“De laatste Nederlander”, deel 2

(Door: Martin Bosma)

Er is nog iets waar ik achter kom. Je kunt een politieke partij net zo duur maken als je zelf wilt. Ik had in mijn eerste weken meteen contact opgenomen met makelaars, want een mooi pand met een glimmende metalen plaat naast de deur was toch het minste wat we nodig hadden. Dat leek me wel wat. Maar gaandeweg laten we dat idee varen. Kost alleen maar geld, en hoe meer je nodig hebt, hoe meer je moet ophalen. De Partij van de Arbeid verschanst zich in een enorm pand in de Amsterdamse grachtengordel, waar heel veel mensen rondlopen die elkaar allemaal aan het werk houden en waar de interim-managers in en uit rennen om de boel voor de zoveelste keer te reorganiseren. Dat is leuk voor de werkgelegenheid, maar minder leuk voor de belastingbetaler. En het is maar de vraag of de politiek beter wordt door zo’n grachtenbunker. En we leren nog iets anders.

In de nadagen van het LPF-drama willen we niet in de val trappen waar de partij van Pim Fortuyn met open ogen is ingestonken. Geld is leuk, maar de prijs moet niet te hoog zijn. Vaak willen schenkers er iets voor terug. Invloed op beleid, bijvoorbeeld. Dat is logisch (voor wat, hoort wat ), maar in een democratie is dat niet zuiver. Wij zijn geen zakenmensen, maar idealisten – daarom zitten wij in dat pijpenlaatje. Er is nog een reden om al te ruimhartige ondernemers op afstand te houden. De LPF is niet beter geworden van de contacten. De geur van “Barretje Hilton” hing om die club. Onroerend goed proleten en handelaren in “gebakken lucht” bepaalden het beeld van Pim´s partij. Dat moeten wij niet hebben.

De pers zou het heerlijk vinden dezelfde verdachtmakingen op ons los te laten. Een donatie van 100 euro kan dan betekenen dat de kop in de krant wordt: “Wilders wordt gefinancierd door…..”, daarmee suggererend  dat meteen invloed is gekocht. Een beetje googelen kan er helemaal een ramp van maken. Elke jeugdzonde van de donateur wordt dan meteen aan je partij gekoppeld. Dat maakt die 100 euro erg duur.

Zo leren we snel twee lessen; als je weinig geld uitgeeft, hoef je weinig op te halen. En als je weinig geld moet ophalen, hoef je je niet met de verkeerde mensen te verbinden. We maken ons liever afhankelijk van de kleinere bedragen van gewone mensen dan van het grote geld van ondernemend Nederland. In december 2004 doe ik een eerste oproep voor geld, via de website. Het zit ’s avonds prominent in het RTL-nieuws en in andere media en er komt een stroom donaties op gang. Het mooiste zijn altijd de mensen die een tientje sturen, of twintig euro.

Sommigen hebben een briefje bijgevoegd in een vooroorlogs handschrift. “Meneer Wilders , ik ben de laatste van mijn straat  die nog Nederlander is. Ik heb geen kinderen en mijn man is overleden. Mijn leven is een hel. Ik durf de deur niet meer uit. Niemand spreekt hier nog Nederlands. Ik heb alleen mij AOW. Ik kan het eigenlijk niet missen, maar ik wil U toch wat sturen, want U bent de enige nog die voor ons opkomt”. We krijgen heel veel van dat soort brieven. Die hangen we aan de muur, om onszelf eraan te herinneren voor wie we het doen.

Bron: “De schijn-élite van de valse munters”
Auteur: Martin Bosma

h/t Tom Hendrix