worden, kost dit tegenwoordig enorm veel moeite. Vroeger werd iemand, die met zijn zatte kop voorbijgangers lastigviel of over auto´s klom (in ambtelijk Duits: zichzelf of anderen in gevaar bracht) zonder veel toeters en bellen nuchter gemaakt. Dat wil zeggen, hij werd enkele uren in een politiecel gestopt om er zijn roes uit te slapen, gratis uiteraard. Tijdsinvestering: rit naar plaats delict, inladen van de delinquent, rit naar de politiecel, handmatig invullen van het document van aflevering – klaar. Op naar de volgende inzet.

Tegenwoordig mogen we dat niet meer! Tegenwoordig moet de dronken relschopper eerst worden voorgeleid aan de politiearts, opdat deze kan bepalen of de delinquent “geestelijk of lichamelijk geschikt is om een gevangenisstraf te ondergaan”. Dat wil zeggen, wanneer de politiearts überhaupt te bereiken is. De EHBO-posten van de autoriteiten hebben namelijk ook een gebrek aan personeel. Als de politiearts dus aanwezig is of als de centrale de een of andere contractarts uit bed kon bellen, heb je na een half uur of een vol uur eindelijk het document dat de delinquent opgesloten kan/mag worden. Dan vertrek je met de delinquent, maar niet direct naar de politiecel. Tegenwoordig moet je eerst naar een rechter. Die moet namelijk opdracht geven hem op te sluiten. Wanneer je eindelijk bij de verantwoordelijke rechter bent aangekomen en de zuiplap daarop een stoel zit en wat zit te brabbelen, zegt de rechter: “Wat wilt u dan, hij is toch rustig?” – en weigert toestemming te geven hem op te sluiten. Oké, einde van de inzet. Mocht de rechter echter van mening zijn dat de zuiplap in de cel hoort om nuchter te worden, dan rijden de collega´s eindelijk met hem naar de politiecel. Daar schrijven ze niet in enkele seconden het document dat ze hem hebben afgeleverd, maar gaan ze aan de computer zitten, wachten tot die eindelijk is opgestart, en typen omslachtig de omstandigheden in de pc. Een werkje dat tienmaal zo lang duurt als het goede oude met de hand ingevulde afleveringsdocument! Al met al neemt zo´n routine-inzet tegenwoordig meerdere uren in beslag, wat vroeger binnen 20 minuten geregeld was.

En raad nu eens wat de collega´s tegenwoordig doen? Ze sluiten, indien mogelijk, niemand meer op! Dat is toch logisch! Ze zouden hier, gezien het personeelstekort en de dagelijkse druk, relatief veel te veel tijd aan moeten besteden. Je kunt een “inzetmiddel” toch niet zo lang met een onschuldige relschopper bezig laten zijn!

Dat ze niet meer worden opgesloten, mogen mensen van Amnesty International fantastisch vinden, de moeders in de speeltuin, van wie de kinderen met lege bierflessen werden bekogeld, vinden dat helemaal niet fantastisch. Vroeger pakten we dit soort figuren binnen enkele minuten op en sloten we ze een paar uur in de cel op. Tegenwoordig krijgt men in principe een straatverbod, dat dan echter geenszins zonder verzet onmiddellijk wordt opgevolgd. Daarvoor zijn lange onderhandelingen nodig met veel verzoeken en dreigen, totdat de dronken relschopper er eindelijk vandoor gaat. Want deze mensen weten intussen ook dat de “stomme smerissen hen niks doen” en hebben een dienovereenkomstige grote bek. De moeders vonden het echter niet grappig dat, zodra de patrouillewagen vertrokken was, dezelfde figuren weer in de speeltuin opdoken.

Opleidingscatastrofe

Een andere stap op weg naar de afgrond, behalve vermindering van personeel, ontbrekende rugdekking en het onttrekken van competenties, waren de voortdurende hervormingen van de opleiding! De jonge collega´s (en sinds 1982 in Nordrhein-Westfalen ook vrouwelijke collega´s) krijgen tegenwoordig niet meer de soort opleiding zoals wij die nog in de jaren-70 kregen. Wij zaten nog in de kazerne en de opleiding was veeleer militair georiënteerd, met ochtendappel, marcheren en controles voor het weekend. Tegenwoordig ondenkbaar! Dat zou een zaak zijn voor de gelijkheids- en dicriminatiegevolmachtigde.

Een ander fiasco: Sinds 2008 mogen alleen nog eindexamenkandidaten bij de politie van Nordrhein-Westfalen solliciteren. Wat een onzin! Kan een goede VMBO-4 of Havo-leerling geen verkeer regelen, ongelukken opnemen, dieven achterna zitten? Deze jonge mensen, die hun eindexamen hebben gehaald, denken natuurlijk dat ze dan ook aanspraak kunnen maken op een carrière, om daarna op een bepaald moment gefrustreerd vast te stellen dat er ook mensen bij de politie moeten zijn “die het werk doen”. Een mooie basis voor een tevreden beroepsleven, of niet? En als deze eindexamenkandidaten bij de politie beginnen, beleven ze tegenwoordig een “gedemilitariseerde” opleiding en doorlopen, min of meer als individuele strijders, eenzaam hun driejarige bachelorstudie aan de vakhogeschool voor openbaar bestuur! Worden daar de kerels gesmeed die men nodig heeft in het harde dagelijkse leven van de politie? Men rijdt ´s morgens met de auto naar de lessen en daarna weer naar huis naar mama. De samensmedende socialisering in de politiekazerne van maandagmorgen tot vrijdagmiddag, met gemeenschappelijke mooie en pijnlijke ervaringen, die we ontvingen van bulderende opleiders, bestaat niet meer. Ik heb deze ervaringen absoluut niet als alleen maar negatief ondervonden. Ze waren deels zenuwslopend en hard, hebben mij echter geen schade toegebracht, eerder goed gedaan. De gemeenschappelijke sport, het gemeenschappelijke drillen van het team bij het marcheren, het ochtendappel, het erop letten dat de zaak schoon was en het dragen van correcte kleding, de penibele controle als horde om op tijd aan het weekend te beginnen, dat alles werd met de “demilitarisering van de politie” afgeschaft. En daarmee ging ook het belangrijke gevoel van saamhorigheid verloren.

Slecht voor het doorzettingsvermogen van een politie vind ik eveneens het volgens mij te grote aandeel vrouwen. Vrouwen kunnen goede politieagenten zijn, en ik ken er vele, maar ze hebben onafwendbaar door hun sekse hun lichamelijke beperkingen. Het is niet discriminerend om zoiets te zeggen. En als het aandeel vrouwen te groot wordt, verzwakt dit, zuiver lichamelijk gezien, de politie. Ik was zelf in ieder geval blij om bij een vechtpartij een sterke mannelijke collega naast me te hebben! Ik heb al dagen meegemaakt tijdens mijn dienst dat er bijna alleen maar vrouwen rondliepen. Dat is geen goede mengeling. Vrouwen hoeven bij de politie niet dezelfde sportieve prestaties te leveren als mannen. Waarom eigenlijk niet? Ze moeten toch hetzelfde werk doen als de mannen. Bij de brandweer is dat anders. Wie daar binnen de vastgestelde tijd niet met volle bepakking en gasmakker op de vijf etages omhoog rent, ligt eruit. Of je nu een man of een vrouw bent. Waarom doen wij dat ook niet?

Hoezeer het me ook spijt, dames, maar het grote aandeel vrouwen is in mijn ogen een verzwakking van de politie. Hier moet ik noodgedwongen de ex-rocker “Bad Boy Uli” gelijk geven. Deze voormalige Hells Angel was blijkbaar tijdens een reisje diep onder de indruk van de Amerikaanse agenten: “Op iedere hoek van de straat stonden minstens vijf smerissen. Echte brokstukken.: groot, breed, sterk, enorme pistolen, grimmige blik. Zo moeten agenten eruit zien! Niet van die kleine kippetjes met armpjes als tandenstokers en een kippenborstje zoals in Duitsland.”

De gevolgen van deze catastrofe in het dagelijks politieleven

Vermindering van personeel, ontbrekende rugdekking, onttrekken van competenties, politievijandige tijdgeest, verkeerde opleiding en rekrutering – en dat meerdere decennia lang kan niet zonder gevolgen voor de binnenlandse veiligheid van ons land blijven!

De gevolgen van deze catastrofe zijn in het klein in het dagelijks leven te zien. Dat moet de individuele, dapper werkende politieagent en de kleine burger bezuren! Dagelijks! Ik zou er een boek van kunnen schrijven. Hieronder slechts enkele voorbeelden uit het dagelijkse politieleven:

Een voorbijganger meldde een inbraak in een groot, vrijstaand kantoorgebouw. Hij zag hoe een dader naar binnenkroop door een raam. Snel waren er twee patrouillewagens ter plaatse. Ze konden het gebouw zo omsingelen, dat het onmogelijk was om het onopgemerkt te verlaten. De eveneens gekomen bureauchef deed het juiste. Hij zorgde via het bureau voor een politiehond om het gebouw te doorzoeken. Wat vroeger überhaupt geen probleem was! Tegenwoordig blijkt dat echter vaak onmogelijk te zijn en een actie mislukt aan vanzelfsprekendheden dat er niet snel genoeg een politiehond op de plaats delict aanwezig is! Vroeger zag je bijna iedere dag  ergens in de stad op een politiebureau een agent met een politiehond. Die waren weliswaar niet vast bij zo´n bureau ingedeeld, ze waren er gewoon. Men kende deze agenten met honden persoonlijk en speelde vaak met hun honden op het bureau. Tegenwoordig zie je dat bijna nooit en kent men de politieagenten met honden ook nauwelijks nog persoonlijk.

Deze dag was er in ieder geval geen politieagent met een hond te bereiken. Het bureau stelde serieus voor een politiehond uit Nederland te halen. Of dat een grap was of serieus bedoeld, weet ik nu nog steeds niet. Omdat er geen diensthond kwam, moest het gebouw zonder de hondenneus doorzocht worden. Consequentie: de actie kostte veel meer tijd en manuren en er bestond een aanzienlijk gevaar voor jezelf.

Of: Een collega vertelde me onlangs het volgende: Hij was privé onderweg en zag een personenauto met een Bulgaars kenteken. Een mannelijke chauffeur, drie vrouwelijke passagiers. De chauffeur liet de vrouwen in een drukke winkelstraat uitstappen. Dit deed bij de ervaren agent onmiddellijk de alarmbellen rinkelen. Oost-Europese reizigers, die ons in de adventstijd met een bezoek vereren om in grote Duitse steden zakken te rollen en woninginbraken te plegen, zijn vermoedelijk ook bij niet-politieagenten bekend.

Eerst volgde de collega de drie vrouwen en belde met zijn mobiele telefoon het politiebureau met het verzoek een onopvallende auto te sturen om de dames te observeren. Hij was per slot van rekening alleen en zou in geval van nood niet alle drie de dames hebben kunnen arresteren. Het bureau kon hem echter niet helpen. Er was geen onopvallende dienstauto beschikbaar. Deze werd ingezet bij een andere observatie. Zoiets was vroeger ondenkbaar. Ieder politiebureau had de beschikking over een of twee onopvallende dienstauto´s, elk met twee agenten in burger. Er zou altijd iemand gekomen zijn ter ondersteuning. Nu is dat anders. Tegenwoordig hebben we voor een grote stad dus nog maar één onopvallende dienstauto. De collega staakte zijn achtervolging. Hij was per slot van rekening alleen en in zijn vrije tijd onderweg. En zo wordt de burger met de bandieten alleen gelaten.

Of: Een politieman op de fiets roept met zijn mobiele telefoon het politiebureau op en vraagt om ondersteuning. Hij was op patrouille in een brandhaard, dus in een omgeving waar niet ieder lid van onze samenleving graag zou willen wonen. Hier werd hij door een voorbijganger attent gemaakt op een dronken man, die in een speeltuin vervelend bezig was. Politieagenten op de fiets zijn alleen op weg en moeten proberen een zaak eerst alleen op te lossen. Ook hebben zij uiteraard niet de mogelijkheden om een persoon te vervoeren. Als er dus “stront aan de knikker” is, zijn ze aangewezen op de snelle hulp van hun collega´s in de patrouillewagens. De dronken man zorgde voor problemen. Hij begon de agent uit te schelden en werd zelfs handtastelijk. De agent kon de man eerst tot bedaren brengen en met zijn mobiele telefoon ondersteuning aanvragen. Toen er een kwartier later nog steeds geen collega´s verschenen, protesteerde hij nogmaals met zijn mobiele telefoon. Het geïrriteerde antwoord: “Ja, ik heb niets vrij.” Twintig minuten na zijn eerste oproep verschenen er eindelijk collega´s. Dat zou vroeger ondenkbaar zijn geweest! Als collega´s ondersteuning vroegen, was er overal in de stad binnen twee tot drie minuten een patrouillewagen ter plaatse! Tegenwoordig moet iedereen zelf maar zien hoe hij zich redt. De politieagent vertelde me later dat hij zich onder deze omstandigheden niet meer veilig zou voelen en dat dit voor hem een compleet nieuwe, afschrikwekkende ervaring zou zijn. In het vervolg zal hij zulke gebieden, indien mogelijk, zoveel mogelijk mijden.

De frustratie en de verbittering binnen de politie is enorm! De consequenties, die waarschijnlijk menig politieagent uit deze ontwikkeling trekt, is niet goed voor de burger. Hij trekt zich terug, rijdt misschien “eerst even een blokje om”, kijkt de andere kant op, mijdt gevaarlijke gebieden. Allemaal zaken, waarvoor ik vroeger mijn hand in het vuur zou hebben gestoken dat ze zo niet zouden plaatsvinden. Tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van. Zelfs bij kleine verkeersongevallen escaleert de situatie tegenwoordig vaker dan 25 jaar geleden, gewoon omdat er geen respect meer is. Het niet dragen van de autogordel kan tegenwoordig al snel tot een lichamelijk gevecht leiden. Gelooft u me maar! Ik weet waarover ik het heb! Waarom dus deze verkeersovertreding bestraffen als geen zin hebt in al die stress?

Of: nog een karakteristiek voorbeeld van het feit hoe negatief en politievijandig onze samenleving geworden is, vooral daar, waar je het eigenlijk niet zou vermoeden, bij justitie: Een politieagent, die ouder dan 50 jaar is en in zijn vrije tijd een delinquent nazit, kan dit beter maar niet doen of heel voorzichtig zijn. Mocht hij gewond raken bij de achtervolging, dan is dit in het vervolg geen dienstongeval meer. Dat heeft negatieve gevolgen op de wijze van geneeskundige verzorging en bij een eventueel daaropvolgend pensioenproces. Lees het gemene oordeel van een vermoedelijk seniele of decadente rechter hier.

Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen geven, die bewijzen dat de politie in ons land steeds minder handelingsbekwaam is geworden en dat de binnenlandse veiligheid in groot gevaar verkeert. Zin we ons er van bewust dat daarmee ook onze democratie in gevaar is? Is dat wellicht de bedoeling?

We hebben dringend een verandering in het denken over recht en wet, autoriteit en  verstandig inbinden in de democratie nodig! Volgens mij is het al vijf OVER twaalf!

Met vriendelijke groeten,

Een politieambtenaar

Bron:
http://www.pi-news.net/2013/11/innere-sicherheit-jetzt-redet-ein-polizeibeamter/

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)