Recensie: “Europa en het komende kalifaat”

“Europa en het komende kalifaat”: de in Zwitserland levende joodse historica Bat Ye´or vreest een sluipende islamisering van Europa. Ze beschouwt het concept van het Europese multiculturalisme als mislukt.

De Cassandravoorspellingen over de teloorgang van het oude Europa zijn inmiddels onmiskenbaar. Uiterlijk sinds Thilo Sarrazin´s bestseller “Deutschland schafft sich ab” werden goedwillende mensen vermoedelijk ook bekropen door twijfels m.b.t. de toekomst van Europa en haar samenlevingen. Bij de demografische teloorgang van de oude Europese inwoners, die het bestaande generatieverdrag bedreigt, omdat steeds minder mensen een in toenemende mate vergrijzende samenleving moeten financieren, komen ook nog problemen van een dreigende ouderdomsarmoede en onvoorstelbare staatsschulden.

Bovendien is daar dan ook nog een verregaande mislukking van de integratie van islamitische migranten en een afzienbare verandering van de samenstelling van de samenleving, die ertoe kan leiden dat de autochtone meerderheid weldra een minderheid onder andere minderheden is. De vermaarde deken van de islamwetenschappen, Bernard Lewis, schets de toekomst van het continent in donkere kleuren: “volgens de actuele trend zal Europa uiterlijk aan het einde van de 21^e eeuw islamitische meerderheden in de bevolking bezitten.” Omdat het bij de islam om een minder vreedzame en minder tolerante religie gaat, worden steeds meer burgers beslopen door de angst voor een islamisering. Temeer daar moslims door goddelijke openbaring tot taak hebben om de wereld te missioneren.

Een van de waarschuwende stemmen met het oog op de islamisering van Europa is die van de onder pseudoniem schrijvende joodse historica Bat Ye´or (Dochter van de Nijl), die in Egypte werd geboren en al vele jaren in Zwitserland woont. Haar boeken over de geschiedenis van de Joden en de christenen onder de heerschappij van de islam en over de kleinering van niet-islamitische gemeenschappen en hun leden tot tweederangs mensen behoren intussen tot de standaardwerken over d eislam. Haar historische bewijzen dat er in deze samenlevingen nooit sprake was van een gelijkberechtigd samenleven van Joden, christenen en moslims, passen vanzelfsprekend niet in het cliché van de multiculturele ideologie.

In haar nieuwste publicatie, “Europa en het komende kalifaat”, is het uitgangspunt van haar argumentatie dat er tussen moslims en anders gelovigen geen duurzame vrede kan bestaan: “Vanuit islamitisch oogpunt is de hele aarde een stichting, een territorium dat Allah behoort. Aan de islamitische gemeenschap is beloofd hem onder de heerschappij van de ooit aan de profeet geopenbaarde islamitische orde te brengen. De Jihad vormt de strijd om de herovering van het oprichtingsland, dat door de ongelovigen illegaal bezet wordt en aan de gelovigen teruggegeven moet worden.” Tegen deze achtergrond thematiseert zij de Europese politiek tegenover de islamitische landen rond de Middellandse Zee respectievelijk van het Nabije Oosten en Israël. In deze ontwikkeling neemt een schijnbaar onbelangrijke moskee in München een centrale plaats in (zie eveneens “A Mosque in Munich” van Ian Johnson).

Terwijl het officiële West-Duitsland sinds Konrad Adenauer een politiek van verzoening met Israël bedreef, bleven de oude netwerken tussen de nazi´s en de islamitische nazi-collaborateurs, die in de Tweede Wereldoorlog op de Balkan en in de Sovjet-Unie eigen SS-eenheden vormden, bestaan. München werd het centrum van de samenwerking tussen islamitische leden van de SS en Moslimbroeders met de CIA en nazi´s in de strijd tegen het communisme.

De politieke elite na 1945 was doorspekt met nazi´s, die intussen tot hoge staatsfuncties waren opgeklommen. Als voorbeeld kunnen hier twee spelers van het proces van Neurenberg genoemd worden: Walter Hallstein werd de eerste voorzitter van de Europese commissie (1958 tot 1967) en Hans Globke klom op tot grijze eminentie in de bondskanselarij (van 1953 tot 1963). Het officiële Duitsland stond daarmee zij aan zij met de VS en Israël, het onofficiële bleef trouw aan het antisemitisme en het antiamerikanisme. Een centrale figuur werd aan het eind van de jaren-50 Said Ramadan, de schoonzoon van de oprichter van de Moslimbroederschap Haasan al-Banna. Met steun van oude nazi´s breidde hij de moskee in München uit tot het wereldcentrum van de islamisering.

Het jaar 1973 markeert een keerpunt van de Europese politiek tegenover de islam: De Europese Gemeenschap erkende de PLO en haar leider Yasser Arafat, hoewel zij het bestaan van Israël afwezen. Het terrorisme van de PLO en later van Hamas wordt weliswaar van Europese zijde steeds betreurd, maar dit zou echter “te wijten zijn aan dieper liggende oorzaken.”

In 1974 werd de Parliamentary Association for Euro-Arab Cooperation (PAEAC) opgericht, wiens doel een gezamenlijke Arabisch-Europese beschaving is. Een andere belangrijke partner voor de Europese Unie is de in 1969 opgerichte Organization of Islamic Conference (OIC), waartoe tegenwoordig 56 islamitische respectievelijk in meerderheid islamitische landen behoren. Achter de holle frasen van de interreligieuze dialoog zijn de doelen van deze organisatie gemakkelijk te herkennen: de globale versterking van de islam en de islamisering van europa. Daarom legt de OIC vooral de nadruk op de strijd tegen de “islamofobie”, die de EU met plezier ondersteunt en door vermeerderde islamitische migratie naar Europa duurzaam bevordert.

De belangrijkste bijdrage van de EU aan een gemeenschappelijke beschaving is al tientallen jaren lang het invoeren van het multiculturalisme en de diversiteit om de Europese nationale staten te verzwakken respectievelijk te overwinnen. Dit concept garandeert de islamitische migranten het behoud van hun culturele en religieuze identiteit, terwijl het christelijke Europa grotendeels ten onder moet gaan. Een groot aantal stichtingen van de EU, zoals de Anna-Lindh-Stichting of de Alliantie van de Civilisaties propageren de doelen van deze Europese utopie. Bat Ye´or bewijst deze ontwikkelingen aangaande islamisering uiterst nauwkeurig, waarop hier in detail niet kan worden ingegaan.

De schrijfster beschuldigt de Europese Unie en veel Europese politici van politieke blindheid en een bijna grenzeloze multiculturele naïviteit: ze onderkennen de politieke doelen van de islam en zijn instellingen, organisaties en verenigingen niet. Het doel van de Moslimbroeders, van de Salafisten en de wahabieten is een Europees kalifaat.

PS: De opening van het Koning-Abdullah-Centrum voor interreligieuze en interculturele dialoog in Wenen in het jaar 2012 was nog een prachtig succes van de islamisering van Europa door Saoedi-Arabië en de Moslimbroeders: dankzij de ondersteuning van de Oostenrijkse christen- en sociaaldemocraten.

Bron:
http://www.pi-news.net

Bron oorspronkelijk artikel:
http://diepresse.com
Auteur: Michael Ley

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)