OPNIEUW HET KRUGERPLEIN

Een blik op het flatgebouw in Amsterdam waar Leah Rabinovitsch woont. Na het buiten hangen van de vlag van Israël werd met stenen op haar gegooid, ontving ze doodsbedreigingen en een brandbom.

(Door: Martin Bosma – Vertaling: Guus Velraeds)

Er zijn mensen die de islamitische immigratie zien als iets positiefs, dat het culturele verrijking genereert en bloeiende allochtone buurten. Dit is de visie van de sociaaldemocratische elites. Er is ook de realiteit. Het Krugerplein in Amsterdam, Nederland, is nu het toneel van een aantal incidenten. Het begon allemaal met een mevrouw die de vlag van Israël uit haar raam hing. Moslims beantwoordden dit met het buiten hangen van de Palestijnse vlaggen.

De vrouw die de vlag van Israël buiten hing, komt oorspronkelijk uit Mexico en is zich hierdoor waarschijnlijk niet bewust geweest van de islamitische intolerantie voor alle zaken die met Joden of het Jodendom te maken hebben. De samenstelling van de buurt waarin ze woont, is echter voornamelijk niet-westers allochtoon en dat betekent dus moslim.

Zij werd met de dood bedreigd, er werden stenen door haar ramen en er werd een Molotovcocktail naar haar huis gegooid. De woningcorporatie, eigenaar van de woning, gaf haar opdracht de vlag te verwijderen. De vlag van Israël wordt immers beschouwd als een provocatie.

Een blik op het flatgebouw in Amsterdam waar Leah Rabinovitsch woont. Na het buiten hangen van de vlag van Israël werd met stenen op haar gegooid, ontving ze doodsbedreigingen en een brandbom.

Afgelopen week bezocht ik het Krugerplein en telde maar liefst zeven Palestijnse vlaggen. Vlaggen die natuurlijk nooit als een provocatie gezien worden. Het goede nieuws is dat de vlag van Israël terug is om te genieten van de Nederlandse zon.

Treffend in deze zaak is echter niet wat er gebeurd is, maar waar het is gebeurd. Het Krugerplein is het hart van de Transvaalbuurt. Een buurt die honderd jaar geleden gebouwd werd. De straten zijn allemaal vernoemd naar heldhaftige Boeren strijders die vochten in een bittere guerrillaoorlog tegen een in die dagen koloniale grootmacht, het Brits imperium. De namen huldigen de traditionele vriendschap tussen de Afrikaander Boeren en de Nederlanders. President Kruger, generaal Botha, Oranje vrijstaat, allemaal zijn ze vertegenwoordigd.

In de jaren-20 en jaren-30 van de vorige eeuw verhuisden Joden uit het overvolle centrum van Amsterdam naar de Transvaal buurt. In deze dagen voor de Tweede Wereldoorlog telde deze buurt 17.000 inwoners, 70% van hen was Joods. Er was weinig belangstelling voor religie. Velen van hen werden lid van linkse bewegingen. Vakbonden en socialistische en communistische partijen bloeiden, zeg maar een Nederlandse versie van de Lower East Side.

Toen kwamen de socialisten van Hitler. De Duitsers sloten de hele buurt af met prikkeldraad en noemden het Judenviertel ll, Joodse wijk nummer twee. Het werd een getto, of beter gezegd, een dodelijke val. Joden uit andere delen van Nederland werden gedwongen te verhuizen naar Amsterdam en vonden hier toevlucht in de Transvaalbuurt. In Juli 1942 werd een begin gemaakt met de deportaties. De Joden werden verplaatst naar kampen en vergast.

De ouderen in deze buurt kunnen de verhalen nog vertellen. Hoe hen als jonge kinderen werd verteld van de ramen weg te blijven en niet naar buiten te gluren als de Joden afgemarcheerd werden richting Muiderpoort-station. De meeste ouderen breken nog steeds in tranen uit als zij terugdenken aan hun klasgenoten die ze verloren hebben of de kinderen met wie ze speelden.

Op een zonnige zondag was het allemaal voorbij. Op 20 juni 1943 voerden de nationaalsocialisten hun laatste razzia uit in de Transvaal buurt. De overgebleven 5000 Joden kregen het bevel zich op te stellen buiten hun huizen, in de brandende zon, wachtend op verdere Duitse orders. Het transport werd gerealiseerd met goederenwagons, waarvan een aantal ook gebruikt werd voor veetransporten. Het duurde negen uur alvorens het transport aankwam in Westerbork, een kamp in de buurt van de Duitse grens. Daarna: Auschwitz, Sobibor, Treblinka, de dood.

De Duitsers verklaarden de Transvaalbuurt “Judenrein” (vrij van Joden). Het werd een kleine spookstad.

In 1945 zeiden de mensen: Nooit meer. Zeventig jaar later zorgt het wapperen met de vlag van Israël ervoor dat je stenen door je raam krijgt, doodsbedreigingen en een Molotovcocktail.

Er zijn mensen die de islamitische immigratie als iets positiefs zien, dat het culturele verrijking brengt en bloeiende allochtone buurten. Maar dit is slechts de visie van de sociaaldemocratische elite.

Er is ook de realiteit.

Leah Rabinovitch zal waarschijnlijk niet voor altijd in de Transvaalbuurt blijven. Het is daar te vijandig.  Naar de supermarkt gaan en steeds over je schouder moeten kijken en angst hebben voor moslimagressie is niet prettig. Zoals het nu gaat, bevindt de wijk zich opnieuw in een proces van Jodenzuivering. Een volgende stap op weg naar het multiculturele paradijs dat ons allemaal wacht.

Er is geen enkele verontwaardiging.

Razzia bij het Krugerplein, 1943. De mensen op de achtergrond zijn naar alle schijn een Joodse familie die voor hun huis staat te wachten op Duitse orders voor de mars naar het treinstation. De persoon aan linkerkant is een Jood uit kamp Westerbork, die bij de Duitsers diende als lid van de kamppolitie. Hij draagt een gele ster.

Joden uit de Transvaal buurt bij elkaar gedreven in de nabijheid van het Muiderpoort station, wachtend op de treinen waarmee ze naar de kampen gebracht worden. Let op de gele sterren!

Martin Bosma is lid van het Nederlandse Parlement voor de Partij voor de Vrijheid (PVV)

Bron:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Martin Bosma

Vertaald uit het Engels door:
Guus Velraeds
(voor www.ejbron.wordpress.com)