Open brief aan mijn minister-president (05-11-2014)

(Door: Erik Fleumer)

U krijgt vast vele brieven van voor- en tegenstanders. Ik ben voor! Voor vooruitgang. Mag ik daarom een paar minuten van uw tijd, want ik maak me ongerust om ons! Ik heb het gevoel dat we gestaag afstevenen op een revolutie, in de ruimste zin van het woord. Ik bedoel daarmee dat ik niet weet hoe die gevoerd gaat worden of eruit zal zien. Politieke verschuivingen die hun weerga niet kennen zijn ook revoluties.

Het gaat volgens mij niet alleen maar om de vraag of we vrachtwagens wel of niet binnen moeten laten of dat één Europa wel of niet goed voor ons is. Er is iets dat dieper zit dan dat. Het gaat om de manier waarop we met ons allen politiek bedrijven. Die lijkt steeds minder aan te sluiten bij wat we als mens binnen onze samenlevingen nodig hebben.

Net als de natuur is ook ons bewustzijn onderhevig aan evolutie. Gemiddeld genomen worden we allemaal niet alleen slimmer, maar ook bewuster. Dat ligt in de normale lijn van de vooruitgang. Het volk lijkt zo langzamerhand beter te weten wat goed voor is voor zichzelf dan wat de politiek voor ons bedenkt. De samenleving is ons politiek bestel aan het ontgroeien. Ons systeem van politiek bedrijven verandert niet snel genoeg mee. De samenleving en de politiek passen niet meer bij elkaar en daardoor treed scheuring op. Het is het volk dat de politiek haar bestaansrecht geeft en niet andersom. Elk mens en volk als geheel zal zich gestaag doorontwikkelen, daar is geen houden aan, welke richting het ook kiest. Als de groei van iemands bewustzijn onderdrukt wordt, ter goeder of kwader trouw, zal die persoon zichzelf bevrijden. Als een heel volk tegengehouden wordt, zijn de gevolgen het zelfde:bevrijding.

Als we ons niet afvragen waar we mee bezig zijn, begeven we ons met z’n allen op glad ijs. Wij hebben het in Nederland gemiddeld genomen nog steeds heel, heel goed. Goed genoeg om nog niet al te veel stampei te maken. Maar voor al dat goeds is jaren lang heel erg hard gewerkt. De mensen die de arbeid geleverd hebben en nu van hun mooiste jaren zouden mogen genieten, zien wat ze opgebouwd hebben langzaam afbrokkelen. Als reactie worden de stemmen die om verandering en vernieuwing schreeuwen met de dag luider.

Daarin rust een gevaar. Als de politiek van een land niet vlot genoeg met het volk meegroeit, zullen er altijd mensen en groeperingen zijn die de leegte graag op willen vullen. Dat kunnen goedbedoelende idealisten of machtswellustelingen zijn. We hebben voorbeelden genoeg. Sommigen houden het lang vol, anderen worden vermoord. Om te overleven kan een politiek systeem als uiterste vorm zelfs zijn eigen volk uitmoorden. Ook dat zien we soms gebeuren.

Onze huidige politiek doet veel aan economische ontwikkeling, met wisselende resultaten. Maar elk volk heeft ook ruimte nodig om haar bewustzijn te kunnen ontwikkelen en daarin schieten we te kort. Ons politieke systeem verzet zich eerder tegen die vorm van vooruitgang, omdat de politiek zich daarmee in de toekomst wel eens overbodig zou kunnen maken in haar huidige vorm. Elk systeem dat door mensen wordt bestuurd, wil zichzelf graag in stand houden. Het is de macht der gewoonte en angst om los te laten wat eenmaal verkregen is. Mensen herkennen dat en ‘systemen’ kennen het nog beter. Uit angst om als systeem niet meer nodig te zijn, heeft onze politiek er met de andere Europese landen voor gekozen om zoveel mogelijk van Europa bij elkaar te vegen. Daardoor heeft onze lokale Nederlandse politiek straks geen verantwoordelijkheden meer waar ze op aangesproken en afgerekend kan worden en heeft ze ook niets meer in te brengen. En het Europese volk is zo divers dat er geen één stem meer kan klinken die ons politieke systeem onder controle houdt. Op die manier wil het politieke systeem zichzelf in stand houden, het volk besturen, onder de duim houden en, indien nodig, de groei van haar bewustzijn afremmen. Het lijkt ook wel de enige weg die deze vorm van politiek bedrijven nog kan volgen om te overleven. Hoe vreemd en onmenselijk dat het overleven van een ”systeem” tot doelstelling is verworden.

De wereldgeschiedenis leert echter dat de politiek het uiteindelijk altijd van het volk verliest, wat ook zo hoort te zijn. Want het volk gaf de politiek haar bestaansrecht en kan het ook weer van haar afnemen. De wereld verandert, de mensheid wordt bewuster en ontwikkelt zich, daar is geen houden aan. Het creëren van een raamwerk waarbinnen dat mogelijk is, is voor een volk de enige reden om een politiek bestel te laten bestaan. Een raamwerk waarbinnen een volk zich zo mooi mogelijk kan ontwikkelen. Alleen al daarom hoort de politiek thuis bij idealisten. Mensen die iets voor hun volk willen creëren dat mooi is en het vrij laat binnen een stel algemeen aanvaarde regels zoals; maak elkaar niet af en blijf van andermans spullen af.

Vanaf dat ik mocht stemmen heb ik VVD gestemd. Eerst twee gulden verdienen voor je er één uit kunt geven, is gezond verstand. Volkspartij, Vrijheid en Democratie zijn mooie woorden die veel beloven en meneer Wiegel vind ik een man die gezonde politiek met zijn hart bedreef. Ik voelde me daar thuis bij. Maar ik mis al een tijdje wat. Ik hoor al een tijdje geen hart meer kloppen bij de VVD. Ik hoor te veel ‘brein’, te veel zakelijkheid.

Ik heb wat jaren getwijfeld over wat ik moest stemmen en de laatste twee keer heb ik op meneer Wilders gestemd. Dat waren proteststemmen, omdat hij het politieke systeem lijkt te willen openbreken en geen één Europa wil. Hij is de man die in de politieke leegte stapt die we met ons allen hebben gecreëerd.

Ik wil eigenlijk geen PVV (meer) stemmen. Ik ben namelijk niet tegen mensen. Ik vind ook niet dat de islam een achterlijke godsdienst is. Ik vind dat elke godsdienst achterhaald is. 10.000 jaar geleden dansten we om een boom en aanbaden we natuurgoden. 1500 jaar geleden is er een ander verhaal geschreven dat 500 jaar daarvoor plaatsvond en nu is de tijd aangebroken dat we onze toekomst niet langer in handen leggen van een god, maar leren inzien dat de magie van creatie in onze eigen ziel huist. Ook dat is een vorm van natuurlijke vooruitgang die ontspruit uit het bewuster worden van de mens. Het zou een hoop ruimte creëren voor nieuw en vrijer denken als we het bij ons zelf zoeken.

Als ik u op tv in een debat zie, komt u op mij over als iemand die veel meer zou willen dan de mogelijkheden die u nu gegund zijn. Wat helemaal niet hoeft te kloppen, maar wat ik op de één of andere manier voel, is uw enthousiasme en droevigheid tegelijk. En dat vind ik mooi en jammer tegelijk. Hoe prachtig zou het zijn als u uw periode als minister-president af zou kunnen sluiten in de wetenschap dat u het volk waar u deel van bent de kans heeft gegeven qua bewustzijn te groeien. Een mooier goed kun je een volk niet geven. En het kan, want ook daar zijn voorbeelden van.

Maar dat is het ’m nu denk ik net. Het systeem dwingt u tot ”Regeren”, terwijl dat niet langer van deze tijd is. We hebben als volk geen regenten, maar leiders nodig. Leiders met een hart, net als u. Maar dat hart moet wel kunnen en mogen spreken. Dat is wat we nodig hebben. Idealisten die met hun handen uit de gemeenschapspot blijven en die gewaardeerd worden om hun feeling met het volk dat ze voorgaan. Daarmee ruimte gevend aan dat volk om te groeien en zich te ontplooien.

Nu zit ik echter met het gevoel dat we met ons allen door de bestuurders in Brussel onder een deken van regelgeving aan banden worden gelegd. Alleen maar om ons met z’n allen in één keurslijf te persen waardoor we niets anders kunnen dan luisteren en volgen. Net als velen vind ik dat mijn centen, waar ik hard voor werk, verkwanseld worden aan een Europees apparaat waar ik niets bij voel. Ik ben ook niet van plan om mij zo aan te passen dat we bestuurd kunnen worden als één, terwijl we er als verschillende volkeren flink andere inzichten en levenstandaarden op na houden. Het argument dat we binnen Europa toch onze eigen identiteit zullen behouden, voelt niet goed aan. Italianen of Grieken hebben een ander raamwerk nodig dan wij Nederlanders of de Engelsen. We zijn niet te besturen met één set regels.

Maar er is ook iets anders gaande. Hier en daar zie je beleidsmakers opstaan die beter naar hun hart luisteren en daarmee leren spreken. Die inzien dat je mensen niet kunt besturen. Het zijn mannen en vrouwen die tegenwicht durven te geven aan de enorme bureaucratie waarin we verzand zijn. Mensen bij wie het niet om macht en geld gaat, maar om de mens zelf. Mensen die inzien dat Europa juist de verschillende landen op zichzelf nodig heeft. Juist de verschillen maken Europa sterk. Door de diversiteit is er vooruitgang. En alle flauwekul die ons op de mouw gespeld wordt over goedkoper, sterker, handelsbelangen en wat al niet meer, is niks dan bangmakerij. Als knappe koppen een Europese natie kunnen bedenken, kunnen ze ook een Europa bedenken waarbij we onze eigen en elkaars belangen behartigen zonder dat we onze verschillende karakters, onze grenzen en daarmee ons gevoel van veiligheid verliezen. Als die knappe koppen daar niet uit komen, dan zijn ze blijkbaar nog niet slim genoeg en is de tijd niet rijp voor één Europa.

We kunnen nu al waarnemen dat hoe harder Brussel trekt des te meer weerstand er onder de verschillende bevolkingen ontstaat. En dat is wat mij betreft volkomen begrijpelijk. Je krijgt iets tegennatuurlijks bij een ander alleen maar door de strot geduwd met ‘overmacht’. Dat is de manier waarop Brussel op dit moment zijn eigen Europese volkeren verzwakt en te gronde richt. Alleen om het ‘systeem’ te laten zegevieren.

We moeten beseffen dat gewone burgers niet uit zijn op macht of oorlog voeren. Het zijn de bestuurders, die denken wat te verliezen hebben, die burgers er toe aanzetten elkaar om te leggen. Macht over anderen uitoefenen is ouder dan Rome, maar het is ook iets dat we kunnen ontgroeien en overstijgen.

We willen als individu graag erkend worden, ook binnen een samenleving. Binnen onze samenleving willen we ons ook thuis kunnen voelen. En thuis voelen heeft van alles te maken met een gevoel van veiligheid. Het heeft van alles te maken met juist kleinere gemeenschappen waarin je de meeste individuen kent, de ander kunt begrijpen en daardoor respecteren, zelfs als die persoon anders is dan jij. Als ik om me heen kijk, zie ik dat elke gemeenschap die groter wordt ook onpersoonlijker en minder veilig wordt. Daardoor verliezen we als mens het contact met onze samenleving en verdwalen we. We moeten niet groter willen, maar juist kleiner. ‘Groter’ heeft elke samenleving alleen maar schade gedaan. Volgens mij gaat het op voor bijna alles. Supermarkten verdrongen de bakker en de slager waar je je buurtbewoners nog eens sprak, gemeentes worden samengevoegd waardoor ze verarmen en misschien wel het ergste van alles: ROC’s. Regionale Opleiding Centra waar we onze kinderen met z’n duizenden naartoe sturen. Het is toch logisch dat ze elkaar in de haren vliegen of nog erger. Je kunt toch onmogelijk verwachten dat kinderen leren oog te hebben voor elkaar als ze op jonge leeftijd al verdwalen in een massa. En de kinderen die elkaar overhoop schieten in de kantine hoeven we er de schuld niet van te geven. Het ligt aan ons. Wij sturen ze naar die leerkazernes. Niet omdat het beter, maar omdat het goedkoper is. Hoeveel is een jong leven waard?

Uiteindelijk komt het allemaal op één ding neer; zolang we elkaar en vooral onszelf niet kunnen accepteren zoals we zijn, komt er van een kleine samenleving al niet veel terecht, laat staan van zoiets immens groots als Europa. Misschien dat er iets van een Europees hart in Brussel klopt, maar dat is een kunsthart en ook dat politieke systeem bestaat alleen bij de gratie van het volk. Een Europees ‘volks’-hart heb ik nog nergens horen kloppen. Het blijkt een niet door mensenharten, maar door mensenbreinen bedacht plan en we lopen er op stuk.

Toch heeft het geen zin om één of andere politiek (on)correcte elite de schuld te geven. Die mensen hebben we als volk zelf gekozen, of we hebben weggekeken en toegelaten dat ze zichzelf op plekjes installeerden waar ze nu schade doen.

Als we niet op tijd naar elkaar luisteren en elkaar respecteren, komt het vanzelf tot een climax, waarna wat we denken opgebouwd te hebben weer in elkaar zakt. De tekenen van dat verval kun je nu al dagelijks in de krant lezen; meer kinderen in Nederland leven onder de armoedegrens, meer mensen gaan van de WW in de bijstand en meer mensen kunnen hun huis niet meer betalen. We zetten onszelf klem. Stel je voor dat je je in Nederland geen dak boven je hoofd kunt veroorloven, de echt allereerste levensbehoefte. Ontnomen door een politiek systeem dat faalt.

Maar er verandert wel iets in onze samenleving. Omdat we als volk gedwongen worden tot iets dat we niet willen, staan we langzaam op en worden we wakker. En als ons politieke systeem denkt dat wij als volk te laat wakker worden dan staat dat systeem een aardige verrassing te wachten. Hoe langer dit systeem overeind blijft en hoe langer het duurt voor het volk genoeg is ontwaakt om in te grijpen, des te groter de schade. En het volk zal die schade dragen, hoe groot die ook is. Ook als we daar ons dak boven ons hoofd voor op moeten geven. Omdat een volk niet anders kan. Omdat wij het volk zijn. Wij zijn ons land en wij gaan vooruit. Ons zelfbewustzijn groeit gestaag en we zullen ons uiteindelijk ontdoen van systemen die onze groei belemmeren.

De politici die met hun brein regeren, zijn het zo langzamerhand aan het verliezen. Zodra een politicus opstaat die zijn hersenen met een hart laat spreken en ook nog iets wijs weet te zeggen waar het volk wat aan heeft, staat het ‘systeem’ met zijn mond vol tanden. Dat geeft de burger moed. Het volk loopt voor en er is door de politiek een flinke inhaalslag te maken.

Nu kan het nog. Ik kan u deze brief nog sturen in de hoop dat we met ons allen inzien dat we op een verkeerd spoor zitten. Ik kan dit schrijven in de hoop dat velen binnen mijn eigen samenleving mijn gevoel delen en ik nog gehoord wordt. Als het straks te laat is, zou ik deze brief naar Brussel kunnen sturen. Maar waar zou die dan terecht komen? Bij een door andere politici gekozen pion die het gezicht van Europa moet voorstellen? Ik vraag mij af of dit soort brieven dan ooit nog gelezen wordt. Sorry, maar kleiner is fijner, daar voelen we ons beter bij.

Dit moest mij van het hart en ik dank u voor het lezen van mijn gevoel op papier. Ik wens u veel moed en sterkte en hoop dat onze politiek inziet dat het anders moet en kan, voordat het volk het huidige ‘systeem’ op straat zet.

Met vriendelijke groeten,

Erik Fleumer
Kapitein der Nederlandse koopvaardij

(voor www.ejbron.wordpress.com)